บทที่ 7 ภารกิจทหารรับจ้าง  

หลูมู่หยานเห็นว่าจวนจะได้เวลาที่จะต้องไปแล้ว แต่บุรุษทั้งสองยังคงทำทีก่อกวนไม่เลิก นางมองไปที่ฉีอี้ซวนอย่างกระวนกระวายและเย็นชาพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าทำลังทำอะไร?”

“เจ้า หลูมู่หยาน ตระหนักไว้ก็ดีว่าเจ้าคือผู้หญิง ทุกวันนี้เจ้าทำตัวไม่เหมือนสตรีเลย” ฉีอี้ซวนไม่ได้คาดคิดว่าหลูมู่หยานจะใจร้อนและหยาบคายกับเขาขนาดนี้ นางที่เคยบอบบางและสง่างาม พลันความทรงจำก่อน ๆ ก็แล่นขึ้นให้หัวของเขา เด็กสาวที่น่ารักคนที่คอยวิ่งไล่ตามและเรียกเขาว่า “ท่านพี่ฉี” เมื่อยังวัยเยาว์ทำไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้

เมื่อเห็นว่าฉีอี้ซวนเริ่มไม่ได้สติ หลูมู่หยานจึงกล่าวด้วยวาจาเหน็บแนมว่า “เจ้าเป็นใคร? ดูเหมือนสตรีหรือ?​ หรือมีอะไรหรือไม่?” นางเอ่ยก่อนจะเดินอ้อมไปทางอื่นและเดินจากไป โดยที่ไม่รอให้ฉีอี้ซวนตอบกลับแม้แต่ประโยคเดียว

นัยน์ตาของฉีอี้ซวนแสดงความรู้สึกอย่างเปิดเผยต่อหยุนจินผู้ซึ่งกำลังประหลาดใจยืนอยู่กับที่ และมองผู้มี่สวมใส่ชุดสีม่วงจากไปช้า ๆ

หลูมู่หยานเอ่ยเอ็ดฉีอี้ซวนเงียบ ๆ ระหว่างที่กำลังเดิน ชายคนนี้พูดจาและทำเหมือนกับนางเป็นเพียงแค่อาหาร

ความรู้สึกของหลูมู่หยานที่มีต่อฉีอี้ซวนค่อนข้างซับซ้อนและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางจะแสดงอารมณ์เช่นนั้นเป็นครั้งคราว แม้ว่าร่างเดิมของนางถูกกำหนดมาให้ตาย แต่ความรักที่แรงกล้าต่อฉีอี้ซวนยังคงอยู่ในร่างกายของหลูมู่หยาน มันยังอยู่ในนั้น ทำให้ทุกครั้งที่นางเห็นฉีอี้ซวน จำเป็นต้องใช้ความรู้สึกของตัวนางเองกดทับความรู้สึกจากร่างเดิม นางไม่ได้ตั้งตารอเพื่อให้เจอกับฉีอี้ซวนขนาดนั้น

“อี้ซวน ข้าไม่คิดว่าหลูมู่หยานพยายามจะเล่นในครั้งนี้นะ เจ้าจำข่าวลือเกี่ยวกับดาวหกแฉกได้หรือไม่?” ดวงตาของหยุนจินเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้เขาสนใจหลูมู่หยานมากและหวังว่านางจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ฉีอี้ซวนขมวดคิ้วและพยักหน้า ตระกูลอย่างพวกเขารู้จักเรื่องดาวหกแฉกของหมอดูที่เก่งกาจเมื่อสิบหกปีก่อน แต่ดูเหมือนมันจะเป็นจริงแล้ว หลูมู่หยานเปลี่ยนไปจริง ๆ เมื่อมองไปที่ฉิงลี่และเฉียนหยิงที่หายไปนาน เขารู้สึกถึงความสูญเสียแบบอธิบายไม่ได้ จากนั้นอี้ซวนส่ายหัวและปล่อยเสียงหัวเราะใส่ตนเอง

เมื่อหลูมู่หยานเดินทางมาถึงสมาคมทหารรับจ้างตามเวลาที่ได้นัดเอาไว้ นางแอบฉีอี้ซวนและหยุนจินผ่านสำหรับความสัมพันธ์ ทันทีที่นางก้าวเท้าเข้าประตู หลูมู่หยานก็พบรุ่นน้องที่เจอกันเมื่อคืนรอนางอยู่ที่โถง

“สาวน้อย ในที่สุดเจ้าก็มาถึงแล้ว ผู้อาวุโสรออยู่ชั้นบนนานแล้ว” ชายหนุ่มพูดกับหลูมู่หยานด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้า

หลูมู่หยานพยักหน้า “ถ้าเจ้ามีงานทำ ไปทำเถอะ”

เมื่อนางเดินเข้าไปในห้องก็พบว่านอกจากชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงนั้นเมื่อวานแล้ว ยังมีอีกสองคนอายุไล่เลี่ยกับชายชรา ผมและเครามีสีแดง รูปร่างท้วมเล็กน้อย ใบหน้าใจดีมีแสงสีแดง ซึ่งเป็นสีแห่งความเมตตา

บริเวณนั้นยังมีชายหนุ่มในชุดดำมืด อายุประมาณยี่สิบปีและมีใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับถูกแกะสลัก ริมฝีปากบางและโค้งเล็กน้อย หลูมู่หยานเดาว่าบุคคลนี้น่าจะเป็น ‘เย่ชิงหาน’ นายน้อยของตระกูลเย่

เย่ชิงหานค่อย ๆ เผยดวงตาฟีนิกซ์ออกมาเบา ๆ มองไปยังหลูมู่หยานที่อยู่ในชุดสีม่วง ดูเรียบง่ายและสง่างามห่อหุ้มร่างกายอันวิจิตรโดยไม่จำเป็นต้องใช้แป้งผัดผิว เรียวคิ้วงดงาม เช่นเดียวกับรูปร่าง ดูแล้วช่างเป็นคนที่มีความงามเตะตาเลยทีเดียว

“ขออภัยที่ข้ามาช้า” หลูมู่หยานยิ้มให้ชายชราที่ได้พบกันเมื่อวาน

ใบหน้าของชายชรายิ้มแย้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาโค้งมืออย่างสุภาพ “แม่นางสุภาพเกินไป ต้องขอบคุณวิชาเข็มทองที่ใช้กับชายชราเมื่อวาน เมื่อได้เห็นความเจ็บปวดเมื่อคืนแล้ว ทักษะของแม่นางก็สร้างความประทับให้กับชายชรา”

“ไม่เป็นไร ข้าต้องการร่วมทีมของพวกท่านไปที่เทือกเขาแห่งไฟ พวกเราต้องการกันและกัน” หลูมู่หยานพูดอย่างตรงไปตรงมา นางไม่จำเป็นต้องปกปิดอะไรต่อคนเหล่านี้

“แม่นางดูสดใสเสียจริง ดูเหมือนว่าคนในเมืองหลวงจะเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับเจ้าแน่” เย่ชิงหานเอ่ย น้ำเสียงของเขาสุขุมเหมือนผู้ใหญ่และมีเสน่ห์ดึงดูดคล้ายกับแม่เหล็ก

หลูมู่หยานหัวเราะเบา ๆ “ในเมื่อท่านรู้ว่าข้าคือหลูมู่หยาน ท่านไม่คิดหรือว่าข้าจะเสียเวลาไปกับการใช้กลอุบายหลอกท่านเล่น?”

ตระกูลเย่และครอบครัวฝั่งแม่ ตระกูลหลิงมีชื่ออยู่ในสิบอันดับแรกของตระกูลดาบวิญญาณในภาคตะวันออกของแผ่นดินใหญ่ แม้แต่ฝั่งราชวงศ์ก็ไม่กล้าจะยั่วยุ หากเย่ชิงหานผู้หญิงทะนงในพลังของสวรรค์ต้องการที่จะสอบสวนนางอย่างจริงจัง ก็ไม่ต่างอะไรกับการเป่าเพื่อปัดฝุ่นออก

“เจ้าสามารถยับยั้งอาการป่วยของลู่เหล่าที่อยู่มานานให้หายไปได้ นั่นพิสูจน์แล้วว่าเจ้าทำได้จริง การจะเชื่ออะไรผ่านการฟังจากผู้อื่นไม่ใช่วิถีของข้า ข้าจะเชื่อก็ต่อเมื่อข้าเห็นมันเท่านั้น ข้าไม่ได้สนใจกระบวนการ หากแต่ผลลัพธ์ต่างหากที่ข้าสนใจ” เย่ชิงหานอุ้มเฟิงเหมียวก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

เขารู้เรื่องดาวหกแฉกของหลูมู่หยานอยู่แล้ว และคำทำทายของมันไม่เคยผิดพลาด เหมือนคำทำนายที่นางได้รับเมื่อสิบห้าปีก่อน แม่ว่าเขาจะรู้สึกว่าสมควรได้รับมัน คำถามมากมายที่เกิดขึ้นจากคนอื่นต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าหลูมู่หยานรู้วิธีการใช้เข็มทองได้อย่างไร? และเขาเองก็จะไม่ถามอะไรไปมากกว่านี้​”

“หมายความว่า ข้ามีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วมภารกิจในครั้งนี้ใช่หรือไม่?” หลูมู่หยานเลิกคิ้วขึ้น ก่อนเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

เย่ชิงหานส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ “นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ภารกิจของเราคือตามหาหมอที่ดี ยินดีตอนรับเจ้า ภารกิจนี้จะมีข้าเป็นผู้นำ”

“แล้วเราจะเดินทางเมื่อไหร่?” หลูมู่หยานถามด้วยรอยยิ้ม นางรอไม่ไหวที่จะได้ออกไปยังเทือกเทือกเขาแห่งไฟนั่น

เย่ชิงหาน ชำเลืองมองไปทางลู่เหล่าพร้อมพูดว่า “ข้าวางแผนว่าจะรออีกสามวันเพื่อให้อาการป่วยของลู่เหล่าดีขึ้น แต่ตอนนี้เราตัดสินใจจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ เจ้ามีติดตรงไหนหรือไม่?”

“ไม่เลย ตกลงตามนั้น” นางพยักหน้ารับ

“ยังไงเสีย ข้าได้ยินมาว่าแม่นางหลูสามารถทำให้อาการเจ็บป่วยเดิม ๆ ของลู่เหล่าหายไปได้อย่างสมบูรณ์” เย่ชิงหานเอ่ยพร้อมแสดงความคาดหวังผ่านดวงตาคม

หลูมู่หยานหัวเราะ และพูดว่า “จริงอยู่ แต่ตอนนี้ข้าทำได้เพียงควบคุมอาการเท่านั้น หากต้องการกำจัดอย่างสมบูรณ์แบบก็จะต้องใช้ยาและเข็มทองสามเวลาตามหลักสูตรเพื่อการฟื้นตัวเต็มที่”

“เจ้ามีเงื่อนไขอะไรกับผู้หญิงในตึกนั่นหรือไม่?” ตระกูลอี้ หลูมู่หยาน และระดับการปรนนิบัติที่บ้านของนางจะไม่ได้ร่วมไปยังเทือกเขาที่หนาวจัดเพื่อรับรางวัลสามหมื่นเหรียญทองจากภารกิจ เว้นแต่จะมีเหตุผลอื่นแอบแฝง

หลูมู่หยานแสดงความชื่นชมผ่านดวงตาคู่สวย ชายคนนี้ฉลาดยิ่งนัก และนางเองก็ชอบข้อตกลงที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ “ข้าต้องการผลไม้แห่งเพลิง เมื่อไปถึงที่เทือกเขานั้น หากท่านช่วยข้าหา ข้าก็จะช่วยรักษาอาการของลู่เหล่าอย่างแน่นอน แต่ถ้าไม่ข้าคิดว่าข้าโชคร้าย แต่ข้าก็จะรักษาลู่เหล่า ส่วนเรื่องการแลกเปลี่ยนเงื่อนไขค่อยว่ากันเมื่อถึงเวลา ยังไงเสียข้าก็จะไม่ให้ท่านลำบากหรอก”

“ข้าตกลงง” ใบหน้าหล่อเหลาของเย่ชิงหาน ยิ้มเล็กน้อย

แม้ว่าการหาผลไม้แห่งเพลิงไม่ใช่เรื่องที่จะรับมือได้ง่าย แต่ถ้าพวกเขาเปลี่ยนใจ มันก็จะสามารถทำเงินได้เช่นกัน ไม่ต้องสนใจพื้นเพของหลูมู่หยาน เย่ชิงหานคิดว่ายังไงเสียการผูกมิตรกับหลูมู่หยานก็เป็นสิ่งที่คุ้มค่า และการเดินไปที่เทือกเขาแห่งเพลิงก็จะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

“พรุ่งนี้เช้าเราจะมารวมตัวกันที่นี่และออกเดินทางไปด้วยกัน” เย่ชิงหานเอ่ย ก่อนจะหยุดไปครู่หนึ่งและเอ่ยต่อ “แม่นางหลู พรุ่งนี้อย่ามาสายล่ะ”

หลูมู่หยานมองเย่ชิงหานอย่างระวังตัว

“เข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะไม่มาพบท่าน ข้าต้องการเตรียมการบางอย่าง ฉะนั้นข้าจะล่วงหน้าไปก่อน”

หลูมู่หยานกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

ดวงตาสีดำสนิทของเย่ชิงหาน เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม และพยักหน้า “แล้วพบกัน”