9
คนแปล:ขอเปลี่ยนจากไฟฟ้าสองเป็นซาสึเกะสองนะคะ
“นารูโตะ ช่วยแกะสลักให้ฉันด้วยได้ไหม มันเจ๋งมากเลย” อิโนะมองดูไม้แกะสลักขนาดเล็กที่ดูมีชีวิตชีวาแล้วอดไม่ได้ที่จะพูด
“ฉันด้วย ช่วยแกะสลักให้ฉันด้วย” คิบะก็เข้ามาสมทบ
ซากุระที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะอยากได้บ้าง แต่น่าเสียดายที่ยังไม่ทันพูด นารูโตะก็พูดขึ้น
“ขอโทษนะ ทำไม่ได้”
นารูโตะเก็บไม้แกะสลักไว้ แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับแสดงความภาคภูมิใจ ซึ่งท่าทางนี้ทำให้ซาสึเกะรู้สึกโกรธมาก แต่โชคร้ายที่เขาไม่ถนัดเรื่องการแกะสลักเลยพ่ายแพ้ไปโดยสิ้นเชิง จึงทำได้เพียงหันหน้าหนีไป
**[ค่าประสบการณ์ +1]**
**[ค่าประสบการณ์ +1]**
เสียงแจ้งเตือนค่าประสบการณ์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้นารูโตะรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ความถี่ของการแจ้งเตือนค่าประสบการณ์เริ่มลดลง
นารูโตะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาหันไปพูดกับซาสึเกะว่า “ซาสึเกะ นายต้องฝึกฝนและเรียนรู้ให้มากๆ เข้าใจไหม?”
“แก...” ซาสึเกะโกรธจนแทบระเบิด รู้สึกว่าชื่อเล่นที่นารูโตะเรียกเขาว่า 'ซาสึเกะสอง' คงลบไม่ออกแล้ว
**[ค่าประสบการณ์ +1]**
“อะไรนะ? ยังไม่พอใจอีกเหรอ? งั้นวันนี้ฉันจะแสดงให้ดูอีกครั้ง”
นารูโตะพูดเสร็จ ก็หยิบกระดาษและพู่กันจากกระเป๋าเดินไปนอกห้องเรียน
ฉากนี้ทำให้ทั้งห้องสงสัยและตามไปดู แม้แต่ซาสึเกะก็ไม่ยอมแพ้และตามไป
หลังจากพวกเขาออกไป ฮินาตะที่มาช้าก็เข้ามาถึงหน้าห้องเรียน
ฮินาตะที่รู้สึกท้อใจเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ เธอยังสับสนเรื่องที่หน้าประตูโรงเรียน นารูโตะเห็นเธอแล้วเดินหนีไป ซึ่งเป็นสาเหตุที่เธอไม่สบายใจ
ในฐานะคนที่แอบรัก เธอใส่ใจความคิดของนารูโตะมาก ตอนนี้นารูโตะไม่สนใจเธอแล้ว เธอคิดว่าต้องเป็นเพราะเธอทำอะไรผิดไป
เธอคิดเรื่องนี้อยู่นานที่หน้าประตูโรงเรียน แต่ก็ไม่สามารถคิดออกว่าเป็นเพราะอะไร ทำให้เธอมาสาย
“เอ๊ะ? ทำไมในห้องไม่มีใครเลย?”
ฮินาตะที่กำลังท้อใจ เดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วพบว่าห้องว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย
ภาพนี้ทำให้ฮินาตะงงงวย เธอเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ
แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะหาคำตอบ เพราะเรื่องที่สำคัญสำหรับเธอคือทำความเข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำให้นารูโตะไม่พอใจ ดังนั้นเธอจึงกลับไปนั่งที่ของตัวเองและเริ่มคิด
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ประตูห้องเรียนก็เปิดออก แล้วซาสึเกะก็เดินเข้ามาอย่างหดหู่
แต่เมื่อซาสึเกะเห็นฮินาตะในห้อง เขาก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะให้ตัวเอง
“เหมือนมาก นารูโตะเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?” ซาสึเกะพูดเสร็จ ก็กลับไปนั่งที่ของตัวเองและก้มหน้าคิดอย่างเงียบๆ
เหตุการณ์นี้ทำให้ฮินาตะงงมาก เธอไม่เข้าใจว่าซาสึเกะพูดอะไร แต่ขณะที่เธอกำลังคิด ก็มีนักเรียนคนอื่นเดินเข้ามาในห้อง
คนเหล่านั้นมองฮินาตะทันทีที่เข้ามา แล้วกระซิบกระซาบว่า “เหมือนมาก เหมือนของจริงเลย นารูโตะเก่งจริงๆ”
“ใช่ เก่งมาก ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่านารูโตะไม่มีดีอะไร แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีฝีมือขนาดนี้ น่าทึ่งจริงๆ”
เสียงพูดคุยดังขึ้นเรื่อยๆ ฮินาตะได้ยินแล้วรู้สึกเหมือนสมองหมุนติ้ว
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงมองเธอ และทั้งๆ ที่ชมเชยนารูโตะ แต่ทำไมต้องมองเธอด้วย สถานการณ์นี้ทำให้เธอสับสน
นักเรียนในห้องมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนที่เข้ามาต่างมองฮินาตะ แล้วก็รวมกลุ่มพูดคุยกัน แม้แต่ซากุระและอิโนะก็ไม่เว้น
ฮินาตะยิ่งงงมากขึ้นไปอีก รู้สึกเหมือนมีแมวเกาท้อง อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
และในเวลานั้นเอง
นารูโตะที่เป็นศูนย์กลางของเหตุการณ์เดินเข้ามาในห้อง แล้วนั่งที่ของตัวเองอย่างสบายใจ
ฮินาตะอยากถามนารูโตะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คิดถึงฉากที่หน้าประตูโรงเรียน เธอก็เกิดความกังวลขึ้นมาอีก เลยไม่กล้าถาม
**ฟิ้ว!**
กระดาษโน้ตขยำถูกโยนมา ฮินาตะรับไว้ได้ เธอมองนารูโตะที่โยนกระดาษ แล้วรู้สึกดีใจ
เธอเปิดโน้ตอย่างรวดเร็วและอ่านเนื้อหา
**[ฉันมีของขวัญให้เธอ หลังเลิกเรียนมาหยิบที่โต๊ะฉัน อีกอย่างช่วงนี้ถ้าอยากพูดกับฉันให้เขียนโน้ตมา]**
ฮินาตะอ่านแล้วรู้สึกสงสัย แต่ก็ดีใจที่นารูโตะไม่ได้โกรธเธอ จึงรู้สึกโล่งใจ แต่เธอยังไม่เข้าใจเสียงพูดคุยในห้อง และยังสงสัยเรื่องของขวัญ
ทั้งวันเธอจมอยู่ในความงุนงง จนกระทั่งหลังเลิกเรียน เธอเห็นนารูโตะชี้ไปที่โต๊ะของตัวเอง แล้วก็เดินออกจากห้อง
ด้วยความสงสัย ฮินาตะเดินไปที่โต๊ะนารูโตะ แล้วหยิบของขวัญจากลิ้นชักขึ้นมาดู
มันเป็นของขวัญที่เหมือนกับม้วนหนังสือ ดูคล้ายม้วนคาถา แต่เมื่อฮินาตะเปิดมันอย่างระมัดระวัง เธอก็เบิกตากว้าง
เพราะในม้วนนั้นมีภาพวาดของเธอ ใบหน้าของเธอยิ้มเขินอาย แก้มแดงและใบหน้าที่เหมือนมีชีวิต ภาพนั้นเหมือนจริงมาก
ในภาพเธออยู่ริมลำธาร เป็นฉากที่เธอและนารูโตะกินข้าวด้วยกันเมื่อวาน
ชัดเจนว่านารูโตะวาดตามภาพเหตุการณ์นั้น ทำให้ฮินาตะนึกถึงภาพอบอุ่นขณะกินข้าวด้วยกันเมื่อวาน ใจของเธอรู้สึกมีความสุขมาก
“ฮินาตะ สวยไหม? ฉันอิจฉาเธอจริงๆ ฉันขอให้นารูโตะวาดให้ฉันบ้าง แต่เขาไม่สนใจเลย” อิโนะเดินเข้ามาพูด แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและชื่นชม
ซากุระที่กำลังเก็บของอยู่ก็เข้ามาและพูดด้วยน้ำเสียงเปรี้ยวๆ “นารูโตะดีกับเธอมาก ไม่เพียงแค่วาดภาพให้ ยังแกะสลักให้เธอด้วย”
“แกะสลัก?”
ฮินาตะได้ยินแล้วก็สับสน แล้วค้นในลิ้นชักต่อ
เธอหยิบไม้แกะสลักออกมา มันเป็นไม้แกะสลักใบหน้าของเธอ แกะสลักอย่างละเอียดเหมือนมีชีวิต เป็นเหมือนงานศิลปะ ทำให้เธอไม่สามารถวางมันลงได้
ความสุขท่วมท้นในใจ ฮินาตะไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อน และไม่เคยรู้สึกดีใจขนาดนี้ ดวงตาโตๆ ของเธอยิ้มจนโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
ข้างๆซากุระและอิโนะยังคงพูดคุยกันด้วยความอิจฉา ทำให้ฮินาตะรู้สึกดีมากขึ้น
อีกด้าน
นารูโตะกำลังเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว เตรียมกลับไปแลกเลือดเซย่าจากประสบการณ์ที่ได้มาอย่างเพียงพอ
แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็เกิดขึ้น
นินจาลับที่ควรจะเฝ้าดูเขา ตอนนี้เหลือเพียงคนเดียว ทำให้นารูโตะรู้สึกประหลาดใจและเข้าใจว่าวิถีทางของหมู่บ้านที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป
“ใกล้จะจบการศึกษาแล้ว หรือว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์คัมภีร์ลับตามต้นฉบับ? คาถาเงาพันร่างก็น่าสนใจ” นารูโตะคิดและยิ้ม เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
