20
แต่ถึงกระนั้น
เมื่อนารูโตะกำลังจะพูด เขานึกถึงชีวิตที่ยากลำบากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะเมื่อเขายังเด็กและยังไม่ได้ฝึกจักระ เขาต้องลากร่างกายผอมบางเพียงลำพัง เพื่อหาอาหารประทังชีวิต
ในเวลานั้น
เขาเคยเสี่ยงที่จะเป็นลมแดดในฤดูร้อนที่ร้อนระอุ เดินย่างกรายไปเก็บผลไม้และผักป่า
ในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ เขาต้องสวมเสื้อผ้าบางๆ เพื่อค้นหาอาหารใต้หิมะที่หนาวเย็น
และในฤดูเก็บเกี่ยว เขาต้องเสี่ยงภัยเข้าไปในป่า เพื่อเก็บสะสมอาหารไว้สำหรับฤดูหนาว โดยไม่สนใจว่าจะถูกสัตว์ป่าทำร้ายหรือไม่
ในช่วงเวลานั้น เขาไม่มีความต้องการใดๆ เกี่ยวกับอาหาร เพียงแค่อิ่มท้องก็พอ หลายครั้งที่การได้กินจนพออิ่มถือเป็นเรื่องที่มีความสุข
หากเขาป่วย มันยิ่งลำบากมากขึ้นไปอีก เขาต้องต่อสู้กับความเจ็บป่วยและหากจำเป็น ต้องลากร่างกายที่อ่อนแอไปหาอาหาร
ในตอนนั้น เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและรังเกียจหมู่บ้านนี้ และสาบานว่าจะฆ่าผู้เฒ่าผู้แก่บางคนให้ได้ ความโกรธเคืองในใจของเขามันท่วมท้นจนถึงขีดสุด
ถ้าหากไม่มีการปรากฏตัวของฮินาตะ ไม่มีเด็กสาวที่คอยห่วงใยเขาเป็นระยะๆ
นารูโตะอาจจะไม่เป็นเหมือนในตอนนี้ อาจจะกลายเป็นเหมือนกาอาระในวัยเด็ก ที่จมอยู่ในความโกรธเคืองและความเกลียดชัง เพราะว่าเขาไม่ใช่นารูโตะคนนั้น
แต่ตอนนี้
แม้ว่าเขาจะยังคงรักษาทัศนคติและความเป็นตัวเอง แต่ในใจยังเต็มไปด้วยความโกรธเคือง นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาชอบทำให้คนอื่นโกรธ
และเมื่อมองไปที่คาคาชิตรงหน้า นารูโตะมองเห็นท่าทีที่เฉื่อยชาและดูแลซาสึเกะเป็นพิเศษ จึงเริ่มพูดขึ้น
“คาคาชิ ฉันรู้สึกคุ้นกับชื่อของคุณมาก เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหน เราเคยเจอกันมาก่อนไหม? คุณน่าจะเป็นโจนินที่เก่งมากใช่ไหม?” นารูโตะถามอย่างจงใจ
“อืม ฉันค่อนข้างมีชื่อเสียง แต่เราไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่อย่างนั้นเราคงไม่ต้องแนะนำตัวกันที่นี่” คาคาชิยักไหล่ตอบ
“จริงด้วย ฉันถามอะไรโง่ๆ ไป ฮ่าๆ”
นารูโตะยิ้มก่อนจะหันไปมองทางบ้านของฮินาตะ เพราะมีเพียงฮินาตะที่ทำให้เขารู้สึกถึงความห่วงใย
ทางนั้น
คาคาชิมองนารูโตะอย่างงุนงง ก่อนจะพูดต่อ “ต่อไปใครจะทำการแนะนำตัว?”
“ฉันเอง” ซากุระยกมือขึ้นอย่างมีความสุข และเริ่มแนะนำตัวเอง
หลังจากการสนทนาของทุกคนเสร็จสิ้น คาคาชิยืนขึ้นอย่างเกียจคร้าน
“โอเค จำไว้ว่าพรุ่งนี้เช้าอย่ากินข้าว จะอ้วกเอานะ”
หลังจากพูดจบ คาคาชิก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นถึงพลังของนักรบที่แท้จริง
“ซาสึเกะ ไปกันเถอะ”
ซากุระรีบหันไปหาซาสึเกะและชวนเขาเดินไปด้วยกัน
“อืม”
ซาสึเกะพยักหน้าและลุกขึ้น ก่อนจะหันไปมองนารูโตะที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“นารูโตะ นายรู้ได้ยังไงว่าคาคาชิจะมา?” ซาสึเกะถามขึ้น
“ก็รู้สึกได้แค่นั้นเอง ทำไม? คิดว่าฉันเดาสุ่มหรือไง?” นารูโตะยิ้มและมองซาสึเกะ
“ไม่รู้สิ”
ซาสึเกะส่ายหัวและต้องการถามเกี่ยวกับวิธีการฝึกฝนของนารูโตะ แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ถามออกมา และวางแผนที่จะสังเกตในช่วงเวลาต่อไป
เสียงฝีเท้าเบาๆ
ซาสึเกะและซากุระเดินจากไป กลับบ้านของตัวเอง เหลือเพียงนารูโตะที่นั่งอยู่ที่เดิมอย่างเงียบๆ นานมาก
“นารูโตะ.”
เสียงหวานใสดังขึ้นจากด้านข้าง มาพร้อมกับความอายและความอ่อนโยน แต่น่าฟังอย่างยิ่ง
นารูโตะหันไปมองด้านข้าง เห็นร่างเล็กน่ารักของฮินาตะที่เดินเข้ามาใกล้
นารูโตะรู้ว่าฮินาตะกำลังเดินมาจากที่ไกลๆ เพราะสัมผัสของเขาไม่ใช่แค่แสดงออกมาเท่านั้น แต่ทัศนคติที่เขามีต่อหมู่บ้านโคโนฮะนี้ เขาต้องคิดให้ดีก่อน
“ฮินาตะ มานั่งข้างฉันสิ” นารูโตะชี้ไปที่ด้านข้าง
“อืม”
ฮินาตะเดินมานั่งข้างนารูโตะอย่างว่าง่าย และจับมือน้อยๆ ที่ขาวสะอาดของเธอแล้วพูดว่า “นารูโตะ ทำไมเธอไม่กลับบ้านล่ะ?”
“จริงๆ แล้ว ไม่ว่ากลับหรือไม่กลับบ้านก็เหมือนกัน ยังไงบ้านก็ไม่มีใครอยู่” นารูโตะส่ายหัวตอบ
“นารูโตะ.”
ฮินาตะได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและอยากจะปลอบนารูโตะ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายก็จับชายเสื้อของนารูโตะ
ท่าทางที่ดูงุ่มง่ามนี้ ทำให้นารูโตะรู้สึกอบอุ่นในใจ เขาพูดด้วยความอ่อนโยน “ถ้าฮินาตะกลับบ้านกับฉัน ฉันยินดีมากเลยนะ”
“อ่า อะ”
ฮินาตะที่รู้สึกถึงความหมายที่แตกต่างในคำพูด หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสดและอายจนเกือบเป็นลม แต่เธอก็ยังกล้าๆ ตอบกลับ
“ได้สิ”
【ประสบการณ์ +1】
นารูโตะได้ยินเสียงนุ่มนวลของฮินาตะ ก็ยิ้มอย่างอบอุ่นยิ่งขึ้น
“ไปกันเถอะฮินาตะ วันนี้ฉันจะทำอาหารมื้อใหญ่ให้เธอ อยากกินอะไร?”
“หมูแดง” ฮินาตะตอบอย่างเขินอาย
“หมูแดงเหรอ? ได้สิ”
นารูโตะคิดมาตลอดว่าสาวๆ น่าจะชอบอาหารเจมากกว่า แต่ฮินาตะกลับชอบหมูแดงมาก ที่สำคัญเมื่อวานก็เพิ่งกินไปเอง เขาคิดว่าฮินาตะจะเลือกอย่างอื่น แต่ก็ไม่ได้คาดว่าฮินาตะจะยังเลือกหมูแดง
แต่ไม่เป็นไร หมูแดงทำง่ายมาก ถ้าฮินาตะชอบกิน เขาก็จะทำให้เธอมากๆ ก็ได้
หลังจากพูดเสร็จ ทั้งสองก็เดินกลับบ้านด้วยกัน
เมื่อเดินผ่านร้านค้า ฮินาตะซื้อวัตถุดิบมามากมาย โดยมีเนื้อจำนวนมากกว่าที่ซื้อเมื่อวานถึงสองเท่า
นารูโตะมองดูฮินาตะที่ถือวัตถุดิบมากมายเดินออกจากร้านด้วยความลำบาก เขารู้สึกอึ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร กลับยื่นมือไปถือวัตถุดิบแทน
“นารูโตะ เราถือไปด้วยกันดีกว่า มันหนักมากเลย”
ฮินาตะกลัวว่านารูโตะจะเหนื่อย จึงอยากถือด้วยกัน
“ไม่เป็นไร ยกให้ฉันเถอะ”
นารูโตะหยิบวัตถุดิบมาถือไว้ในมือซ้ายอย่างสบายๆ โดยไม่รู้สึกหนักแต่อย่างใด
“นารูโตะ เธอแข็งแรงมากเลย”
ฮินาตะเห็นฉากนี้ก็ประหลาดใจเล็กน้อย วัตถุดิบเหล่านั้นหนักมาก เธอต้องใช้มือทั้งสองข้างยกอย่างเต็มที่ แต่กลับเห็นนารูโตะถือด้วยมือเดียวได้
ความแข็งแรงเช่นนี้เหนือกว่าเธอมาก ที่สำคัญรูปร่างของนารูโตะดูเหมือนจะแข็งแรงกว่าเดิมเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษ ซึ่งทำให้ฮินาตะตกใจ
“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเคยชนะซาสึเกะในการแข่งแขน?” นารูโตะยิ้มพูด
“โอ้ ใช่ ฉันลืมไปเลย” ฮินาตะเกาศีรษะอย่างงุ่มง่าม รู้สึกว่าเมื่ออยู่ใกล้นารูโตะเธอจะงุ่มง่ามเสมอ
“ไปกันเถอะ วันนี้ให้เธอกินเต็มที่”
“อืม กินเต็มที่เลย”
ฮินาตะเลียริมฝีปากของเธอ แสดงถึงความเป็นคนชอบกิน ดูเหมือนว่าเธอเตรียมตัวจะกินเต็มที่จริงๆ
【ประสบการณ์ +1】
อีกด้านหนึ่ง
ที่บ้านของตระกูลฮิวงะ ในห้องอาหาร
ฮิวงะ ฮิซาชิ และฮานาบิกำลังนั่งกินอาหารด้วยกัน ฮานาบิกินอย่างมีความสุข แต่ฮิซาชิดูเหมือนจะกินไม่ลง
“พ่อ ทำไมพ่อไม่กินล่ะ?” ฮานาบิมองฮิซาชิอย่างสงสัย
“ไม่มีความอยากอาหาร ไม่อยากกิน” ฮิซาชิส่ายหัว
“นี่ไม่ใช่อาหารที่พ่อชอบหรอกหรอ? ทำไมถึงไม่มีความอยากอาหารล่ะ?” ฮานาบิถามในขณะที่กำลังกินอาหารอร่อยๆ
“วันหลังเธอก็จะเข้าใจเอง พูดถึงพี่สาวของเธอ ทำไมยังไม่กลับมาอีก ทั้งๆ ที่ฉันให้เงินไปเยอะแล้ว บอกให้เธอกลับมาเร็วๆ” ฮิซาชิพูดอย่างไม่พอใจ
“เอ๋? ให้เงินพี่สาวไปทำอะไรเหรอ?” ฮานาบิถามอย่างไม่เข้าใจ
“วันหลังเธอก็จะรู้เอง กินข้าวเถอะ กินให้เยอะๆ กินให้อิ่มนะ”
“หือ?”
ฮานาบิมองพ่อของเธออย่างสงสัย รู้สึกว่าพ่อของเธอวันนี้ดูแปลกๆ
แต่เมื่อพ่อไม่กินอาหารเหล่านี้ เธอก็จะกินเต็มที่ พ่อก็อนุญาตแล้ว ดังนั้นเธอจึงเริ่มกินอย่างสนุกสนาน
