เจ้าหน้าที่หมายเลข 10 [ฟรี]

ตอนที่ 10

สังเวียนมวย!

 

"เชียร์!!"

นอกจากเสียงการชนกันของแก้วทั้งสองใบแล้วยังมีเสียงความครื้นเครงของคนภายในร้านดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

ภายในบาร์ลีออนและบาร์ตันนั่งดื่มกันอยู่ด้านข้างของมุมกำแพงเพลิดเพลินไปกับเวลาว่างหลังเลิกงาน

แสงไฟสลัวสะท้อนลงบนใบหน้าที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลาของลีออน

ถ้าหากไม่มีบาร์ตันชายผู้ไม่ยิ้มแย้มและเย็นชานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาป่านนี้คงมีสาวสวยหลายคนเข้ามาหยอกล้อกับเขาแล้ว มือที่ถือแก้วไวน์เอวที่แสนยั่วยวนนั่นอดทำให้ลีออนเสียดายไม่ได้

เมื่อเห็นสายตายั่วยวนของสาว ๆ ที่ส่งให้ลีออนเป็นครั้งคราว ทำให้ ‘ฮอว์กอาย’ ที่กำลังเฝ้าดูลีออนรู้สึกว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามันเสน่ห์แรงไม่เบาเลย

มองดูลีออนที่ดื่มไวน์รวดเดียวบาร์ตันก็พูดขึ้นมาว่า "ดูเหมือนว่านายจะคอแข็งใช้ได้เลยนะ ... "

"สมัยตอนที่ผมอยู่โรงเรียนเตรียมทหารผมดื่มเบียร์หนักมาก แต่พอผมเข้าร่วมกับหน่วยเรนเจอร์รสนิยมของผมก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง"

หลังจากพูดจบลีออนก็หยิบขวดไวน์มารินลงแก้วเปล่าให้บาร์ตันและของตัวเอง

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าบาร์ตันก็รู้สึกได้ถึงความเอ็นดูที่อธิบายไม่ได้

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันได้ไม่ถึง 24 ชั่วโมง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลีออนตลอดจนการตัดสินใจอย่างใจเย็นและทักษะการยิงปืนที่แสดงในภารกิจ ทำให้บาร์ตันรู้สึกว่าเขายังไม่รู้จักลีออนดีมากนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนได้มานั่งดื่มด้วยกันทำให้บาร์ตันที่ชอบทำสีหน้าเย็นชาตลอดเวลาและไม่ชอบแสดงอารมณ์ของตัวเองออกมารู้สึกได้ถึงความเป็นกันเองราวกับได้นั่งดื่มกับเพื่อนสนิท

"ฉันเห็นไฟล์ข้อมูลของนายแล้ว ด้วยคะแนน SAT ของนายมันสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไหนก็ได้ในสหรัฐอเมริกา แต่ทำไมนายถึงเลือกไปโรงเรียนเตรียมทหาร?" บาร์ตันถามขึ้นมาอย่างสบาย ๆ พร้อมกับหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม

เมื่อได้ยินคำถามนี้ลีออนก็พยายามคิดคำตอบอย่างระมัดระวัง

คำถามนี้มันตอบยากมาก . . .

เขาไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองเป็นวิญญาณที่ข้ามมาจากอีกโลกหนึ่ง และรู้ว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยอันตราย ฮีโร่เดินเพ่นพ่านไปทั่ว มนุษย์ต่างดาวบุกโลกเป็นว่าเล่น ดังนั้นเพื่อปกป้องชีวิตน้อย ๆ ของตัวเองเขาจะต้องทำทุกวิธีทางในการเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง

. . . . . .

โชคดีที่เขารู้ตัวเองว่าเมื่อเขาเข้าไปในหน่วยข่าวกรองขนาดใหญ่แบบ SHIELD เมื่อไหร่เขาจะต้องตกเป็นเป้าหมายของไฮดร้าและมนุษย์หัวล้านตาเดียวจาก SHIELD อย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงได้เตรียมข้อแก้ตัวสำหรับตอบคำถามทุกประเภทเอาไว้แล้ว

"เอ่อ ... จริง ๆ มันเป็นเพราะลุงฟิว"

"ฟิล?" บาร์ตันสงสัยเล็กน้อย "ฟิลขอให้นายไปเรียนโรงเรียนเตรียมทหาร?"

"ไม่ใช่ครับ" ลีออนโบกมือและอธิบายขึ้นมาว่า "หัวหน้ารู้ใช่ไหมว่าลุงฟิวเป็นแฟนตัวยงของกัปตันอเมริกา และผนังบ้านก็เต็มไปด้วยภาพโปสเตอร์ของกัปตันอเมริกามากมาย"

"เนื่องจากผมเป็นหลานของลุงฟิวผมจึงได้แวะไปที่บ้านของเขาบ่อย ๆ ดังนั้นภายใต้อิทธิพลจากสภาพแวดล้อมแบบนั้นมันก็ทำให้ผมเริ่มสนใจเกี่ยวกับทหารโดยไม่รู้ตัว . . . "

"เป็นอย่างนี้นี่เอง" บาร์ตันพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

"อย่างไรก็ผมก็ไม่ได้หวังว่าตัวเองจะมีพรสวรรค์ในด้านนี้เหมือนกัน . . . " ลีออนยิ้มขึ้นมาอย่างโอ้อวดเล็กน้อยพร้อมกับหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม

"พรสวรรค์? ไม่! นายมันสัตว์ประหลาด ... " บาร์ตันพึมพำในใจ

เข้าเรียนที่ สถาบันการทหารเวอร์จิเนีย ตอนอายุ 17 ปีและสำเร็จการศึกษาก่อนกำหนดในเวลาเพียงแค่สองปี กลายเป็นนักเรียนเตรียมทหารคนเรียกในประวัติศาสตร์ที่จบจากสถาบันการทหารเวอร์จิเนียด้วยคะแนน ‘ยอดเยี่ยม’ ทุกรายวิชา!

ได้รับการคัดเลือกเป็นพิเศษให้เข้าหน่วยเรนเจอร์เมื่ออายุครบ 19 ปี และทำลายสถิติการเลื่อนตำแหน่งรวดเร็วที่สุดและกลายเป็นรองผู้บัญชาการที่อายุน้อยที่สุด

วันแรกที่เข้าร่วมกับ SHIELD เขาได้วางแผนและมีส่วนร่วมในการทำภารกิจกู้ภัยระดับ 5 สำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ . . .

ความสำเร็จแบบนี้ในกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงทั้งหมดของ SHIELD มีลีออนคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำได้แบบนี้

บาร์ตันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ลีออนไม่มีความทะเยอทะยานหรือความตื่นเต้นที่ควรจะมีเลย

มีหนุ่มสาวเพียงไม่กี่คนที่สงบนิ่งแบบเมื่อพวกเขาบรรลุผลลัพธ์ที่น่าตกใจ

จากมุมมองนี้ด้วยคำขอของโคลสันที่ฝากเขาดูแลลีออน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าตอนนี้โคลสันจะไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้จู่ ๆ บาร์ตันก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และหันไปถามกับลีออนว่า "จริงสิ ฉันได้ยินฟิวเล่าว่าตอนที่นายอยู่หน่วยเรนเจอร์นายได้เข้าร่วมการแข่งขันของสี่เหล่าทัพ และได้รับรางวัลที่หนึ่งในการแข่งขันต่อสู้ระยะประชิด?"

หลังจากพูดจบบาร์ตันก็เงยหน้ามองลีออนด้วยสายตาเหมือนกับเจอ ‘สาวสวย’ มายืนอยู่ตรงหน้า

ลีออนที่รู้สึกได้ถึงสายตาของบาร์ตันเขาก็รู้สึกขนลุกเล็กน้อย "เอ่อ ... ทำไมหรอครับ?"

"ฉันรู้จักสนามมวยดี ๆ อยู่แถวนี้ เดี๋ยวนายแสดงทักษะของนายให้ฉันดูหน่อย!"

"เอ๊ะ?!!"

ก่อนที่ลีออนจะได้ตอบโต้บาร์ตันก็หยิบแบงค์ยี่สิบดอลลาร์ขึ้นมาวางบนโต๊ะและดึงแขนลีออนออกมาจากบาร์อย่างรวดเร็ว

พวกเขาทั้งสองคนเดินออกมาจากบาร์มองดวงจันทร์อันงดงามบนท้องฟ้าเล็กน้อย ก่อนที่จะขึ้นรถเชฟโรเลตชานเมืองสีดำขับตรงไปทางควีนส์ในนิวยอร์ก

ที่ตั้งของสนามมวยอยู่ไม่ไกลจากบาร์มากนัก

หลังจากขับรถไปไม่ถึงสิบนาทีรถก็จอดอยู่หน้าอาคารแห่งหนึ่งที่ดูไม่ค่อยโดดเด่นสักเท่าไหร่

บริเวณทางเข้าอาคารมีป้าย LED เก่า ๆ แขวนอยู่

เมื่อมองคำที่เขียนอยู่บนป้ายลีออนก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำขึ้นมาว่า "เมเยอร์ บ็อกซิ่ง คลับ?"

"ที่นี่เป็นบ็อกซิ่งยิมที่ถูกเปิดโดยเพื่อนของฉันเอง" หลังจากอธิบายเล็กน้อยบาร์ตันก็เดินนำเข้าไปในอาคารคนเดียว

ลีออนมองไปที่แผ่นหลังของบาร์ตันพร้อมกับยักไหล่เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเดินตามเข้าไปด้านใน

บาร์ตันพาลีออนเดินเข้าไปด้านและขึ้นไปบนชั้นสามซึ่งเป็นตั้งของบ็อกซิ่งยิม

ซึ่งสิ่งที่น่าสนใจก็คือประตูของยิมแห่งนี้ถูกล็อคอย่างแน่นหนา ด้านในมีแต่ความมืดไม่เหมือนกับการทำธุรกิจตามปกติ

"หัวหน้า ไม่ใช่วันนี้เขาปิดให้บริการอย่างนั้นหรอ?" ลีออนหันไปถามกับบาร์ตัน

อย่างไรก็ตามบาร์ตันไม่ได้ตอบลีออน แต่ก้มหน้าลงเปิดพรมหน้าประตูขึ้นและหยิบกุญแจออกมา

"เอ๊ะ?" เมื่อเห็นการกระทำของบาร์ตันลีออนก็สับสนเล็กน้อย "หัวหน้ารู้ได้ไงว่ามีกุญแจซ่อนอยู่?"

บาร์ตันเปิดประตูด้วยกุญแจและอธิบายขึ้นมาว่า "เมื่อที่นี่ปิดมันจะเป็นเวลาส่วนตัวของฉัน"

"อย่างนี้นี่เอง . . . "

บาร์ตันเดินเข้าไปด้านในและกดเปิดไฟ ทันใดนั้นยิมทั้งหมดก็สว่างไสวทันที

มีสังเวียนมวยรูปทรงสีเหลี่ยมกระจายอยู่ทั่วชั้น

เมื่อมองสำรวจอย่างคร่าว ๆ ทั้งยิมแห่งนี้มีพื้นที่อย่างน้อยก็สองร้อยตารางเมตร

ในขณะเดียวกันบาร์ตันก็ถอดเสื้อโค้ทของเขาออกเหลือเพียงแค่เสื้อกั๊กสีเทา และรีบเดินขึ้นไปบนสังเวียนมวยที่ใหญ่ที่สุดอย่างรวดเร็วราวกับว่าอดใจไม่ไหวแล้ว

"ทำไมนายถึงมัวแต่ยืนอยู่ตรงนั้น? ขึ้นมาบนสังเวียน!"

โปรดติดตามตอนต่อไป …