235 (ฟรี)
235 (ฟรี)
เย่ซิงเฉินกับอู๋เกอโกรธจัด แต่หลินเป่ยฝานกลับทำเงินได้ถึง 250,000 ล้าน! เขาเหลิงจนตัวลอย!
เมื่อเลขาสาวสวย หลิวรู่เหมย เดินเข้ามา หลินเป่ยฝานก็กะพริบตาแล้วเชิญชวนเธอ: "เหมยเหนียง วันนี้ผมทำเงินได้! คืนนี้ว่างไหม อยากไปทานข้าวเย็นกับคุณ!"
หลิว่รูเหมยมองเขาด้วยความหงุดหงิด: "แค่ทำเงินได้หน่อยก็ทำเป็นลอยชาย จะเป็นแบบนี้ทุกวันไม่ได้นะ ทำได้แค่ไม่กี่หยวน ก็เหลิงซะขนาดนี้?"
"ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน!" หลินเป่ยฝานตอบ
"ไม่เหมือนกันยังไง?" หลิวรู่เหมยกอดอก ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ครั้งนี้ผมทำเงินได้เยอะ!" หลินเป่ยฝานกล่าว
"ทำเงินได้เยอะ? หลายสิบล้าน? หรือเป็นร้อยล้าน? ถ้าแค่นี้ก็ไม่ต้องพูดถึง!" หลิวรู่เหมยหัวเราะเบาๆ
เธออยู่ที่นี่นานจนรู้ว่าหลินเป่ยฝานทำเงินได้เร็วมาก จนเกิดความรู้สึกว่าถ้าเงินต่ำกว่า 100 ล้านก็ไม่ใช่เรื่องน่าดีใจอะไร!
ยิ่งถ้าวันไหนไม่ได้ทำเงินเกิน 100 ล้าน จะถือว่าเล่นผิดพลาด!
หลินเป่ยฝานพูดอย่างจริงจัง: "ครั้งนี้ต่างจากเดิมจริงๆ! ครึ่งเดือนที่ผ่านมา สหายเย่ช่วยผมทำเงินได้ 150,000 ล้าน แล้วก็ทำเงินเพิ่มอีก 100,000 ล้านจากการเก็งกำไรในอุตสาหกรรมการศึกษาภาคเรียนพิเศษ! รวมทั้งหมด 250,000 ล้าน!"
หลิวรู่เหมยหัวเราะ: "แค่ 250,000 ล้านก็ทำเป็นเหลิง... อะไรนะ? เมื่อกี้คุณบอกว่าเท่าไหร่?"
"250,000 ล้าน! ไม่ต่ำกว่านี้!" หลินเป่ยฝานกล่าวอีกครั้ง
"250,000 ล้าน!!!" หลิวรู่เหมยสูดหายใจเข้าลึกๆ
เงินจำนวนนี้มหาศาลมาก!
ต้องรู้นะว่ามหาเศรษฐีที่รวยอันดับต้นๆในประเทศนี้ ก็มีทรัพย์สินประมาณนี้!
แต่หลินเป่ยฝาน ใช้เวลาเพียงครึ่งเดือน ก็ทำเงินได้เท่ากับมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ!
มันคือปาฏิหาริย์! มันคือปาฏิหาริย์จริงๆ!
ดังนั้นเธอจึงกระโดดข้ามโต๊ะทำงานอย่างตื่นเต้น แล้วเข้ามาหาหลินเป่ยฝาน
หลินเป่ยฝานตัวสั่นด้วยความกลัว: "คุณจะทำอะไร?"
หลิวรู่เหมยพูดอย่างตื่นเต้น: "ฉันตื่นเต้นเกินไป อารมณ์ไม่คงที่ ให้ฉันกอดคุณหน่อย!"
หลินเป่ยฝานแสร้งตัวตัวสั่นเทา เอ่ยว่า: "อย่าข่มขืนกันนะ ผมยังเด็ก ไม่เอานะ..."
"อย่าพูดมาก!"
สุดท้าย เสียงตะโกนดังออกมาจากห้องทำงาน
"อ๊ากกกก!!! 250,000 ล้าน!!!"
ไม่รู้กอดกันนานเท่าไหร่ สุดท้ายทั้งสองก็ผละออกจากกัน
หลินเป่ยฝานรู้สึกพอใจอีกครั้งแล้วเชิญชวน: "เหมยเหนียง คืนนี้ว่างไหม?"
"ไม่ว่าง! คุณทำเงินได้ 250,000 ล้านกลับมา งานของฉันก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า! ฉันมีหลายเรื่องต้องจัดการ คุณไปหาซ่งหยูฉิงเถอะ!" หลิวรู่เหมยพูดเสร็จก็วิ่งออกไป
ดังนั้นหลินเป่ยฝานจึงส่งคำเชิญไปหาซ่งหยูฉิง
หลินเป่ยฝาน: หยูฉิง คืนนี้ว่างไหม?
ซ่งหยูฉิง: ขอโทษนะเสี่ยวหลิน สองวันนี้โรงพยาบาลกำลังเตรียมรับการตรวจสุขอนามัย ไม่มีเวลาเลย!
หลินเป่ยฝาน: ไม่เป็นไร เธอทำงานก่อน ไว้เราค่อยไปกินข้าวกันครั้งหน้า!
ซ่งหยูฉิง: ทำไมวันนี้ถึงอยากชวนฉันไปกินข้าว?
หลินเป่ยฝาน: เพราะผมทำเงินได้ ตอนนี้กำลังฮึกเหิมมาก! อยากให้เธอมาช่วยยกยอ!(อีโมจิโอ้อวด)
ซ่งหยูฉิง: ยินดีด้วย!(อีโมจิดีใจ)
ซ่งหยูฉิงไม่ว่าง หลินเป่ยฝานจึงหาคนต่อไป นั่นคือฉู่รั่วเสวี่ย
หลินเป่ยฝาน: รั่วเสวี่ย คืนนี้ว่างไหม ฉันอยากชวนเธอไปกินข้าวเย็น!
ฉู่รั่วเสวี่ย: ว่างสิ! เราจะกินอะไร ที่ไหน เวลาไหน?
หลินเป่ยฝาน: เธอกำหนดมาเลย ฉันตามใจ!
ฉู่รั่วเสวี่ย: อ้อ? ว่าแต่วันนี้ทำไมถึงอยากชวนฉันไปกินข้าวเย็นล่ะ ปกติไม่เห็นจะกระตือรือร้นขนาดนี้!(อีโมจิสงสัย)
หลินเป่ยฝาน: เพราะฉันทำเงินได้ เหลิงแล้วตอนนี้!(อีโมจิโอ้อวด)
ฉู่รั่วเสวี่ย: ทำเงินได้เท่าไหร่?
หลินเป่ยฝาน: 250,000 ล้าน! สุดยอดใช่ไหม? (อีโมจิโอ้อวดไม่รู้จบ)
แต่ฝั่งนู้นกลับไม่ตอบมาเป็นเวลานาน หลินเป่ยฝานจึงต้องส่งข้อความไปหาอีกครั้ง
หลินเป่ยฝาน: เป็นอะไรไป ทำไมไม่ตอบ?
ฉู่รั่วเสวี่ย: ตอนแรกฉันอารมณ์ดีมาก แต่พอได้ยินข่าวนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย! (อีโมจิโกรธ)
ฉู่รั่วเสวี่ย: ฉันอยากจะฆ่านายให้ตาย! รู้ไหม?
หลินเป่ยฝาน: ???
ฉู่รั่วเสวี่ย: รู้ไหมว่าตอนนี้ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ติดอยู่บนยอดดอย ธุรกิจไม่ดี มีแต่คนขาดเงิน! ฉันเป็นหนี้ท่วมหัวอยู่ตอนนี้ แต่นายกลับทำเงินได้มากมาย นี่ไม่ใช่การยั่วโมโหกันหรอกเหรอ? (อีโมจโมโห)
หลินเป่ยฝาน: ......
หลินเป่ยฝาน: ยังจะมาเจอกันอยู่ไหม?
ฉู่รั่วเสวี่ย: ไม่เจอ! โกรธจนอิ่มแล้ว! เห็นหน้านายแล้วยิ่งโมโห! (อีโมจิผู้ชายเลว)
หลินเป่ยฝาน: ......
ฉู่รั่วเสวี่ย: เว้นแต่...
หลินเป่ยฝาน: เว้นแต่อะไร?
ฉู่รั่วเสวี่ย: เว้นแต่นายจะให้ยืมเงินเพื่อให้ฉันผ่านพ้นวิกฤตไปได้ ชีวิตฉันลำบากมาก มีแค่นายเท่านั้นที่ช่วยได้! (อีโมจิอ้อนวอน)
หลินเป่ยฝาน: ......
หลินเป่ยฝาน: รั่วเสวี่ย!
ฉู่รั่วเสวี่ย: หืม?
หลินเป่ยฝาน: ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนที่เห็นแก่เงิน เราคงต้องห่างกันซักพัก! ลาก่อน!
ฉู่รั่วเสวี่ย: หลินเป่ยฟานนายมันไอ้คนเลว!
ฉู่รั่วเสวี่ย: เลวที่สุด!!!
หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว หลินเป่ยฝานรู้สึกเหมือนใจลอย
ในโลกกว้างใหญ่ ไม่มีใครแบ่งปันความสุขในการทำเงินเลย คนที่มีฝีมือเก่งกาจก็มักจึงรู้สึกโดดเดี่ยวเช่นนี้!
ในขณะนั้นเอง มีคนโทรมาหาเขา เป็นเหอซิ่วเหวิน CEO กลุ่มบันเทิงฮั่นถิง
หลินเป่ยฝานรับสาย: มีอะไรก็พูดมา!
เหอซิ่วเหวิน: อุ๊ย! ทำไมรีบร้อนแบบนี้ อยู่กับผู้หญิงบนเตียงหรือไง?
หลินเป่ยฝาน: ฉันก็อยาก แต่ไม่มีโอกาส!
เหอซิ่วเหวิน: เข้าใจแล้ว! มีเลขาสาวแบบนี้ หลายเรื่องคงไม่สะดวก! ดังนั้นฉันขอแนะนำให้ทำให้เธอตกเป็นคนของนาย แล้วทุกอย่างจะสะดวกขึ้น! ฮ่าๆ!
หลินเป่ยฝาน: นายไม่ได้โทรมาหาฉันเพื่อพูดไร้สาระใช่ไหม?
เหอซิ่วเหวิน: ฉันโทรมาแน่นอนว่ามีเรื่องจริงจัง! นายเป็นประธานกลุ่มบันเทิงฮั่นถิงของเรา! หนึ่งเดือนกว่าแล้ว นายควรจะแวะมาดูบ้างนะ? ไม่สนใจอะไรเลยทำให้พวกเรารู้สึกเหมือนเป็นลูกเมียน้อยแล้วเนี่ย!
หลินเป่ยฝาน: ก็ฉันเชื่อใจนายไง ถึงให้สิทธิ์เต็มที่!
เหอซิ่วเหวิน: แต่ต้องมีขอบเขตบ้าง! ไม่มีนายมาเป็นกำลังใจ หลายเรื่องก็ยากจะทำ! เพราะฉันเป็นแค่CEOกลุ่มฮั่นถิง เป็นแค่ลูกจ้างระดับสูง! แต่นายคือเจ้าของที่แท้จริง มีทรัพย์สินเป็นแสนล้าน เป็นประธานสองกลุ่มใหญ่ คนอื่นไม่กลัวฉันแต่กลัวนาย!
หลินเป่ยฝาน: ได้ๆ อีกสองวันฉันจะไปดู!
เหอซิ่วเหวิน: ดีมาก! นอกจากนี้ ยังมีงานประกาศรางวัลภาพยนตร์ที่เชิญนายเข้าร่วม!
หลินเป่ยฝาน: นายไปก็ได้ไม่ใช่เหรอ?
เหอซิ่วเหวิน: งานนี้จัดโดยทางการ ยิ่งใหญ่และสำคัญมาก! ตอนนี้อิทธิพลและสถานะของนายไม่มีใครไม่รู้จัก หลายๆคนจึงหวังว่านายจะเข้าร่วม! ตอนนี้อุตสาหกรรมภาพยนตร์ทำได้ไม่ดี พวกเขาหวังว่านายจะเป็นกำลังใจให้วงการ สร้างปรากฏการเชิงบวก! เรื่องของทางการ นายก็น่าจะรู้ดี!
หลินเป่ยฝาน: โอเค เข้าใจแล้ว เวลากับสถานที่ล่ะ?
เหอซิ่วเหวิน: เดี๋ยวฉันจะส่งบัตรเชิญให้นาย! ต้องเดินพรมแดงด้วย จำไว้ว่าพาหญิงมาด้วย! เลือกดาราจากบริษัทเราก็ได้ จะได้โชว์หน้าตา เพิ่มความนิยม! ฮ่าๆ!
หลินเป่ยฝาน: ได้ๆ เข้าใจแล้ว!
