เจ้าหน้าที่หมายเลข 21 [ฟรี]

ตอนที่ 21

ไม่มีเบาะแส!

 

ไม่ว่าจะอยู่ในโลกไหนช่องว่างระหว่างวัยก็เป็นปัญหาสำคัญของสังคมเสมอ

ถึงแม้ว่าลีออนจะเต็มไปด้วยเสน่ห์ของวัยรุ่น แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าไปร่วมวงบทสนทนาของแฮร์รี่ตัวน้อยและปีเตอร์ตัวน้อยสองคนนี้ได้เลย

ดังนั้นหลังจากการพูดคุยกันเล็กน้อยลีออนก็ถูกพวกเขาทิ้งและต้องกลับมานั่งดื่มคนเดียวอีกครั้ง

โชคดีที่งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว . . .

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีได้โปรดปรบมือเพื่อเป็นเกียรติกับเจ้าบ้านคืนนี้ คุณออสบอร์น!"

ภายใต้การพูดแนะนำของชายวัยกลางคน นอร์แมน ออสบอร์น ที่มีร้อยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าก็ค่อย ๆ เดินลงมาจากบนชั้นสอง

เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้องโถงใหญ่

ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่ประธานบริษัทออสคอร์ป อินดัสทรีส์

ความอิจฉา ริษยา ชื่นชน ปรารถนา . . .

ลีออนที่ยืนอยู่ข้างบาร์สามารถมองเห็นสายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายและแรงจูงใจของทุกคนที่มาเข้าร่วมงานปาร์ตี้ในคืนนี้ได้เป็นอย่างดี

บางคนมาที่นี่เพื่อขอความร่วมมือกับบริษัทออสคอร์ป บางคนมาที่นี่เพื่อเอาใจออสบอร์น และบางคนมาที่นี่ตามคำเชิญ

ซึ่งลีออนเป็นประเภทที่สาม

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้งานปาร์ตี้วันเกิดเพื่อดื่มสองแก้วแล้วเดินจากไป

อย่าลืมสิว่าเขายังมีภารกิจอยู่ . . .

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ลีออนก็รู้สึกว่าเขาไม่สามารถดื่มดำไปกับบรรยากาศปาร์ตี้ที่ผ่อนคลายได้อีกต่อไป ตอนนี้มันถึงเวลาที่เขาจะหาสถานที่เงียบสงบและไม่มีคนในการพูดคุยกับนอร์แมน ออสบอร์นเป็นการส่วนตัว

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะถ้าดูจากฝูงชนที่รายล้อมรอบตัวนอร์แมน ลีออนก็รู้สึกว่าตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา

ดังนั้นเขาจึงยักไหล่เล็กน้อยและหันหลังกลับไปนั่งที่บาร์ตามเดิมเพลิดเพลินไปกับมาร์ตินี่แก้วที่สามของเขาต่อไป

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าลีออนจะไม่ได้ไปพบนอร์แมน แต่ดูเหมือนว่านอร์แมนจะพบเขาก่อนแล้ว

"คุณโคลสัน!"

เสียงตะโกนจากข้างหลังปลุกให้ลีออนตื่นขึ้นมาจากภวังค์

เมื่อหันกลับมาลีออนก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังถือแก้วและมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มอยู่

"สวัสดีครับ คุณออสบอร์น คุณเรียกผมว่า ลีออน เฉย ๆ ก็ได้ครับ"

นอร์แมนผงะเล็กน้อยและเปลี่ยนคำพูดของเขาทันที "คุณลีออน ฉันดีใจมากที่คุณมาได้ ตอนแรกฉันคิดว่าคุณจะยุ่งจนไม่สามารถมาเข้าร่วมงานวันเกิดของฉันได้ . . .

ทั้งสองเอื้อมมือไปจับกัน

"คุณออสบอร์นพูดเรื่องตลกแล้ว เพราะไม่ว่าผมจะยุ่งแค่ไหนในการทำงาน แต่ผมก็ไม่ยุ่งเท่ากับคุณที่เป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างแน่นอน" ลีออนพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหยิบแก้วไวน์มือขึ้นมา "นอกจากนี้ ถ้าหากผมรู้ว่าคุณมีของดีมากมายเก็บเอาไว้ในห้องเก็บไวน์แบบนี้ ถึงแม้ว่าผมจะตกงาน ผมก็จะมาที่นี่ให้ได้อย่างแน่นอน"

"ฮ่าฮ่า ถ้าหากคุณต้องการเดี๋ยวฉันพาคุณไปเดินชมคอลเลกชันในห้องเก็บไวน์ของฉันเป็นยังไง?"

ลีออนเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มขึ้นมาอย่างหล่อเหลา "ด้วยความยินดีเลยครับ!"

"เชิญมาทางนี้!"

ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เป็นพูดคุยสองต่อสองเร็วขนาดนี้ . . .

เดินออกจากห้องโถงสุดหรูหราของคฤหาสน์หลีกหนีความวุ่นวายของงานปาร์ตี้ ลีออนเดินตามนอร์แมนผ่านทางเดินสลัวเลี้ยวซ้ายและขวาจนมาถึงห้องเก็บไวน์ใต้ดินของตระกูลออสบอร์น

ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องเก็บไวน์ กลิ่นหอมของไวน์ก็ตีเข้าจมูกของลีออนอย่างรุนแรง

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านไวน์ แต่ถ้าดูจากขนาดและการตกแต่งห้องเก็บไวน์ของที่นี่มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนมึนเมาราวกับคนติดเหล้า

อย่างไรก็ตามเวลานี้สิ่งที่ลีออนสนใจมากที่สุดไม่ใช่ไวน์ในห้องใต้ดิน แต่เป็นโอกาสที่จะได้อยู่กับนอร์แมนสองต่อสอง

ลีออนเหลือบมองบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ไม่ไกลและพูดขึ้นมาว่า "ผมมีบางอย่างอยากจะพูดกับคุณออสบอร์น ผมไม่รู้ว่าผมสามารถพูดคุยกับคุณเรื่องนี้ได้ไหม?"

"โอ้?! คุณพูดมาได้เลย"

นอร์แมนดูเหมือนจะสังเกตเห็นแล้วว่าการที่ลีออนมาที่นี่ไม่ใช่เพราะไวน์ แต่เป็นเพราะต้องการพูดคุยกับเขา

ลีออนหยิบขวดไวน์ โดเมน เดอ ลา โฮรมาเน กงติ (Domaine de la Romanée Conti) ออกมาจากชั้นไวน์ด้านข้างชื่นชมสีของไวน์ภายในขวดเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า "ผมรู้ว่าคุณคงรู้จักตัวตนของตัวเองเป็นอย่างดี"

"ผมมาที่นี่ในครั้งนี้นอกจากมาแสดงความยินดีกับคุณที่เป็นเจ้าของวันเกิดแล้ว ผมยังอยากถามเกี่ยวกับรายละเอียดของเหตุการณ์จี้ตัวประกันครั้งก่อนหน้านี้กับคุณ"

เมื่อได้ยินคำพูดของลีออนคิ้วของนอร์แมนก็ค่อย ๆ ขมวดลง รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อย ๆ จางหายไปแทนด้วยสีหน้าจริงจัง "เรื่องในครั้งนั้น มันยังไม่จบหรอ?"

"ใช่ครับ อย่างไรก็ตามจากการตรวจสอบของทางเราทำให้รู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด"

ลีออนหันหลังให้นอร์แมนและพูดต่อว่า "เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายในเหตุการณ์จี้ตัวประกันในครั้งนี้ไม่ใช่เงินตั้งแต่ต้น แต่เป็นเพราะบริษัทออสคอร์ปกำลังพัฒนาโครงการวิจัยทางวิทยาศาสตร์"

"พันธุศาสตร์ข้ามสายพันธุ์ ฉันพูดถูกไหม?"

ทันทีที่เสียงของนอร์แมนจบลง ร่างของลีออนก็หันกลับมาอีกครั้ง

นอร์แมนจ้องมองเข้าไปในดวงตาของลีออนอย่างเงียบ ๆ และเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของลีออนเหมือนเดิม ราวกับว่าเขายอมรับมันแล้ว

ดวงตาของพวกเขาประสานเข้าหากัน แต่ลีออนก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลยนอกจากความสงบภายในดวงตาของอีกฝ่าย

"แน่นอนว่าไม่ว่าบริษัทของคุณจะค้นคว้าเทคโนโลยีหรือวิจัยเรื่องใด มันก็เป็นเสรีภาพและสิทธิของคุณ ซึ่งพวกเราจะไม่เข้าไปยุ่ง" ลีออนกางมือออกและเดินยืนด้านข้างของนอร์แมนพร้อมกับพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า "แต่ผมคิดว่านอกเหนือจากคุณแล้วมันคงจะมีใครบางคนที่ต้องการคาบชิ้นเนื้อนี้ของคุณไป"

"ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้จักกับคนที่เป็นเหมือนกับคุณใช่ไหมครับ? คนที่ต้องการคาบเนื้อชิ้นนี้จนน้ำลายไหลย้อย . . . "

"ไม่ว่าคุณจะบอกเบาะแสอะไรมันจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการสืบสวนของเรา"

ในฐานะคนที่ถูกลักพาตัว นอร์แมน ออสบอร์ส จะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนมากกว่าองค์กรของลีออน และพยายามตามหาว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม นอร์แมนก็ยังไม่มีเบาะแสหรือเงื่อนงำเช่นกัน . . .

เนื่องจากอีกฝ่ายต้องการช่วยเขาตรวจสอบและให้ความช่วยเหลือนอร์แมนย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

"ขอโทษด้วย ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้อะไรมากนักเหมือนกัน"

"โครงการนี้ถูกเรียกว่า ‘พันธุศาสตร์ข้ามสายพันธุ์’ เป็นโครงการวิจัยใหม่ของดอกเตอร์คอนเนอรส์ที่เพิ่งเสนอมา นอกจากนี้เนื้อหางานวิจัยก็ยังไม่เคยได้รับการตีพิมพ์ ดังนั้นคนเดียวที่รู้เกี่ยวกับการวิจัยนี้จึงมีเพียงแค่ฉัน และดอกเตอร์คอนเนอรส์"

"ซึ่งในความคิดของฉันดอกเตอร์คอนเนอรส์ไม่จำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้เลย"

"ดังนั้นฉันจึงคิดไม่ออกว่าใครที่ต้องการเทคโนโลยีนี้ที่ยังไม่ได้ผ่านการวิจัยหรือทดลองเลย . . . "

จากการสนทนาลีออนแทบจะไม่ได้รับเบาะแสอะไรจากนอร์แมนเลย และเพื่อไม่ให้เกิดความขุ่นเคืองจากอีกฝ่ายลีออนจึงล้มเลิกความคิดที่จะถามต่อทันที "งั้น . . . ถ้าคุณมีเบาะแสอะไรก็ช่วยแจ้งให้ผมทราบด้วยนะครับ"

"ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วเราไปสนุกกับงานปาร์ตี้กันต่อดีไหม?"

หลังจากออกมาจากห้องเก็บไวน์ ลีออนก็บอกลานอร์แมนก่อนที่จะแยกตัวออกมา

เขาไม่ได้กลับไปที่ด้านในคฤหาสน์เพื่อเข้าร่วมงานปาร์ตี้ทันที แต่เดินตรงไปตามทางเดินมายังระเบียงสวนด้านหลังของคฤหาสน์

ลีออนหายใจเข้าลึก ๆ สูดอากาศบริสุทธิ์ผ่านโพรงจมูกเข้าไปในปอด

เมื่อมองดูดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนลีออนก็รู้สึกภารกิจนี้ของเขาดูเหมือนว่าจะล้มเหลม เพราะเขาไม่ได้รับข้อมูลอะไรเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัยหรือที่เป็นประโยชน์เลย

ในขณะที่ลีออนกำลังยืนอยู่บนริมระเบียงของคฤหาสน์ทันใดนั้นสายตาของเขาก็หยุดอยู่จุดหนึ่งของสวน

"นั่นเขา?!"

โปรดติดตามตอนต่อไป …