ตอนที่ 43 : หยางห้าวหราน ตัวเลียแข้งเลียขา !!
ตอนที่ 43 : หยางห้าวหราน ตัวเลียแข้งเลียขา !!
มีหมอสองคนรีบเข้าไปดูอาการหยางห้าวหรานเพื่อทำการรักษา
เขาได้อาชีพลับระดับ A มา แน่นอนว่าจะปล่อยให้เขาตายแบบนี้ไม่ได้
หมอคนหนึ่งพูดขึ้น “นักเรียนหยางห้าวหรา นายบาดเจ็บหนักและมีแผลไฟไหม้ นายต้องรีบไปที่โรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด เพื่อใช้อุปกรณ์และสกิลของอาชีพสนับสนุนอย่างหมอรึนักบวชเพื่อรักษาอาการ”
หยางห้าวหรานส่ายหน้าและพูดขึ้น “มีทางที่จะบรรเทาอาการบาดเจ็บรึเปล่า ? ผมอยากจะอยู่ที่นี่รอฟังว่าใครจะได้แชมป์”
“นี่....ก็พอมีทาง !” หมอพูดขึ้นด้วยท่าทีหมดหนทาง “เรามียาที่ทำขึ้นโดยเภสัชกรที่สามารถหยุดอาการบาดเจ็บไว้ได้ชั่วคราว...”
“งั้นก็ใช้ยา !”
“ก็ได้....”
หมอได้แต่ต้องให้ยากับหยางห้าวหราน จากนั้นหยางห้าวหรานก็เห็นสองคนที่คุ้นหน้า
“อี้หนิง ! ถังเฉิง !” เขารีบวิ่งเข้าไปหาและถามขึ้นมา “อี้หนิง เป็นอะไรรึเปล่า ? เธอไปถึงชั้นไหน ? เธอบาดเจ็บรึเปล่า ?”
เหลียนอี้หนิงคิ้วขมวดและผงะถอยกลับมา 2 ก้าวก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หยางห้าวหราน เรียกชื่อเต็มๆฉันด้วย ฉันไม่ได้สนิทกับนาย !”
ถังเฉิงถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “พี่สะใภ้ เขาเป็นอะไรของเขา ?”
“พี่สะใภ้ ? !” หยางห้าวหรานสีหน้าบิดเบี้ยวไปและต้องตกใจ เขากัดฟันแน่นพูดขึ้นมา “ถังเฉิง ! แกพูดบ้าอะไร ? อี้หนิงไปเป็นพี่สะใภ้แกตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
ถังเฉิงยิ้ม เขาไม่เคยเถียงแพ้ใครอยู่แล้ว
“หยางห้าวหราน แกจะเห่าทำไม ? ฉันเรียกเหลียนอี้หนิงแบบนี้แล้วทำไม ? เหลียนอี้หนิงยังไม่เห็นเถียงเลย แกคิดว่าแกเป็นใครถึงได้มายุ่ง ?”
“แก...” หยางห้าวหรานหงุดหงิด “อี้หนิง ! ทำไมเธอถึงได้มาอยู่กับคนแบบนี้ ?”
“ฉันจะอยู่กับใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ?”
หยางห้าวหรานหน้าแดงเพราะความโกรธ “เธอ...ก่อนที่ฉันจะเข้าไปในหอฝึกฝน ฉันได้ยินว่าเธอ, ถังเฉิงและหลินลั่วน่ะตั้งทีมกัน เธอลดตัวไปอยู่ทีมเดียวกับพวกระดับ C รึระดับ D เลยเหรอ ? เสียดายการฝึกของโรงเรียนจริงๆ...”
“แค่ระดับ C รึระดับ D ไม่มีทางผ่านไปถึงชั้น 10 ได้หรอก ! พวกนั้นน่ะเกาะเธอเพื่อให้เธอพาทีมผ่านหอฝึกฝน !”
“ถ้าเธออยู่ทีมเดียวกับผู้ปลุกพลังระดับ A รึระดับ S อย่างน้อยๆ เธอคงไปถึงชั้น 25 รึอาจจะชั้น 26 เลยด้วยซ้ำ !”
“หากเธอต้องมาแบกขยะสองตัวนี่ เธออาจจะไปไม่ถึงชั้น 20 !”
“เฮ้อ อี้หนิง เธอน่ะยังเด็กและใจดีเกินไป มีหลายๆ คนรอบตัวที่คิดจะเอาเปรียบเธอ เธอต้องคิดใหม่แล้ว !”
“ดูฉันสิ ฉันอยู่ทีมเดียวกับคุณชายตงฟาง ฉันขึ้นไปถึงชั้น 27 ได้ !”
“คุณชายตงฟางคงไปถึงชั้น 28 แล้ว !”
เหลียนอี้หนิงกลอกตาใส่ไม่คิดจะคุยกับอีกฝ่ายและเดินหนีออกไปอีกด้าน
เธอรอให้หลินลั่วออกมา
ถังเฉิงยิ้มออกมาและพูดขึ้น “คุณชายตงฟาง ? ชั้น 28 ? ก็ไม่เห็นเก่งอะไรเลยนิ !”
“แกบอกว่าอาชีพระดับ C ของฉันเป็นขยะ งั้นดูก่อนนะว่าฉันไปถึงชั้นไหน ?”
“หึ !” หยางห้าวหรานฮึดฮัดออกมา “แกเหรอ ? แกกับหลินลั่วเป็นขี้แพ้ อย่างมากก็ไปถึงได้แค่ชั้น 10 ถึงแกจะเกาะเหลียนอี้หนิงและขอให้เธอแบกพวกแกสองคน ทว่าคงไปไม่ถึงชั้น 12 !”
“ฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกแกสองคนทำสำเร็จหรอก หลังจากที่จบการสอบเข้ามหาลัย ฉันจะได้รับฐานะผู้ปลุกพลังอย่างเป็นทางการ จากนั้นฉันจะไปที่บ้านอี้หนิงเพื่อเปิดโปงเรื่องของพวกแก !”
“ให้ทุกคนรู้ธาตุแท้ของพวกแกสองคน ว่าพวกแกมันหน้าไม่อายแค่ไหน !”
ตอนที่พูดนั้นหยางห้าวหรานก็เงยหน้ามองขึ้นไปบนจอ
“ถึงจะมีอี้หนิงช่วย ทว่าพวกแกสองคนคงไปได้แค่....เฮ้ย ! ชั้น 26 !”
หยางห้าวหรานเบิกตากว้างมองไปที่จอ จากนั้นเขาก็มองไปที่ถังเฉิงที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“เป็นไปได้ยังไง ! ไอ้ขี้แพ้แบบแกไปถึงชั้น 26 ได้ยังไง ?”
“โกง ! แกต้องโกงแน่ !”
“ฮี่ฮี่...” ถังเฉิงหัวเราะคิกคักออกมาและพูดขึ้น “แกจะพูดอะไรก็ตามใจ ฉันจะถือว่าฟังเสียงหมาเห่าก็แล้วกัน”
หยางห้าวหรานถามขึ้นมาด้วยสีหน้ากังวล “แล้วหลินลั่วอยู่ไหน ? เขาอยู่ไหน ? รึว่าเขาตายใน...”
“หุบปาก !” ถังเฉิงตะโกนออกมา “เปิดตาหมาๆแกดูว่าบอสอยู่ชั้นไหนแล้ว ?”
หยางห้าวหรานหันกลับไปมองที่หอฝึกฝนอีกครั้งและพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง “เป็น...เป็นไปได้ยังไง ?”
“ชั้น 27 !”
“หลินลั่ว ! อาชีพนักบวชระดับ D อย่างเขาไปถึงชั้น 27 ได้ยังไง !”
ตอนที่ทั้งสองคนเถียงกันอยู่นั้น ผู้ปลุกพลังในชุดเกราะสองคนก็เดินเข้ามาหาหยางห้าวหราน
“หยางห้าวหราน ! จางเหมิง !”
“รองนายกเทศมนตรีอยากพบพวกนาย !”
“ได้ ได้ ได้....” จางเหมิงรีบออกปากตกลง หยางห้าวหรานได้แต่ยืนนิ่งมองไปที่หอฝึกฝน
“หยางห้าวหราน !”
“ครับ ไปแล้วครับ !”
จางเหมิงรีบลากหยางห้าวหรานไปและพูดขึ้น “ไปได้แล้ว ! รองนายกเทศมนตรีเป็นคนใหญ่โตของเมืองปิ้นไห่ อย่าทำให้เขาโกรธ !”
“อื้อ....” หยางห้าวหรานรีบตกลงและเก็บความตะลึงในใจตัวเองเอาไว้
ทว่าสายตาเขาก็สะท้อนความเหลือเชื่อออกมา
ถังเฉิงไปถึงชั้น 26 ได้ยังไง ?
หลินลั่วกลับขึ้นไปถึงชั้น 27 !
เป็นไปได้ยังไง !
ชั้น 27 แม้แต่เหลียนอี้หนิงและผู้ปลุกพลังอาชีพระดับ A คนอื่นๆก็ไปไม่ถึง !
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
ด้วยความสงสัย หยางห้าวหรานและจางเหมิงก็ได้ถูกนำตัวไปที่เวที มีคนใหญ่คนโตของเมืองกว่าสิบคนมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาเฉยเมย พลังอันแข็งแกร่งที่คนเหล่านี้แผ่ออกมาทำให้ทั้งสองคนไม่อาจจะเงยหน้าขึ้นได้ด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องกังวลไป” เสียงอันอบอุ่นดังขึ้นมา รองนายกเทศมนตรีของเมืองปิ้นไห่ กั้วโฉวยี่ที่ใส่แว่นกรอบทองได้พูดขึ้นมา “ฉันเรียกพวกนายสองคนมาก็เพื่อจะถามอะไรหน่อย”
“พวกนายมาจากชั้น 27 พวกนายเห็นมั้ยว่าชั้น 27 ต่างจากชั้นอื่นๆยังไง ?”
จางเหมิงที่ถือว่าเป็นลูกหลานของตระกูลชั้นนำได้สติก็รีบตอบกลับ “รองนายก มันมีหมาลาวาโผล่มาที่ชั้น 27 เยอะกว่าปกติ มันมีเซอร์เบอรัสซ่อนตัวอยู่ในบ่อลาวาและพุ่งออกมาแต่ก็โดนเราไล่กลับไป”
“หมาลาวา ?”
“เซอร์เบอรัส ?”
“ว่าแล้ว มีบางอย่างเกิดขึ้นกับมอนเตอร์ในหอฝึกฝน ! ปกติแล้วนอกจากว่าผู้ปลุกพลังจะเข้าไปหาเรื่องมัน ไม่งั้นแล้วเซอร์เบอรัสจะไม่ออกมา !”
“อาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ได้ ! ตงฟางเหอเอามังกรไปด้วย บางทีพลังของมังกรอาจจะส่งผลต่อเซอร์เบอรัส”
หลายคนพากันถกเถียงกันเรื่องนี้ ยิ่งทำให้หยางห้าวหรานและจางเหมิงสับสน
ไม่กี่นาทีต่อมากั้วโฉวยี่ก็ถามขึ้นอีกครั้ง “งั้นพวกนายเจอหมอกพิษรึมอนเตอร์จำนวนมากที่ตายในชั้น 27 รึเปล่า ?”
ทั้งสองพากันส่ายหน้าและตอบกลับ “ไม่เจอครับ !”
“ที่ชั้น 27 รึ 26 ก็ไม่เจอ”
“แปลก...”
“รองนายก !”
อยู่ๆก็มีผู้ปลุกพลังคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน “การเปลี่ยนแปลงแปลกๆที่เกิดขึ้นในหอฝึกฝนหยุดไปแล้ว ตามที่ผู้ปลุกพลังหน้าใหม่ที่ออกมาจากชั้น 25 บอกมา พวกเขาติดเชื้อไวรัสแปลกที่ชื่อว่า ‘ไวรัสโรคห่า’ และต้องโดนบีบออกมาจากหอฝึกฝน !”
“ยิ่งกว่านั้นไวรัสโรคห่าก็หยุดที่ชั้น 25 ไม่ได้ลุกลามไปถึงชั้น 26 !”
“หยุดที่ชั้น 26 ?” กั้วโฉวยี่ตาเป็นประกาย
มีคนถามขึ้นมา “ชั้น 26 ? ยังเหลือใครอยู่ที่ชั้น 26 บ้าง ?”
“ผู้ปลุกพลังอาชีพลับระดับ S อัศวินมังกรตงฟางเหอ !”
“ผู้ปลุกพลังอาชีพลับระดับ S นักดาบไร้เทียมทาน เฉินผิงอัน !”
“ผู้ปลุกพลังอาชีพลับระดับ A นักอัญเชิญ ห้าวจ้าว !”
“ตอนนี้ทั้งสี่คนไปถึงชั้น 28 แล้ว !”
“4 คน ? พวกเขาอยู่ที่ชั้น 28 แล้ว การสอบปีนี้ทำให้เราแปลกใจได้ดีจริงๆ...”
“ไม่ ยังไม่หมด ! รองนายก ยังเหลืออีกคน !”
“โรงเรียนที่ 12 ผู้ปลุกพลังอาชีพระดับ D นักบวช หลินลั่ว ! ตอนนี้...เขาอยู่ที่ชั้น.... 26 !”
“หือ ? !”
