บทที่ 6 การรักษาเข็มทอง  

ในเวลานี้ชายชราและเย่เจียทั้งสามคนยังอยู่ในห้อง ชายที่มีอายุเท่ากันกับชายชรามองไปที่หลูมู่หยานด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดพี่ของเขาถึงเชื่อหญิงสาวที่มีทักษะการฝึกฝนต่ำเช่นนี้

หลังจากนั้น สายตาเย็นชาก็เริ่มปรากฏให้เห็น พวกเขาเหล่านั้นไม่ได้สนใจว่าใบหน้าของหลูมู่หยานจะสะสวยเพียงใด แต่เขาจะไม่ปล่อยให้นางหยิบยื่นความหวังและตบท้ายด้วยการมอบความผิดดหวังให้พี่ชายของพวกเขาอีกครั้ง

หลูมู่หยานไม่ได้สนใจสายตาของผู้อื่น นางหยิบเข็มทองที่ถูกทำขึ้นพิเศษออกมา ก่อนจะฉีดไปตามร่องรอยพลังวิญญาณที่อยู่ภายในเสื้อโค้ชของชายชรา และเจาะจุดฝังเข็มหลายบริเวณบนร่างกายส่วนบนของชายชราผู้นั้น

แม้ว่าร่างกายนี้จะไม่สามารถดูดซับพลังงานที่อยู่โดยรอบได้ แต่หลังจากที่นางดูดซับได้แล้วนั้น หลูมู่หยานก็ยังหาวิธีสะสมพลังงานเหล่านั้นให้เปลี่ยนเป็นพลังวิญญาณให้คงอยู่ในร่างกาย และการใช้มันทำก็สร้างความเจ็บปวดได้อย่างสาหัสเลยทีเดียว

หลูมู่หยานใช้พลังวิญญาณและเข็มทองในการรักษาชายชราผู้นั้น และเชื่อว่าในครั้งนี้เขาจะไม่เจ็บปวดมากเหมือนที่ผ่านมา และนางเองก็มั่นใจทักษะทางการแพทย์ของตนเอง

ครึ่งชั่วโมงถัดมา ใบหน้าของหลูมู่หยานเริ่มซีดลง เหงื่อกาฬเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้า ณ ตอนนี้นางยังยังไม่สามารถที่จะรวบรวมพลังงานเพื่อใช้เข็มทองในการรักษาได้อย่างสมบูรณ์ ร่างกายนี้ยังจำเป็นต้องใช้พลังอยู่อีกมาก

ภายหลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงถัดมา ใบหน้าของหลูมู่หยานกลับต้องซีดลงอีกครั้ง นางหยิบเข็มทองกลับมา ในตอนนี้หลูมู่หยานนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเหนื่อยหอบ นั่นเป็นเพราะนางเริ่มอ่อนแรงเล็กน้อยและหมดแรงจริง ๆ เสียแล้ว สำหรับนางการที่ต้องใช้ร่างนี้ดูจะเป็นสิ่งที่อยากลำบากไม่น้อย

ชายชราที่อยู่ตรงข้ามหลูมู่หยาน นอกจากใบหน้าที่แดงก่ำแล้วยังแสดงถึงความปีติยินดีที่ค้นพบการรักษาด้วยเข็มทองของหญิงผู้นี้ เขาปิดกั้นเส้นลมปราณอยู่นาน ตอนนี้ก็เริ่มคลายตัวแล้วเล็กน้อย และตันเถียนหรือศูนย์กลางพลังงานที่ได้รับความเสียหายจากคมดาบของฉี ก็เริ่มมีกระแสน้ำอุ่นไหลเวียนหล่อเลี้ยงบริเวณดังกล่าวแล้ว เขามองไปยังใบหน้าซีดเผือดของหลูมู่หยานพร้อมกับถามด้วยน้ำเสัยงปนความห่วงใยว่า “สาวน้อย เจ้าเป็นอย่างไรบ้างหรือ?”

หลูมู่หยานส่ายหน้าไปมา “ข้าค่อนข้างเหนื่อยเลยทีเดียวในการรักษาท่าน แต่หากข้าได้พักก็คงจะรู้สึกดีขึ้น แล้วท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ข้ารู้สึกว่าเส้นปิดกั้นลมปราณค่อนข้างหลวม และยังรู้สึกว่าตัวข้าเริ่มเชื่อมโยงกับตันเถียนที่หายไปแล้ว แต่เส้นลมปราณของข้าจะเจอในอีกหลังจากฉีดมันเข้าไปอีกสองถึงสามครั้งหรือไม่?” ชายชราเริ่มถามอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อฟังคำพูดของชายชราผู้นั้น ใบหน้าของทั้งสามคนที่อยู่ถัดจากเขาก็แสดงความสุขเช่นกัน โดยเฉพาะชายวัยกลางคนที่ยังคงมีท่าทีตื่นเต้นเล็กน้อย

หลูมู่หยานส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ง่ายเกินไป ท่านต้องใช้ยาและเทคนิคพิเศษของเข็มทองเพื่อรักษาอาการป่วยที่ดื้อรั้นอยู่กับท่านมานานให้หายขาด” นางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและเอ่ยพูดอีกครั้ง “ข้าจะไปแล้ว ท่านคอยดูผลจากการรักษาด้วยเข็มทองของข้าในคืนนี้เถอะ แล้วข้าจะกลับมาอีกในรุ่งเช้า”

“เอาล่ะ ชายชรากำลังรอคอยผลการรักษาของหญิงสาวอยู่” ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้มที่หายาก

หลูมู่หยานกลับไปที่สถาบันอีกครั้งในตอนบ่าย นางกินบางอย่างและหลับใหลบนเตียง ตอนนี้พลังวิญญาณในร่างกายเริ่มหมดลง ทำให้ทั้งจิตใจและร่างกายเริ่มอ่อนล้า แต่นางสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งทางร่างกายได้เพียงแค่นอนเท่านั้น หลูมู่หยานปรารถนาอย่างยิ่งที่จะปรับปรุงเม็ดยาชำระไขกระดูกมันเสียตอนนี้ เพื่อทำให้ร่างกายของนางแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่จะได้เริ่มต้นฝึกฝนอย่างจริงจัง

เช้าวันรุ่งขึ้น หลูมู่หยานได้พบกับหลูมู่ไป๋ก่อนที่นางกำลังจะออกไป

“อรุณสวัสดิ์ ท่านพี่!” หลูมู่หยานเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มบางเบาถูกฉายบนใบหน้าที่ไม่ธรรมดาของหลูมู่ไป๋ “เจ้าจะไปไหนแต่เช้าหรือ?”

“ข้าจะไปที่สมาคมทหารรับจ้าง” หลูมู่หยานไม่ได้ต้องการปิดบังถึงสถานที่ที่นางจะไป ในความเป็นจริงแม้ว่านางต้องการที่จะปกปิดก็ไม่อาจทำได้ เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับตระกูลหลูที่จะรู้เส้นทางของนางในเมืองหลวงของจักรวรรดิ

หลูมู่ไป๋แสดงความประหลาดใจผ่านดวงตา เขาถามอย่างไม่เข้าใจว่า “เจ้าไปทำอะไรที่นั่นหรือ?”

“ข้าได้รับภารกิจที่เทือกเขาแห่งเพลิง วันนี้ข้าว่าจะไปที่นั่นท่านให้ข้าไปได้หรือไม่”

“เจ้าจะไปเล่นซนที่นั่นหรือ? รู้หรือไม่ว่ามันอันตรายแค่ไหน” หลูมู่ไป๋เริ่มแสดงท่าทีปรามน้องสาวของเขาผ่านใบหน้าเย็นชา

หลูมู่หยานรู้ว่าหลูมู่ไป๋หวังดีกับนาง แต่นางจะปล่อยความไม่พอใจของเขาทิ้งไปก่อน หลูมู่หยานก้าวไปข้างหน้าและดึงแขนเสื้อของพี่ชายเอาไว้ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพี่ ข้าต้องการกำจัดขยะชิ้นนั้นให้เร็วที่สุด แต่ข้ากำลังสิ้นหวังกับการมองหาผลไม้แห่งเพลิง ข้าคงต้องเริ่มทำอะไรบางอย่างแทนที่การรอแบบนี้”

“ใครว่าการหาผลไม้แห่งเพลิงเป็นสิ่งที่สิ้นหวังกันเล่า วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อจะบอกเจ้าว่าข้าจะไปที่เทือกเขาแห่งเพลิงเพื่อช่วยเจ้าตามหาผลไม้แห่งเพลิงภายในสองวัน และเจ้าจะต้องรอข้าอยู่ในเมืองหลวง” หลูมู่ไป๋เริ่มแสดงสีหน้าอย่างช่วยไม่ได้

หลูมู่หยานส่ายหัว “ท่านพี่ หากลูกไก่อยากบินขึ้นฟ้า ก็ต้องหัดบินด้วยตัวเองเสียก่อน ข้าต้องการแข็งแกร่ง แต่ข้าก็ไม่ต้องการที่จะพึ่งพาท่านพี่เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นอย่างเดียว และในคราวนี้ข้าก็กำลังจะติดตาม เทือกเขาที่ข้าจะไปนั้นไม่ได้อันตรายเกินไปหรอก” นางจับมือหลูมู่ไป๋อีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ปล่อยข้าไปนะท่านพี่ ข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย”

“เจ้า! ทำไมถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้หยานเอ๋อร์?” หลูมู่ไป๋ถอนหายใจแผ่วเบา สายตามองไปยังน้องสาวของเขาพร้อมกับพูดว่า “งั้นข้าจะไปกับเจ้า”

“ท่านพี่ ท่านพี่ไม่เชื่อข้าหรือ? ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย มีคนเคยบอกว่าหากไม่ตายด้วยภัยพิบัติก็จะได้รับพร ในคราก่อนข้าก็ไม่ตาย และในครั้งนี้มันก็จะไม่มีอะไรผิดพลาด ได้โปรด ให้ข้าได้ลองหาประสบการณ์บ้างเถอะนะ” หลูมู่หยานลูบไปที่ลาดไหล่ของพี่ชายพร้อมกับวาจากะลิ้มกะเหลี่ย

“เจ้านี่มัน ช่างเถอะ หากเจ้าอยากจะไปเจ้าต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัยมาก ๆ รู้หรือไม่?” หลูมู่ไป๋เริ่มมีท่าทางประณีประนอมเล็กน้อย เพราะเขารู้ดีว่าน้องสาวของตนนั้นเก่งไปเสียทุกด้าน แต่อารมณ์ดื้อรั้นหัวชนฝาของนางอาจจะทำให้นางไม่สามารถย้อนกลับมาเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แม้ว่าเขาจะห้ามไม่ให้ไป แต่นางก็จะต้องหาวิธีแอบไปอยู่ดี

เมื่อใช้ความคิดทบทวนสิ่งที่จะเกิดขึ้น หลูมู่ไป๋หยิบเอาเครื่องรางสีเหลืองออกมาจากแหวนนิมิตและมอบให้หลูมู่หยาน “สิ่งนี้คือเครื่องรางเคลื่อนย้ายพันไมล์ หากเจ้าตกอยู่ในอันตรายเจ้าสามารถใช้เครื่องรางนี้ได้ มันจะย้ายเจ้าไปที่เฉียนหลี่ และเจ้าจะปลอดภัย แต่แม้ว่าเจ้าจะไม่เจอผลไม้แห่งเพลิงก็ไม่เป็นไร ข้าจะช่วยเจ้าหามันในเมืองนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือชีวิตของเจ้า”

“ขอบคุณท่านพี่ ท่านพี่ของข้าเก่งที่สุด” หลูมู่หยานหยิบเครื่องรางของขลังและเก็บมันไว้กับตัว

ในโลกนี้ ปรมาจารย์ด้านดาบยังสามารถเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ปรมาจารย์ด้านเถียนการใช้อาวุธ ปรมาจารย์ด้านการก่อตัว หรือปรมาจารย์ด้านเครื่องราง ฯลฯ แต่พวกเขาก็มีความคล้ายคลึงกับผู้ทรงศีลของพวกเขา ทว่าอาชีพเหล่านี้หาได้ยากในทวีปแห่งนี้ และพวกเขาทั้งหมดมีลักษณะคล้ายกับเบ่าที่ถูกขัดตั้งขึ้นจากกองกำลังติดอาวุธ

“เจ้านี่เอาแต่ใจยิ่งนัก” หลูมู่ไป๋ใช่นิ้วเรียวแตะไปที่จมูกของผู้เป็นน้อง

ในที่สุดหลูมู่หยานก็หลอกพี่ของนางได้ เมื่อเห็นว่าตอนนี้สายแล้วนางจึงรีบเดินไปที่ประตูของสถาบัน แต่แล้วกลับพบกับฉีอี้ซวนและหยุนจิน

“เฮ้ คนนี้ใช่หลูมู่หยานหรือไม่นะ?” หยุนจินก้าวมาข้างหน้าและขวางทางหลูมู่หยาน พร้อมกับเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

หลูมู่หยานมองด้วยสีหน้าซื่อ ชายคนนี้รู้ทั้งรู้ว่านางรีบ แต่ทำไมถึงจงใจขวางทางกัน?

“ใช่! ข้ากำลังรีบ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะนะ” หลูมู่หยานกล่าว และไม่มีแม้แต่จะเหลือบไปมองฉีอี้ซวนแม้แต่น้อย นางเพียงต้องการรีบออกไปจากตรงนี้ก็เท่านั้น

พฤติกรรมของหลูมู่หยานทำให้ฉีอี้ซวนไม่สบอารมณ์ นางต้องการเล่นสนุกกับเขางั้นหรือ? ถึงได้แสร้งทำเป็นไม่สนใจกัน แต่กระนั้นเขาเองก็อยากจะรู้ว่าหลูมู่หยานคิดจะเล่นอะไรต่อไปกันแน่

“หลูมู่หยาน” ฉีอี้ซวนเอ่ยเรียกเสียงดังพร้อมกับขมวดคิ้ว