17
“นี่คือลิ้นหมูผัดเปรี้ยวหวาน ชอบก็ทานเยอะๆ นะ”
“อืม”
【ค่าประสบการณ์ +1】
ทั้งสองคนคุยกันไปทานอาหารไป
แต่ความเร็วในการทานค่อนข้างเร็ว ภายในไม่ถึงสิบนาที อาหารบนโต๊ะก็หมดเกลี้ยง
ซึ่งส่วนใหญ่ถูกฮินาตะทานไป ทำให้เธอรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย แต่ท่าทางที่ยังไม่อิ่มแปลว่ายังอยากทานอีก
มองดูฮินาตะที่น่ารักและบอลประสบการณ์รอบตัวเธอ นารูโตะยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้เธอซื้อเนื้อมาเยอะ ฉันจะทำหมูตุ๋นเพิ่มให้เธออีกนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะลำบากเธอน่ะ”
ฮินาตะส่ายหัวเบาๆ แต่ท่าทางไม่แน่วแน่นัก ดูเหมือนว่าเธอจะต้านทานความอร่อยของหมูตุ๋นไม่ไหว
“รอที่นี่ ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้ แล้วจะทำเพิ่มอีก” นารูโตะยิ้มแล้วเริ่มทำอาหาร
“ฉะ ฉันจะช่วยเธฮ”
เมื่อเห็นนารูโตะเริ่มทำงาน ฮินาตะรู้สึกเกรงใจ แต่หมูตุ๋นมันอร่อยเกินไป จนเธออดไม่ได้ที่จะอยากทานเพิ่ม จึงแลบลิ้นเล็กน้อยแล้ววิ่งไปช่วยนารูโตะ
【ค่าประสบการณ์ +1】
จากนั้นทั้งสองคนก็ยุ่งกับการทำอาหาร
การทำหมูตุ๋นใช้เวลานาน ทั้งสองคนจึงได้มีเวลาพูดคุยและทำอาหารด้วยกัน จนกระทั่งบอลประสบการณ์รอบตัวฮินาตะลดลงเหลือขนาดเท่าลูกแก้ว จึงได้เวลาแยกย้าย
“ขอบคุณมากนารูโตะ วันนี้ฉันมีความสุขมาก” ฮินาตะกล่าวขอบคุณนารูโตะที่หน้าประตู
ตอนอยู่ที่บ้าน เธอไม่เคยกล้าทานอาหารอย่างเต็มที่ เพราะมักจะมีคนพูดจาไม่ดี ทำให้เธอแทบไม่เคยได้ทานจนอิ่ม แม้แต่ครึ่งท้องก็ยังไม่มี
แต่เมื่อมาที่บ้านนารูโตะ เธอได้ทานอาหารอร่อยมากมายเป็นครั้งแรก และมันทำให้เธอมีความสุขมาก เธอจึงรู้สึกขอบคุณนารูโตะอย่างมาก
“เอานี่ไปด้วย” นารูโตะยื่นกล่องอาหารให้ฮินาตะ ข้างในเป็นหมูตุ๋นแสนอร่อย
“ไม่เป็นไร นารูโตะเธอแทบไม่ได้ทานเลย อีกอย่างมันไม่ดีหรอก” ฮินาตะส่ายหัวปฏิเสธ
“วันนี้ทำเยอะ ฉันไม่ค่อยกินเนื้อ ถ้าเก็บไว้ที่บ้านก็จะเสียเปล่า” นารูโตะยิ้ม
“นี่...” ฮินาตะลังเล
“รับไปเถอะ”
นารูโตะวางกล่องหมูตุ๋นในมือเล็กๆ ของฮินาตะ ในทันทีที่ทำเช่นนั้น เขารู้สึกถึงความอบอุ่นและนุ่มนวลของมือฮินาตะ ราวกับหยกอ่อน
การกระทำนี้ทำให้ฮินาตะเขินอาย จากสาวนักกินกลายเป็นสาวขี้อายอีกครั้ง
“ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอ”
“อืม”
ฮินาตะก้มหน้าพยักหน้า เดินตามนารูโตะเหมือนหุ่นเชิด
เธอแทบไม่มองทาง เดินตามนารูโตะเงียบๆ ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น
ไม่นานหลังจากนั้น
บริเวณที่พักของตระกูลฮิวงะ
ทั้งสองโบกมือลา เมื่อเห็นนารูโตะเดินไปไกลแล้ว ฮินาตะจึงเดินกลับบ้านด้วยความสุข
แต่เธอไม่ทันสังเกตว่า เมื่อเธอผ่านลานบ้าน ฮิวงะ ฮิอาชิ มองเธอด้วยสายตาจริงจังและไม่พอใจ
โผ่ะ!
มีเงาคนโผล่ขึ้นและคุกเข่าลง คนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฮิวงะ โค ที่คอยปกป้องฮินาตะอยู่ในเงามืด
“ท่านหัวหน้า” ฮิวงะ โค กล่าวด้วยความเคารพ
“ทำไมฮินาตะกลับมาช้าขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้น” ฮิวงะ ฮิอาชิ กล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา
“วันนี้คุณหนูฮินาตะไปบ้านนารูโตะมาครับ จึงกลับมาช้า” ฮิวงะ โค ตอบอย่างรวดเร็ว
“นารูโตะหรือ? ไปบ้านเด็กคนนั้นสินะ” ฮิวงะ ฮิอาชิ ถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“ฉันมีความเห็นดีกับนารูโตะ แต่ท่าทีของหมู่บ้านที่มีต่อเขาไม่ชัดเจน จึงไม่ควรใกล้ชิดมากเกินไป อาจทำให้หมู่บ้านสงสัย”
“ท่านหัวหน้า หมายความว่า จะไม่ให้คุณหนูฮินาตะติดต่อกับนารูโตะหรือครับ?” ฮิวงะ โค กล่าวด้วยความเคารพ
“ใช่ นายก็รู้ ตอนที่ฉันส่งคนไปให้นารูโตะทั้งเงินและของใช้ ถูกหน่วยลับขัดขวาง ต่อมารู้ว่าเป็นพวกของดันโซ แต่ท่าทีของโฮคาเงะรุ่นที่สามกับดันโซก็แปลก มีหลายอย่างที่พูดไม่ชัด”
ฮิวงะ ฮิอาชิ สูดลมหายใจลึกแล้วพูดต่อ “ตอนนี้ตระกูลฮิวงะมีอำนาจมากขึ้น แต่ยังควรอยู่เงียบๆ จะดีกว่า พยายามหลีกเลี่ยงการติดต่อกับนารูโตะให้มากที่สุด”
“ได้ครับท่านหัวหน้า ผมจะพยายามทำตามคำสั่ง แต่คุณหนูฮินาตะใจแข็งผมอาจไม่สามารถห้ามได้” ฮิวงะ โค กล่าวอย่างกังวล
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน ฉันจะไปบอกเธอเอง” ฮิวงะ ฮิอาชิ โบกมือแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
ในห้องนั่งเล่น
ฮินาตะกำลังวางหมูตุ๋นบนโต๊ะ แล้วหยิบตะเกียบมา เตรียมให้พ่อกับฮานาบิลองชิม แต่ทันใดนั้นเธอเห็นพ่อเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นชา
“พ่อคะ” ฮินาตะพูดด้วยความระมัดระวัง รู้สึกไม่ค่อยดี
“นั่งลง มีเรื่องจะคุยกับลูก”
ฮิวงะ ฮิอาชิ ส่งสัญญาณเล็กน้อยแล้วนั่งลง เตรียมบอกฮินาตะว่าอย่าไปหานารูโตะ ถ้าฮินาตะไม่เห็นด้วยก็จะบังคับ
เพื่อให้ได้ผลดีขึ้น เขาจึงรักษาใบหน้าเย็นชา เตรียมดุฮินาตะ
“อืม? หอมจัง นี่อะไร?”
ฮิวงะ ฮิอาชิ ยังไม่ได้ดุฮินาตะ กลิ่นหอมจากบนโต๊ะดึงความสนใจของเขา
“พ่อคะ นี่หมูตุ๋นที่นารูโตะทำค่ะ ลองชิมดู อร่อยมาก” ฮินาตะกล่าวและส่งตะเกียบบนโต๊ะให้
“นารูโตะทำ?”
ฮิวงะ ฮิอาชิ ส่ายหัว คิดว่าเด็กทำอะไรก็ไม่น่าอร่อย แต่กลิ่นหอมนี่ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะลองชิม
“อืม? รสชาตินี้”
ฮิวงะ ฮิอาชิ รู้สึกถึงกลิ่นหอมในปาก และทันใดนั้นความอยากอาหารก็ถูกกระตุ้นขึ้นมา จากนั้นเขาก็เริ่มทานอย่างรวดเร็ว
“อร่อยจริง!”
“รสชาติดีมาก”
“นารูโตะเด็กคนนี้ทำได้ดีทีเดียว”
ฮิวงะ ฮิอาชิ กล่าวชม ไม่ถึงสามนาทีเขาก็ทานหมูตุ๋นไปกว่าครึ่ง และยังมีทีท่าว่าจะทานต่อ
“พ่อคะ หมูตุ๋นครึ่งหนึ่งเก็บไว้ให้ฮานาบิค่ะ” ฮินาตะเตือนด้วยความหวังดี
“อ้อ ใช่ หมูตุ๋นนี้อร่อยจริงๆ” ฮิวงะ ฮิอาชิ กล่าวและคีบอีกหลายชิ้น ทานลงไปอย่างรวดเร็ว
“พ่อคะ เหลือไม่กี่ชิ้นแล้ว” ฮินาตะเตือนอีกครั้ง
“เด็กๆ ทานเนื้อเยอะไม่ดี อีกอย่างเนื้อเย็นแล้วไม่อร่อย”
ฮิวงะ ฮิอาชิ ทานหมูตุ๋นจนหมด แล้ววางตะเกียบลงด้วยความพอใจ
ฉากนี้ทำให้ฮินาตะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คิดว่าพ่อของเธอทานเก่งกว่าตัวเธอเอง และสงสัยว่าความสามารถในการทานของเธออาจได้รับการถ่ายทอด
แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เย็นชาของพ่อเมื่อตอนเข้ามา เธอถามอย่างระมัดระวังว่า “พ่อคะ มีอะไรหรือคะ?”
“แน่นอน มีสิ ต่อไปนี้ห้ามไป...เดี๋ยวนะ หมูตุ๋นนี่นารูโตะทำหรือ?” ฮิวงะ ฮิอาชิ เปลี่ยนท่าทีทันที
“แน่นอน นารูโตะทำอาหารเก่งมาก ทั้งย่างปลา หมูตุ๋น เต้าหู้ผัดพริก และลิ้นหมูผัดเปรี้ยวหวาน อร่อยทุกอย่าง” ฮินาตะกล่าวชม ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชม
“มีอาหารอร่อยอีกมากมาย? แล้วรสชาติเป็นอย่างนี้ทุกอย่าง?” ฮิวงะ ฮิอาชิ ถามต่อ
“ใช่ ทุกอย่างอร่อยหมด แถมยังมีอาหารอื่นๆ อีกมากมาย” ฮินาตะตอบอย่างไม่ลังเล
“อย่างนี้นี่เอง นารูโตะเด็กคนนั้นไม่เลวเลย เขาโดดเดี่ยวเกินไป ลูกควรหาเวลาไปเล่นกับเขาบ่อยๆ” ฮิวงะ ฮิอาชิ พูดหน้าขึ้นสี แล้วลุกออกจากห้องนั่งเล่น
“ได้ค่ะพ่อ”
ฮินาตะงงๆ พ่อเข้ามาอย่างจริงจังและเตรียมจะดุเธอ แต่กลับบอกให้เธอไปหานารูโตะ ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า
ในลานบ้าน
ฮิวงะ ฮิอาชิ โบกมือไปที่ด้านนอก
โผ่ะ!
“ท่านหัวหน้า” ฮิวงะ โค กล่าวด้วยความเคารพ “ท่านบอกคุณหนูฮินาตะแล้วหรือครับ?”
“แค่กๆ”
ฮิวงะ ฮิอาชิ ไอเล็กน้อยอย่างอาย “ไม่ต้องห้ามฮินาตะไปหานารูโตะแล้ว ให้เธอไปได้ตามสบาย”
“อะไรนะ? ให้ติดต่อได้ตามสบาย? แต่ท่านไม่กังวลเรื่องความสงสัยของหมู่บ้านหรือครับ?” ฮิวงะ โค งงงวย
“แค่กๆ นารูโตะเด็กคนนั้นไม่มีเพื่อน ถ้าฮินาตะไม่ติดต่อเขา เขาจะน่าสงสารมาก วางใจเถอะ ตระกูลฮิวงะของเราแข็งแกร่ง อีกอย่างโฮคาเงะรุ่นที่สามก็แก่แล้ว จะไม่ขัดแย้งกับเราเพราะเรื่องนี้ แม้จะสงสัยก็ไม่เป็นไร”
ฮิวงะ ฮิอาชิ อธิบายด้วยใบหน้าขึ้นสี
“ครับ ท่านหัวหน้า”
ฮิวงะ โค ตอบด้วยความงุนงง หัวหมุนแม้แต่หลังจากที่หัวหน้าเดินจากไป ก็ยังไม่เข้าใจ คิดว่ามีอะไรไม่ถูกต้อง
