3

แน่นอนตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรประเจิดประเจ้อ นารูโตะรู้ดีว่าหน่วยลับยังคงเฝ้าดูเขาอยู่เสมอ แม้ว่าจะลดจำนวนคนลงเหลือหนึ่งทีม ก็ยังมีทีมหนึ่งที่ไม่ละทิ้งการสอดส่องเขา

เพื่อผ่อนคลายความระแวงของหน่วยลับ นารูโตะจึงไม่ทำอะไรที่ดูผิดปกติ นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่หน่วยลับลดจำนวนทีมลงเหลือทีมเดียว

“นารูโตะ ปลาย่างเสร็จหรือยัง?”

เสียงใสๆ ของฮินาตะดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับเสียงนกขมิ้นที่ไพเราะ

นารูโตะยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เขารู้ว่าฮินาตะเริ่มอยากทานแล้ว เขาหยิบปลาย่างหนึ่งตัวแล้วยื่นให้เธอ

“นี่ ลองชิมดูสิ”

“ขอบใจนะ นารูโตะ”

ฮินาตะยิ้มหวานให้เขา มือเล็กๆ รับปลาย่างไปอย่างรวดเร็ว ตาโตจ้องปลาย่างสีทองนั้น

ในฐานะเด็กสาวที่ชอบทานของอร่อย เธอทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้อาหารอยู่ตรงหน้า เธอไม่รอช้าที่จะลิ้มลอง

“หอมจัง อร่อยมาก”

ฮินาตะชิมคำแรก ตาโตเบิกขึ้นเล็กน้อยแล้วมองนารูโตะด้วยสายตาชื่นชม

ปลาย่างรสเลิศแบบนี้ เธอเพิ่งได้ลิ้มลองเป็นครั้งแรก ความหอมอร่อยที่เต็มปากทำให้เธออยากทานมากขึ้น

สิ่งนี้ทำให้เธอมองนารูโตะใหม่ รู้สึกว่านารูโตะเป็นคนที่มีความสามารถซ่อนเร้น

【ค่า XP +1】

นารูโตะยิ้มเมื่อได้ยินเสียงค่า XP "ถ้าชอบก็กินเยอะๆ เลยนะ มีปลาห้าตัว พอสำหรับเราสองคน"

"อืม นารูโตะก็กินด้วยสิ อร่อยมากจริงๆ" ฮินาตะพูด พลางทานปลาย่างอีกครั้ง

"ได้สิ"

นารูโตะหยิบปลาย่างอีกตัวขึ้นมาแล้วเริ่มทาน

ทั้งสองคนนั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกันใต้แสงอาทิตย์อันอบอุ่น ริมแม่น้ำใส ในสายลมเย็นสบายและเสียงหัวเราะที่เบิกบาน

เวลาผ่านไปนาน

นารูโตะกินปลาย่างสองตัวอย่างพอใจ แล้วมองไปข้างหน้า พบว่าฮินาตะที่กินปลาย่างสองตัวก็ยังมองตัวสุดท้ายด้วยสายตาที่แสดงความอยากได้

นารูโตะเข้าใจดี เขาหยิบปลาย่างตัวสุดท้ายแล้วยื่นให้เธอ “ให้เธอ กินเลย”

“ไม่...ไม่กินแล้ว นารูโตะกินเถอะ” ฮินาตะพูดอย่างเขินอาย ตาโตแอบมองปลาย่างตัวนั้น

“ไม่ต้องห่วง ฉันอิ่มแล้ว เธอรีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย”

นารูโตะพูดอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับนึกถึงลักษณะนิสัยของฮินาตะที่ชอบกินของอร่อย

“งั้น...งั้นฉันกินละนะ”

“กินเลย”

“อืม ขอบใจนะ นารูโตะ”

เห็นฮินาตะกินอย่างมีความสุข นารูโตะก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน ในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า การมีฮินาตะเคียงข้างทำให้โลกที่มืดมนของเขามีแสงสว่างขึ้นบ้าง

【ค่า XP +1】

“มีแสงสว่างอยู่บ้าง” นารูโตะพึมพำเมื่อได้ยินเสียงค่า XP

“นารูโตะ พูดอะไรนะ?”

ฮินาตะเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย มีเนื้อปลาติดอยู่ที่ริมฝีปาก ทำให้เธอดูน่ารักน่ามอง

“ไม่มีอะไร ถ้าตอนนี้ได้กินส้มก็ดี” นารูโตะเปลี่ยนเรื่อง

“ส้ม? โอ้ ใช่สิ”

ฮินาตะนึกอะไรออกอย่างรวดเร็ว เธอหยิบส้มสองลูกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้กับนารูโตะ

“นารูโตะ นี่สำหรับเธอ”

“ส้ม?”

เมื่อเห็นส้มสองลูกในมือเล็กๆ ของฮินาตะ นารูโตะรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าฮินาตะจะมีส้มอยู่ และนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาพยายามซื้อส้มก่อนหน้านี้

ไม่ต้องเดาก็รู้

ฮินาตะคนซื่อคนนี้ต้องเห็นว่าเขาซื้อส้มไม่ได้ เธอจึงแอบซื้อมาให้เขา การที่เธอหยิบออกมาตอนนี้ก็คงเป็นเพราะความเขินอายของเธอ

“น่ารักจริงๆ ขอบใจนะ ฮินาตะ”

นารูโตะยิ้มขอบใจ แล้วยื่นมือรับส้มจากฮินาตะ

ในขณะที่รับ เขารู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่มของมือเล็กๆ ของฮินาตะ มันนุ่มนวลเหมือนผ้าไหมที่ล้ำค่า

【ค่า XP +1】

อีกฝั่งหนึ่ง

ฮินาตะก็รู้สึกถึงบางสิ่ง มือเล็กๆ ของเธอหดกลับราวกับถูกไฟช็อต ก้มหน้าด้วยความเขินอาย

บรรยากาศในตอนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป แม้แต่ท้องฟ้าก็ดูจะสดใสขึ้น

“ฮินาตะ กินส้มกันเถอะ”

นารูโตะพูดทำลายบรรยากาศประหลาดนี้ แล้วแกะส้มแบ่งให้ฮินาตะ

“อืม”

ฮินาตะกินส้มทีละน้อย แต่ยังคงก้มหน้าไม่กล้ามองนารูโตะ

นารูโตะเองก็ไม่พูดอะไรอีก แต่สูดกลิ่นปลาย่างที่ยังคงหอมอยู่ พลางมองท้องฟ้าเงียบๆ

ที่ไกลออกไป

บนต้นไม้ใหญ่

นินจาหน่วยลับสี่คนยืนอยู่บนกิ่งไม้เงียบๆ มองนารูโตะ บางคนสูดกลิ่นลึกๆ เป็นบางครั้ง

“หัวหน้า นี่คือเหตุผลที่ผมขอย้ายออกจากตำแหน่งสอดส่อง ทุกวันได้กลิ่นหอมๆ แบบนี้แต่ไม่ได้กิน ชีวิตแบบนี้มันทรมานเกินไป” หน่วยลับที่ใส่หน้ากากจิ้งจอกพูด

“ใช่ เราทนมานานแล้ว ตั้งแต่เด็กคนนี้เริ่มทำอาหารข้างนอก กลิ่นก็ยิ่งหอมขึ้น ทำให้หิวมากขึ้น แต่เราก็กินไม่ได้ ได้แต่ดู” หน่วยลับอีกคนพูดเสริม ด้วยความหงุดหงิด

“แค่กลิ่นหอมเท่านั้นเอง ทนไม่ไหวกันหรอ? พวกนายเป็นถึงนินจาหน่วยลับ”

หัวหน้าหน่วยลับตำหนิ แต่ตอนพูดก็กลืนน้ำลายลงคอ

“หัวหน้า ปัญหาไม่ได้มีแค่กลิ่นหอม อาหารที่เด็กคนนี้ทำทุกครั้งหอมมากขึ้น แต่เรากินไม่ได้ มันทรมานจนเกือบจะเป็นบ้า”

หน่วยลับที่ใส่หน้ากากจิ้งจอกอธิบายอีกครั้ง แสดงให้เห็นถึงความทรมาน

“แค่กลิ่นหอมเล็กน้อย ทนไม่ไหวกันหรอ? พวกนายเป็นนินจาหน่วยลับ”

หัวหน้าหน่วยลับตำหนิอีกครั้ง แต่ท้องก็ร้องดังขึ้น ทำให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนทันที

“แค่กๆ”

หัวหน้าหน่วยลับหน้าแดง โชคดีที่ใส่หน้ากากเลยไม่มีใครเห็น เขาเปลี่ยนเรื่อง “อุปกรณ์จับปลาที่พวกนายตรวจสอบแล้วเป็นยังไง?”

“ตรวจสอบแล้ว เป็นความคิดที่ดี เราได้รายงานให้โฮคาเงะแล้ว แต่โฮคาเงะไม่ได้สนใจ” หน่วยลับที่ใส่หน้ากากจิ้งจอกตอบ

“อืม ของพวกนี้เป็นแค่ความฉลาดเล็กๆ โฮคาเงะไม่ได้สนใจก็ไม่แปลก

เพราะความแข็งแกร่งคือสิ่งสำคัญ เด็กคนนี้มีความฉลาดอยู่บ้าง แต่ไม่รู้ว่าจะฝึกให้เป็นผู้แข็งแกร่งได้หรือไม่” หัวหน้าหน่วยลับกล่าว

“หัวหน้า หมู่บ้านจะฝึกนารูโตะหรอ? คำสั่งก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าให้ถ่วงเวลาในการฝึกเขาหรอ? แม้แต่การฝึกจักระก็สอนช้ามาก” หน่วยลับคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย

“นั่นมันก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้รับข่าวว่า พวกเขาเตรียมจะฝึกนารูโตะอย่างเป็นทางการ ให้เขาเป็นกำลังสำคัญในการปกป้องโคโนฮะ เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้หมู่บ้าน” หัวหน้าหน่วยลับตอบเบาๆ

“จะช้าไปหน่อยไหม? เขาใกล้จะจบการศึกษาแล้ว และนารูโตะคนนี้แม้จะจับปลาเก่ง แต่ตั้งแต่เด็กกินไม่ดี อาหารไม่ครบถ้วน ไม่เท่ากับครอบครัวทั่วไปเลย”

“ใช่ ดูนารูโตะตัวเตี้ยขนาดนั้น แสดงว่าโภชนาการไม่เพียงพอ ผักผลไม้ก็กินน้อย คงฝึกยาก”

หน่วยลับพูดคุยกันเกี่ยวกับการฝึกนารูโตะ ดูเหมือนไม่มั่นใจ

“ไม่ต้องห่วง พวกเขามีแผนแล้ว”

หัวหน้าหน่วยลับตอบกลับแล้วสอดส่องนารูโตะต่อ แต่เขาจำกลิ่นปลาย่างของนารูโตะไว้ชัดเจน คิดว่าถ้ามีโอกาสจะต้องลองกินสักครั้ง

ริมแม่น้ำ

หลังจากกินข้าวเที่ยง นารูโตะและฮินาตะเดินกลับบ้าน หลังส่งฮินาตะกลับบ้าน นารูโตะก็เดินกลับพร้อมกับตรวจสอบสถานะของตนเอง เพราะเพิ่งจะมีเสียงเครื่องกลดังขึ้นในหัวเขา

【ติ๊ง! ค่า XP ถึง 100 ระบบครอสโอเวอร์ปลดล็อคแล้ว】

นารูโตะรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นข้อความนี้ แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา เพียงแค่ตรวจสอบระบบเงียบๆ

เมื่อได้ตรวจสอบ ก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น เพราะเขารู้ว่ามีโอกาสเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตแล้ว