ภารกิจพิเศษษษษษ ความฉลาดระดับมาตรฐานของจักรวาล (อ่านฟรี 23/09/2567)

“บัดซบ! แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อดีวะ!” เล่อปู๋สบถออกมาด้วยความหงุดหงิด

เขากำลังขับรถยนต์เพื่อกลับบ้าน ซึ่งบ้านของเขาอยู่ในชุมชนเล็ก ๆ ที่ห่างไกลจากตัวเมืองนิดหน่อย เส้นทางที่ใช้ในตอนนี้ก็มีรถสัญจรไปมาน้อยมาก ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าต่อให้คิดอยากจะแก้แค้นก็คงไร้ประโยชน์อยู่ดีเพราะฝ่ายตรงหน้าไม่ใช่บุคคลที่เขาสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้

ขนาดตำรวจที่มาตามสายเรียกยังปล่อยให้พวกนั้นจากไปอย่างง่าย ๆ เลย! โชคดีแค่ไหนแล้วที่พวกนั้นมันฟังเย่เซวียนแล้วยอมปล่อยเขาออกมาโดยทำแค่ไล่ออกจากเหม่ยฟาสเท่านั้น

ถึงแม้เขาจะรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำลงไปและอิจฉาพวกเปาหยุนที่ได้รับการเลื่อนขั้นก็เถอะ แต่มาตอนนี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

บรืน บรืนน ปั้ง!

มีเสียงของรถยนต์คันดึงดังกระหึ่มมาแต่ไกล เล่อปู๋ที่หันไปมองก็พบเข้ากับรถตู้สีดำที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว รถตู้คันนั้นชนเข้ากับกลางรถของเขาอย่างจังจนทำให้รถยนต์คันเก่าของเขาพุ่งเข้าชนข้างทางอย่างแรง

ถึงแม้จะเป็นรถยนต์รุ่นเก่าแต่ระบบแอร์แบคก็ยังใช้งานได้ดีอยู่ โชคดีที่การชนครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงมาก มันเพียงทำให้เขารู้สึกมึนงงและปวดตามร่างกายก็เท่านั้น

ตึก ตึก ตึก ปั้ง ปั้ง ปั้ง

เสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากเดินเข้ามาใกล้รถของเขาก่อนที่เจ้าของเสียงฝีเท้าเหล่านั้นจะลงมือทุบตีประตูรถของเขาไม่ยั้ง ไม่นานประตูรถเก่า ๆ ก็ถูกงัดออกไปจนได้ ร่างที่กำลังจุกเสียดจากอาการรถชนของเล่อปู๋ถูกใครบางคนลากออกไปจากรถจนกระแทกเข้ากับพื้นถนนอย่างแรง

เขาเจ็บจนร้องออกมาไม่เป็นภาษา ดูเหมือนว่ากระดูกของเขาจะหักในบางจุดเสียแล้ว

“พวก..แกเป็นใคร ? ทำแบบนี้ทำไม” เล่อปู๋พยายามเค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธ นอกจากจะไม่มีคำขอโทษใด ๆ ยังมาพังรถแถมลากเขาลงมาจากรถแบบนี้อีก

เขาพยายามจะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าของกลุ่มคนสารเลวที่บังอาจมาทำเรื่องแบบนี้กับเขา แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขาก็ต้องผิดหวังเพราะกลุ่มคนหลายสิบคนต่างสวมผ้าคลุมหัวสีดำกันหมด แถมรถตู้ที่คนเหล่านั้นใช้ก็ไม่มีแผ่นป้ายทะเบียนติดอยู่ด้วย

“อ๊ากกกกกก” เล่อปู๋กรีดร้องออกมาสุดเสียงพลางก้มไปจับเท้าข้างหนึ่งที่เหยียบมือของเขาอยู่

“คิดจะทำอะไร ?” เจ้าของเท้าที่เหยียบมือเล่อปู๋กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ

เขามองเห็นได้ชัดเจนว่าไอ้เด็กนี่มันคิดจะหยิบโทรศัพท์เลยเหยียบเข้าให้อย่างแรง แต่ดูเหมือนจะเหยียบแรงไปหน่อยโทรศัพท์เลยพังเสียแล้ว

“อย่าเสียเวลา เอาตัวมันไป!” ชายร่างโตที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มคนเหล่านี้กล่าวขึ้น

หลังจากนั้นเล่อปู๋และรถของเขาก็ได้หายไปจากบริเวณนั้นอย่างไร้ร่องรอย

ซึ่งอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นไม่ได้มีเพียงเล่อปู๋เท่านั้นที่โดน แต่พนักงานของเหม่ยฟาสที่เพิ่งถูกไล่ออกก็ต่างเกิดอุบัติเหตุขึ้นเช่นกัน มีทั้งเล็กน้อยไปจนถึงหนักมากแบบเล่อปู๋เลยทีเดียว

เรื่องทั้งหมดนั้นไม่มีใครได้รับรู้เลย ยกเว้นคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นเอง

...

“ถึงบ้านสักที เกิดเรื่องขึ้นเยอะแยะไปหมดเลยแหะ” เย่เซวียนกล่าวออกมาด้วยความเหนื่อยล้า แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งขึ้นมาก และไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยทางกายเท่าไรก็ตาม แต่ภายในใจของเขานั้นกลับรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ของเขา เมื่อเปิดขึ้นดูก็พบข้อความที่ถูกส่งมาจากน้องสาวที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้อย่างแมรี่นั่นเอง

[พี่ชายทำอะไรอยู่เหรอคะ ? วันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหม ?] << แมรี่

[เพิ่งจะถึงบ้านไม่กี่นาทีที่แล้วเอง ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไรหรอก] << เย่เซวียน

[เธอพอจะมีเวลาว่างไหม ? เดี๋ยวเล่นเกมส์ด้วยกันหน่อยได้หรือเปล่า ?] << เย่เซวียน

[ว่างสิคะ เดี๋ยวหนูเข้าเกมส์รอนะ พี่จะเล่นเมื่อไรส่งชื่อในเกมส์แล้วทักมาบอกหนูได้เลย] << แมรี่

[เดี๋ยวทักไปนะ อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ เดี๋ยวจะปวดท้องเอา] << เย่เซวียน

[ค่ะพี่ชาย ♥♥] << แมรี่

ครึ่งหลัง

หลังจากพิมพ์คุยกับน้องสาวจบชายหนุ่มก็ตัดสินใจเดินไปอาบน้ำเพื่อล้างคราบสกปรกตามร่างกายเสียก่อน วันนี้เขาไปซื้อข้าวมันไก่จากร้านเถ้าแก่ใส่กล่องมาแล้วเลยไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีอะไรกินช่วงกลางคืนของวันนี้

[ภารกิจพิเศษษษษษ]

รายละเอียด : สร้างธุรกิจของตนเองและทำกำไรต่อเดือนให้เกินหนึ่งล้านหยวน!

ระยะเวลา : ไม่จำกัดเวลา

รางวัล : พัฒนาความฉลาดให้กลายเป็นระดับมาตรฐานของจักรวาล

“ไหนว่าจะไม่มีภารกิจอะไรเพิ่มไงถ้ายังทำภารกิจชุดก่อนหน้าไม่เสร็จ ?” เย่เซวียนพึมพำออกมาด้วยความมึนงง

[“ภารกิจพิเศษษษษษ นั้นแยกจากภารกิจหลักที่เป็นภารกิจชุด จะสุ่มสร้างขึ้นตามสถานการณ์นั้น ๆ แน่นอนถ้าท่านไม่ต้องการระบบจะลบทิ้งให้!”] เสียงของระบบดังขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งรีบตอบกลับทันที

“ไม่ต้อง ๆ ขอบคุณท่านระบบเป็นอย่างสูงที่แจกจ่ายภารกิจพิเศษให้ ฉันไม่พูดอะไรแล้วอย่ายึดภารกิจไปเลย!”

[“ฮึ!”] ระบบตอบกลับมาก่อนจะเงียบไป

เรื่องนี้ทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ เพราะเขารู้สึกว่าระบบชักจะเหมือนคนขึ้นไปทุกวัน หรืออาจเป็นเพราะมันถูกสร้างขึ้นด้วยสิ่งมีชีวิตกันแน่นะ ?

“ว่าแต่เราจะเริ่มจากอะไรดีนะ จริงสิ! ถ้าเอาธุรกิจที่เพิ่งได้มานับก็ไม่ใช่เรื่องยากนี่นา!” ชายหนุ่มนึกขึ้นมาได้ ถ้าแบบนี้ไม่กี่วันเขาก็ทำภารกิจเสร็จแล้ว! คนอะไรทั้งหล่อทั้งฉลาด!

[“ต้องเป็นธุรกิจที่สร้างขึ้นใหม่ด้วยตัวเองเท่านั้น! กรุณาใช้ความพยายามเสียบ้าง!!”] เสียงของระบบดังขึ้นขัดความสุขของเย่เซวียนได้เป็นอย่างดี

“โอเค ๆ ตามนั้นก็ได้” เย่เซวียนกล่าวออกมาอย่างยอมแพ้

เมื่อเถียงกับระบบเสร็จเขาก็ทักไปหาแมรี่ที่กำลังรอเขาเล่นเกมส์ด้วยอยู่ ในเมื่อเขาเป็นคนชวนถ้าไม่เล่นก็คงจะเสียมารยาทน่าดู

ชายหนุ่มเปิดเกมส์ LOL ก่อนจะส่งชื่อในเกมส์รวมถึง#NOให้กับอีกฝ่าย หลังจากนั้นทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนในเกมส์และจับคู่ร่วมกันเพื่อหาทีม

...

[ขอบคุณมากนะ ขอโทษด้วยที่พี่เล่นกากไปหน่อย] << เย่เซวียน

[ไม่เป็นไรค่ะพี่ ค่อย ๆ เล่นไปก็เก่งขึ้นเอง] << แมรี่

[ไว้พรุ่งนี้คุยกันใหม่นะ เดี๋ยวพี่เข้านอนก่อน ฝันดีนะ] << เย่เซวียน

[ฝันดีค่ะ] << แมรี่

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็หาข้อมูลต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของชุมชนเล่ยเฉิง บริษัทเจิ้งหลี่คอนดัคชั่น บริษัทเหม่ยฟาส หวังเฉา ตระกูลฮวา เขาล้วนเข้าอินเทอร์เน็ตเพื่อเสริชหาทั้งหมด

แต่น่าเสียดายที่ข้อมูลของหวังเฉานั้นไม่สามารถหาได้เลย ส่วนของตระกูลฮวาก็มีเพียงผิวเผินตามที่ออกสื่อเท่านั้น

“งั้นกินข้าวแล้วแปรงฟันนอนเลยดีกว่าแหะ” เย่เซวียนที่มองหน้าจอคอมจนเหมื่อยตาก็หยิบข้าวกล่องขึ้นมากิน

ข้าวมันไก่พร้อมด้วยน้ำซุบ..เย็น ๆ กลิ่นของมันหอมพอใช้ได้ รสชาติก็ดี ถึงแม้จะซื้อไว้หลายชั่วโมงแล้วข้าวก็ยังไม่แข็งตัวไก่ก็ยังนุ่มอยู่

เมื่อกินเสร็จชายหนุ่มก็เดินไปแปรงฟันก่อนที่จะเข้านอนพลางครุ่นคิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรบ้าง เพราะในเมื่อตอนนี้เขากลายเป็นเจ้าของบริษัทที่ตนต้องไปทำงานเป็นประจำแล้ว มันก็คงจะต้องมีการประชุมหรืออะไรสักอย่างเกิดขึ้นล่ะมั้ง

ชายหนุ่มครุ่นคิดหลายเรื่องจนในที่สุดก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า...