ตอนที่ 43 ไม่ดีแล้ว รุ่นน้อง เย่ คุณแม่ของพี่กลับมาแล้ว

“รุ่นพี่ ซู ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะครับ”

เย่เฉิน เหลือบดูเวลา ตอนนี้เกือบจะ 10:59 น. แล้ว

“อะไรนะ?”

ซู หนิงซวง ก็รู้ตัว รีบเสียบแฟลชไดรฟ์เข้ากับคอมพิวเตอร์

โชคดีที่เธอเปิดคอมพิวเตอร์ไว้ก่อนที่เธอจะเข้ามาในห้องแล้ว

ซู หนิงซวง ทำงานแข่งกับเวลา และสุดท้ายก็สามารถส่งไฟล์ไปให้กับอาจารย์ในมหาลัยได้สำเร็จในเวลาเกือบ 10:59:50 กว่าวินาที

“เฮ้ออ”

ซู หนิงซวง พลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าพลาดไปแค่นิดเดียว ความพยายามตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาของเธอก็จะสูญเปล่า

โชคดีที่มี เย่เฉิน มาช่วยหา ถ้าไม่มีเขาช่วย

แม้ว่าเธอจะหาเจอแต่ก็คง ..สายไปแล้ว

“นั่งพักก่อนเถอะ”

ซู หนิงซวง เช็ดเหงื่อที่แวววาวบนหน้าผากพลางพูดกับ เย่เฉิน

ด้วยความรีบเมื่อครู่ทำให้ ซู หนิงซวง เหงื่อออกไม่น้อย

เย่เฉิน นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เธอ

“วันนี้ต้องขอบใจเรามากนะ รุ่นน้อง เย่”

ซู หนิงซวง พูดจากก้นบึ้งของหัวใจ ชั่วขณะหนึ่งเธอก็ไม่รู้จะตอบแทน เย่เฉิน อย่างไร

“รุ่นพี่ ซู ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกครับ”

เย่เฉิน คิดว่าตัวเองไม่ได้ช่วยอะไรมาก แค่ช่วยหาของเท่านั้นเอง ซึ่งดูแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“เอ๊ะ?”

ทันใดนั้น ซู หนิงซวง ก็สังเกตเห็นว่าตู้เสื้อผ้าเปิดอยู่ สีหน้าที่เริ่มสงบลงก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

เสื้อผ้าทั้งหมดของฉันอยู่ในนั้น

น่าอายจริงๆ

ซู หนิงซวง จึงรีบลุกขึ้น และหันหลังปิดตู้เสื้อผ้าอย่างเงียบๆ

ในขณะที่ ซู หนิงซวง กำลังจะพูดอะไร ก็พลันได้ยินเสียงประตูคฤหาสน์ถูกเปิดออก

ซู หนิงซวง ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นแอบเดินออกจากประตูห้องไปดู..

ที่แท้แม่ของ ซู หนิงซวง กลับมาแล้ว

ซู หนิงซวง รีบกลับมาที่ห้อง และพูดกับ เย่เฉิน ด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่ดีแล้ว รุ่นน้อง เย่ คุณแม่ของพี่กลับมาแล้ว”

ซู หนิงซวง รีบกำชับ เย่เฉิน ว่า :

“รุ่นน้อง เย่ เราอยู่ในห้องพี่ไปก่อนนะ ห้ามออกไปไหน พี่จะออกไปดูเอง”

“ครับ”

เย่เฉิน พยักหน้า

หัวใจของ ซู หนิงซวง พลันเต้นแรง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำใจให้สงบแล้วจึงเปิดประตูออกไป

หลังจากออกไปแล้ว ซู หนิงซวง ก็รีบปิดประตู

เมื่อเห็นประตูปิด เย่เฉิน ก็ตระหนักได้ทันที

ไม่ถูกต้องเลย

นี่มันไม่ถูกต้องเลย

เขาแค่เข้ามาช่วยหาของบางอย่างเท่านั้น

เขา กับรุ่นพี่ ซู บริสุทธิ์ใจ และเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดี

ทำไมเราต้องทำตัวเหมือนคนทำผิดแล้วแอบหลบซ่อนตัวอยู่ในห้องส่วนตัวของ รุ่นพี่ ซู ด้วยล่ะ?

เดิมทีไม่มีอะไรผิดปกติเลย แต่การแอบซ่อนตัวแบบนี้กลับยิ่งทำให้ดูแปลก

มัน..เหมือนว่าเขา กับรุ่นพี่ ซู กำลังแอบทำเรื่องลับๆ อะไรบางอย่าง

ถ้าเมื่อกี้เขาออกไปทักทาย คุณแม่ของ ซู หนิงซวง เรื่องก็คงไม่ยุ่งยากแบบนี้

แต่ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ ถ้าคุณแม่ของ ซู หนิงซวง มาเจอเขาเข้าในห้องส่วนตัวของ ซู หนิงซวง

เรื่องก็จะยิ่งใหญ่โต และอธิบายไม่ได้

เย่เฉิน รู้สึกปวดหัวอยู่ครู่หนึ่ง

อีกด้านหนึ่ง ซู หนิงซวง ก็รู้ตัวแล้วเช่นกัน

ทำแบบนี้มันกลายเป็นเหมือนคนทำผิดจริงๆ เลยไม่ใช่เหรอ?

ครั้งแรกที่เธอให้ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในห้องนอน เธอรู้สึกตื่นเต้น และก็อายมาก เลยทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก

เมื่อกี้ฉันควรจะให้ เย่เฉิน ออกมาด้วยกัน

เฮ้ออ ทุกอย่าง ..สายไปเสียแล้ว

ซู หนิงซวง รู้สึกเสียใจมาก ตอนนี้ทำได้แค่ฝืนใจไปทักทายคุณแม่เท่านั้น

“คุณแม่คะ”

ซู หนิงซวง เดินลงไปชั้นล่างทักทายแม่ของเธอ

“หนิงซวง ลูกกลับมาแล้วเหรอจ้ะ”

“เป็นอะไรไปลูก?”

พอเห็นเหงื่อบนหน้าผากของ ซู หนิงซวง แม่ของเธอจึงถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มีอะไร..”

ซู หนิงซวง รีบเช็ดเหงื่อ และอธิบายให้แม่ของเธอฟัง

“อ๋อ”

แม่ของ ซู หนิงซวง พยักหน้าอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

“แม่คะ เมื่อกี้หนูเห็นปลาคราฟที่หลังบ้านตัวหนึ่งเหมือนจะป่วย คุณแม่ลองไปดูหน่อยสิคะ”

ซู หนิงซวง พลันพูดขึ้น

เธออยากให้แม่ของเธอไปดูที่หลังบ้าน หลังจากนั้นให้ เย่เฉิน ออกมาจากห้องของเธอแล้วออกไป

ถ้า เย่เฉิน ไม่ออกไปตอนนี้ วันนี้ก็คงไม่มีโอกาส ทำได้เพียงต้องรอจนถึงพรุ่งนี้ตอนที่แม่ของเธอออกไปข้างนอกอีกครั้ง

แบบนี้ เย่เฉิน ก็ต้องอยู่ในห้องนอนของเธอตลอดทั้งคืนแน่ๆ เลย?

นั่นไม่เหมาะเลย

“อะไรนะ?”

เมื่อได้ยินลูกสาวพูด คุณแม่ของ ซู หนิงซวง ก็เริ่มกังวล

คุณแม่ของ ซู หนิงซวง เธอได้เลี้ยงปลาคราฟฝูงเล็กๆ ไว้ในสวนหลังบ้าน ซึ่งเธอชอบพวกมันมาก

ตอนนี้พอได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ คุณแม่ของ ซู หนิงซวง ก็รีบลุกขึ้นไปที่สวนหลังบ้านทันที

ซู หนิงซวง เธอเองก็รีบกลับขึ้นไปบนห้อง แล้วรีบบอกให้ เย่เฉิน ออกมา

“เย่เฉิน แม่พี่ไปหลังบ้านแล้ว เรารีบๆ ออกไปก่อนเถอะ”

“วันนี้ต้องขอบใจเรามากนะ”

ซู หนิงซวง พูดด้วยความตื่นเต้นปนความกระวนกระวายใจกับ เย่เฉิน

เย่เฉิน ช่วยเธอไว้ เธอต้องขอบคุณเขาอย่างดี

แต่วันนี้มัน.. ไม่ค่อยเหมาะ

ดังนั้น ซู หนิงซวง จึงอยากให้ เย่เฉิน กลับไปก่อน แล้วเธอค่อยหาวิธีขอบคุณ เย่เฉิน ในภายหลัง

“ได้ครับ”

เย่เฉิน เข้าใจความหมายของ ซู หนิงซวง และเขาเองไม่อยากให้คุณแม่ของ ซู หนิงซวง เข้าใจผิด

เย่เฉิน จึงตาม ซู หนิงซวง ออกไป ทั้งสองคนทำตัวเหมือนคนกระทำผิดอะไรบางอย่างมาที่ค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังลงไปที่ชั้นล่างที่ไม่ต่างอะไรกับหัวขโมย

พอเห็นท่าทางระมัดระวังของตัวเอง และซู หนิงซวง เย่เฉิน ก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

เรื่องใดยิ่งปกปิดยิ่งซ่อน ก็ยิ่งอธิบายได้ยากมากขึ้นเท่านั้นนะ

ไม่นานนัก ซู หนิงซวง ก็ได้พา เย่เฉิน เดินลงไปที่ชั้นล่างแล้วเดินอย่างระมัดระวังตรงไปที่ประตูคฤหาสน์

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงประตูคฤหาสน์แล้ว ซู หนิงซวง พลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แอ๊ดด..

ในตอนนั้นเอง ประตูที่เชื่อมต่อระหว่างคฤหาสน์กับสวนหลังบ้านก็เปิดออก

เย่เฉิน ตอบสนองทันที เขาหันหลังให้กับประตูคฤหาสน์ของบ้าน ซู หนิงซวง

“หนิงซวง แม่ไปดูมาแล้วนะ พวกปลาคราฟไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลยนะลูก”

คุณแม่ของ ซู หนิงซวง พูดขณะเดินเข้ามาจากสวนหลังบ้าน

หลังจากเห็นคุณแม่แล้ว หัวใจของ ซู หนิงซวง แทบกระดอนขึ้นมาถึงลำคอ จู่ๆ ท่าทางของเธอตอนนี้ดูลุกลี้ลุกลนราวกับคนทำอะไรผิดมา

“อ๊ะ?”

ทันทีที่คุณแม่ของ ซู หนิงซวง เดินเข้ามาในคฤหาสน์ เธอก็เห็น เย่เฉิน เลยพูดด้วยความแปลกใจอย่างยิ่งไปว่า :

“นี่ไม่ใช่ เสี่ยวเฉิน เหรอ มาทำอะไรที่นี่?”

เมื่อได้ยินคำถามของคุณแม่ ซู หนิงซวง ยิ่งตื่นเต้นเป็นกังวลมากขึ้น

แย่แล้ว อุตส่าห์พยายามระมัดระวังขนาดนี้แล้วนะ

เหตุใดยังถูกคุณแม่จับได้อยู่ดีล่ะ

ขณะที่ ซู หนิงซวง กำลังจะอธิบาย เย่เฉิน ก็พูดขึ้นก่อนว่า :

“คุณป้าครับ พอดีผมมีธุระมาหา รุ่นพี่ ซู นะครับ ผมเพิ่งทักหา รุ่นพี่ ซู แล้ว รุ่นพี่ ซู ก็มาเปิดประตูให้..”

ตอนนี้ เย่เฉิน หันหลังให้กับประตูคฤหาสน์ ทำเหมือนกับว่าเขาเพิ่งเข้ามา

“อย่างนั้นเหรอ”

คุณแม่ของ ซู หนิงซวง ดูเหมือนไม่มีข้อสงสัยอะไร และเธอก็รีบเชิญ เย่เฉิน ให้นั่งลงอย่างกระตือรือร้น

“นั่งลงก่อนสิ”

“ขอบคุณครับ คุณป้า”

เย่เฉิน กล่าว

“เฮ้อ”

ซู หนิงซวง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่ เย่เฉิน ด้วยความขอบคุณอย่างซาบซึ้ง

ตอนนี้ ซู หนิงซวง ชื่นชมความสามารถในการตอบสนองของ เย่เฉิน มาก

ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเทียบ เย่เฉิน ไม่ได้เลยจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะ เย่เฉิน ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เรื่องในตอนนี้ก็คงถูกเปิดเผยแล้ว

ซู หนิงซวง มอง เย่เฉิน ด้วยความขอบคุณ

เย่เฉิน ได้นั่งลงพร้อมกับ ซู หนิงซวง

แม่ของ ซู หนิงซวง เองได้ไปยกจานผลไม้มาให้กับ เย่เฉิน

“ขอบคุณครับ คุณป้า”

เย่เฉิน จึงหยิบกล้วยขึ้นมากินอย่างใจเย็น

“มีเรื่องธุระอะไรก็คุยกันไปก่อนนะ”

คุณแม่ของ ซู หนิงซวง ไม่รบกวนทั้งสอง เธอหยิบอาหารปลาแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้านเพื่อให้อาหารปลาคราฟ

ในห้องนั่งเล่นตอนนี้จึงเหลือแค่ เย่เฉิน กับซู หนิงซวง เพียงเท่านั้น…