ตอนที่ 127 ค่าพลังที่ระบุไม่ได้ โดมพลังงาน (อ่านฟรี 11/01/2568)

“เอิ้ก!” เสียงเรอดังออกมาจากปลิงน้อยร่างยักษ์ ตอนนี้มันตัวใหญ่กว่าเดิมเกือบสิบเท่าเห็นจะได้

ดูเหมือนว่าการเรียกเจ้าปลิงน้อยออกมาจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เพราะหลังจากนั้นมันก็จัดการดูดกลืนมอนสเตอร์ก้อนเนื้อจนหมดเกลี้ยง เรียกได้ว่าไม่เหลือแม้แต่เลือดสักหยดเลยล่ะ!

เขายังจำเสียงกรีดร้องของมันที่อ้อนวอนขอชีวิตได้เป็นอย่างดี ทีตอนแรกทำมาเป็นหยิ่งผยอง พอใกล้ตายก็ยอมทำทุกอย่างนั่นแหละนะ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าปลิงน้อยก็ไม่หยุดดูดกลืนอยู่ดี

[ท่านได้ทำการเคลียร์ดันเจี้ยนแห่งนี้แล้ว]

“แค่เนี้ย!? ไม่มีไอเท็มดรอป ค่าประสบการณ์ ค่าสเตตัช อะไรแบบนั้นเลยรึไงกัน!” เย่ซีบ่นออกมาเมื่อเห็นหน้าต่างแสงตรงหน้า เขาค่อนข้างจะคาดหวังไว้เยอะพอเจอแบบนี้ก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

เมื่อชายหนุ่มบ่นเสร็จก็เหมือนจะมีใครได้ยิน เพราะมีแสงหลากสีจากท้องฟ้าไหลเข้าสู้ร่างกายของเขาเป็นจำนวนมาก ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ก็ให้ความรู้สึกที่สบายตัวเป็นอย่างมาก พวกมันไหลไปรวมตัวกันภายในหัวใจของเขาที่มีพลังแห่งอนันต์อยู่

“จะว่าไป เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่นะ แล้วภายในร่างกายทำจากอะไรกัน ถึงกินมอนสเตอร์ที่ใหญ่กว่าตัวเองตั้งขนาดนั้นเข้าไปได้” เย่ซีมองปลิงร่างยักษ์ตรงหน้าด้วยความสงสัยก่อนจะใช้ทักษะตรวจสอบออกมา

[ปลิงน้อย (มารโลหิตนภาสีชาด)

ระดับ : ไม่อาจวัดค่าพลังได้ (พัฒนาได้ไม่สิ้นสุด)

ความสามารถ : (กำลังพัฒนาร่างกาย)]

 

“ทำไมถึงวัดระดับไม่ได้กันนะ ? หรือระบบจะมีปัญหารึเปล่า ? ส่วนกำลังพัฒนาร่างกายก็คงต้องรอมันฟื้นขึ้นมาสินะถึงจะรู้ว่าจะกลายเป็นยังไง” ชายหนุ่มวิเคราะห์สิ่งที่เห็นอย่างละเอียด

เมื่อไรระบบจะกลับมาใช้งานได้ตามปกติกันนะ ?

“ถ้าเช่นนี้ตัวข้าเป็นเช่นไรแล้วบ้างนะ ? ตรวจสอบ!”

[ เย่ซี (ดาวโลก)

อายุ : 20 ปี

เงินติดตัว : 17,750 ผลึก

พลังปราณ : ไม่อาจวัดค่าได้

ร่างกาย : ไม่อาจระบุ

จิตวิญญาณ : ???

ทักษะ : ช่างไม้(ระดับราชวงศ์) , จ้าวแห่งธาตุ(กึ่งจักรพรรดิ) , ขายตรง(ระดับเซียน) , ท่าร่างดาราจักร(ระดับเซียน), [จักวาลก่อเกิด (ขั้นต้น) [หลอมรวมจักรวาล(ขั้นต้น) ขับเคลื่อนเอกภพ(ขั้นต้น)]], หมัดเรียกทรัพย์(ขั้นต้น), การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม , ก่อสร้างพื้นฐาน(???) , เคล็ดวิชาเนตรความจริง(ขั้นต้น) , เคล็ดวิชามายาหลอนจิต(ขั้นต้น)

ชื่อเสียง : 4,000]

“พลังปราณกับร่างกาย กลายเป็นวัดค่าและระบุไม่ได้ซะอย่างนั้น” เย่ซีมองค่าสถานะของตัวเองก่อนจะกล่าวออกมา แต่ถึงจะไม่มีการระบุเอาไว้ ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนเสียอีก

“เอาเถอะ เสร็จเรื่องแล้วก็รีบไปดีกว่า เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งวันกว่าก็จะต้องกลับโลกไวท์เรียมแล้ว” เย่ซีเก็บปลิงน้อยที่ขดตัวกลมคล้ายดักแด้เข้าไปในแหวนมิติก่อนจะพุ่งตัวกลับไปยังทางที่เขาจากมา เมื่อไปถึงก็เห็นเหล่าผู้จุติพลังที่ยืนรออยู่ด้วยความเป็นห่วง

ครึ่งหลัง

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแยกย้ายกันไปลากศพมอนสเตอร์ที่ทำการต่อสู้มาตลอดทางมาแยกส่วนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงทำให้เย่ซีได้เห็นกองเศษซากร่างกายขนาดใหญ่เป็นจำนวนมากวางอยู่เต็มไปหมด

“หัวหน้าจะเป็นอะไรรึเปล่า ? เสียงการต่อสู้ดังมากเลยนะ” ชายคนหนึ่งที่กำลังลากขาของมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ไปรวมไว้ในกองกล่าวออกมา

“ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั้ง ดูอย่างมอนสเตอร์พวกนี้สิ เกือบทั้งหมดก็เป็นฝีมือเขาคนเดียว แถมเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยด้วย” สมาชิกที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งตอบกลับ เธอกำลังจัดเรียงอุปกรณ์เพื่อเตรียมความพร้อมที่จะต่อสู้ได้ตลอดเวลา

“ดูนั่นสิ! หัวหน้ามาแล้ว” เสียงของใครบางคนดังขึ้นเรียกความสนใจของสมาชิกทุกคนที่กำลังทำหน้าที่กันอยู่

เมื่อหันไปมองก็พบเข้ากับร่างของชายหนุ่มผมสีดำหล่อเหลาในชุดคลุมแบบจีนโบราณ ที่ยังคงเนื้อตัวสะอาดหมดจดไม่มีแม้แต่เศษฝุ่นเกาะให้เห็น

“เป็นยังไงกันบ้าง ?” เย่ซีกล่าวถามเมื่อมาถึงยังจุดที่สมาชิกในทีมกำลังคัดแยกซากมอนสเตอร์กันอยู่

“เรียบร้อยดีค่ะ แล้วบอสมอนสเตอร์เป็นยังไงบ้างคะ ได้รับบาดเจ็บอะไรมาไหม พวกที่มีความสามารถในการรักษามาทำการรักษาหน่อย!” หญิงสาวในชุดรบทันสมัยกล่าวออกมา ก่อนที่ผู้จุติพลังซึ่งมีความสามารถด้านการรักษาจะตรงมายังจุดที่เย่ซียืนอยู่

“ไม่ต้อง ๆ ข้าไม่ได้บาดเจ็บอะไร ส่วนบอสมอนสเตอร์มันก็ไม่มีอะไรพิเศษนอกจากความน่าขยะแขยงนั่นแหละ” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยท่าทางสบาย ๆ

“แล้วพวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน ?” หลังจากตอบกลับไปแล้วก็เลยถามสิ่งที่สงสัยออกมา

“กำลังแล่ซากมอนสเตอร์เอาไปขายค่ะ บางส่วนก็คงเอากลับไปให้ทางทีมวิจัยได้พัฒนาต่อ” หญิงสาวตอบกลับไปพลางหยิบบางอย่างออกมาให้ชายหนุ่มดู

มันเป็นวัตถุสีเงินรูปทรงกระบอกที่มีเส้นแสงอยู่เต็มไปหมด หญิงสาวกดปุ่มก่อนจะขว้างมันขึ้นไปเหนือหัว หลังจากนั้นวัตถุที่ว่าก็กลายสภาพเป็นม่านพลังลงมาปกคลุมพื้นที่ข้างล่างในรูปทรงโดมครึ่งวงกลม

“นี่ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทีมวิจัยทำขึ้นค่ะ มันสามารถป้องกันการโจมตีของมอนสเตอร์ระดับเมืองได้ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พลังงานจะหมดลง เมื่อพลังงานหมดก็สามารถนำกลับมาเติมพลังงานใหม่ได้ ต่อให้เป็นคนธรรมดาก็ใช้สิ่งนี้ได้ค่ะ”

“น่าสนใจจริง ๆ มีของแบบนี้อยู่เยอะไหม ? ข้าจะซื้อมันได้จากที่ไหนกัน ?” ชายหนุ่มกล่าวถามด้วยความสนใจ

เขาลองเดินออกจากโดมพลังงานก็พบว่าสามารถทำได้ แต่พอจะกลับเข้าไปดันถูกขวางไว้ ทางด้านหญิงสาวที่เห็นดังนั้นจึงปิดการทำงานของวัตถุทรงกระบอกก่อนที่โดมพลังงานจะหายไป

“มีไม่เยอะค่ะ แต่มีอยู่หลายอย่างเหมือนกัน ถ้าอยากได้คุณเย่ซีคงต้องไปถามท่านนายกอีกที” หญิงสาวตอบคำถามของชายหนุ่มกลับไป ก่อนจะเดินไปแจกจ่ายกล่องเหล็กสีเงินขนาดประมาณหนึ่งฝ่ามือให้กับสมาชิกในทีมประมาณสิบคน

หลังจากที่ได้รับกล่องเหล็กไปแล้วพวกเขาก็เปิดมันออกก่อนจะยัดซากมอนสเตอร์เข้าไปด้านใน น่าแปลกที่แม้ซากมอนสเตอร์จะมีขนาดใหญ่กว่ามากแต่เมื่อถูกยกไปจ่อที่ปากกล่องเหล็ก พวกมันก็ถูกดูดเข้าไปด้านในได้อย่างน่าเหลือเชื่อ!

เพียงเวลาไม่นานซากมอนสเตอร์จำนวนมากก็ถูกเก็บใส่กล่องทั้งสิบใบจนหมดสิ้น

“ของวิเศษเกี่ยวกับมิติเหรอ ?” เย่ซีกล่าวออกมาด้วยความสนใจ เขาไม่คิดเลยว่าในโลกนี้ก็จะมีของที่เกี่ยวกับมิติเช่นกัน

ถึงเขาจะไม่เข้าใจวิถีแห่งมิติ แต่ก็พอจะบอกได้ว่าแหวนมิติในโลกไวท์เรียมกับกล่องมิติที่ใช้เก็บซากมอนสเตอร์ของโลกนี้ แม้จะมองเหมือนมันต่างกันแต่ความจริงพวกมันมีบางอย่างที่คล้ายกันอยู่

“ใช่แล้วค่ะ ทางรัฐบาลมอบให้มาสำหรับภารกิจครั้งนี้โดยเฉพาะ เมื่อกลับไปแล้วพวกซากมอนสเตอร์และสิ่งของทั้งหลายที่เราเก็บได้จะถูกประเมินเป็นเงินแล้วแจกจ่ายให้กับทุกคนในทีมค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปแต่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบกล่าวต่อ