ระบบตกตะลึงไร้เทียมทาน ตอนที่ 70 ศิษย์นิกายมารสวรรค์นั้นอ่อนแอเพียงใด (ฟรี)

ระบบตกตะลึงไร้เทียมทาน ตอนที่ 70 ศิษย์นิกายมารสวรรค์นั้นอ่อนแอเพียงใด

"หุบปาก!"

เย่เหลิงมองศิษย์น้องหญิงเถาด้วยสายตาเย็นชา และพูดอย่างดูถูก "การกระทำของพรรควิถีธรรม ไม่เกี่ยวกับพวกนิกายมารสวรรค์"

ในขณะนั้น ชายชราคนก่อนหน้านี้เดินออกมาจากฝูงชน และถ่มน้ำลาย "พวกเจ้ายังเป็นพรรควิถีธรรมอีกหรือ? ข้าว่าพวกเจ้าต่างหากที่เป็นวิถีมาร!"

"รนหาที่ตายหรือ?"

ดวงตาของเย่เหลิงเป็นประกายด้วยเจตนาฆ่า มีกริชปรากฏขึ้นในมือ พุ่งไปที่ชายชราอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น ชายชราก็เบิกตากว้าง กุมคออย่างเจ็บปวด และล้มลงด้วยความแค้น

"ท่านลุง!"

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของศิษย์น้องหญิงเถาก็เปลี่ยนไป ดวงตาเป็นประกายด้วยความโกรธ

"อ๊า!"

"พวกเขาฆ่า... พวกเขาฆ่าคน!"

ในเมืองเทียนเฟิง ชาวเมืองผู้บริสุทธิ์มากมายสีหน้าเปลี่ยนไป ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

มองคนของพรรควิถีธรรมเหมือนมองปีศาจ

"ฆ่า!"

เย่เหลิงสั่ง ทันใดนั้น ศิษย์ของนิกายบัญชาอสูรรอบข้างก็ควบคุมอสูร เริ่มสังหารหมู่!

"อ๊า!"

ไม่นาน ในเมืองเทียนเฟิงก็เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวน กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย เลือดไหลนอง!

"ตอนนี้ พรรควิถีธรรมไม่ใช่พรรควิถีธรรม วิถีมารก็ไม่ใช่วิถีมารอีกต่อไป!" หลี่ฉางเต๋อกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ!

"เหอะ ๆ"

"ไม่ว่าจะเป็นพรรควิถีธรรมหรือวิถีมาร คนอ่อนแอไม่มีคุณสมบัติที่จะมีชีวิตอยู่"

เย่เหลิงหัวเราะเยาะ ใบหน้าเผยรอยยิ้มเล่นสนุก

"ฆ่า!"

"ฆ่าคนของวิถีมารให้หมด ฆ่าศิษย์ของนิกายมารสวรรค์ให้หมด!"

เย่เหลิงโบกมือ ดวงตาเป็นประกายด้วยเจตนาฆ่า ทันใดนั้น ศิษย์ของนิกายบัญชาอสูรก็พุ่งเข้าหาทุกคน ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า พูดว่าฆ่านิกายมารสวรรค์

แต่บนมือของทุกคนเต็มไปด้วยเลือดของชาวเมืองผู้บริสุทธิ์!

"..."

เมื่อเห็นฉากนี้ หลี่ฉางเต๋อก็กัดฟันแน่น และตะโกน "ศิษย์ของนิกายมารสวรรค์ สู้!"

"ฆ่า!!"

"ฆ่าพวกมัน!"

ทันใดนั้น แสงดาบและกระบี่ เสียงคำรามปะทุขึ้นพร้อมกับปราณวิญญาณ!

เมืองเทียนเฟิงทั้งเมืองเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดในชั่วพริบตา!

...

การต่อสู้ดำเนินต่อไปจนถึงรุ่งสาง

แสงอาทิตย์ส่องสว่างบนพื้นดิน เมืองเทียนเฟิงทั้งเมืองเต็มไปด้วยศพ เลือดไหลนอง

ศพอสูร ศพศิษย์ของนิกายมารสวรรค์เกลื่อนกลาดไปทั่ว

"อ๊า!"

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น

ศิษย์ของนิกายมารสวรรค์อีกคนหนึ่งถูกสังหาร

บนกองศพ หลี่ฉางเต๋อพยายามใช้กระบี่ประคองร่างกาย ตอนนี้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด และบาดแผล

เขากัดฟันแน่น จ้องมองเย่เหลิง

ตลอดทั้งคืน!

เย่เหลิงไม่ได้ลงมือ

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนุกกับการต่อสู้ แต่สนุกกับการสังหารและทรมาน!

"ปีศาจ... เจ้า... เจ้าต่างหากที่เป็นวิถีมาร... แค่ก ๆ..."

หลี่ฉางเต๋อไอออกมา มองไปที่หน้าอกของเขา มีกระบี่หักปักอยู่ เลือดไหลไม่หยุด

"ฮ่าฮ่า!"

"ข้าเป็นปีศาจหรือ?"

เย่เหลิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนได้ยินเรื่องตลก หลังจากหัวเราะเสร็จ เขาก็พุ่งไปหาหลี่ฉางเต๋อ คว้าคอของเขา และยกขึ้น

ตอนนี้ เขาหมดแรง ไม่สามารถต่อต้านได้

"ฮ่าฮ่า ตอนนี้ข้าจะให้เจ้าดูว่าปีศาจที่แท้จริงเป็นเช่นไร!" บนใบหน้าของเย่เหลิงปรากฏรอยยิ้มที่โหดร้าย

"เอาล่ะ พาเด็กสาวคนนั้นมาให้ข้า!"

พอเสียงนั้นดังขึ้น

"ปล่อยข้า!"

"เจ้าสารเลว พวกเจ้า... ปล่อยข้า!"

เสียงด่าทอดังขึ้น

ศิษย์ของนิกายบัญชาอสูรสองคนพาเด็กสาวคนหนึ่งมา นั่นคือศิษย์น้องหญิงเถา!

"เจ้า... เจ้าต้องการทำอะไร!"

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของหลี่ฉางเต๋อก็เปลี่ยนไป

"ศิษย์... ศิษย์พี่หลี่!"

เมื่อเห็นว่าหลี่ฉางเต๋อถูกจับ ศิษย์น้องหญิงเถาก็พยายามดิ้นรน อยากวิ่งเข้าไปหาเขา

"ปล่อยข้า ปล่อยข้า!"

แน่นอนว่าศิษย์ของนิกายบัญชาอสูร 2 คนที่จับนางไว้ไม่ปล่อยนาง

"ปล่อยนาง"

เย่เหลิงยกมุมปาก พูดเบา ๆ

"ขอรับ ศิษย์พี่เย่!"

เมื่อศิษย์สองคนปล่อยศิษย์น้องหญิงเถา นางก็รีบวิ่งไปหาหลี่ฉางเต๋อ

แต่วิ่งไปได้ครึ่งทาง ร่างกายก็ล้มลงโดยไม่สามารถควบคุมได้

ที่ข้อเท้าของนางมีรอยเลือด 2 รอย

"นี่คือ..." รูม่านตาของหลี่ฉางเต๋อหดเล็กลง

"เจ้า... เจ้าทำลายเส้นชีพจรที่ขาของนาง!?"

"ศิษย์... ศิษย์พี่หลี่..."

แม้จะล้มลงบนพื้นอย่างแรง ศิษย์น้องหญิงเถาก็ยังคงคลานไปหาหลี่ฉางเต๋ออย่างไม่หยุดหย่อน

"ฮ่าฮ่า!"

"ช่างน่าซาบซึ้งจริง ๆ"

เย่เหลิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็มีกระบี่ปรากฏขึ้นในมือ ตรึงหลี่ฉางเต๋อไว้บนกำแพงเมือง

เลือดพุ่งกระจายออกมา

จากนั้น เย่เหลิงก็ประคองศิษย์น้องหญิงเถาขึ้น ได้ยินเสียงฉีกขาด เสื้อผ้าของนางก็ถูกฉีกออก

ผิวขาวผ่อง สัมผัสกับอากาศ

"เจ้า... เจ้าต้องการทำอะไร?" หลี่ฉางเต๋อจ้องมองเย่เหลิง

"ข้าคิดว่าหากดูถูกสตรีของเจ้าต่อหน้าเจ้าคงจะโหดร้ายยิ่งนัก" เย่เหลิงพูด พลางฉีกเสื้อผ้าอีกชิ้น

"เจ้าสารเลว หยุดนะ!"

หลี่ฉางเต๋อพยายามจะดิ้นรน แต่กระบี่ที่ปักอยู่ในร่างกายกลับไม่ขยับ

"ฮ่าฮ่า!"

เย่เหลิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"แค็ก ๆ..."

ศิษย์น้องหญิงเถากระอักเลือด กัดฟันแน่น มองหลี่ฉางเต๋อ และเผยรอยยิ้ม "ศิษย์พี่วางใจ แม้ศิษย์น้องจะตายก็จะไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จ"

พูดจบ ดวงตาของนางก็เป็นประกายด้วยความแน่วแน่

"..."

หัวใจของหลี่ฉางเต๋อสั่นสะเทือน แต่ไม่ได้พูดอะไร

"ช่างน่ารำคาญ ฆ่าตัวตายด้วยการกัดลิ้น" เมื่อเห็นว่าศิษย์น้องหญิงเถาไม่มีสัญญาณชีพ เย่เหลิงก็ขมวดคิ้ว โยนศพไปข้าง ๆ ด้านล่างกองศพสูงท่วม

"เจ้า... เจ้าจะต้องพบจุดจบ!"

หลี่ฉางเต๋อกัดฟันจนเลือดออก จ้องมองเย่เหลิง

"ท่านผู้ก่อตั้งของนิกายมารสวรรค์ของเราจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!"

"โอ้? ผู้ก่อตั้งในตำนานคนนั้นหรือ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่เหลิงก็หัวเราะเยาะ "ขยะที่พึ่งพาสตรีเท่านั้นนั่นน่ะรึ? เป็นเพียงแค่ขยะ"

แม้ชื่อเสียงของหนิงเทียนจะโด่งดังไปทั่วดินแดนเทียนหลิงแล้ว

แต่ในสายตาของเย่เหลิง หนิงเทียนก็เป็นเพียงแค่ขยะที่พึ่งพาสตรีเท่านั้น

สามารถหนีรอดจากผู้แข็งแกร่งขอบเขตจักรพรรดิเทพ 2 คนได้เป็นเพราะจักรพรรดินีมาช่วยอย่างแน่นอน

"เหอะ ๆ เจ้าจะได้รู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของท่านผู้ก่อตั้ง เขาจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!" ดวงตาของหลี่ฉางเต๋อเต็มไปด้วยเส้นเลือด จ้องมองเย่เหลิง

"ช่างน่ารำคาญ"

เย่เหลิงส่งเสียงเย็นชาอย่างหนักแน่น ดึงกระบี่ออกจากร่างกายของหลี่ฉางเต๋อ จากนั้นก็แทงออกไป จบชีวิตหลี่ฉางเต๋อ

"แขวนศพเขา และหญิงสาวคนนั้นไว้ที่ประตูเมืองเทียนเฟิง ข้าจะให้ทุกคนดูว่าศิษย์ของนิกายมารสวรรค์นั้นอ่อนแอเพียงใด!"

เมื่อศพสองศพถูกแขวนไว้ที่ประตูเมือง คนของนิกายบัญชาอสูรก็จากไปอย่างภาคภูมิใจ

ส่วนในเมืองเทียนเฟิง เลือดไหลนอง เต็มไปด้วยศพ กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ศพหนึ่งก็ขยับ เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็วิ่งหนีไป ทิศทางนั้นคือนิกายมารสวรรค์!