1

แคว้นแห่งไฟ หมู่บ้านโคโนฮะ

นารูโตะวัย 12 ปี ที่ใกล้จะจบการศึกษาแล้ว เดินอยู่บนถนนท่ามกลางสายตาแห่งความเกลียดชัง

“ดูสิ นั่นเจ้าเด็กคนนั้น” เสียงเบาๆ ดังขึ้น

“อีกแล้วเหรอ ทำไมไม่ขังคนแบบนี้ไว้”

“เบาๆ หน่อย อย่าให้เขาได้ยิน”

ผู้ใหญ่ที่อยู่ไกลๆ กระซิบกระซาบ เสียงเหล่านี้แม้จะเบา แต่กลับเป็นเข็มแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจ ทำให้นารูโตะรู้สึกหนาวเย็นในใจ

นารูโตะเดินไปอย่างเงียบๆ ท่ามกลางสายตาที่เหยียดหยาม เขาเดินมาถึงหน้าร้านขายผลไม้

“ลุงครับ ขอซื้อส้มหน่อย” นารูโตะพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีแล้ว”

คำตอบเย็นชาจากเจ้าของร้านทำให้นารูโตะเงยหน้ามอง เห็นสีหน้าแห่งความเกลียดชังของเจ้าของร้าน และเห็นส้มกองเป็นภูเขาอยู่ในร้าน

เขาไม่พูดอะไรอีก หันหลังเดินจากไป

ขณะที่เขาหันหลังเดินจากไป หางตาเห็นสองร่างบนหลังคา นั่นคือนินจาหน่วยลับที่คอยเฝ้าดูเขา

“เหอะ แม้แต่การซ่อนตัวก็ไม่ตั้งใจแล้วหรอ?”

นารูโตะก้มศีรษะเล็กน้อย สีหน้าเผยให้เห็นความประชดประชันที่คนอื่นมองไม่เห็น

ในฐานะที่เป็นผู้ทะลุมิติ การเกิดใหม่เป็นเรื่องดี แต่เมื่อเกิดใหม่เป็นนารูโตะ ชีวิตก็เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวและไม่มีที่พึ่ง

ไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติพี่น้อง ถูกดูถูก โดดเดี่ยว ถูกสอดแนม แม้แต่การกินก็เป็นปัญหา

พูดได้ว่าชีวิตวัยเด็กของนารูโตะเต็มไปด้วยความมืดมิด เป็นหลุมลึกที่ไร้แสงสว่าง

ในฐานะผู้ทะลุมิติ เขาอยากเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ อย่างน้อยก็อยากมีชีวิตแบบคนธรรมดา กินอิ่ม และซื้อคัมภีร์ฝึกจักระ

ดังนั้นเขาจึงใช้ทักษะจากชีวิตก่อนวาดมังงะเพื่อหารายได้เสริม

แต่เมื่อเขาถือมังงะเหล่านี้ออกไปขาย กลับถูกหน่วยลับหรือรากขัดขวาง

มังงะที่เขาวาดอย่างเหน็ดเหนื่อยถูกฉีกทิ้งต่อหน้า และความพยายามหาเงินของเขายิ่งทำให้การสอดแนมเข้มงวดขึ้น

ในตอนนั้น

เขาได้รู้ความจริงอย่างถ่องแท้ เริ่มซ่อนทุกสิ่งทุกอย่าง ใช้ชีวิตต่ำต้อยตามเส้นทางเดิมของชีวิต

เขาไม่ถามถึงมรดกที่โฮคาเงะรุ่นที่ 4 ทิ้งไว้ ทำไมเขาไม่ได้รับ

เขาไม่ถามทำไมเขาถึงได้เรียนรู้การฝึกจักระช้ากว่าคนอื่น

และเขาไม่ถามทำไมหน่วยลับถึงเฝ้าดูเขาตลอดเวลา

เพราะคำถามเหล่านี้หากถามออกไป อาจทำให้เขาเกิดอุบัติเหตุ เช่น ถูกคุมขัง

เพราะ

เขาไม่ใช่อุซึมากิ นารูโตะคนเดิม ตั้งแต่เกิดเขาคือนารูโตะใหม่ เขาอยากแข็งแกร่งต้องแอบฝึกฝน

“ไปดูร้านผลไม้ถัดไปดีกว่า ฉันอยากกินส้มจริงๆ”

นารูโตะเงยหน้ามองพระอาทิตย์ รอยยิ้มที่มุมปากเย็นชาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจอมปลอม ท่ามกลางสายตาเย็นชาและการสอดแนม เขาเริ่มซ่อนตัวเองต่อไป

ตึก ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอดังขึ้นขณะที่นารูโตะเดินไปยังร้านอื่นเพื่อซื้อส้ม แต่ผลลัพธ์ยังคงเป็นการปฏิเสธเย็นชาเช่นเดิม

“น่าเสียดาย ฉันแค่อยากกินส้ม ทำไมต้องปฏิเสธ”

เสียงของนารูโตะแฝงด้วยความผิดหวัง เขาไม่ได้กินส้มมานานแล้ว อยากกินจริงๆ แต่โชคไม่มี

“ช่างเถอะ ไปที่ริมแม่น้ำดีกว่า ใกล้จะถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว วันนี้น่าจะมีเซอร์ไพรส์”

นารูโตะไม่ได้ไปที่ร้านอื่น แต่หันหลังเตรียมจะจากไป แต่เขาเห็นเงาร่างเล็กๆ ที่ไม่ไกลนัก

นั่นคือเด็กหญิงตัวเล็กที่มีตราตระกูลฮิวงะบนเสื้อผ้า มีผมสีดำทรงบ๊อบ มีรูปร่างเล็กน่ารัก

ใบหน้าอันน่ารักนั้นมีรอยแดงเล็กน้อย ดวงตากลมโตสีขาวเหมือนหยกขาว เรียกได้ว่าเงาร่างนี้ดึงดูดความสนใจของนารูโตะอย่างมาก

เมื่อเห็นเงาร่างเล็กๆ นี้ รอยยิ้มของนารูโตะก็ดูจริงใจขึ้นมาก

เพราะเงาร่างนั้นเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ควรค่าแก่รอยยิ้มของเขา และเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดที่เขาทำได้ในโลกนี้

เธอไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือฮินาตะผู้เชื่องและน่ารัก เพื่อนคนเดียวของเขาในตอนนี้

ตั้งแต่รู้จักฮินาตะตั้งแต่ยังเล็ก นารูโตะมักจะพูดคุยกับเธอ พวกเขากลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

แต่ฮินาตะเป็นคนขี้อาย แม้จะเป็นเพื่อนกัน แต่เธอก็ยังมีท่าทางเขินอายทุกครั้งที่เจอเขา

เช่นตอนนี้

มือเล็กๆ ของฮินาตะกำลังเล่นกับนิ้วชี้ของเธอ แสดงท่าทางขี้อาย

เมื่อเห็นฮินาตะขี้อาย นารูโตะยิ้มแล้วเดินไปหา แต่ลูกบอลอากาศสีฟ้าที่ลอยอยู่รอบๆ เธอทำให้นารูโตะสนใจ

“ฮินาตะ บังเอิญจัง”

นารูโตะทักทายพลางมองลูกบอลอากาศสีฟ้านั้น เขาเห็นคำว่า "ลูกบอลประสบการณ์" บนลูกบอลนั้น

“บังเอิญจริงๆ”

เสียงใสๆ ขัดจังหวะความคิดของนารูโตะ เขามองไปที่ฮินาตะ เห็นเธอก้มหน้าเขินอายไม่กล้ามองเขา

ฮินาตะที่น่ารักแบบนี้ทำให้นารูโตะรู้สึกอบอุ่นใจ แต่ลูกบอลประสบการณ์ที่ลอยอยู่รอบๆ เธอทำให้เขาสงสัยมาก

【ค่า XP +1】

ตัวอักษรสีดำปรากฏขึ้น และลูกบอลประสบการณ์สีฟ้าสั่นเล็กน้อย

“หืม?”

นารูโตะเห็นฉากนี้แล้วมองไปรอบๆ อย่างเงียบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสังเกต เขาก็เริ่มเดาบางอย่าง

เพื่อให้รู้สาเหตุแน่ชัด นารูโตะจึงเริ่มคุยกับฮินาตะ

แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นนารูโตะพูดและฮินาตะฟัง แต่นารูโตะก็เข้าใจสถานการณ์ของลูกบอลประสบการณ์นี้ได้เร็วๆ

เขาพบว่า

ลูกบอลประสบการณ์นี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่เห็น คนอื่นมองไม่เห็น และไม่สามารถจับต้องได้ แต่เมื่อคุยกับฮินาตะ จะมีข้อความว่า ค่า XP +1 ปรากฏขึ้น นี่คือความสามารถพิเศษของเขา

ความยินดีที่ไม่คาดคิดเช่นนี้ทำให้นารูโตะดีใจมาก เพื่อให้รู้เรื่องความสามารถพิเศษนี้ให้ชัดเจน นารูโตะจึงพูดคุยกับฮินาตะอีกครั้ง

【ค่า XP +1】

ตัวอักษรสีดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง ลูกบอลประสบการณ์สีฟ้าสั่นอีกครั้งและดูเหมือนจะหดเล็กลงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าค่า XP นี้ได้รับจากนารูโตะ

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้นารูโตะมั่นใจในความคิดของตนมากขึ้น

เขาแอบคุยกับฮินาตะ ตาก็เหลือบไปมองหลังคาที่หน่วยลับยืนอยู่

【ค่า XP +1】

ตัวอักษรสีดำปรากฏอีกครั้ง นารูโตะตาเป็นประกาย แต่เขาไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป เดี๋ยวจะทำให้เกิดความสงสัย จึงยิ้มแล้วพูด

“ฮินาตะ เธอกินข้าวเที่ยงหรือยัง? ไปกินข้าวเที่ยงกับฉันไหม”

“อ๊ะ? นี่ฉัน...”

ฮินาตะชัดเจนว่ากำลังสับสน ไม่รู้จะตอบยังไง การคุยใกล้ๆ แบบนี้ทำให้เธอเขินอายจนเกือบเป็นลม ของที่เตรียมจะให้เขาก็ไม่กล้าหยิบออกมา

【ค่า XP +1】

เมื่อนารูโตะเห็นค่าประสบการณ์ปรากฏขึ้นอีกครั้งในตัวฮินาตะ เขารู้สึกดีใจ

เขาเชิญอีกครั้งว่า “ฮินาตะ ไปที่ริมแม่น้ำกับฉัน ฉันจะเลี้ยงข้าวเธอ”

“อืม...ตกลง”

ฮินาตะตอบอย่างซื่อๆ แล้วเดินตามนารูโตะไปแบบงงๆ ไม่มีความคิดของตัวเอง

ในระหว่างนี้ นารูโตะสังเกตลูกบอลประสบการณ์ตลอด เห็นว่าตอนที่เขาคุยกับฮินาตะ ลูกบอลประสบการณ์สีฟ้าค่อยๆ เล็กลงเหมือนลูกโป่งที่ค่อยๆ ยุบ

เห็นได้ชัดว่าเพียงคุยกับฮินาตะหรือมีปฏิสัมพันธ์ ก็จะได้ค่า XP ส่วนค่า XP นี้จะทำอะไรได้...

【ค่า XP +1】

...