บทที่173 โอบิโตะโดนโจมตี ฟรี
"ทำไมมันถึงแตกต่างไปจากที่คาดการณ์ไว้" อุจิวะ โอบิโตะ ขมวดคิ้ว
ในความคิดของเขา เมื่อรู้ความลับของโลกนินจา เขาน่าจะโน้มน้าวทั้งสามคนได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้เขาพบว่าสถานการณ์แตกต่างไปจากที่คิด
"มาดาระ ไม่ได้เคยพูดไว้เหรอ? พวกนางาโตะทั้งสามคนและความคิดของนายไม่เหมือนกัน พวกเขาถูกควบคุมความคิดโดยชิบะ ริวอุนอย่างสมบูรณ์"
"ถ้าคุณต้องการใช้พลังของแสงอุษา นายเลือกที่จะร่วมมือได้เท่านั้น" เซ็ตสึขาว ข้างๆ กล่าวยิ้ม ๆอย่างไม่ใส่ใจ
"อะไรนะ?!" อุจิวะ โอบิโตะ ชะงัก จากนั้นฉันก็จำได้ว่า เมื่ออุจิวะ มาดาระยังมีชีวิตอยู่ เขาเคยพูดประโยคนี้เหมือนกัน แต่มันไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนั้น เลยไม่สนใจ
ความโกรธในใจของโอบิโตะยิ่งทวีความรุนแรง
"เป็น ชิเอ็น เย่ หลิวอุน อีกแล้ว!" เขาพบว่าตัวเขากับริวอุนเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกันจริงๆ
อีกฝ่ายฆ่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาเมื่อเขาอยู่ที่โคโนฮะ ระหว่างสงครามโลกนินจา นินจาคิริงาคุเระก็ได้ฆ่าผู้หญิงที่เขารักอีก
ตอนนี้เพื่อสร้างโลกใหม่ ริวอุนได้ชิงตัวอุซึมากิ นางาโตะไปก่อนล่วงหน้า
สิ่งที่ทำให้เขาโมโหจนถึงขีดสุด
"ฉันต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่าง!" ดวงตาของอุจิวะ โอบิโตะ มืดมิด
โอบิโตะรู้ว่าตัวเขาห้ามอยู่นิ่งเฉย ไม่เช่นนั้นสถานการณ์จะเลวร้ายลงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายแม้กระทั่วตัวเขาก็จะกลายเป็นเบี้ยของชิบะ ริวอุนในสักวัน
พวกยาฮิโกะลืมเรื่องของโอบิโตะไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามเดินหน้าต่อไปเพื่อนำองค์กรแสงอุษาให้แข็งแกร่งขึ้น หวังที่จะเปลี่ยนแปลงแคว้น
ในช่วงเวลานี้เองอุจิวะ โอบิโตะ ก็ได้มาหาพวกเขาหลายครั้ง หวังว่าจะทำงานของตัวเองให้สำเร็จ
"ฉันเคยบอกไปแล้ว อย่ามาหาพวกเราอีก แล้วก็เก็บพวกภาพลวงตาไร้ค่าของนายไปซะ!" นางาโตะมองอุจิวะ โอบิโตะด้วยสายตาเย็นชา
ถึงแม้โอบิโตะจะอ้างตัวว่าเป็นอุจิวะมาดาระ แต่นางาโตะไม่เชื่อเลยสักนิด
ยิ่งไปกว่านั้น การกระทำของโอบิโตะก็เต็มไปด้วยความลับและไม่รู้เจตนาที่แท้จริง ดังนั้น เขาจึงมีความระแวงอย่างมาก
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ โอบิโตะจะใช้ภาพลวงตา ทุกครั้งที่พูดคุยกับเขา
นี่คือสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เขารู้สึกแย่กับโอบิโตะ
"สักวันหนึ่งนายจะเข้าใจความคิดของฉัน" โอบิโตะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ตอนที่เขาเพิ่งมาถึงแคว้นอาเมะ เขายังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจและคิดว่าเขาสามารถเอาชนะนางาโตะได้ จากนั้นก็เริ่มต้นแผนการของเขา
ใครจะรู้ว่าแค่เริ่มต้นทุกอย่างก็ถูกขัดขวาง ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร เขาก็ไม่สามารถโน้มน้าวใจนางาโตะได้
หลังจากโอบิโตะจากไป ยาฮิโกะและโคนันก็ออกมาจากหลังประตู
"ยังไม่รู้เลยว่าบุคคลนี้คือใคร แต่แน่นอนว่าไม่ใช่อุจิวะ มาดาระ" นางาโตะขมวดคิ้วมุ่น การเกลี้ยกล่อมของโอบิโตะอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกเขาระแวงกันมานานแล้ว
อย่างไรก็ตาม ความสามารถของโอบิโตะนั้นแปลกประหลาด ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว เขาจะคงอยู่ในสภาวะไร้ตัวตน ทำให้พวกเขาไม่สามารถโจมตีได้
"นี่น่าจะเป็นวิชานินจาด้านมิติหรือเปล่า?" โคนันอดถามไม่ได้
"อืม... คงจะใช่ล่ะนะ" ยาฮิโกะคิดอยู่ชั่วครู่ และพยักหน้า
"ไม่ว่าจะเป็นคาถานินจาประเภทมิติหรือไม่ก็ตาม ถ้ามันปรากฏตัวอีกครั้ง เราต้องลงมือสู้กับเขา!" นางาโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
"ตกลง!" ยาฮิโกะและโคนันพยักหน้า
เมื่อทั้งสามคนกำลังหารือว่าจะจัดการกับโอบิโตะอย่างไร ได้มีร่างหนึ่งแอบมองทุกสิ่งตรงหน้า
"เจ้าผู้ชายลึกลับคนนั้นอีกแล้ว?" คาคุสึ ครุ่นคิดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
ตั้งแต่ถูกชิบะ ริวอุน บังคับให้ติดตามนางาโตะ ยาฮิโกะ และโคนัน เขาก็เฝ้าสังเกตความเคลื่อนไหวของทั้งสามคนอยู่ตลอดเวลา พร้อมกับส่งข่าวให้กับริวอุน
เมื่อไม่นานมานี้ เขาเพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติของทั้งสามคน
เพราะนางาโตะ ยาฮิโกะ และโคนัน มักจะหลีกเลี่ยงสมาชิกคนอื่น ๆ ขององค์กรแสงอุษาและมีพฤติกรรมลับลมคมใน
หลังจากการสังเกตการณ์อย่างละเอียด คาคุสึ ก็พบเห็นร่างของโอบิโตะแอบมาพบทั้งสามคนลับ ๆ
"ต้องรีบบอกเรื่องนี้ให้ชิบะ ริวอุน รู้ซะแล้ว" คาคุสึ พึมพำเบา ๆ ก่อนจะหายตัวไป
ท่ามกลางการแข่งขันของทุกฝ่าย วงล้อแห่งประวัติศาสตร์ยังคงหมุนต่อไป
องค์กรแสงอุษา ยังคงเหมือนเดิม พยายามเปลี่ยนแปลงแคว้นอาเมะด้วยพละกำลังอันน้อยนิด
กระทั่งวันหนึ่ง ฮันโซ หัวหน้าหมู่บ้านนินจาอาเมะงาคุเระ ได้ส่งคำเชิญ โดยหวังให้เหล่าแสงอุษา ร่วมมือกับหมู่บ้านอาเมะงาคุเระ เพื่อเปลี่ยนแปลงแคว้นอาเมะไปด้วยกัน
เหล่าสมาชิกขององค์กรแสงอุษาต่างรู้สึกตกตะลึงและประหลาดใจมาก แม้ว่าองค์กรแสงอุษา จะก่อตั้งมานานแล้ว ทว่าก็ไม่เคยได้รับการยอมรับจากหมู่บ้านนินจาแห่งสายฝนเลย
ดังนั้น ข่าวนี้จึงเป็นเหตุการณ์ที่น่ายินดีสำหรับองค์กร เพราะหมู่บ้านอาเมะงาคุเระเป็นกองกำลังที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นอาเมะ
หากพวกเขาสามารถร่วมมือกันได้ ก็จะบรรลุอุดมการณ์ได้อย่างรวดเร็ว
"เยี่ยมไปเลย!"
"ถ้าเราสามารถร่วมมือกับฮันโซ เราจะเปลี่ยนแปลงแคว้นอาเมะได้อย่างแน่นอน"
เหล่าสมาชิกขององค์กรแสงอุษา ต่างส่งเสียงเฮ แม้แต่ยาฮิโกะ โคนัน และนางาโตะ ก็ไร้ซึ่งความกังวลใจ หลังจากได้รับข่าว
คิดว่าองค์กรแสงอุษาได้รับการยอมรับจากฮันโซ
ยาฮิโกะ จึงนำเหล่าแสงอุษาไปพบกับฮันโซและบรรลุข้อตกลงเบื้องต้นกัน ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปในทิศทางที่ดีขึ้นกว่าเดิม
หมู่บ้านคิริงาคุเระ
ด้วยการเสียชีวิตของอุจิวะ มาดาระ สงครามนินจาครั้งที่สามจึงยุติลง เหล่านินจาหมู่บ้านคิริงาคุเระในแคว้นแห่งแม่น้ำและแคว้นแห่งชา ต่างก็ถอนกองกำลังนินจากลับสู่หมู่บ้านคิริงาคุเระ
ริวอุน ผู้ที่ทำข้อตกลงกับอุจิวะ มาดาระ ย่อมไม่จำเป็นต้องอยู่ดินแดนแห่งแม่น้ำอีกต่อไป
พวกเขารีบกลับหมู่บ้านพร้อมกับทีม
"มีข่าวสารจากคาคุสึ?" ริวอุนเปิดม้วนคัมภีร์และปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจมากนัก "อ๋อ...เรื่องราวมันดำเนินมาถึงจุดนี้แล้วสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
เนื้อหาข้างต้นมีการบันทึกไว้ละเอียดมาก ซึ่งก็คือ มีบุคคลลึกลับคนหนึ่งติดต่อกับนางาโตะและคนอีกสองคน แต่ก็ถูกปฏิเสธจากนางาโตะ
งานที่องค์กรแสงอุษาริเริ่มไว้ ก็มีความคืบหน้าเช่นกัน นั่นก็คือ การร่วมมือกับฮันโซ เพื่อเตรียมการเปลี่ยนแปลงแคว้นอาเมะ
"คนลึกลับนั่นน่าจะเป็นโอบิโตะ ส่วนการรวมมือกันกับฮันโซะก็เป็นเพียงแผนการอย่างหนึ่ง" ชิบะ ริวอุนส่ายหัว
สิ่งที่นางาโตะทั้งสามคนไม่รู้ก็คือ คำเชิญชวนร่วมมือของฮันโซนั้น มีจุดประสงค์เพียงแค่ต้องการกำจัดองค์กรแสงอุษาเท่านั้น
เพราะฮันโซ ไม่ใช่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ด้วยพลังอำนาจที่เพิ่มมากขึ้น จิตใจของเขาก็เสื่อมโทรมลง
เมื่อเห็นว่าองค์กรแสงอุษายิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ก็วางแผนที่จะกำจัดองค์กรแสงอุษา ในการรวมตัวครั้งนี้
ในหนังสือต้นฉบับ ยาฮิโกะ เสียชีวิตเพื่อปกป้องโคนัน และนางาโตะ ยังได้ทำการอัญเชิญ เทวรูปมารนอกรีตออกมา
แต่หลังจากที่ได้ผ่านประสบการณ์การพลัดพรากจากความเป็นความตายครั้งนี้ นางาโตะ ก็ไม่ศรัทธาในสันติภาพอีกต่อไป
ดังนั้น โอบิโตะจึงได้รับโอกาส ฝังแนวคิดในการรวบรวมจักรทั้งเก้าหางและใช้ความเจ็บปวดของตนทำให้โลกได้รับรู้
"ละครดีๆ กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ อีกอย่าง... คงถึงเวลาที่จะเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องจริง ๆอย่างที่คิดเลย" ริมฝีปากของชิบะ ริวอุนโค้งขึ้น
เขารู้ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะเปลี่ยนความคิดของนางาโตะ ยาฮิโกะ และโคนันไปแล้ว แต่อุดมการณ์นี้ยังไม่แข็งแกร่งพอ
หากเรื่องราวในหนังสือต้นฉบับเกิดขึ้น นางาโตะ ก็ยังคงมีความคิดที่จะทำลายโลกนี้อยู่ดี นั่นจึงเป็นเหตุผลที่องค์กรแสงอุษา จะต้องได้รับการแก้ไขอย่างเด็ดขาด!
**********************