บทที่ 311: ช้างเผือกน้อย (ตอนฟรี)

บทที่ 311: ช้างเผือกน้อย

โคลนหมายเลขหนึ่งเหลือบมองไปที่ห้องหลอมอันงดงาม มีรอยยิ้มปรากฏบนนมุมปากของเขา

เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของโคลนหมายเลขหนึ่ง

“อืม มันแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคาดไว้” โคลนหมายเลขหนึ่งพยักหน้าในการยืนยันของเขา

“เป็นยังไงบ้าง ความเร็วการสร้างสิ่งประดิษฐ์สามารถปรับปรุงได้มากแค่ไหน?” ในขณะนี้ เสียงของซูฟ่านก็ดังขึ้น

“หากไม่เสริมพลังของเพลิงศักดิ์สิทธิ์ ความเร็วก็ยังสามารถเพิ่มเป็นสองเท่าได้” โคลนหมายเลขหนึ่งตอบกลับ

“กระบี่วิญญาณระดับสิ่งประดิษฐ์เต๋าของพี่หนิงเต๋า พี่น้องของผูเถา ดาราปราบมารทั้งหก สิ่งประดิษฐ์สำหรับเกาะวิญญาณเร้นลับทั้งหมด สิ่งเหล่านี้จะใช้เวลานานแค่ไหน?” ซูฟ่านถาม

“ให้เวลาข้าสิบปี” หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โคลนหมายเลขหนึ่งก็ตอบกลับ

“ไม่มีปัญหา ขอให้เจ้ามีความสุขกับการพักผ่อนที่เมืองเซียนภูเขาไฟ” ซูฟ่านวางสาย

หลังจากวางสาย โคลนหมายเลขหนึ่งก็เหลือบมองห้องหลอมของเขาเอง และตัดสินใจออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อน

...

เกาะวิญญาณเร้นลับเหนือพื้นผิวทะเลสาบยักษ์แสนลี้

“ท่านอาจารย์ มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นกับร่างโคลนของท่านหรือไม่?” ซูเยว่เซียนถามอย่างเป็นกังวล มีหลายกรณีในโลกแห่งการฝึกตนที่ซึ่งร่างอวตารโค่นล้มร่างหลักของพวกเขา

“เจ้ากลัวว่าเขาจะเอาชนะข้าได้รึไง?” ซูฟ่านหยอกล้อขณะตกปลา

ซูเยว่เซียนพยักหน้า

“ฮ่าฮ่า เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ร่างอวตารก็เป็นเพียงร่างอวตาร หากข้าต้องการ ข้าก็สามารถดึงเขากลับมาได้โดยทันที” ซูฟ่านให้ความมั่นใจกับซูเยว่เซียน

“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าข้าทำจริง พวกร่างโคลนก็คงจะดีใจมากกว่าด้วยซ้ำ” ซูฟ่านคาดเดา

“เอาล่ะ วิชาศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านมอบให้ข้า ข้าเกือบจะเชี่ยวชาญมันแล้ว” จากนั้น ซูเยว่เซียนก็พูดออกมา

“เจ้าอยากจะออกไปลองดูไหม” ซูฟ่านหรี่ตาและถามซูเยว่เซียน

ซูเยว่เซียนพยักหน้าของเธอ

“เอาล่ะ จำสิ่งที่ข้าเคยบอกเจ้าเอาไว้ให้ดี เมื่อเจ้าพบกับร้านค้าที่เชื่อมต่อกับพันโลกอันยิ่งใหญ่ เจ้าจะใช้เพียงหินวิญญาณที่รวบรวมมาด้วยตัวเองเท่านั้น และไม่ต้องกลับมาที่คลังสมบัติของนิกายอีก” ซูฟ่านเตือนซูเยว่เซียน

“ข้าเข้าใจแล้ว” ซูเยว่เซียนตอบ

“ท่านอาจารย์ หากไม่มีสิ่งใดแล้ว งั้นข้าขอตัวลาไปก่อน”

ซูฟ่านเพียงโบกมือแสดงว่าซูเยว่เซียนสามารถจากไปได้ตามที่เธอต้องการ

ในพริบตา เธอก็หายตัวไปอย่างใจร้อน

“ผูเถา มีอะไรเกิดขึ้นในโลกแห่งการฝึกฝนบ้างไหม?” ซูฟ่านถาม

“ซากปรักหักพังทางตอนเหนือได้เปิดออกแล้ว และภายในซากปรักหักพังนั้นมีโอกาสที่จะก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนได้อยู่” ผูเถาตอบ

“โอ้ นั่นฟังดูเข้าท่าเลย” ซูฟ่านพูดด้วยรอยยิ้ม

ในขณะนี้ เหรียญทองแดงหยินและหยางปรากฏขึ้นในมือของซูฟ่าน กระเด้งขึ้นและลง

ชามปรากฏขึ้นใต้เหรียญ และเมื่อเหรียญทองแดงหยินและหยางร่วงลง เสียงการปะทะกันที่คมชัดก็ดังก้องมาจากชาม

“ด้านหยางหงายขึ้น ไม่เลว” ซูฟ่านยิ้มมุมปาก เขาวางคันเบ็ดลงแล้วเริ่มประสานมือเข้าด้วยกันและโค้งคำนับขึ้นไปบนฟ้าเล็กน้อย

“ขอให้ลูกศิษย์ของข้าบรรลุเซียน, เจริญรุ่งเรืองและหลีกเลี่ยงภัยพิบัติทั้งหมดทั้งปวงด้วยเถิด” ซูฟ่านกล่าวอย่างเคร่งขรึม จิตใจของเขาจดจ่ออย่างสมบูรณ์ ปราณลึกลับถูกดึงออกมาจากซูฟ่านและหายตัวไปบนท้องฟ้า

“ไม่เลว วิชาทำนายดวงหยินหยางนี้ก็มีข้อดีอยู่บ้าง” ซูฟ่านรำพึง

นี่เป็นระดับที่สองของวิชาทำนายดวงหยินหยาง วิชาอธิษฐานขอโชค

ซูเยว่เซียนซึ่งกำลังบินอยู่มีความรู้สึกรู้แจ้งอย่างฉับพลันและมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเธอได้รับพรจากสวรรค์

“ท่านอาจารย์ใช้วิชาอธิษฐานขอโชคให้ข้าอีกแล้วหรอ?” เธอสงสัย

ทันใดนั้น ความรู้สึกของซูฟ่านก็ไม่ได้วิเศษขนาดนั้นอีกต่อไป

“ทำไมข้าถึงรู้สึกราวกับว่าปราณโชคลาภของข้าถูกดึงออกมามากเกินไปกันนะ?” ซูฟ่านรู้สึกถึงความหนาวสั่นที่ห่อหุ้มร่างกายของเขา

“นายท่าน ในตอนที่ท่านใช้วิชาอธิษฐานขอโชคก่อนหน้านี้ ท่านหมายถึง 'ลูกศิษย์' ของท่าน ไม่ใช่แค่ซูเยว่เซียน” ผูเถาเตือนเขาอย่างทันท่วงที

ในเวลานี้ ซูฟ่านก็รู้สึกถึงอันตรายรอบตัวเขา ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะขอพรจากเต่าเทียนจื่อก่อน จากนั้นจึงกลับไปที่บ้านของเขา

ไม่ไกลจากทะเลสาบวิญญาณเหลว เต่าเทียนจื่อกำลังนอนสบายๆ อยู่ที่ก้นสระของเหลววิญญาณ ชวนให้นึกถึงชีวิตในทะเลสาบของเหลววิญญาณที่ยิ่งใหญ่

สระวิญญาณขนาดเล็กถูกสร้างขึ้นโดยซูฟ่าน ผู้ซึ่งไม่สามารถทนต่อดวงตาเล็กๆ ที่ขุ่นเคืองของเต่าเทียนจื่อได้

ซูฟ่านมาที่สระน้ำวิญญาณและมองไปที่เต่าเทียนจื่อซึ่งกำลังหลับตาอย่างสบายๆ เขาสงสัยว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขึ้นไหมถ้าเขากลายเป็นเต่า

“เต่าเฒ่า โปรดให้พรแก่ข้าอีกครั้งที” ซูฟ่านกล่าว

เต่าเทียนจื่อที่ด้านล่างของสระน้ำวิญญาณลืมตาขึ้นทันที ฟองสบู่ลอยขึ้นสู่ผิวสระน้ำและแตกออกเป็นเสียงของเต่า

“ฮู้~”

“เจ้ายังเด็กอยู่ ดังนั้นเจ้าจึงสามารถใช้มันได้ทุกๆ สิบปีเท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของเต่าเทียนจื่อ ซูฟ่านก็เดินจากไปอย่างผิดหวัง

ระหว่างทางกลับของซูฟ่าน เขาก็เห็นลูกช้างเผือกกำลังกินผลไม้วิญญาณอยู่

ดวงตาของช้างน้อยเต็มไปด้วยความเหงาไม่รู้จบ ราวกับทารกที่ตามหาแม่ไม่พบ

“อ้า หยิงหยิง เจ้าสร้างบาปอะไรให้ข้ากัน?” ซูฟ่านถอนหายใจ เขามองดูช้างตัวน้อย ช้างตัวน้อยตัวนี้ดูเหมือนจะยังคงต้องการนมอยู่

“อยากไปหาแม่ไหม” ซูฟ่านถาม

ช้างตัวน้อยที่กำลังกินผลไม้วิญญาณมองดูซูฟ่าน ดวงตาที่โดดเดี่ยวของมันค่อยๆ สว่างขึ้น

ช้างตัวน้อยพยักหน้าและดันแขนของซูฟ่านด้วยหัว ซึ่งเห็นด้วยกับเขา

“ข้าจะส่งคนมาพาเจ้ากลับไป” ซูฟ่านกล่าวและส่งข้อความถึงหลี่ซิงชี

ลำแสงบินมาทางซูฟ่านและเมื่อแสงหยุดลง ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นข้างๆ ซูฟ่าน

โลกแห่งการฝึกตนสามารถสั่นสะเทือนได้… ความคิดที่น่าอัศจรรย์แวบขึ้นมาในใจของซูฟ่าน

“ท่านอาจารย์?”

“คารวะผู้อาวุโสสูงสุด”

“อืม พวกเจ้าลุกขึ้นมาเถอะ” ซูฟ่านตอบด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน

ในโลกแห่งการฝึกตน ความสามารถในการบินไปด้วยกันนั้นเป็นสัญญาณแห่งมิตรภาพที่ใกล้ชิดกัน

ซูหลานเทียน แต่งกายด้วยกระโปรงสีแดงพราว เขาดูเฉยเมย ขณะที่หลี่ซิงซีหน้าแดงผิดปกติ

“ท่านอาจารย์ ท่านเรียกหาข้ามีอะไรรึเปล่า?” หลี่ซิงชีถาม

“เจ้ารู้ที่มาของช้างเผือกตัวน้อยนี้ไหม” ซูฟ่านถาม

“สัตว์มงคล ช้างไป๋หลิง มันสามารถเพิ่มโชคลาภของนิกายได้ เท่าที่ฉันรู้ มันมีเพียงนิกายมารเท่านั้นที่มีมัน” หลี่ซิงชีแบ่งปันข้อมูลที่เขารู้กับซูฟ่าน

“ห้าเดือนที่แล้ว คู๋ช้างไป๋หลิงของนิกายมารได้ให้กำเนิดลูกช้างตัวหนึ่งขึ้นมา ผู้นำนิกายของนิกายมารรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และทั้งนิกายของพวกเขาก็จัดงานเฉลิมฉลองกัน”

“แต่เมื่อไม่นานมานี้ นิกายมารได้ประกาศว่าลูกช้างของพวกเขาหายตัวไป” ซูหลานเทียนมองไปที่ช้างไป๋หลิงตัวน้อยและมอบผลหยกล้ำค่าจากโลกแห่งการฝึกตนให้กับมัน

ซูฟ่านมองไปที่ช้างเผือกตัวน้อยที่กำลังกินอย่างมีความสุข และรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

“ซิงชี ไปหาทาสสังสารวัฎเพื่อส่งช้างตัวน้อยกลับไปบ้านของมันหน่อย” ซูฟ่านกล่าว แม้ว่าเขาจะปิดกั้นเหตุและผล แต่ช้างตัวน้อยนี้ก็จะต้องประสบปัญหาไม่ช้าก็เร็ว

มันโหดร้ายเกินไปที่จะแยกแม่กับลูก

“ไปด้วยตัวเองกันเถอะ ข้ายังไม่เคยไปดินแดนมารมาก่อนเลย” ซูหลานเทียนดูเหมือนจะสนใจ

“ท่านไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยบ้างหรอ?” ซูฟ่านขมวดคิ้ว

“เมื่อก่อนก็คงจะมีปัญหาอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ทางสภาผู้อาวุโสได้บรรลุการเป็นพันธมิตรทางวาจากับนิกายมารแล้ว”

“เพราะเผ่าปีศาจที่บุกเข้ามา ทั้งสภาผู้อาวุโสและนิกายมารจึงยังคงสามารถรักษาความสัมพันธ์ที่ไม่รุกรานกันได้เมื่อพวกเขาพบกัน” ซูหลานเทียนอธิบาย

“เอาล่ะ งั้นก็ระวังตัวด้วย” ซูฟ่านแนะนำ

“อืม” ซูหลานเทียนโบกมือแล้ววางช้างเผือกตัวน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับผลหยกลงบรสิ่งประดิษฐ์เต๋าของเธอ..