11

นินจาลับไม่สามารถเข้าใจได้ สุดท้ายจึงสรุปว่าหมาตัวนี้ไวต่อความรู้สึกเกินไปและไม่กล้าเข้าใกล้นารูโตะที่เป็นจินจูริกิ

ส่วนทางด้านนารูโตะ

เขาเดินไปอย่างเฉยเมยและมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนนินจา

นารูโตะรู้ดีว่าเหตุผลที่หมาตัวนั้นกลัวมากเป็นเพราะเลือดของชาวไซย่าที่เขามีอยู่ในตัว ตอนนี้เขามีเลือดชาวไซย่าทั้งหมด 30 หยด แม้ว่าภายนอกจะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่ก็มีข้อดีซ่อนเร้นบางอย่างที่เริ่มปรากฏออกมา เช่น พลังในการข่มขู่ ความไวต่อการถูกจ้องมอง ความเร็วในการตอบสนองของร่างกาย และสัญชาตญาณในการต่อสู้

ข้อดีซ่อนเร้นเหล่านี้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และมอบประโยชน์ต่างๆ มากมายให้กับนารูโตะ ทำให้เขาได้รับผลตอบแทนมากมาย

แต่การฝึกควบคุม "คิ" ยังไม่สำเร็จ กลับกันเขากลับสกัดจักระออกมาได้อีกมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าในโลกของนารูโตะที่มีสายเลือดพิเศษน้อย โอกาสในการสกัดจักระจะสูงกว่า เพราะที่นี่ไม่ใช่โลกของดราก้อนบอล

ตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าต้องมีเลือดชาวไซย่ากี่หยดถึงจะเพียงพอสำหรับการควบคุมหรือสกัด "คิ" ได้อย่างต่ำสุด ซึ่งทำให้เขาคิดว่าจะเปิดใช้แผงข้อมูล

ในเมื่อมีฟีเจอร์แผงข้อมูลนี้ ก็มีโอกาสที่จะเห็นข้อมูลรายละเอียดของตัวเองได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็มีโอกาส 50% ดังนั้นนารูโตะจึงคิดว่าจะหาโอกาสเปิดใช้ฟีเจอร์นี้

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว นารูโตะจึงรีบไปโรงเรียน เมื่อเดินเข้าไปในห้องเรียนก็พบว่านักเรียนเกือบเต็มห้องแล้ว แสดงว่าเขามาสาย

ภายใต้สายตาที่มองมา นารูโตะนั่งกลับที่และคิดหาวิธีหาแต้มประสบการณ์ เมื่อมองไปที่ลิ้นชักโต๊ะก็เห็นว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น

เขาหยิบสิ่งของในลิ้นชักขึ้นมาด้วยความสงสัย และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขา

เพราะสิ่งนั้นคืออุปกรณ์นินจาครบชุด เช่น ถุงใส่อุปกรณ์นินจา คุไน ชูริเคน ผ้าพันแผลห้ามเลือด และอื่นๆ อีกมากมาย

ในถุงใส่อุปกรณ์นินชายังมีโน้ตใบเล็กๆ อยู่ นารูโตะเปิดดูโน้ตด้วยความสงสัย ข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

[นารูโตะ ขอบคุณสำหรับภาพวาดและรูปปั้น ฉันชอบมาก นี่คือของขวัญที่ฉันมอบให้กับเธอ — ฮินาตะ]

เมื่อเห็นข้อความบนโน้ต นารูโตะก็เข้าใจทุกอย่างทันที เขายิ้มและหันไปมองฮินาตะที่นั่งอยู่ด้านหลัง และสบตากับเธอ

ด้วยท่าทีขี้เล่น นารูโตะกระพริบตาให้ฮินาตะ ทำให้เธอเขินอายจนต้องก้มหน้าลงและไม่กล้ามองนารูโตะอีก

**[ค่าประสบการณ์ +1]**

“เอ๊ะ?”

นารูโตะพูดไม่ออกและรีบหันกลับมาเลิกแกล้งฮินาตะ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการกระพริบตาเพียงแค่นี้จะทำให้ได้ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น

เขารู้สึกขัดใจเล็กน้อย แต่ก็คิดถึงวิธีการใช้วิธีนี้ในการหาแต้มประสบการณ์จากคนอื่น เช่น ซาสึเกะที่นั่งอยู่ข้างๆ

แต่ว่าการกระพริบตาให้ผู้ชายดูแปลกๆ นารูโตะจึงคิดว่าจะเปลี่ยนไปหาตัวละครหญิงในเนื้อเรื่อง เช่น อิโนะ หรือ ซากุระ

แต่พอคิดอีกทีก็ล้มเลิกความคิดนี้ เพราะการกระพริบตาแบบนี้ดูเหมือนจะมีความหมายเชิญชวนที่ไม่เหมาะสม

“ช่างเถอะ เลือกซาสึเกะก็แล้วกัน หมอนี่มีค่าประสบการณ์เยอะที่สุด โชคร้ายของเขาละกัน” นารูโตะพึมพำกับตัวเอง และหันไปมองซาสึเกะที่นั่งอยู่ข้างๆ

ด้านข้าง

ซาสึเกะกำลังนั่งเอามือเท้าคางในท่าทางสุดเท่ แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน เขาก็ให้ความสนใจกับนารูโตะมากขึ้น

เพราะเด็กท้ายแถวที่เขาไม่คาดคิดว่าจะมีความสามารถในการแกะสลักและวาดภาพ ทำให้ซาสึเกะรู้สึกเสียหน้า ดังนั้นเมื่อเห็นนารูโตะ ซาสึเกะจึงคอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา

แต่ในขณะที่ซาสึเกะกำลังมองดูอยู่นั้น เขาสังเกตเห็นว่านารูโตะหันมามองเขา ซึ่งทำให้เขาขมวดคิ้ว "มีอะไร?"

“ไม่มีอะไร” นารูโตะตอบกลับอย่างเฉยเมย และกระพริบตาเร็วๆ

“หือ…”

ซาสึเกะรู้สึกงงงวยกับการกระทำนี้ เดิมทีเขาคิดว่านารูโตะมีเรื่องจะพูด แต่การกระพริบตานี่หมายความว่าอย่างไร? ทำไมรู้สึกแปลกๆ?

ซาสึเกะที่รู้สึกไม่พอใจคิดว่าตัวเองคงมองผิดไป เขาจึงหันไปมองนารูโตะอีกครั้ง และพบว่านารูโตะกระพริบตาอย่างต่อเนื่อง

**[ค่าประสบการณ์ +1]**

**[ค่าประสบการณ์ +1]**

ซาสึเกะรีบหันหน้าหนีไม่มองนารูโตะอีกต่อไป เพราะการกระพริบตานั้นทำให้เขารู้สึกเย็นสันหลัง และน่ากลัวกว่าถูกโจมตีเสียอีก

ดังนั้นเขาจึงเลิกมองนารูโตะและนั่งมองตรงไปข้างหน้าอย่างเท่ๆ

ในกรณีนี้

นารูโตะยักไหล่และละทิ้งวิธีนี้ และคิดหาวิธีอื่นในการหาแต้มประสบการณ์

"นารูโตะ สอนฉันแกะสลักได้ไหม นายเก่งมากเลย" ซากุระที่นั่งข้างๆ ถามขึ้น

“เธอเรียนไม่ไหวหรอก เธอไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้” นารูโตะปฏิเสธโดยไม่ลังเล

การแกะสลักไม่ใช่สิ่งที่สามารถเรียนรู้ได้ง่ายๆ ต้องใช้ความพยายามและเหงื่อมากมาย และที่สำคัญต้องมีพรสวรรค์และความอดทน

ซากุระที่แค่คิดเล่นๆ คงไม่สามารถเรียนได้ ดังนั้นนารูโตะจึงปฏิเสธทันที

**[ค่าประสบการณ์ +1]**

“ฉันเรียนได้ ฉันเป็นคนพยายามนะ” ซากุระกล่าวอย่างไม่พอใจ

“ถ้าความพยายามได้ผล ก็ไม่จำเป็นต้องมีอัจฉริยะแล้วสิ?” นารูโตะตอบด้วยการพูดประโยคที่กดดัน

“นารูโตะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ นายทำแบบนี้กับผู้หญิงได้ยังไง?” ซากุระโกรธและพูดขึ้น

“จริงเหรอ?” นารูโตะเลิกคิ้ว

“แน่นอน นายดูถูกฉันชัดๆ นายไม่คิดถึงศักดิ์ศรีของผู้หญิงบ้างเหรอ? มันทำร้ายความรู้สึกนะ” ซากุระพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“งั้นเหรอ ไม่รู้ทำไม เห็นเธอไม่พอใจแล้วฉันรู้สึกขำ”

“นารูโตะ!!”

ซากุระโกรธมาก จนอยากจะต่อยนารูโตะ

แต่เมื่อเห็นซาสึเกะอยู่ข้างๆ เธอจึงพยายามรักษาภาพ

ลักษณ์และไม่พูดอะไรอีก

**[ค่าประสบการณ์ +1]**

“ทำไมไม่พูดล่ะ? แค่นี้ก็เลิกแล้ว?” นารูโตะพูดเสียงอ่อนโยน

“นายจะสอนฉันแล้วใช่ไหม?” ซากุระถามด้วยความคาดหวัง

“ไม่” นารูโตะส่ายหัว

“นาย!”

ซากุระกำหมัดแน่น ดูเหมือนจะระเบิดออกมา แต่เมื่อมีซาสึเกะอยู่ เธอจึงอดทนไว้และพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความโกรธแค้น

“นารูโตะ นายทำให้ฉันโกรธแบบนี้ นายไม่รู้สึกละอายบ้างเหรอ?”

“ไม่เลย ความสุขของฉันคือการทำให้คนอื่นเจ็บปวด” นารูโตะพูดโดยไม่เงยหน้า

“นารูโตะ!!”

ซากุระทนไม่ไหวแล้ว ยกกำปั้นขึ้นและพุ่งไปที่นารูโตะ ความโกรธทำให้เธอเคลื่อนไหวเร็วมาก จนซาสึเกะก็อาจจะโดนตีได้

แต่เมื่อกำปั้นของเธอกำลังจะถึงตัวนารูโตะ มือที่แข็งแกร่งก็จับข้อมือเธอไว้อย่างง่ายดาย ทำให้เธอตีไม่ได้

**[ค่าประสบการณ์ +1]**

“ผู้หญิงไม่ควรใช้ความรุนแรง ดูฮินาตะสิ น่ารักมาก ลองเรียนรู้จากเธอบ้าง” นารูโตะปล่อยมือซากุระและพูดอย่างเย็นชา

“นาย…ฮึ”

ซากุระโกรธและไม่พูดอะไรอีก

แต่ทางด้านซาสึเกะกลับขมวดคิ้ว

เพราะซาสึเกะเห็นฉากเมื่อกี้ที่มือของซากุระกำลังจะถึงตัวนารูโตะ นารูโตะก็ยื่นมือออกมาหยุดได้อย่างรวดเร็ว

ความเร็วของนารูโตะนั้นเร็วมาก จนซาสึเกะเองก็ทำไม่ได้ ทำให้เขารู้สึกทึ่ง

ในใจเขาคิดว่า “ไม่ใช่เรื่องปกติ ความเร็วของนารูโตะเมื่อกี้เร็วมาก นี่ไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนทั่วไปทำได้ แม้แต่ฉันเองก็ทำไม่ได้ หรือว่านารูโตะกำลังปิดบังความสามารถ?”

ซาสึเกะคิดแบบนี้และเริ่มคิดถึงอดีตของนารูโตะ และในใจเขาก็รู้สึกไม่ดี