ตอนที่ 42 : หมดแรง ? ออกมากันทีละคนๆ !
ตอนที่ 42 : หมดแรง ? ออกมากันทีละคนๆ !
“กรร !”
ที่ชั้น 27 เซอร์เบอรัสคำรามออกมาและพุ่งเข้าใส่มังกรยมทูต ในเวลาเดียวกันมันก็ใช้หางหนาๆขอมันฟาดทำให้จางเหมิงที่เปลี่ยนร่างเป็นยักษ์หินนั้นกระเด็นออกไปกว่า 10 ม.
เขากระแทกเข้ากับเนินเขา เกราะหินเริ่มหลุดออกด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า เผยให้เห็นสีหน้าจางเหมิงที่ดูเจ็บปวด
“กรร !” แต่ตงฟางเหอใช้โอกาสนี้ เขาใช้หอกมังกรทองในมือระเบิดไฟสีทองออกมาอีกครั้งฟันเข้าที่คอของเซอร์เบอรัส
[โกเด้นแดช] !
กรร !
เซอร์เบอรัสกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะหันหน้ากลับมากัดเข้าที่ตงฟางเหอ
ในตอนวิกฤตนั้น ตงฟางเหอก็ได้ปล่อยมือจากหอกและรีบถีบตัวออกมา
แกร๊ก !
หอกมังกรทองถูกเซอร์เบอรัสกัดจนมีสะเก็ดไฟสีทองกระจายออกา ตอนนั้นมีร่างหนึ่งโผล่มาจากอีกด้านของเซอร์เบอรัส
เฉินผิงอัน !
ดาบยาวในมือส่องแสงสีเทาออกมาเปลี่ยนเป็นพลังงานรูปร่างดาบฟันเข้าใส่คออีกด้านของเซอร์เบอรัส
[ดาบพลังงาน] !
ฉึก !
มีรอยตัดปรากฏขึ้นที่คอของเซอร์เบอรัสพร้อมเลือดที่กระจายออกมา
หยางห้าวหรานและฟางหยวนใช้โอกาสนี้โจมตีตามไปติดๆ ดาบน้ำแข็งและสายฟ้าของพวกเขาถูกใช้โจมตีเข้าใส่เซอร์เบอรัส
กรร....
เซอร์เบอรัสที่บาดเจ็บแทบจะคลั่ง มันรับการโจมตีและทำการโต้กลับอย่างบ้าคลั่ง
เฉินผิงอันและหยางห้าวหรานที่อยู่ใกล้เซอร์เบอรัสที่สุดนั้นประมาท พวกเขาถูกตบกระเด็นกลับมา
กงเล็บคมๆของมันฉีกอุปกรณ์สวมใส่ของทั้งสองคนขาดเป็นชิ้นๆ หยางห้าวหรานบาดเจ็บจนอวัยวะภายในไหลออกมา เขานอนลงกับพื้นและกรีดร้องออกมา
ฟู่ ฟู่....
เซอร์เบอรัสที่บาดเจ็บหนักเบิกตามองคนรอบตัว ตอนที่มังกรพุ่งเข้าใส่มันอีกครั้ง มันหันกลับและกระโดดลงไปในบ่อลาวา !
ไม่กี่วินาทีมันก็หายตัวไป
“กรร !” มังกรยมทูตวิ่งเข้ามาหาคนที่เหลือ ชัดแล้วว่ามันต้องการที่จะโดดลงไปในบ่อลาวาเพื่อไล่ฆ่าเซอร์เบอรัส
“ยมทูต กลับมา !” ตงฟางเหอตะโกนออกมา เขาหยิบหอกมังกรทองที่เปื้อนเลือดเซอร์เบอรัสขึ้นมาจากพื้น
มังกรยมทูตคำรามออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจและได้แต่ใช้กงเล็บตะปปไปที่บ่อลาวา
มันคือความอับอายของมังกรที่ปล่อยให้เหยื่อหลบหนีไปต่อหน้าต่อตา !
เฉินผิงอันหอบหายใจและพูดขึ้น “ออกจากที่นี่กันเถอะ ! เซอร์เบอรัสนี่เป็นบอสที่มีความคิด หลังจากที่บาดเจ็บหนัก มันก็เลือกที่จะหลบหนีกลับไปในบ่อลาวา ในบ่อลาวา มันใช้พลังของลาวาเพื่อฟื้นฟูตัวเองจากอาการบาดเจ็บได้ อีกไม่นานมันคงกลับมา !”
“ตอนที่ผู้ปลุกพลังอาชีพขั้น 2 สู้กับเซอร์เบอรัส พวกเขามักจะต้องใช้ไอเท็มเพื่อปิดทางหนีของเซอร์เบอรัสเอาไว้ รึไม่ก็ล่อมันออกมาให้ไกลที่สุดเพื่อที่จะฆ่ามันได้ง่ายกว่าเดิม!”
“เรามีคนน้อย เราโชคดีที่ทำให้มันหนีกลับไปได้ รีบไปที่ชั้น 28 กันเถอะ !”
“ฉันเข้าใจเรื่องนี้อยู่ !” ตงฟางเหอจับหอกในมือไว้แน่นและพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่เต็มใจนัก
“ไปกันเถอะ ! ยมทูต ! ไปชั้นต่อไป !”
กรร...
มังกรยมทูตคำรามออกมา ชัดแล้วว่ามันไม่เต็มใจ มันอ้าปากออกมาและคำรามอีกครั้ง
ทว่าสุดท้ายมันก็ไม่อาจจะเอาชนะพลังสัญญาได้ มันได้แต่ต้องตามตงฟางเหอออกจากที่นี่ไป
“บอส ผมทนไม่ไหวแล้ว ! ยาก็หมดแล้ว ทางเดียวคงเป็น...” จางเหมิงที่เปลี่ยนร่างเป็นยักษ์หินกลับมาร่างเดิมอีกครั้ง เขาได้แต่พูดขึ้นมาด้วยหน้าซีดๆ
“คุณชายตงฟาง ผมก็ด้วย แค่ก...ผมหลบกงเล็บของเซอร์เบอรัสไม่ทัน ตอนนี้ผมติดดีบัฟเผาไหม้และเลือดไหล...” หยางห้าวหรานกัดฟันเดินเข้ามา เขากับเฉินผิงอันอยากจะฆ่าเซอร์เบอรัสนี่ตอนที่มันบาดเจ็บหนัก ทว่าเซอร์เบอรัสกลับตบพวกเขาจนกระเด็นกลับมา
เฉินผิงอันไม่ได้เป็นอะไรมาก ทว่าหยางห้าวหรานนั้นบาดเจ็บหนัก !
เฉินผิงอันส่ายหน้าและพูดขึ้น “จางเหมิง นายออกไปก่อน ที่เหลือปล่อยให้ฉันจัดการเอง”
“เข้าใจแล้ว !”
“พวกขยะ !” ตงฟางเหอกัดฟันพูดขึ้น “นายก็ควรออกไปด้วย หลังจากที่จบการต่อสู้แบบเดี่ยวพรุ่งนี้ ฉันจะให้ตระกูลฉันดูแลพ่อแม่ของนายให้”
“อีกอย่างแล้วถ้าอยากเข้าโรงเรียนทหารตะวันตกเฉียงใต้ นายก็ตามไปเรียนกับฉันได้ !”
ตอนแรกหยางห้าวหรานสีหน้าดูบิดเบี้ยว ทว่าเมื่อได้ยินประโยคหลัง เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ขอบคุณ คุณชายตงฟาง !”
เขามาจากครอบครัวธรรมดา ถึงพ่อแม่เขาจะรวย ทว่าก็เป็นแค่คนธรรมดาที่พอมีหน้ามีตาในแวดวงผู้ปลุกพลังบ้าง
แต่ตงฟางเหอนั้นต่างออกไป ความแข็งแกร่งของตระกูลตงฟางในเมืองปิ้นไห่นั้นอยู่ 3 อันดับแรกของเมือง
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือในตระกูลตงฟางนั้น มันมีบรรพชนในตำนาน มีผู้ปลุกพลังระดับเงินและทองอีกนับไม่ถ้วน
อาชีพลับระดับ A อย่างนักดาบเวทย์นั้นถือว่าสูงส่งในสายตาของคนทั่วไปและผู้ปลุกพลังทั่วไป
ทว่าในสายตาของตงฟางเหอแล้ว มันแค่ถือว่า ‘ผ่านเกณฑ์’ !
เมื่อเขาต้องเป็นหมารับใช้ ทำไมไม่รับใช้ตระกูลใหญ่เลยล่ะ ?
จางเหมิงและหยางห้าวหรานที่บาดเจ็บหนักไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกจากหอฝึกฝนที่ชั้น 27
คนที่เหลืออีก 4 คน ตงฟางเหอ, ฟางหยวน, เฉินผิงอันและห้าวจ้าวยังเดินหน้าต่อ หลังจากที่ฆ่าแม๊กม่าฮาวด์ไปกว่า 10 ตัว ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงทางเข้าชั้น 28 !
....
ที่ด้านนอกหอฝึกฝน
แสงสีขาวสองอันส่องแสงออกมา เหลียนอี้หนิงกับถังเฉิงก็ได้ออกมาจากหอฝึกฝน
“เฮ้อ...” เหลียนอี้หนิงหันกลับไปมองหอฝึกฝนด้วยสีหน้ากังวล
“หลินลั่ว อย่าบาดเจ็บนะ...”
“ไม่ต้องห่วง พี่สะใภ้ พี่ลั่วน่ะแข็งแกร่ง เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่ !”
“นาย นายจะตะโกนทำไม...” เหลียนอี้หนิงหน้าแดง
“ฮี่ฮี่...” ถังเฉิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “เธอจะปิดบังความรู้สึกที่มีต่อพี่ลั่วจากฉันได้ยังไง ? เธอเขียนจดหมายสารภาพรักให้เขาตอนอยู่มัธยมหนึ่งไม่ใช่เหรอ ?”
เหลียนอี้หนิงสะดุ้ง “นายรู้ได้ยังไง ?”
“ฉันเจอจดหมายในลิ้นชักของพี่ลั่ว พี่ลั่วแอบเก็บมันไว้....”
“แล้วเขามีท่าทียังไง ?”
ถังเฉิงแปลกใจและพูดขึ้น “ปีนั้นพี่ลั่วอยู่ในสภาพไม่ดีเท่าไหร่ เขาเอาแต่พึมพำว่า ‘กลับไป’ และ ‘ฝันอยู่’ ฉันต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือนเพื่อปลอบเขาก่อนที่เขาจะกลับมาเป็นปกติ”
“สำหรับเธอแล้ว เขาน่าจะเก็บไว้ในใจ”
“งั้นเหรอ ? ไม่แปลกเลยที่ตอนนั้นเขาหยุดเรียนไปถึงครึ่งเดือน ฉัน...” เหลียนอี้หนิงกำลังพูดอยู่แต่ก็ถูกขัดขึ้นโดยเสียงอุทาน
“เหลียนอี้หนิง ! เทพธิดาเหลียนจากโรงเรียนที่ 12 !”
“เธอออกมาแล้วเหรอ ? ชั้น 26 ! เธอไปถึงชั้น 26 !”
“หือ ? สองคน ? เหลียนอี้หนิงกับถังเฉิง แล้วหลินลั่วอยู่ไหน ? เขายังอยู่ชั้น 26 อยู่เหรอ ?”
ที่ลาน ผู้ปลุกพลังและผู้ชมหลายคนพากันมองไปที่ทั้งสองคน
ในเวลาเดียวกันก็มีลำแสงสองอันส่องแสงออกมาที่พื้นที่ข้างๆ
หยางห้าวหรานและจางเหมิงที่บาดเจ็บหนักค่อยๆปรากฏตัวขึ้นมา
“หมอ ! รีบเรียกหมอมา !”
“เฮ้ย...”
“หยางห้าวหรานกับจางเหมิงก็ออกมาแล้ว !”
“ดูเหมือนว่าอีกไม่นานเราจะได้รู้แล้วว่าใครจะเป็นแชมป์ในปีนี้!”
