เจ้าหน้าที่หมายเลข 20 [ฟรี]

ตอนที่ 20

เพื่อนรักมักฆ่ากันเอง!

 

งานเลี้ยงยังไม่เริ่มขึ้น

ทำให้ในฐานะตัวเอกของงานคืนนี้ นอร์แมน ออสบอร์น จึงยังไม่ปรากฏตัวขึ้นในงาน

อย่างไรก็ตามลีออนกับได้พบเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้อีกคนหนึ่ง

เมื่อหันหลังกลับมาเขาก็มองเห็นชายหนุ่มผมบลอนด์ที่สูงประมาณเอวของเขาพร้อมกับผมสั้นที่ถูกหวีจัดทรงอย่างเป็นระเบียบยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

จากประโยคคำพูดเมื่อกี้นี้และชุดสูทตัวเล็กที่ถูกสั่งทำพิเศษที่เด็กชายตรงหน้าสวม ลีออนก็เดาตัวตนของเด็กชายผมบลอนด์ตรงหน้าของเขาได้อย่างรวดเร็ว . . . แฮร์รี่ ออสบอร์น!

ทายาทคนสำคัญของออสคอร์ป อินดัสทรีส์ ลูกชายเพียงคนเดียวของนอร์แมน ออสบอร์น!

ภาระอันหนักหน่วงพวกนี้สำหรับเด็กชายอายุเพียงแค่ 10 ขวบมันคงเป็นความกดดันมากมายมหาศาล

เมื่อพิจารณาจากท่าทางของเด็กคนนี้ที่พยายามแสร้งทำตัวให้เหมือนผู้ใหญ่ และแทนที่จะเที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่น ๆ เขากับพยายามปรับตัวให้เข้ากับสถานะของตัวเองตั้งแต่เนิ่น ๆ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต

อย่างไรก็ตามลุคนี้ของเขามันค่อนข้างดูน่ารักในสายตาของลีออนมาก

ลีออนนั่งลงยอง ๆ ตรงหน้าของแฮร์รี่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาพร้อมกับถามขึ้นมาด้วยความสนใจว่า "เธอเป็นลูกชายของคุณออสบอร์น เจ้าตัวน้อยแฮรี่ใช่ไหม?"

อย่างไรตามคำตอบที่ลีออนได้รับกลับมาจากเด็กตรงหน้ากับเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

"คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผม!"

แน่นอนว่าลีออนมีวิธีมากมายในการจัดการกับลูกหมีน้อยตัวนี้ที่ไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่

ลีออนยื่นมือออกไปแตะที่หัวของอีกฝ่ายเหมือนกับเป็นเรื่องตลก จากนั้นก็เลียนแบบท่าทางของอีกฝ่าย และพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า "เธอก็ยังไม่ตอบคำถามของฉันเหมือนกัน เจ้าตัวเล็ก!"

แฮร์รี่ตกใจกับการกระทำที่กล้าหาญของลีออนจนทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขามีความรู้สึกบางอย่างที่บอกได้ว่าชายตรงหน้าของเขาไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่น ๆ ที่มีรอยยิ้มจอมปลอมและคำเยินยอเพียงเพื่อสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าพ่อของเขา

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกสดชื่น แต่ก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อยเช่นกัน

เมื่อมองไปที่แฮร์รี่ตัวน้อยที่มีสีหน้าลังเลลีออนจึงเหยียดมือขวาของเขาออกไปด้านหน้าด้วยรอยยิ้ม "ฉันชื่อ ลีออน โคลสัน เธอจะเรียกฉันว่า พี่ลีออน ก็ได้ แล้วเธอล่ะชื่ออะไร?"

แฮร์รี่มองไปที่มือที่ใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้า จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองเข้าไปในดวงตาของลีออน

ในดวงตาสีฟ้าคู่นั้นดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งใดแฝงอยู่นอกจากคำว่ามิตรภาพ ซึ่งทำให้แฮร์รี่ตัวน้อยค่อย ๆ เหยียดมือเล็ก ๆ ของเขาออกมาจับกับมือใหญ่ที่อบอุ่น "อืม . . . ผมชื่อ แฮร์รี่ แฮร์รี่ ออสบอร์น!"

หลังจากพูดจบแฮร์รี่ก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็วและพยายามเก็บสีหน้าของตัวเองมากขึ้น "คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผม . . . "

ลีออนแตะไปที่หัวน้อย ๆ ของแฮร์รี่อีกครั้ง "ใช่ ฉันเป็นคนที่ช่วยพ่อของเธอเอาไว้ แต่เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? คุณพ่อเล่าให้ฟังหรอ?"

แฮร์รี่ตัวน้อยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบขึ้นมาว่า "อัลเฟรดเป็นคนบอกผม"

"อัลเฟรด?!"

เมื่อได้ยินชื่อที่ค่อนข้างคุ้นหูนี้ ลีออนก็เลิกคิ้วและถามขึ้นมาด้วยไม่มั่นใจว่า "อัลเฟลด คงไม่ใช่พ่อบ้านของเธอใช่ไหม?"

เขารู้จักชายชราคนหนึ่งที่ชื่อ ‘อัลเฟรด’ เขาคือพ่อบ้านที่โด่งดังที่สุดคนหนึ่ง

แฮร์รี่ตัวน้อยจ้องมองลีออนด้วยความสงสัย "ห๊ะ?! คุณรู้ได้ยังไงว่าอัลเฟรดเป็นพ่อบ้านของผม!"

คำตอบนี้ทำให้ลีออนพูดไม่ออก หัวใจของเขาเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องไปถึงพระเจ้า ‘โอ้พระเจ้า! ทุกวันนี้มันมีพ่อบ้านกี่คนที่ชื่อ ‘อัลเฟรด’!!’

ชื่อมันก็มีตั้งมากมาย แต่ทำไมพวกคนรวยถึงชอบตั้งชื่อพ่อบ้านของตัวเองว่า อัลเฟรด?!

ชาร์ลส์ จอห์น และอื่น ๆ อีกตั้งเยอะแยะ . . .

จะเรียกว่า จาร์วิส ก็ไม่เลวเหมือนกัน!

ถ้าหากเขาไม่ได้อยู่โลกใบนี้มานานถึงสามปี และไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูลเวย์น หรือเมืองที่ชื่อก็อตแธมมาก่อน เขาคงคิดว่าตัวเองข้ามมาที่จักรวาล DC

ลีออนปรับความคิดของเขาจ้องมองไปที่แฮร์รี่อีกครั้ง "เธอมาหาฉันแบบนี้ ต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่อยากเห็นว่าคนที่ช่วยชีวิตพ่อของผมเอาไว้เป็นคนแบบไหน . . . "

ลีออนยิ้มและถามขึ้นมาว่า "แล้วตอนนี้เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไง? เธอคิดว่าฉันยอดเยี่ยมมากเลยใช่ไหม?"

ท้ายที่สุดแล้วถึงแม้ว่าแฮร์รี่จะพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่ความคิดของเขาตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรไปมากกว่าเด็กอายุ 10 ขวบที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลังจากได้ฟังวีรกรรมของลีออนจากพ่อบ้าน แฮร์รี่ก็เต็มไปด้วยความสงสัยและอยากมาเห็นคนที่ช่วยชีวิตพ่อของเขาเอาไว้ด้วยตาของตัวเองว่ามีหน้าตาเป็นอย่างไร

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าแฮร์รี่จะมีประสบการณ์แรกพบที่ดีกับลีออน แต่บุคลิกของนายน้อยผู้หยิ่งผยองก็ยังไม่สามารถเลิกทำมันได้เช่นกัน

ลีออนเห็นแฮร์รี่ตัวน้อยกลอกตาเล็กน้อยพร้อมกับปากของเขาที่พ่นคำดูถูกออกมาว่า "หึ ไม่เห็นจะมีอะไรดี . . . "

"ฮ่าฮ่าฮ่า . . . "

ในขณะที่ลีออนกำลังหัวเราะกับท่าทางที่ดูเด็กน้อยของแฮร์รี่ เขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

"แฮร์รี่!"

ชายหนุ่มและเด็กน้อยหันไปมองด้านหลังกันอย่างพร้อมเพียงมองไปยังทิศทางของเสียงตะโกน ก่อนที่จะมีเด็กน้อยตัวเล็กที่ดูเหมือนคนขาดสารอาหารวิ่งเข้ามาหาพวกเขาทั้งสองคน

"ปีเตอร์!"

ก่อนที่ลีออนจะได้พูดอะไร แฮร์รี่ก็เป็นคนบอกตัวตนของเด็กตรงหน้าให้เขาเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นดวงตาของลีออนก็หรี่ลงอย่างกะทันหัน

ปีเตอร์!

มันคงไม่ใช่คนเดียวกับที่ฉันคิดใช่ไหม?!

ปีเตอร์ตัวน้อยวิ่งมาหาพวกเขาทั้งสองคนโดยไม่ได้สังเกตเห็นความตกใจในแววตาของลีออนเลย ปีเตอร์ตบไหล่แฮร์รี่เพื่อของเขาและถามขึ้นมาด้วยความห่วงใยว่า "นายไปไหนมา? ฉันวิ่งตามหานายไปทั่วเลย"

เมื่อเห็นความเป็นห่วงของเพื่อนที่แสนดีสีหน้าหยิ่งผยองของแฮร์รี่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มภายในพริบตา "อ๋อ พอดีฉันเดินมาเจอกับคนที่ช่วยชีวิตพ่อของฉันเอาไว้ ฉันก็เลยอยู่คุยกับเขา . . . "

เมื่อได้ยินว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นคนช่วยชีวิตพ่อของแฮร์รี่เอาไว้ ปีเตอร์ตัวน้อยก็หันไปมองลีออนที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าประหลาดใจ "เขาเป็นคนที่ช่วยลุงออสบอร์นเอาไว้อย่างนั้นหรอ?"

"อืม!" แฮร์รี่พยักหน้า

เมื่อเทียบกับความหยิ่งหยองและการเก็บตัวของแฮร์รี่ก่อนหน้านี้ การมีปีเตอร์อยู่ด้วยมันทำให้เขาดูมีชีวิตชีวากว่ามาก ปีเตอร์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแสดงร้อยยิ้มอย่างน่ารักให้กับลีออนพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "สวัสดีครับ ผมชื่อ ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ผมเป็นเพื่อนของแฮร์รี่"

ใช่จริง ๆ ด้วย!

สไปเดอร์แมนในอนาคต ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์!

ทะเลสาบอันเงียบสงบภายในใจของลีออนเหมือนถูกคลื่นซัดถาโถมอย่างรุนแรง

ลีออนเงยหน้าขึ้นมองแมงมุมตัวน้อยตรงหน้าของเขาแสดงรอยยิ้มเหมือนกับคุณลุงผู้ใจดี "สวัสดีปีเตอร์ตัวน้อย ฉันชื่อ ลีออน โคลสัน เธอจะเรียกฉันว่า พี่ลีออน ก็ได้"

ลีออนไม่คิดเลยว่าการมางานปาร์ตี้วันเกิดของออสบอร์นเพื่อหนีชีวิตอันวุ่นวายของการเป็นสายลับ จะได้พบกับกรีนก็อบลินตัวน้อย และ แมงมุมตัวน้อยโดยไม่คาดคิด

บางครั้งโชคชะตามันก็วิเศษมากจริง ๆ . . .

โปรดติดตามตอนต่อไป …