บทที่ 19 ของขวัญชิ้นที่สิบเก้าจากแดน  

เช้าวันรุ่งขึ้นหลูมู่หยาน พร้อมด้วยเย่ชิงหานและคนอื่น ๆ เดินทางออกจากเทือกเขาแห่งเพลิงอัคคี

หลูมู่หยานกระวนกระวายใจที่จะกลับไปปรับปรุงร่างกายของนาง ส่วนเย่ชิงหานและคนอื่น ๆ ก็มีสิ่งที่ต้องทำเช่นกัน ฉะนั้นการเดินทางในครั้งนี้จะเป็นการเดินทางรวดเดียว ไม่มีหยุดพักระหว่างทาง

“เจ้ายอมมอบอสูรเพลิงตัวนั้นแล้วหรือ?” หลูมู่หยานหันหน้าไปถามเย่ชิงหานระหว่างหยุดพักจิบชา

เย่ชิงหานรู้สึกไม่ชอบที่ที่หยุดพักเท่าไหร่ เขาหยิบถ้วยชาพร้อมกับสะบัดฝาถ้วย ก่อนเอ่ยตอบไปว่า “ข้ายอมแพ้แล้ว”

“แต่ว่านะ มู่หยาน เจ้ายังมีผงสีขาวนั่นอยู่ไหม? ขายให้ข้าได้หรือไม่?”

เป็นเพราะหลูมู่หยานสะกัดผงสีขาวเพื่อทำให้เหล่าปีศาจหยุดเคลื่อนที่ชั่วขณะได้ และมันเป็นประโยชน์มากต่อตระกูลดาบวิญญาณที่เลี้ยงสัตว์ปีศาจเป็นส่วนใหญ่

หลูมู่หยานวางถ้วยชาลง นางนิ่วหน้าเนื่องจากความขมของชาที่มากเกินไป นางยังคงชอบดื่มชาหลิงมากกว่า “ตอนนี้ข้าไม่มีติดตัวแล้ว แต่ถ้าเจ้าต้องการ ข้าจะเตรียมไว้ให้หลังจากที่เรากลับถึงเมืองหลวง”

“ดีเลย เพราะผงนี้ สาวกระดับต่ำของตระกูลข้าจะได้มีเกราะป้องกันอีกชั้นเมื่อพิชิตสัตว์เลี้ยงวิญญาณได้”

ใบหน้าของเย่ชิงหาน ตอนนี้เปื้อนไปด้วยความสุขเล็ก ๆ  “เจ้าต้องการเหรียญทองม่วงหรือไม่? หรือต้องการแลกเปลี่ยนกับสิ่งของ?”

“เหรียญทองสีม่วง” หลูมู่หยานจำได้ว่า อีกไม่ช้าจะมีงานประมูลครั้งใหญ่ในจักรวรรดิ และนางเองก็ไม่สามารถรับเงินจากคฤหาสน์ของนายพลได้เสมอไป

เย่ชิงหานพยักหน้า พร้อมกับรอยยิ้ม “เจ้าจะขายยังไง?”

“ฟรี! สมุนไพรที่ใช้ทำไม่ได้แพงเกินไป” หลูมู่หยานนับเย่ชิงหานเป็นเพื่อน ฉะนั้นนางไม่จำเป็นต้องหมกเม็ดอะไรมาก

“ส่งการ์ดคริสตัลของเจ้ามาให้ข้า ข้าจะวาดให้” เย่ชิงหานเอ่ย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

การ์ดคริสตัลถูกออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับธนาคารในทวีปอัคคีแดง แบ่งออกเป็นระดับต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น การ์ดคริสตัลสีขาว การ์ดคริสตัลสีดำ และการ์ดคริสตัลแร่ควอตซ์สีม่วง คล้ายคลึงกลับเหรียญทอง เหรียญดำ และเหรียญทองสีม่วง

ทว่าก็ยังมีความแตกต่างกันบ้าง เช่น การ์ดครัสตัลแร่ควอตซ์สีม่วง สามารถเก็บเหรียญได้สามชนิด การ์ดคริสตัลสีดำสามารถเก็บได้แค่เหรียญทองดำและเหรียญทอง ส่วนการ์ดคริสตัลสีขาวสามารถเก็บได้เฉพาะเหรียญทองเท่านั้น

การ์ดนี้สามารถใช้งานได้อย่างสะดวก ตราบใดที่พวกเขามีพลังจิต คนธรรมดาก็สามารถเป็นเจ้าของรูดใช้ได้ ทว่าสำหรับการ์ดคริสตัลแร่ควอตซ์ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถซื้อได้ด้วยเงิน รวมไปถึงมันยังเป็นสิ่งที่ใช้บอกฐานะได้อีกด้วย

แม้ว่าหลูมู่หยานจะเคยเป็นพวกไร้ค่ามากก่อน แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะอยากมีพื้นฐานครอบครัวที่แข็งแกร่งกว่านี้ ฉะนั้นการ์ดคริสตัลที่นางใช้จึงเป็นการ์ดแร่ควอตซ์

“อะ นี่” หลูมู่หยานยักไหล่ ก่อนจะส่งการ์ดให้เย่ชิงหาน

การสะกัดผงนั้นง่ายมาก เพราะสิ่งที่นำมาใช้ไม่ใช่หญ้าวิญญาณ แต่เป็นเพียงสมุนไพรที่มีราคาสูงอยู่ไม่กี่ชนิด ฉะนั้นนางจึงไม่สนใจว่าเย่ชิงหานจะจ่ายมาก หรือจ่ายน้อย

เย่ชิงหานหยิบการ์ดที่หลูมู่หยานมอบให้ เขาหยุดชั่วครู่และรูดเงินจำนวนหนึ่งล้านเหรียญทองในอดีต และส่งกลับคืนให้เจ้าของ “ก่อนอื่นข้าให้เจ้าก่อนหนึ่งล้านเหรียญทอง ถ้าไม่พอข้าจะทำให้อีกในครั้งหน้า”

หลูมู่หยานกะพริบตาถี่ หนึ่งล้านเหรียญทอง?! สมแล้วที่เป็นนายน้อยตระกูลเย่ ทั้งหล่อ ใจดี ความจริงแล้วมูลค่าของการทำมันเพียงแค่ประมาณหนึ่งหมื่นเหรียญทองเท่านั้น

เย่ชิงหานหยิบกล่องไม้ออกมาจากแหวนจักรวาล และส่งให้แก่หลูมู่หยาน “นี่คือผลไม้แห่งเพลิงที่ข้าบังเอิญพบมันตอนที่ตามหาเจ้า เอาไปใช้สิ”

เย่ชิงหานเดาว่าผลไม้แห่งเพลิงนี้จะเป็นประโยชน์มากสำหรับหลูมู่หยาน ไม่เช่นนั้นแล้วนางคงไม่เสี่ยงไปที่เทือกเขาแห่งเพลิงอัคคีเพื่อตามหามัน ฉะนั้นตลอดทางเขาจึงตั้งใจมองหาผลไม้ชนิดนั้น และเมื่อเขาเห็นมัน เย่ชิงหานและลู่เหล่าจึงจัดการตัดคอปีศาจระดับสูงเพื่อผลไม้นั้น และหญ้าวิญญาณมาให้นาง

หลูมู่หยานหยิบกล่องไม้และเปิดออกดู ภายในมีหญ้าวิญญาณสีแดงสามต้น แต่ละต้นมีผลไม้สีแดงสดหลายผลห้อยอยู่ ตอนนี้ดวงตาของหลูมู่หยานเริ่มเป็นประกาย ด้วยผลไม้แห่งเพลิงจำนวนนี้ นางสามารถปรับแต่งเม็ดยาไขกระดูกได้มากขึ้น

“ข้าต้องการมันจริง ๆ ข้าจะรับไว้” หลูมู่หยานเก็บกล่องไม้นั้นด้วยความรู้สึกตื้นตัน ผลไม้ที่หายากและทรงคุณค่า นางไม่คิดมาก่อนว่าเย่ชิงหานจะทำขนาดนี้ ช่างเป็นคนที่ใจกว้างเสียจริง

“นี่ ข้าจะเอาไปทิ้งอยู่พอดี” หลูมู่หยานหยิบขวดแก้วสีขาวออกมาจากแหวนจักรวาล เพราะนางไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณใคร

เย่ชิงหานหยิบขวดลายครามและเปิดฝาออกด้วยความสงสัย พลันควันจาง ๆ ของตันเซียนก็ลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ แม้แต่ลู่เหล่าก็ยังมองอย่างใกล้ชิด

“คืออะไร กลิ่นเหมือนเม็ดยาระดับสอง” เย่ชิงหานดูตกใจกับสิ่งที่เห็น พร้อมกับปิดจุกขวดเพื่อป้องกันการหล่นหาย

“มันคือเม็ดยาไขกระดูกที่สะกัดจากผลเปลวไฟ มันสามารถปรับสมรรถภาพทางกายและเส้นลมปราณได้ หลังจากกินมันไปแล้วเส้นลมปราณจะสามารถดูดซับวิญญาณแห่งโลกและสวรรค์ได้เป็นสองเท่าหรือมากกว่านั้น” หลูมู่หยานอธิบาย

“อะไรนะ?! สามารถทำให้เส้นลมปราณในร่างกายเพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัวหรือมากกว่านั้นงั้นหรือ?” ดวงตาของเย่ชิงหานเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ยาซีซุยนี้ทำโดยเจ้า มู่หยาน?”

หลูมู่หยานเป็นนักดาบที่ไม่สามารถดูดซับพลังงานทางจิตวิญญาณ และเปลี่ยนให้เป็นพลังงานที่สำคัญได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถสะกัดได้ แต่หลูมู่หยานทำได้ นั่นเลยทำให้เย่ชิงหานรู้สึกประหลาด และตกใจเล็กน้อย

“เจ้าคิดว่าใช่ไหม?” หลูมู่หยานลูบสร้อยข้อมือสีน้ำเงินที่มือของนาง หากไม่มีจิตวิญญาณที่ทรงพลัง และพลังวิญญาณสองชีวิต นางคงไม่สามารถสะกัดเม็ดยาไขกระดูกได้

โลกใบนี้มีเพียงปรมาจารย์ด้านดาบที่มีพลังวิญญาณสูงมากเท่านั้นที่สามารถกลั่นเม็ดยาได้ หรือที่เรียกว่า ‘นักเล่นแร่แปรธาตุ’ ที่หาได้ยาก นอกจากพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งแล้วยังต้องมีพรสวรรค์อีกด้วย

เป็นสิ่งที่ยากหากจะฝึกฝนเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูง ฉะนั้นเม็ดยาระดับที่สองในตลาดจึงมีค่ามาก ไม่เคยมียาชนิดใดที่จะช่วยเพิ่มสมรรถภาพทางกายและขยายเส้นลมปราณได้เหมือนยาซีซุย ฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เย่ชิงหานและคนอื่น ๆ จะตกตะลึง

ตระกูลเย่ มีนักเล่นแร่แปรธาตุเพียงหนึ่งคนเท่านั้นแม้จะถูกเยินยอ แต่เขาก็ไม่สามารถสะกัดคุณภาพสูงเช่นนี้ได้

หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เย่ชิงหานก็สงบลง พร้อมกับเอ่ยถามหลูมู่หยานด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “หลูมู่หยาน มียาล้างไขกระดูกอีกหรือไม่?”

“ทั้งหมดมีสองเม็ด ข้าให้เจ้าหนึ่งเม็ด และข้าจะเก็บไว้ใช้เองอีกหนึ่งเม็ด” นางส่ายหัว

หลูมู่หยานต้องเข้าสู่สภาวะจิตใจเมื่อสะกัดเม็ดยาไขกระดูก และนางก็สามารถสะกัดยาระดับสองได้ โดยไม่พึ่งพลังวิณญาณ

แม้ว่าเย่ชิงหานจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาเองก็กลับมายิ้มอีกครั้ง เพราะการได้รับยาเม็ดนี้ ถือว่าเป็นการเก็บเกี่ยวที่ยอดเยี่ยม และรู้สึกขอบคุณหลูลู่หยานอย่างใจจริงสำหรับความมีน้ำใจนี้

ทว่าเมื่อคิดถึงความแข็งแกร่ง ณ ปัจจุบันของหลูมู่หยาน เย่ชิงหานจึงได้เอ่ยเตือนออกไป “มู่หยาน นอกจากคนที่เจ้าไว้ใจ อย่าบอกใครว่าเจ้ามียาชนิดนี้ เจ้าต้องป้องกันตัวเอง”

เย่ชิงหานกังวลว่าหลูมู่หยานจะตกเป็นเป้าจากผู้ที่แข็งแกร่ง แม้ว่าเขาจะรู้ว่านางเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนออกไป

“ข้ารู้เรื่องนี้ดี” หลูมู่หยานพยักหน้ารับ พร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา

หลังจากใช้เวลาขบคิดชั่วครู่ หลูมู่หยานก็เอ่ยขึ้นว่า “ถ้าข้าปรับเม็ดยาซีซุย ข้าจะเก็บไว้ให้น้องสาวของเจ้าหนึ่งเม็ด”

จากที่เห็น เย่ชิงหานรักน้องสาวของเขามาก สตรีผู้นี้ได้พิษจากในครรภ์ ทำให้ไม่สามารถออกไปมาไหนได้ตั้งแต่เด็ก ซึ่งคล้ายกับการที่หลูมู่หยานจะต้องอาศัยอยู่ร่างไร้ค่าที่ด้อยกว่ามาก แต่เนื่องจากคำสัญญาที่ได้ให้เอาไว้กับเย่ชิงหานที่จะช่วยน้องสาวของเขา และตอนนี้พวกวัตถุดิบทั้งหมดก็มีมากมาย ฉะนั้นการรวมเพื่อสะกัดยาชำระไขกระดูก จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“ขอบใจมาก มู่หยาน” เย่ชิงหานแสดงท่าทีตื่นเต้นกับคำพูดของหลูมู่หยานอย่างเปิดเผยเป็นครั้งแรก พร้อมกับสัญญาเอาไว้อย่างสุดซึ้งว่า “ข้าจะเขียนสัญญาเอาไว้ก่อน”

นางคือหลูมู่หยาน สตรีผู้นี้ทำให้เย่ชิงหานประหลาดใจนักต่อนักตลอดการเดินทาง และเขาก็จะจดจำความรู้สึกที่เกิดขึ้นในแดนเซงเอาไว้

แม้ว่าดวงตาของลู่เหล่าจะเต็มไปด้วยความอิจฉา ทว่าเขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักพอ เขาพอใจถ้าหากยาของหลูมู่หยานสามารถช่วยเขาจากอาการป่วยเรื้อรังนี้ได้

ทั้งหมดตัดสินใจพักรับประทานอาหารที่นี่ก่อนจะเริ่มต้นเดินทางอีกครั้ง อีกสี่วันถัดมา พวกเขาทั้งหมดก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงของจักรวรรดิ ซึ่งหลังจากที่เย่ชิงหานเริ่มสนิทใจกับหลูมู่หยานแล้ว เขากลับไปหาเย่เจียและได้ทิ้งข้อมูลการติดต่อเอาไว้ให้หลูมู่หยานเป็นที่เรียบร้อย

หลูมู่หยานไม่ได้กลับบ้านในทันที นางตรงไปที่สวนที่นางอาศัยอยู่ในสถาบันจักรพรรดิแทน นางตั้งใจว่าจะรับยาซีซุยเสียก่อน เพื่อทำให้ครอบครัวของนางประหลาดใจ