บทที่ 17 ตะกูลเหวินเก่งทุกคนยกเว้นเธอ!

บทที่ 17 ตะกูลเหวินเก่งทุกคนยกเว้นเธอ!

  ทั้งสองร้องเพลงประสานเสียง ล้อเลียนภูมิหลังของเหวินหว่านและผลลัพธ์ที่น่าหดหู่ของเธออย่างไม่ต้องสงสัย

  เหวินว่านฟังแต่ไม่สนใจ เธอกำลังกินข้าวต้มในชาม แต่เธอก็สังเกตแต่ละอย่างจากหางตาของเธอ

  เมื่อคิดดูแล้ว ตอนนี้เธอยังไม่ตาย คนๆ นั้นจะหาโอกาสโจมตีอีกครั้งแน่นอน

  ศัตรูอยู่ในความมืด เธออยู่ในแสงสว่าง

  ทุกวันนี้มันยากจริงๆ...

  เหวินหว่านคิดเกี่ยวกับมัน

  เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง เหวิน ยามานก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "ยังไงก็ตาม เค่อหยาน เทอมหน้าหนูจะถูกย้ายไปเรียนใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าเกรดเดียวมีเพียงยี่สิบคนเท่านั้น

  " ใช่แล้วค่ะ”

  เหวิน เคียนหยาน พยักหน้า

  หลิว ยู่ตัน ที่อยู่ด้านข้างยิ้มและแสดงออกว่า "ไม่เพียงเท่านั้น อาจารย์ของพวกเขายังบอกด้วยว่า เค่อหยาน มีเกรดที่ดีและมีโอกาสที่จะได้รเป็นนักเรียนชั้นนำ!"

  "จริงเหรอ? ครอบครัวของเราจะมีนักเรียนชั้นนำอีกคนเหรอเนี่ย?"

  เหวิน หยามานหัวเราะ แล้วเหลือบมองเหวินหว่านอีกครั้ง รอยยิ้มของเธอก็หยุดลงทันที และเธอก็ตะคอกอย่างเย็นชา: "เฮ้...  ลูกๆ ของครอบครัวเหวินของเราเก่งกันทุกคน แต่ตอนนี้พวกเรากลับมีอะไรแปลกๆติดสอยห้อตามมาก็ไม่รู้"

  หลี่รู่หรงที่เพิ่งออกมาจากครัว ได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเธอก็หยุดนิ่ง

  เมื่อเขาหันไปมองเหวิน หว่าน เขารู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง

  แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เหวิน หยามาน ก็เป็นผู้นำในการโจมตี

  เธอโยนตะเกียบในมือไปทางเหวินว่านแล้วตะโกนว่า

"เธอหูหนวกเหรอ? เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ?"

  "..."

  เหวินหว่านหันไปเห็นจังหวะที่ หยามานกำลังจำโยนตะเกียบ  เขาก็หันศีรษะและหลีกเลี่ยงมัน

  “คุณป้าไม่ได้คุยกับ เค่อหยาน เหรอ? แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”

  เหวินว่านถามเธอด้วยสีหน้าสับสน

  เหวิน หยามานโกรธมาก "เธอ..."

  "นี่ คนที่ฉันพูดถึงก็คือเธอ!!"

  จู่ๆ เหวินหว่านก็ตระหนักได้ และแสดงสีหน้าผิดทันที "ป้า ฉันทำอะไรผิด ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้นกับฉัน"

  "โอ้ เธอกล้าที่จะถามฉันเหรอ เธอ..."

  "ป้า!"

  เหวิน หยาม่าน กำลังจะโกรธ เมื่อเสียงของเหวิน ฮั่นโม่ดังขึ้น... เมื่อ

  เหวินหว่านเห็นเขามา เธอก็เม้มริมฝีปากทันที ดวงตาของเธอเปียกชื้น และเธอมองเขาด้วยสีหน้าเจ็บปวด "พี่ชาย... "

  เหวิน ฮันโม่เบิกตากาว้ง เขามองตาสีแดงของเธอ ขมวดคิ้ว แล้วเดินอย่างรวดเร็วไปที่โตีะอาหาร สายตาอันเฉียบคมของเขากวาดมองทุกคนและพูดอย่างเย็นชา: "เช้านี้ คุณป้ามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาอีกแล้วเหรอ?" "

  ฉัน ... ”

  เหวิน หยามาน อึดอัดมากจนหน้าแดงจนพูดไม่ออก

  จากด้านข้าง เหวินเคียนเห็นสิ่งนี้จึงอธิบายให้เธอฟังอย่างกังวลใจทันที: "ฮันโม่เข้าใจผิดแล้ว ก็เหวินหว่านไม่ฟังที่ป้าพูด ป้าก็เลยโมโหอย่างที่เธอเห็น”

  " …”

  เหวินว่านตอบอย่างอ่อนแรง ดวงตาของเธอดูชื้นขึ้นเรื่อยๆ และเสียงของเธอก็สะอื้น “ฉันแค่คิดว่าคุณป้ากำลังเรียกคนอื่น...แต่ฉันไม่ได้คาดคิดว่าป้าจะพูดเรื่องของ หนู”

  ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ เราจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้อย่างไรหากเราไม่ฝึกฝนศิลปะการชงชา?

  ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ใบหน้าของเหวินฮั่นโม่ก็มืดลง “คุณป้า ฉันคิดว่าเมื่อวานฉันพูดชัดเจนมากแล้วนะ!”

  เหวิน หยามานตกใจ และเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีด้วยความโกรธ และตะโกนว่า “ฉันพูดอะไรผิดตรงไหนเหรอ ฉันผิดอะไร?

 “โอ้ คะแนนของคุณแย่มาก ทำไมคุณไม่ปล่อยให้คนอื่นพูดถึงเรื่องนี้ล่ะ” เหวิน หยามาน ถามอย่างมั่นใจ

  จากด้านข้าง หลี่รู่หรงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงอธิบายให้ลูกสาวของเธอฟังว่า: "เสี่ยวหว่านเพิ่งเปลี่ยนสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ของเธอและยังไม่ได้ปรับตัวเลย..."

  " โปรดหยุดแก้ตัวให้เธอเถอะ ด้วยสมองของเธอถึงแม้จะชินกับมันแล้วคุณก็สอบได้เป็นอันดับสองเท่านั้นซึ่งแย่กว่าพวกเรามาก!”  เหวินหยามานพูดประชดทุกคำพูด

  “ป้า...”  เหวินฮั่นโม่ขึ้นเสียงและกำลังจะตอบโต้ด้วยสีหน้าบึ้งตึง

แต่ในขณะนั้น คุณนายเหวินก็เดินเข้าไปโต๊ะอาหาร

“คุณเถียงเรื่องอะไรกันแต่เช้าขนาดนั้น?”