บทที่ 580 : อวตาร (2)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 580 : อวตาร (2)
“ดิฉันจะแจ้งท่านยูเน็ต นายท่านรอสักครู่นะคะ….”
“ยังต้องรบกวนยูเน็ตอีกงั้นเหรอ?”
ถัดจากแท่นบูชา ในพื้นที่ก็บิดเบี้ยวนั้นก็คนกระโดดออกมา
หญิงสาวผมดำสวมชุดสูททรงสลิม…นั้นคือเทล เธอยิ้มแล้วเดินเข้ามาหาฉัน
“ขอแสดงความยินดีกับการเลื่อนระดับของนายด้วยนะ..ฮาน”
ทันใดนั้นนิสเลด ก็ดึงกริชออกมาและพยายามตัดหัวของเทลแต่
"ฮึ…!"
“บางทีนี้อาจจะเป็นหมาที่โลกิเลี้ยงไว้ แต่ดูเหมือนว่าหมาตัวนี้จะไม่รู้จักอะไรเอาซะเลย”
เทลจับมือนิสเลดที่จ่อกริชมาที่คอของเธอไว้แน่น
เสียงครวญครางดังออกมาจากปากของนิสเลด
“มันไม่ใช่ธุระของแกที่จะเข้ามายุ่ง แต่เมื่อเสนอหน้าเข้ามาแบบนี้ ฉันก็คงต้องเชิญเธอออกไปก่อน”
ปัง!
เพียงแค่เทลเตะเบาๆ นิสเลดก็ลอยไปในอาการหลายเมตรและร่างเธอก็ชนเข้ากับกำแพง
นิสเลดเดินกะเผลกๆและล้มลงกับพื้น แม้ว่าเธอจะยังไม่ตายแต่มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะลุกขึ้นมาได้ในตอนนี้
ฉันเงยหน้าไปมองเทล
“เข้ามาได้ยังไง?”
“นายคิดว่าฉันทำงานอะไรล่ะ? ฉันเป็นเจ้าของเกมนี้นะ ฉันจะไปที่ไหนก็ได้ตามใจฉัน”
เทลพูดไปขำไป
แก้มสีขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าเธอกำลังอารมณ์ดีมาก
เธอกอดอกและรีบเดินเข้ามาหาฉัน
“เป็นยังไงบ้างล่ะฮาน? นายไม่รู้สึกแปลกใจหรือว่าตกใจเลยเหรอ? เป็นความลับของชาติกำเนิดที่น่าอัศจรรย์ ว้าว~ ถ้าเรื่องนี้ถูกเอาไปสร้างเป็นละครนายคิดว่ามันจะได้รับความนิยมมากไหม?”
“ฉันคิดว่าอยากจะอ้วกเพราะมันน้ำเน่าไปหน่อย”
“มันสนุกจะตาย!”
เทลขำ
“เธอรู้มาตั้งแต่แรกแล้วเหรอ?”
“นั่นเป็นไปไม่ได้ ถึงฉันจะเป็นเจ้าของเกมแต่ฉันก็ไม่สามารถรับรู้เรื่องราวใน 100 ล้านมิตินี้ได้หรอก เดิมที…นายจะถูกสังเคราะห์เป็นวัตถุดิบในการเลื่อนขั้นเป็นฮีโร่ระดับ 7 ดาวของเซริส”
เทลหรี่ตาลงมอง
“นายคิดว่านายมีสิทธิ์ยับยั้งการสังเคราะห์นี้ได้ไหม? นายคิดว่าฮีโร่ธรรมดา ๆ จะทำสิ่งนี้ได้เหรอ? กฎในการเลื่อนขั้นเป็นฮีโร่ระดับ 7 ดาวเป็นกฎที่ถูกสร้างขึ้นมากตั้งแต่ที่เกมถูกสร้างขึ้น หากทุกอย่างตรงตามเงื่อนไขก็ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น ปาฏิหารณ์ยังไงล่ะ นี่เป็นปาฏิหาริย์ที่แท้จริง…ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เทลกุมท้องแล้วหัวเราะออกมา
ฉันเห็นน้ำตาไหลออกมาอยู่ที่ดวงตาของเทลด้วย
"อุบัติเหตุต่างหาก มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเลย…มันเป็นอุบัติเหตุ”
“.....”
“ใช้สมองคิดสิ นายคิดว่าฉันจะโยนส่วนผสมล้ำค่าระดับ 7 ลงในบัญชีสกปรกเช่นทาวน์เนียไหม? ถ้าเละเทะไปจะทำยังไง?”
เทลเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ
'ฉันก็เดาอย่างนั้น'
มันไม่สมเหตุสมผลเลย
ฉันถูกพาตัวเข้ามาในเกมเพื่อปีนหอคอย
หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ เนลม์ไฮมฟ์คงจะผ่านชั้นที่ 90 ไปได้อย่างปลอดภัย
'จริงที่เธอพูด'
แต่มันน่าแปลกใจ
พวกนั้นต้องการฆ่าฉันด้วยการสังเคราะห์ฉันให้กับฮีโร่ระดับ 7 ดาว
แทนที่จะตาย ฉันกลับตกลงไปในโลกที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเนลม์ไฮมฟ์เลย
'นั้นคือเหตุผลที่เทลพูดถึงเรื่องโกหกทีดูไร้สาระเช่นนี้'
ในที่สุดข้อมูลต่างๆก็ถูกปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน
“โลกิ นายคือสิ่งที่ฉันกำลังตามหา…ความบังเอิญและปาฏิหาริย์! นายคือของขวัญจากจักรวาลที่แท้จริง!”
เทลพูดต่อด้วยรอยยิ้มอันร่าเริง
“นายรู้ไหมว่าทำไมฮีโร่ของเนลม์ไฮมฟ์ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้น? เหตุใดนายจึงเป็นเพียงผู้ใช้เพียงคนเดียวที่สามารถสร้างอาวุธที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้ได้อย่างง่ายดาย? นายคิดว่าที่นายประสบความสำเร็จมาได้จนถึงทุกวันนี้เพราะทักษะของนายจริงๆ หรือเปล่า?”
“...”
“นั่นมันเป็นแค่บั้ค เป็นข้อผิดพลาด แต่มันก็เหมือนของตกแต่งกลโกงเช่นนั้นเป็นเรื่องต้องห้าม แต่ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทักษะของนายนั้นมันสุดยอดมาก แต่ตั้งแต่แรกฉันกำหนดไว้ว่าไม่ให้มีใครผ่านชั้นที่ 80 ไปได้ แต่นาย…นายฝ่าฝืนกฎนั้น”
ตาของเทลหรี่ลง
สายตาของเทลเต็มไปด้วยความร้ายกาจ
“นายเป็นมนุษย์ที่มาจากมิติที่สูงกว่า แต่นายเองก็เป็นมนุษย์จากมิติที่ต่ำกว่าเช่นกัน สิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมีตั้งแต่แรก มันเป็นความขัดแย้งที่ไม่ได้รับอนุญาตให้มีในจักรวาล”
“....”
“โลกิ ถ้านายอยู่กับฉัน…เราจะสามารถสร้างเกมนี้ขึ้นมาใหม่ตั้งแต่ต้นได้ เราจะร่วมกันทำมันให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ตอนนี้นายคงเข้าใจแล้วใช่ไหม? ว่านายเป็นใครมาจากไหน?”
“เธอกำลังจะบอกว่าฉันมีพลังวิเศษงั้นเหรอ?”
"ถูกต้อง"
เทลขยิบตาให้ฉันข้างหนึ่ง
“ฉันขอสาบานกับนายเลยว่า ฉันจะยอมเเสี่ยงชีวิตและทุกวิถีทางเพื่อทำให้โมเบียสนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง! นายไม่อยากช่วยครอบครัวของนายเหรอ?”
“เป็นไปได้หรอ?”
“ใช่ สำหรับนายมันเป็นไปได้ มันเป็นไปได้ที่เราจะร่วมมือกันเปลี่ยนชะตากรรมของจักรวาลนี้”
“กำลังโน้มน้าวฉันเหรอ?”
“ฮ่าฮ่า สัญญานั้นจะสิ้นสุดลง! ลืมการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ นี้ซะและไปยังเซิร์ฟเวอร์ 1 ตอนนี้เลย….”
แกร๊ก
คอบางๆของเทลหักงอไปในทิศทางตรงกันข้าม
ร่างกายของเทลหมดแรงและค่อยๆล้มลง
"ฮ่าฮ่าฮ่า… …. นี่…มันอะไร… ?
หัวเทลหมุนเป็น 180 องศา และร่างกายของเธอก็กระตุก
ฉันยิ้มและผ่อนคลายไหล่ตึงๆของฉัน
“ฉันได้ข้อมูลทุกอย่างแล้ว ขอบเธอมาก สิ่งที่ฉันสงสัยฉันได้รับคำตอบแล้ว”
“การต้อนรับแบบนี้…ฉันไม่ได้คิดไว้เลย”
“เธอบอกว่าเราทำมันได้ใช่ไหม?”
“ถูกต้อง ถ้าเราร่วมมือกันเราจะทำมันได้แน่นอน…”
“ผิด….ฉันทำได้ แต่เธอไม่สามารถทำได้”
“นายพูดเรื่องไร้สาระอะไร… ..”
ฉันคว้าหัวของเทลขึ้นมาและกดมันลงไปกับพื้นแรงๆ
และกระซิบข้างหูของเธอว่า
“เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? มันแปลว่าฉันไม่ต้องการเธอไง”
โผล้ะ!
เมื่อฉันใช้แรงกดที่ปลายนิ้ว ศีรษะของเทลก็ถูกบดขยี้อย่างรุนแรง
ฉันยืนขึ้นและสะบัดข้อมือเเรงๆ เลือดและเนื้อสีแดงสดเข้มติดอยู่ที่มือฉัน
ร่างของเทลเปล่งเเสงสว่างออกมาและหายไปอย่างรวดเร็ว
“นายท่าน นี่มันอะไรกันคะ…?”
นิสเลดลุกขึ้นยืนด้วยความโซเซ
“ขอโทษทีนะ แต่ฉันคิดว่าฉันมีบางอย่างต้องทำก่อนที่จะกลับ”
“แต่ว่า..ดิฉันมีคำสั่งให้ส่งนายท่านกลับไปที่โลก...”
“บอกเซริสว่า….ไปตายซะ”
"ไอเซลล์"
ผงด่ววิบวับร่วงลงมาเป็นประกายตามการขยับปีกของเธอ และนางฟ้าตัวเล็กก็โผล่ออกมา
[จ๊ากกกก!]
ไอเซลล์ส่ายหัว
ตอนเเรกฉันสงสัยว่าเธอหายไปไหน ห้องของไอเซลล์ถูกแยกออกจากห้องรอ เธอซ่อนตัวอยู่ในห้องของเธอขณะที่เนลม์ไฮมฟ์ถูกยึดครอง
[โลกิ นายไปทำอะไรกับ CEO! ถ้าแบบนี้ๆๆๆๆเขาอาจจะตายได้เลยนะ!]
“แล้วเรื่องมันจะไม่จบเหรอ?”
[ไม่หรอก แค่มันน่าจะยุ่งยากนิดหน่อย… … .]
“ยังไงก็เถอะ เอานั้นมาให้ฉัน”
ฉันยื่นมือออกไปให้ไอเซลล์
[ฉันควรจะให้อะไรโลกิดีน๊าาา…… ฮ่าฮ่าฮ่า!]
ราวกับว่าเธอเข้าใจสิ่งที่ฉันต้องการ ไอเซลล์ก็ประสานมือของเธอเข้าด้วยกัน
ไอเซลล์หมุนตัวไปรอบๆ และหายตัวไป ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมกับของบางอย่างในเวลาต่อมา
[นี้ไง!!ฉันเอามันมาด้วย!]
"ดีมาก"
ตุ๊บ
หนังสือหนาๆเล่มหนึ่งวางอยู่บนมือของฉัน
'คัมภีร์ลับแห่งสวรรค์'
มันเป็นมรดกที่ลาสกันดาทิ้งไว้ให้ฉัน
ก่อนหน้านี้สภาพมันชำรุดเก่าๆขาดๆ แต่ตอนนี้มันกำลังเปล่งประกายแวววาวราวกับว่ามันไม่เคยทรุดโทรมมาก่อน