บทที่ 14 พลังการต่อสู้ที่กล้าหาญ  

ไฟหลินตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น เกล็ดที่ปกคลุมอยู่ทั่วร่างก็ขยายออก ปรากฏเป็นเปลวเพลิงสีแดงเข้มเจือทองพุ่งออกมาจากช่องว่างของเกล็ด

อุณหภูมิของถ้ำสูงขึ้นในทันที จากนั้นระหว่างผนังและรอยร้าวของถ้ำก็มีเปลวเพลิงพุ่งออกมา ราวกับธารลาวาที่ทะลักจากปล่องภูเขาไฟ

หลูมู่หยานใช้พลังจิตของนางต่อต้านการบีบบังคับทั้งของบุรูษผู้นั้นและปีศาจไฟหลิน เพื่อให้นางดูการแสดงที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า ทว่าการเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันแบบนี้ทำให้ร่างกายของหลูมู่หยานต้านมันไม่ไหว

ความรู้สึกร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของหลูมู่หยาน นางไม่สามารถใช้ความแข็งแกร่งจากธาตุของนางต้านอุณภูมิที่สูงจากแรงขับเคลื่อนของปีศาจนี้ได้ ฉะนั้นนางจึงทำได้แค่เพียงกัดฟันกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

ทางด้านปากถ้ำ ตอนนี้มันเต็มไปด้วยหินก้อนเล็กใหญ่ถล่มลงมาปิดทับเอาไว้ราวกับไม่เคยมีทางเข้าออกมาก่อน หลูมู่หยานไม่สามารถหาทางออกไปจากตรงนี้ได้เลย

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เห็นทีร่างกายของนางคงไม่สามารถต้านทางอาการอักเสบที่กำลังเกิดขึ้นด้วยพลังของปีศาจได้อย่างแน่นอน หลูมู่หยานได้แต่คิดว่าจะเอาชีวิตรอดจากตรงนี้ได้อย่างไร?

เมื่อมองไปที่บุรุษที่ดูท่าทางผ่อนคลายผู้นั้น หลูมู่หยานจึงตัดสินใจที่จะปล่อยกระแสสำนึกออกมา นางหลับตาและปล่อยให้พลังที่อยู่ในจิตก่อตัวเป็นฉากกั้นอยู่ตรงหน้า

ตอนนี้ไฟและความร้อนถูกแยกออกด้วยฉากกั้นหลูมู่หยานปลดปล่อยออกมา แม้ว่าจะมีความรู้สึกร้อนอยู่ แต่การทำแบบนี้จะไม่ทำให้ตัวนางถูกหลอมละลายไปด้วยเปลวเพลิง

ผ่านไปไม่ได้ หลูมู่หยานรู้สึกว่าความแข็งแกร่งทางร่างกายของนางเริ่มถึงขีดจำกัด ตอนนี้สติหลูมู่หยานเริ่มหลุดลอย พลังจิตของนางก็ไม่สามารถปล่อยออกมาได้แล้ว

บุรุษชุดแดงรู้สึกถึงรอยร้าวจากแผงกั้นของหลูมู่หยาน เขาหันมองไปที่สตรีผู้นั้นพร้อมกับกล่าวคำชื่นชมผ่านสายตา มีเพียงพละกำลังของนักดาบและร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเท่านั้น แต่กลับสามารถรับความรู้สึกระหว่างการปะทะราชาแห่งดาบทั้งสองได้

เป็นเรื่องมหัศจรรย์ยิ่งนัก

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากที่สุดก็คือสตรีตัวเล็ก ๆ นางนี้สามารถรวมพลังจิตต้านทานไฟปีศาจ และยังสามารถทนต่อเปลวไฟ แม้แต่ราชาแห่งดาบยังล้ม มันทำให้เขานึกชื่นชมนางอย่างใจจริง

เขาโบกมือ พลันลำแสงสีฟ้าก็ปกคลุมหลูมู่หยานในทันที และทันใดนั้นก็มีสร้อยข้อมือสีฟ้าเปล่งเรืองแสงสว่างอยู่บนข้อมือของนาง

หลูมู่หยานรู้สึกถึงความเย็นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ตอนนี้ความรู้สึกร้อนระอุหายไปแล้ว นางจึงหยุดสร้างแผงกั้นทางจิต และมองไปที่บุรุษชุดแดงผู้นั้นที่กำลังปะทะกับปีศาจไฟอย่างไม่เข้าใจ

นับเป็นครั้งที่สองที่นางได้รับการช่วยชีวิต ทำไมบุรุษผู้นี้ถึงช่วยนางเอาไว้?

“ไปตายซะ!”

ไฟหลินส่งเสียงคำรามดังลั่น พลันไฟสีแดงทองก็ระเบิดขึ้นในถ้ำ และพลังงานทั้งหมดรวมตัวกันเป็นลูกบอลและห่อหุ้มบุรุษนั้นเอาไว้

พลังงานจากการปะทะรุนแรงเกินไป ตอนนี้ถ้ำไม่สามารถรองรับพลังทำลายล้างได้อีกแล้ว หินจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มตกลงมาอย่างต่อเนื่อง และท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยฝุ่นปะปนกับแสงไฟ

ทันใดนั้น หลูมู่หยานซึ่งถูกกลืนกินด้วยพลังงานอันรุนแรงก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น

เช่นเดียวกับบุรุษผู้นั้น จู่ ๆ เขาก็รู้สึกถึงพลังในกายที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยแสดงถึงความอันตราย พลังดาบเล่มยาวสีแดงเข้มของเขาก็หายไป และมีดาบสีทองอ่อนทดแทน เขาดึงมันออกมาจากเอวอย่างไม่รีรอ

ทันใดนั้นพลังงานบางอย่างพุ่งออกมาเป็นเกลียวคลื่น

ลำแสงสีทองพุ่งเข้าใส่เปลวไฟที่ลุกโชนด้วยพลังปีศาจ หลังจากการปะทะกัน แสงพร่างพราวก็ปรากฏขึ้นในถ้ำ และด้านบนของถ้ำก็ถูกเจาะโดยตรง

พลังงานทั้งสองกลุ่มระเบิดทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ด้านบนของถ้ำ และยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยตรง เปลวไฟเต็มท้องฟ้าเหนือวงรอบนอกของเทือกเขาแห่งอัคคีในทันที ทำให้สัตว์ประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งไปมาด้วยความตื่นตระหนก

พลังงานที่สั่นสะเทือนโลกได้ระเบิดขึ้นสู่ท้องฟ้า ทำให้ทหารรับจ้างและปรมาจารย์ดาบที่อยู่รอบนอกของเทือกเขาหยุดเดิน จากด้วยความกลัวที่ยังคงอยู่ พวกเขามองไปที่เสาไฟที่ส่องแสงสีทอง ซึ่งรู้สึกได้ถึงความผันผวนของพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวที่อยู่ห่างไกลออกไป

หลายคนในเทือกเขาแห่งนี้ไม่กล้าเข้าใกล้จุดที่มีการปะทุของพลังงาน พวกเขาหันหน้าและหนีออกไปตรงทางออกของเทือกเขาด้วยความกลัวที่จะได้ผลกระทบจากการต่อสู้จากผู้แข็งแกร่งโดยบังเอิญ

ทว่าการต่อสู้ยังคงไม่สิ้นสุด กลุ่มอักษรรูนสีทองปรากฏบนหน้าผากของบุรุษนั้น จากนั้นมือของเขาได้แบ่งเป็นดาบขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน และใช้มันล้อมรอบปีศาจไฟหลินอย่างรวดเร็ว

“ฆ่า!”

บุรุษผู้นั้นเปิดริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเล็กน้อย แล้วพ่นถ้อยคำออกมาอย่างเยือกเย็น

ดาบเล็กสีทองพุ่งเข้าใส่ร่างของอสูรไฟราวกับมีชีวิต พลันไฟปีศาจก็ระเบิดออกมา พรสวรรค์อันแข็งแกร่งของปีศาจเพลิงไม่อาจต้านเงื้อมมือบุรุษผู้นั้น ในเวลานี้เกร็ดบนร่างของมันถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทองจำนวนนับไม่ถ้วน

ปีศาจไฟล้มลงกับพื้นอย่างแรงด้วยความเจ็บปวด มันส่งเสียงคำรามดังลั่น แววตาของมันบ่งบอกถึงความบ้าคลั่ง แม้ว่ามันจะตาย แต่มันก็อยากจะพาบุรุษผู้นั้นให้เข้าสู่ห้วงของความรู้สึกหวาดกลัว

คลื่นพลังปีศาจหลั่งไหลเข้าสู่แกนคริสตัลจากแขนขา มันต้องต่อสู้จนตัวตาย

บุรุษนั้นวางหลูมู่หยานไว้ในอ้อมแขนของเขาบนพื้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อยากระเบิดเหรอ ฝันไปเถอะ”

บุรุษผู้นั้นใช้หยวนหลี่วาดยันต์แห่งความว่างเปล่า หลังจากที่เขาอ่านเงียบ ๆ ประมาณสองสามครั้ง เครื่องรางของขลังก็บินขึ้นโดยอัตโนมัติและค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นบนหัวของอสูรไฟ รอบตัวของปีศาจไฟเปล่งแสงสีทองอ่อนและจมอยู่ในน้ำบนหัวของมันทันที

หูหลินคำรามด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าตัวของมันจะสามารถเป็นแกนตริสตัลได้ ยันต์ของบุรุษผู้นั้นไม่อนุญาต มันถูกปิดกั้นพลังงานทั้งหมดในร่างกายแล้ว

เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้! บุรุษผู้นี้มีเพียงความแข็งแกร่งของจักรพรรดิดาบมนุษย์ระดับกลาง เหตุใดเขาจึงทรงพลังเช่นนี้

“ตาย!”

บุรุษผู้นั้นยื่นมือออกมา เขาเคาะเบา ๆ ไปที่ดาบขนาดเล็กสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนที่ทำลายการป้องกันของสัตว์ประหลาดไฟ และถูกรวมเป็นกริชสีทองพร้อมกับอักษรรูนลึกลับที่ไหลเวียนอยู่จาง ๆ

“ชู่!”

กริชสีทองลอยขึ้นในอากาศ ก่อนจะฉายแสงสองสามครั้ง และเจาะสมองของปีศาจเพลิงทันที

เสียงคำรามของปีศาจเพลิงที่สั่นสะเทือนโลกหยุดลงอย่างกะทันหัน ดวงตาสีแดงของมันเบิกกว้างอย่างสยดสยอง มันล้มลงโดยปราศจากลมหายใจ

หลูมู่หยานตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น นางไม่คิดว่าพลังการต่อสู้ของบุรุษผู้มีเสน่ห์นั่นจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แม้แต่สัตว์ประหลาดระดับสูงที่ยอดเขาระดับหกยังถูกฆ่าโดยที่เขาไม่แม้แต่จะโชว์ไพ่ใบสุดท้ายเลย

พรสวรรค์ของบุรุษผู้นี้ไม่ธรรมดาตั้งแต่เริ่มการต่อสู้ เขาใช้คุณลักษณะทั้งสามของไฟ น้ำแข็ง และทอง

เขาไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ เพราะสามารถเปลี่ยนคุณลักษณะของทั้งไฟ และน้ำแข็งได้ ซึ่งไม่เพียงเข้าใจสององค์ประกอบที่ขัดแย้งกันได้อย่างถ่องแท้เท่านั้น  แต่ยังสามารถแลกเปลี่ยนองค์ประกอบต่าง ๆ ได้อีกด้วย

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้

หลูมู่หยานต้องยอมรับแล้วว่าผู้ที่ใช้องค์ประกอบต่าง ๆ อย่างชำนาญ พรสวรรค์ของเขาต้องเป็นอัจฉริยะที่หาใครเทียบได้ยากในรอบหลายพันปี

บุรุษนี้เป็นใคร? เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นคนในหยานโจว

เขาคนนั้นฆ่าสัตว์ประหลาดที่มีความแข็งแกร่งสูงสุดลำดับที่หกสำเร็จ ใบหน้าของเขายังคงเฉยเมย ราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งทำเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

ด้วยการเคลื่อนไหวดาบสั้นสีทองกลับไปที่มือของเขา และกลายเป็นดาบสีทองอ่อน จากนั้นกลับไปที่เข็มขัดรอบเอวของเขาอย่างเชื่อฟัง

ดวงตานกฟีนิกซ์ที่สวยงามของเขามีความเฉยชา บุรุษผู้นั้นยกเท้าไปข้างซากศพของอสูรไฟ จากนั้นคริสตัลสีแดงเข้มขนาดเท่ากำปั้นเล็ก ๆ ที่มีแสงสีทองจาง ๆ ก็ตกไปอยู่ในมือของเขาทันที

บุรุษผู้นั้นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่หลูมู่หยาน พร้อมกับเอ่ยว่า “เทพต้องการสคริสตัล เจ้าเป็นอิสระแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็นั่งไขว่ห้างโดยไม่สนใจหลูมู่หยานแม้แต่น้อย เขาหลับตาครึ่งหนึ่งแล้วเริ่มปรับแต่งแกนผลึกอสูรไฟสีแดงสดในมือ

หลูมู่หยานเปิดปากของตัวเองเล็กน้อย เพื่อต้องการเตือนว่าการกลั่นคริสตัลโดยตรงไม่เพียงแต่เป็นอันตรายเท่านั้น แต่ยังจะสะสมพิษไฟไว้ในร่างกายภายในด้วย ทว่าเมื่อเห็นว่าบุรุษผู้นั้นเริ่มปรับแต่ง นางเดาว่าเขาอาจมีวิธีของเขา นางจึงเก็บสิ่งที่ตนเองต้องการจะพูดกลืนลงคอทันที

หลูมู่หยานรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก นางจึงนั่งลงบนก้อนหินใกล้กับบุรุษผู้นั้นและหลับตาลงเพื่อฟื้นพลังของนางเอง