1
สนามกีฬากว้างขวาง นักเรียนชายมัธยมแปดคนสวมชุดกีฬากำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่ง
นี่คือการทดสอบร่างกายวิ่งหนึ่งพันเมตรของผู้ชาย
ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทั้งๆ ที่เป็นเพียงการทดสอบร่างกายของชั้นเรียนเดียว แต่กลับมีนักเรียนค่อนข้างเยอะอยู่ข้างลู่วิ่ง
โดยเฉพาะนักเรียนหญิง
พวกเธอสวมชุดกระโปรงนักเรียนสั้นที่ไม่สะดวกในการเคลื่อนไหว เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาเรียนวิชาพลศึกษา สายตาของทุกคนจดจ้องไปที่นักเรียนชายคนหนึ่งที่นำหน้าอยู่ห่างๆ
เมื่อนักเรียนชายคนนั้นวิ่งเข้าเส้นชัย ครูพละก็กดนาฬิกาจับเวลาในมืออย่างแม่นยำ
"เซี่ยจิง 2 นาที 36 วินาที 79"
ครูพละรายงานผลการแข่งขันด้วยความสงสัยเล็กน้อย นักเรียนที่รับผิดชอบการบันทึกที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบปากกาขึ้นมาจดคะแนนลงในสมุด
เซี่ยจิงค่อยๆ หยุดวิ่ง หายใจแรงเล็กน้อย
เสียงโห่ร้องของนักเรียนหญิงดังมาจากด้านข้าง เขาไม่ได้สนใจ แต่กลับมองไปที่แผงโปร่งแสงที่มองเห็นได้เฉพาะเขา
[วิ่งหนึ่งพันเมตรในการทดสอบร่างกาย ประสบการณ์การวิ่ง +20]
[วิ่ง Lv3 (258/800)]
'เพิ่มขึ้น 20 แต้ม มากกว่าปกติเล็กน้อย...'
จากนั้นก็มองไปที่ทักษะอื่นบนแผง
[เสน่ห์ LV2 (89/500)]
[บางคนรู้สึกดีกับคุณ ประสบการณ์เสน่ห์ +1]
[บางคนรู้สึกดีกับคุณ ประสบการณ์เสน่ห์ +1]
[บางคนรู้สึกดีกับคุณ ประสบการณ์เสน่ห์ +1]
[บางคนรู้สึกดีกับคุณ...]
ท่ามกลางข้อความแจ้งเตือนที่ปรากฏขึ้น "เสน่ห์" เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด +1+1+1 อย่างรวดเร็วและมาถึง (151/500) แล้ว และถึงแม้ความเร็วจะช้าลง แต่ก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
'ทักษะที่ไร้ประโยชน์นี้กลับเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว' เซี่ยจิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
เขามองไปที่ทักษะทั้งหมดบนแผงของตัวเอง
[ออกกำลังกาย Lv2 (258/500)]
[การดูแลสุขภาพ Lv1 (199/300)]
[การทำอาหาร Lv2 (257/500)]
[วิ่ง Lv3 (258/800)]
[เสน่ห์ Lv2 (153/500)]
'นี่คือสิ่งที่ได้มาในเดือนนี้' ความพึงพอใจเล็กๆ ปรากฏในใจของเซี่ยจิง
เขาเป็นผู้มาจากต่างโลก
เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เขาได้มาถึงโลกที่คล้ายคลึงแต่ไม่เหมือนกับโลกในอดีตชาติของเขาอย่างไม่ทราบสาเหตุ กลายเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสามที่ชื่อเซี่ยจิง และได้รับความทรงจำของบุคคลเดิม
สิ่งที่มากับการมาต่างโลกก็คือแผงโปร่งแสงตรงหน้า
เซี่ยจิงเรียกมันว่าแผงทักษะ
ตราบใดที่เขาเชี่ยวชาญในสิ่งใดสิ่งหนึ่งในระดับหนึ่งแล้ว ทักษะที่เกี่ยวข้องก็จะถูกเปิดใช้งานบนแผง
จากนั้น ตราบใดที่เขายังคงฝึกฝนทักษะที่เกี่ยวข้องอย่างต่อเนื่อง เขาก็จะได้รับประสบการณ์อย่างต่อเนื่อง และความเข้าใจและการควบคุมทักษะก็จะเพิ่มขึ้นตามลำดับ
ตราบใดที่ฝึกฝน ทักษะก็จะเพิ่มขึ้น ความพยายามจะได้รับผลตอบแทน และจะไม่สูญเปล่า
เช่น "วิ่ง" หลังจากที่เขาเปิดใช้งานทักษะนี้เมื่อครึ่งเดือนก่อน เขาใช้เวลาเพียงครึ่งเดือนก็เพิ่มระดับเป็น Lv3 โดยผลการแข่งขันจากเดิมที่วิ่งหนึ่งพันเมตรใน 3 นาที 42 วินาทีก็เพิ่มขึ้นเป็น 2 นาที 36 วินาที
ภายใต้สมมติฐานที่ว่าไม่ได้พยายามมากเกินไป และไม่มีผู้เชี่ยวชาญคอยให้คำแนะนำ แต่กลับสามารถพัฒนาได้เช่นนี้ ถือว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
แต่ด้วยความมหัศจรรย์ของแผงทักษะ เขาทำได้อย่างง่ายดาย
และการเพิ่มระดับของ "วิ่ง" ไม่เพียงแต่เพิ่มความเข้าใจและความเร็วในการวิ่งของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการพัฒนาสมรรถภาพทางกายของเขาอีกด้วย
'นี่คือความสุขของการโกงหรือไม่'
เซี่ยจิงถอนหายใจ
ในเวลานี้ มีนักเรียนชายอีกคนวิ่งเข้าเส้นชัย
"หลี่เกอ 3 นาที 22 วินาที 17"
ครูพละกดนาฬิกาจับเวลา
นี่เป็นผลการแข่งขันที่ดีมากสำหรับนักเรียนมัธยม แต่เมื่อเทียบกับเซี่ยจิงแล้ว สีหน้าของครูพลศึกษาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง
หลี่เกอหายใจแรง ชะลอความเร็ว เดินช้าๆ มาที่เซี่ยจิง จับเข่าข้างหนึ่ง วางมืออีกข้างบนไหล่ของเซี่ยจิง แล้วพูดขาดๆ หายๆ ว่า
"ฉันขอให้นายตรวจปัสสาวะทันที...กินยาใช่ไหม ถึงได้วิ่งได้เร็วขนาดนี้..."
เซี่ยจิงยิ้ม กำลังจะตอบ แต่กลับเห็นนักเรียนหญิงในชุดนักเรียนหลายคนกำลังเอะอะโวยวายอยู่ข้างลู่วิ่ง
จากนั้น นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าสะสวยสะอาดสะอ้านและรูปร่างเพรียวบางก็เดินมาหาเซี่ยจิงด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เธอถือผ้าขนหนูสีขาวสะอาดในมือ ขาขาวเรียวยาวสองข้างใต้กระโปรงสั้นสะท้อนแสงแดดในยามเที่ยงจนแทบจะส่องแสงได้
หลี่เกอสังเกตเห็นฉากนี้ ไม่มีอะไรพูด ถอดมือที่วางอยู่บนไหล่เซี่ยจิงออกอย่างเงียบๆ แล้วเดินออกไปห่างๆ
ขณะเดิน เขาก็ส่ายหัวพึมพำว่า "ไร้ประโยชน์"
ดาวเด่นของห้องคิงของเรา สาวๆ ในห้องตัวเองยังจีบไม่ได้ แล้วพวกเธอจะทำอะไรได้
นักเรียนหญิงที่ถือผ้าขนหนูมาเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ยินเสียงพึมพำของเขา เธอเดินมาหาเซี่ยจิงด้วยความเขินอายเล็กน้อย เงยหน้ามองใบหน้าของเซี่ยจิง รวบรวมความกล้า แล้วพูดว่า
"รุ่นพี่ เช็ดเหงื่อหน่อยค่ะ"
เซี่ยจิงมองไปรอบๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังรับผ้าขนหนูมาแล้วพูดว่า "ขอบคุณ"
ราวกับว่าเธอไม่คาดคิดว่าเซี่ยจิงจะรับจริงๆ นักเรียนหญิงก็ตกใจ ใบหน้าแดงก่ำ "ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ"
พูดจบ เธอก็รีบหันหลังวิ่งกลับไปหาเพื่อน ก้าวเดินอย่างร่าเริง
เมื่อเธอกลับไป เพื่อนๆ รอบข้างก็เริ่มแซวเธอ พูดจาเย้าแหย่เธอเสียงดัง ราวกับว่ามีเพื่อนคนหนึ่งพูดอะไรน่าอาย นักเรียนหญิงก็อดไม่ได้ที่จะไล่ตามเธอไปตีสองสามครั้ง ในระหว่างนั้น เธอก็แอบมองเซี่ยจิงสองสามครั้งโดยคิดว่าตัวเองซ่อนตัวได้ดี
นักเรียนในห้องเดียวกันของเซี่ยจิงที่กำลังเรียนวิชาพลศึกษาต่างก็เห็นฉากนี้ ต่างก็ส่ายหัวแล้วหัวเราะ บางนักเรียนหญิงก็ยังร้อง "โอ้" ออกมา ราวกับว่าดูถูกเล็กน้อย
เซี่ยจิงใช้ผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อที่หน้าผากไม่มากนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกผิดหรือเพราะผ้าขนหนูที่นักเรียนหญิงถือไว้ในอ้อมแขนเป็นเวลานาน แต่ดูเหมือนจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆ
[บางคนรู้สึกดีกับคุณมาก ประสบการณ์เสน่ห์ +45]
หลี่เกอเดินเข้ามา บีบคางด้วยความอยากรู้ "แปลกจัง นายไม่ปฏิเสธหรอ เป็นไปได้ไหมว่านายคิดได้แล้ว"
"โอ้ ฉันไม่ได้พูดนะ ทรัพยากรที่ดีไม่ควรไหลออกไปข้างนอก ถ้านายคิดจริงๆ ในห้องของเรา..."
เซี่ยจิงส่ายหัวขัดจังหวะ "ไม่คิด"
"แล้วทำไมล่ะ" หลี่เกอถาม
เซี่ยจิงใช้ปลายนิ้วหมุนผ้าขนหนูในมือเหมือนหมุนลูกบาสเก็ตบอล พูดไปเรื่อยๆ ว่า "การเดินมาส่งผ้าขนหนูต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ ต้องใช้ความกล้าหาญพอสมควร ถ้าฉันปฏิเสธ คนที่หน้าบางนิดหน่อยคงต้องมีแผลในใจ"
หยุดไปครู่หนึ่ง เซี่ยจิงพูดต่อ "ถ้าเธอมีใจจริงๆ ก็รอให้เธอมาหาฉันคนเดียวแล้วค่อยปฏิเสธก็ได้"
หลี่เกอส่ายหัว ถอนหายใจว่า "นายคิดถึงเรื่องนี้ด้วย นายเป็นผู้ใหญ่เหมือนพนักงานบริษัท...เพราะนายเป็นแบบนี้ นักเรียนหญิงเหล่านี้ถึงได้รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีความหวัง แต่ก็ยังเข้ามาหานาย"
"นายอย่าทำแบบนี้ต่อไปดีกว่า หาคนในห้องมาคบ แล้วให้คนอื่นๆ ตัดใจเถอะ"
"นักเรียนชายของโรงเรียนมัธยมผิงเฉิงของเราต่างก็ทนทุกข์กับนายเซี่ยจิงมานานแล้ว นักเรียนหญิงรอนายเป็นม่าย นักเรียนชายก็ไม่มีเนื้อกิน นายไม่กลัวว่าทุกคนจะรวมตัวกันต่อสู้กับนายหรือไง"
เซี่ยจิงมองไปที่เสน่ห์บนแผง
[Lv2 (209/500)]
เขาปิดแผง ยื่นมือไปตบไหล่หลี่เกอ "ถึงเวลานั้นก็ต้องพึ่งนายแล้วล่ะ เพื่อนรัก"
หลี่เกอกรีบโบกมือ "ไม่ต้องหรอก"
...
