บทที่ 584 : อวตาร (6)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 584 : อวตาร (6)
“ฮาน อิสรัต!”
ฮาลเจียนถอดเสื้อคลุมของเขาออกและเดินออกมาจากด้านหลังบัลลังก์
ชุดเกราะสีดำสนิทห่อหุ้มร่างกายของเขาเอาไว้ ดวงตาของชายคนนั้นเปล่งประกายสีแดงและจ้องมาที่ฉัน
“แน่นอนว่ามันจะยังไม่จบเพียงแค่นั้นใช่ไหม? เรายังไม่ได้เริ่มเลย!”
“นายพูดว่ามันยังไม่เริ่มงั้นเหรอ…?”
ฉันถ่มน้ำลายที่ปนเลือดออกมาและยืดดาบให้ตรง
"มันยังไม่พอ ฉันต้องพลังที่มากกว่านี้!"
[คำเตือน!]
[รหัสข้อผิดพลาด 0413 - ฮีโร่ไม่สามารถเติบโตมากกว่านี้ได้อีกแล้ว]
[รหัสข้อผิดพลาด 0413 - ฮีโร่ไม่สามารถเติบโตมากกว่านี้ได้อีกแล้ว]
[รหัสข้อผิดพลาด 0413 - ฮีโร่ไม่สามารถเติบโตมากกว่านี้ได้อีกแล้ว]....
ฉันดึงดาบออกมา
แกร๊ก!!!
ฉันได้ยินเหมือนมีเสียงบางอย่างแตกอยู่ในหัวของฉัน
[ข้อผิดพลาดที่ไม่รู้จัก!]
[ข้อผิดพลาดที่ไม่รู้จัก!]
[ข้อผิดพลาดที่ไม่รู้จัก…….]
และเป็นอีกครั้งที่คลื่นแสงพุ่งลงมา
เหล่าฮีโร่ที่ยืนอยู่ทั่วจัตุรัสและทุ่งข้าวสาลีได้หายตัวไปนานแล้ว
และตอนนี้สี่ตระกูลสายพันธุ์โบราณกลายเป็นแสงพุ่งทยานขึ้นขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่ละคนกลายเป็นแสงสีดำ สีขาว สีฟ้า และสีแดง และทั้งสี่พุ่งเข้าหากันเพื่อรวมเป็นหนึ่งเดียว
“ฮาน อิสรัต”
มีบางคนเรียกชื่อฉันเบาๆ
“สเตนเบิร์กและรัลเทียปนเปื้อนไปแล้ว หากนายต้องการลบสิ่งเหล่านี้……”
“ไม่ เอาอันนั้นมาด้วย”
“แต่มันจะเสี่ยงต่อการปนเปื้อน”
“เอาเถอะ ยังไงฉันก็จะต้องผ่านมันไปให้ได้ใช่ไหม?”
ตอนนี้ฉันกลืนกินพลังฮีโร่และ NPC มากมาย
เพื่อที่จะกลายเป็นพลังแบบ 'ไม่มีที่สิ้นสุด' ที่แท้จริง ฉันก็ต้องกลืนกินชิ้นส่วนพลังนั้นเสียก่อน
“ฮ่าฮ่า! ยังไม่ชัดเจนอีกเหรออะเซนิส? ฮานแข็งแกร่งกว่าที่เธอคิดไว้มาก”
“ทำไมนายถึงเอาคุยโม้? การทำสัญญารอยประทับของผู้ชายคนนี้ควรจะเป็นฉัน ไม่ใช่คนแบบนาย”
“ยัยหน้าด้าน ถ้าเป็นอย่างนั้นเหตุการณ์ก็จะไม่เปลี่ยนนะสิ”
พวกเขามาที่นี่เพื่อทะเลาะกันงั้นเหรอ?
“ยังไงก็ตาม ฉันก่อนไปนะ!”
"ไอ้งี่เง่า"
“มันเป็นช่วงเวลาที่เเสนจะยาวนาน….ในที่สุดฉันก็ได้พักแล้ว”
แสงไฟทั้งสี่เริ่มหมุนวนรวมกัน
ฉันหลับตาลงและคลื่นพลังอันมหาศาลก็ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของฉัน
มันเป็นพลังที่แข็งแกร่งกว่าที่ผ่านมาทั้งหมด แต่มันกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆเลย ฉันรู้สึกเหมือนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำอุ่น ๆ ฉันค่อยกำหนดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อไม่ให้พลาดการเลยแม้แต่นิดด้วย
<ลาก่อน มันสนุกมาก>
“.....”
<ตอนที่ได้เล่นน้ำกับนายสนุกมาก….>
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของฮาลเจียน
และหลังจากนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงแล้ว
ฉันค่อยๆลืมตาของฉันขึ้นมา
“เป็นไง? นายรู้สึกถึงอะไรบางอย่างไหม?”
พรีออสที่นั่งอยู่บนบัลลังก์กำลังมองลงมาที่ฉัน
ฉันกำแน่นและค่อยๆแบมือของฉันออกมา
ฉันรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของฉัน แต่ฉันไม่ได้รู้สึกว่ามันแตกต่างมากนัก
“ตอนนี้นายเป็นลูกไก่ที่เพิ่งฟักออกมาไข่ นายจะยังไม่ชินกับมัน มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยเพื่อทำความคุ้นเคยกับพลังใหม่ของนาย”
"แล้วนายจะทำแบบพวกนั้นไหม?"
"แน่นอนสิ ตแนนี้เหลือฉันแค่คนเดียวแล้ว”
ฉันมองไปรอบๆ
จัตุรัสซึ่งครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเหล่าฮีโร่…ตอนนี้กลับว่างเปล่า
สี่ตระกูลสายพันธุ์โบราณก็หายตัวไปแล้วเช่นกัน
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ถูกฉันกลืนกินพลัง”
“พวกเขาจะหายไป….แม้ว่าทาวน์เนียจะฟื้นคืนชีพขึ้นมา แต่ก็จะไม่มีใครจำเรื่องราวของพวกเขาได้ พวกเขาจะเลือนหายและถูกลืมไปตลอดกาล”
“.....”
“นายไม่ต้องกังวลกับมันหรอกนะ พวกเขาทำแบบนั้นเพราะพวกเขาอยากจะทำ พวกเขาพร้อมที่จะสังเวยร่างกายเพื่อทาวน์เนีย”
“นายกลัวเฟรียซิสลืมนายไหม?”
พรีออสไม่ได้ตอบอะไร
ใบหน้าของเขาเศร้าหมองของเขานั้นก็เป็นคำตอบแล้ว
'เขากลัว'
แม้ว่าฉันจะเอาชนะพวกมันได้และทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ...….
แต่พวกเขาจะไม่มีตัวตนในทาวน์เนียเลย
'พวกโง่'
ฉันยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“ฉันอยากขอความกรุณาจากนายเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”
"อะไร?"
“ขอให้น้องมีชีวิตที่สดใสนะเฟรียซิส….”
พรีออสกระซิบเบาๆ
จากนั้นร่างกายของเขาก็ถูกล้อมรอบไปด้วยแสง
“ได้โปรดช่วยทาวน์เนีย…”
“...”
“ฉัน...เชื่อใจนายได้ใช่ไหม?”
เสียงของพรีออสเริ่มสั่น
ดวงตาคู่นั้นที่ไม่เคยหวั่นไหวตอนนี้กลับสั่นไหวเล็กน้อย
นั่นคงเป็นความรู้สึกหวาดกลัว
'ตอนนี้เขาดูอ่อนแอมาก'
สภาพแบบนี้...ไม่สมเป็นเขาเลย
ถ้าเขาจากไปแบบทีเขาเคยเป็นมาตลอดมันคงไม่เป็นแบบนี้
เพราะว่าการที่เขาเป็นแบบนี้มันทำให้ฉันรำคาญ
"ฉันจะทำให้ดีที่สุด"
“นายไม่ได้พูดโกหกใช่ไหม?”
“ฉันวางแผนที่จะแก้แค้นให้คนพวกนั้นอยู่แล้ว รวมถึงนายด้วย…ถ้าฉันมีเวลาอ่ะนะ”
"...ขอบคุณมาก"
พรีออสหลับตาลงด้วยความพึงพอใจ
หลังจากนั้นร่างของพรีออสก็กลายเป็นแสงสว่างและพุ่งเข้ามาที่ฉัน
และด้วยเหตุนี้…ตอนนี้ฉันจึงถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่เพียงลำพัง
ที่หน้าบัลลังก์นั้น
พอร์ทัลที่เชื่อมต่อกับห้องรอกำลังหมุนอยู่
'นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นใช่ไหม?'
เมื่อก้าวออกจากประตูนี้ไป จะไม่มีการหันหลังกลับอีกแล้ว
ไม่ว่าฉันจะตายหรือพวกมันตายก็ตาม
ไม่มีจุดสิ้นสุดอื่นใดนอกจากจุดจบเช่นนี้
ฉันค่อยๆเรียกสติและหายใจเข้าลึก ๆ
ทุกสิ่งเริ่มต้นด้วยก้าวแรกเสมอ
หลังจากเก็ยไบฟรอตทเข้าไปในฝักแล้ว ฉันก็แขวนมันไว้บนเข็มขัด
ฉันหมุนไหล่ที่บาดเจ็บและค่อยๆผ่อนคลายกล้ามเนื้อ
'ฉันควรทำอะไรก่อนดี?'
ทันทีที่ออกไปข้างนอกฉันน่าจะยุ่งมาก
ฉันค่อยๆเดินไปยังพอร์ทัลที่กำลังหมุน
<เพื่อน>
ฉันได้ยินเสียงของใครบางคนพูดขึ้นเบาๆ
ฉันมองไปด้านข้าง
<มีบางอย่างที่นายลืมไป>
พึ้บ!
ฉันเอื้อมมือไปรับสิ่งของบางอย่างที่ถูกโยนออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่ง
เสื้อคลุมที่ทำจากขนหมาป่าสีขาวบริสุทธิ์
เเต่เจ้าของเสื้อคลุมนั้นกลับไม่โผล่ออกมาให้เห็นเลย
ฉันหัวเราะเบาๆแล้วเอาเสื้อคลุมนั้นคลุมรอบไหล่ไว้
'การเดินทางอันแสนยาวนานของพวกเขา...….'
สิ้นสุดลงแล้ว
