บทที่ 10 ผลไม้แห่งเพลิง  

กลุ่มคนที่กำลังเดินไปตามทางไม่พบปีศาจทั้งระดับสูงหรือต่ำ แต่ก็ต้องหลบเลี่ยงไปก่อนเพราะคำเตือนจากเย่ชิงหาน

อีกครึ่งวันต่อมา พวกเขาทั้งหมดรีบไปยังบริเวณด้านนอกของเทือกเขาแห่งเพลิงอัคคี ณ บริเวณนั้นมีป่าหนาทึบอยู่ด้านหน้า และหลังจากที่เดินไปได้สักพัก พลันหูก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกล ทำให้เย่ชิงหานและอีกหลายคนตื่นตัว

“นายน้อย เราจะไปที่นั่นกันไหม” ลู่เหล่าทอดสายตาออกไปเบื้องหน้า และเอ่ยถามเย่ชิงหานอย่างระมัดระวัง

ดวงตาของเย่ชิงหานเต็มไปด้วยความสุขุมและลึกล้ำ เขาเริ่มทำสมาธิข่มจิตให้นิ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ไป ไปดู”

ภายหลังคำพูดของนายน้อย ทัพก็เริ่มเคลื่อนตัว เพื่อเร่งไปยังทิศทางที่ได้ยินเสียงการต่อสู้ เมื่อพ้นช่วงที่เป็นป่าทึบก็จะเริ่มเป็นลานโล่ง ณ เวลานี้ชายสามคนถูกล้อมรอบไปด้วยปีศาจขนปุยระดับที่สองและสาม โดยมีชายสองคนนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น หนึ่งในนั้นเริ่มหายใจโรยริน ดูแล้วน่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

“พวกข้ากำลังเจอปัญหาช่วยข้าที พวกข้าจะขอบคุณมาก” ชายคนหนึ่งอยู่ตรงนั้น ตะโกนขอความช่วยเหลือทันที เมื่อเห็นเย่ชิงหานและทัพของเขา

“พวกเจ้าจัดการซะ” เย่ชิงหานเอ่ย เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

“ขอรับนายน้อย”

ชายสามคนและหญิงหนึ่งคนปฏิบัติตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที พวกเขาบินตรงเข้าไปในวงกลม พลันชักดาบขึ้นสู้กับเหล่าหมูสีแดงที่ปกคลุมไปด้วยปุยขน พวกเขาใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งก้านธูป ก็สามารถจัดการพวกปีศาจสิบกว่าตัวที่รายล้อมกลุ่มชายเหล่านั้นได้หมด

หลูมู่หยานกอดอกและพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่เพื่อมองดูการต่อสู้ ครานี้นางไม่สามารถเข้าร่วมต่อสู้ได้แม้ว่าจะต้องการเพียงใด นั่นก็เป็นเพราะร่างกายไร้ค่าของผู้ที่ไม่มีประสบการณ์นี้ทำให้นางทำได้แค่เพียงยืนมองเท่านั้น นางสังเกตว่าคนของเย่ชิงหานมีพลังและทักษะในการต่อสู้ที่ดี แน่ล่ะว่าพวกเขาเหล่านั้นคงผ่านการฝึกฝนกันอยู่บ่อยครั้ง

“ขอบคุณพวกเจ้าที่ช่วยเหลือ ข้ามีแกนคริสตัลของปีศาจระดับสามอยู่ห้าอัน มันเป็นของที่มีค่าที่สุดอยู่กับพวกข้า” เมื่อพูดจบ ชายร่างใหญ่ก็หยิบยื่นแกนคริสตันจำนวนห้าอันออกจากกระเป๋า และมอบให้เย่ชิงหานเพื่อเป็นการขอบคุณและถือเป็นสัญลักษณ์ที่ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้

ทว่า เย่ชิงหานไม่ได้รับแกนคริสตัน เขาเพียงยกยิ้มและเอ่ยออกไปว่า “ไม่เป็นไร พวกเราจัดการมันได้ง่าย ๆ” ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เหล่าทหารรับจ้างสำหรับการทำภารกิจที่เทือกเขาแห่งนี้ เขาถือแกนคริสตัลของปีศาจ ‘ระเบิดสงครามยังไม่มีประโชน์มากนักในตอนนี้’

“ขอบคุณเจ้ามาก หากมันจะมีประโยชน์ในอนาคต ได้โปรดแจ้งให้ข้าได้ทราบ ข้าชื่อเจียงตง และพวกเขาเป็นผู้ร่วมทัพทหารรับจ้างของข้า” เจียงตงเก็บแกนคริสตัลลงประเป๋าดังเดิม พร้อมกับลอบมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า และเขาก็รับรู้ได้ว่า แกนคริสตัลไม่ใช่สิ่งของที่หายากเกินไปสำหรับชายที่สวมใส่ชุดราคาแพง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรู้สึกขอบคุณด้วยใจจริง

“ทำไมพวกท่านถึงได้ถูกไล่ล่าจากพวกนั้น?” เท่าที่ทราบ เหล่าปีศาจหมูแดงขนปุยเป็นสัตว์ที่อยู่รวมกันเป็นฝูง และพวกมันจะไม่ออกนอกอาณาเขตง่าย ๆ นั่นจึงทำให้เย่ชิงหานรู้สึกสงสัยว่าทหารรับจ้างกลุ่มนี้ถูกโจมตีได้อย่างไร

เจียงตงค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นเพื่อนำผู้ร่วมทัพของพวกเขาให้อยู่ในระดับที่สามารถป้อนยาได้ หลังจากนั้นจึงเงยหน้าและอธิบายกับเย่ชิงหานว่า “พวกข้าบุกเข้าไปในขอบของวงแหวนรอบนอกโดยไม่ตั้งใจ เมื่อพวกข้าไล่ตามเสือดาวลายจุดระดับสาม พวกข้าพบกับผลไม้แห่งเพลิง เลยวางแผนที่จะเก็บมัน แต่ใครจะรู้ว่าตอนนั้นราชาหมูขนแดงระดับสี่จะปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า และยังสั่งให้พวกหมูขนแดงระดับสองและสามล้อมเอาไว้ พวกข้าจึงวิ่งหนีออกมาแล้วก็พบกับพวกท่านเข้าไม่เช่นนั้นพวกเราคงต้องตายด้วยน้ำมือของปีศาจเหล่านั้นเป็นแน่”

ดวงตาของหลูมู่หยานส่องประกายเมื่อได้ยิน นางไม่คิดว่าจะได้พบกับสิ่งที่ตามหาหลังจากเข้ามาได้ไม่นาน “สิ่งที่พวกท่านพบคือผลไม้แห่งเพลิงจริงหรือ?”

“ใช่ แต่ดูเหมือนมันเพิ่งจะออกผลไม่นาน เพราะยังเขียวอยู่หน่อย ๆ ราชาหมูขนแดงคงจะรอให้มันสุกเสียก่อน ไม่เช่นนั้นมันคงถูกกินไปแล้ว” เจียงตงพยายามอธิบายจากสิ่งที่เขาเดา

“ท่านหาผลไม่แห่งเพลิงได้จากที่ใดหรือ?” หลูมู่หยานมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก หากนางพบกับผลไม้แห่งเพลิง นางก็จะสามารถปนำไปใช้กับซิ่วสุ่ยเพื่อใช้ปรับโครงสร้างของร่างกายได้

เจียงตงใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะชี้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ พร้อมกับเอ่ยว่า “พวกเราพบมันที่นั่น อยู่ห่างออกไปประมาณครึ่งชั่วโมง

“นายน้อยเย่ ข้าจะไปหาผลไม่แห่งเพลิง ท่านจะไปกับข้าหรือจะรออยู่ที่นี่?” หลูมู่หยานพยายามกดอารมณ์ที่อาจจะแสดงออกผ่านดวงตา ก่อนจะถามออกไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

เย่ชิงหานแสดงความรู้สึกประหลาดใจผ่านดวงตาเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาจะกำจัดพวกปีศาจหมูจนแดงไปแล้ว แต่ด้วยทักษะการใช้ดาบที่อยู่ในระดับต่ำของหลูมู่หยานจะเอาชนะราชาหมูขนแดงที่อยู่ในระดับที่สี่เพื่อช่วงชิงผลไม้นั่นได้อย่างไร? แต่เมื่อสังเกตไปที่ดวงตาคู่นั้นของนาง มันก็ชัดเจนว่าสิ่งเหล่านั้นที่เขากังวลคงไม่มีผลอะไร นั่นจึงทำให้เย่ชิงหานใคร่อยากจะรู้ว่าสตรีนางนี้จะจัดการกับราชาหมูขนแดงอย่างไร

“ข้าไปกับเจ้า”

หลูมู่หยานพยักหน้ารับ อันที่จริงนางไม่ได้สนใจว่าเย่ชิงหานและพวกจะตามไปหรือไม่ ถึงแม้ตัวนางจะไม่สามารถต่อกรกับปีศาจระดับสี่ได้ แต่นางก็มีไพ่ช่วยชีวิตหลายใบ ซึ่งนางก็มิได้เกรงกลัวราชาหมูขนแดงอะไรนั่นเสียเท่าไหร่นัก อย่าคิดที่จะไปสถานที่อันตรายอย่างเทือกเขาแห่งเพลิงอัคคีเพื่อตามหาผลไม้แห่งเพลิง

เย่จิงแสดงความเย้ยหยัน หมายความว่าอย่างไรที่ว่าจะไปด้วยหรือรออยู่ที่นี่ นางไม่ได้ต้องการให้นายน้อยไปช่วย ในตอนนี้เย่จิงหัวเสียเป็นอย่างมาก นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายน้อยของนางคิดอย่างไร นางมองไปที่ขยะไร้ค่าคนนั้นที่ยินดีกับการช่วยเหลือในการตามหาผลไม้แห่งเพลิง เย่จิงไม่อยากตามไปด้วย

“ถ้าท่านไม่อยากไป ก็อย่าตามนางไป” หลูมู่หยานได้ยินเสียงเหยียดหยามของหญิงที่น่ารังเกียจ นางมองไปทางเย่จิงด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก ก่อนจะหันไปพูดกับเจียงตงว่า “ขอบคุณ” จากนั้นจึงรีบไปตามทิศที่เจียงตงบอกอย่างรวดเร็ว

เย่จิงโกรธจนสีหน้าแดงก่ำ นางขยะไร้ค่ากล้าพูดกับตนเองเช่นนี้เชียวหรือ และเมื่อนางกำลังคิดจะสาปแช่งหลูมู่หยาน พลันเย่ชิงหานก็หันมาพร้อมกับคำเตือนผ่านสายตาที่เยือกเย็น กระนั้นเย่จิงกระทืบเท้าลงอย่างไม่เต็มใจ พร้อมกับก่นด่าสาปแช่งหลูมู่หยานอยู่ในใจ ในอนาคตคงจะต้องทำอะไรสักอย่างกับขยะนี่เสียแล้ว

เย่ชิงหานมองไปยังเงาที่สวยงามเบื้องหน้าด้วยความสนอกสนใจ ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยและรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมง หลูมู่หยานรู้สึกถึงคลื่นความร้อนจากด้านหน้าที่แผ่กระจายไปโดยรอบ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสุขสม ผลไม้แห่งเพลิง! นี่ต้องเป็นความร้อนที่ผลไม้แห่งเพลิงปล่อยออกมาแน่

นางก้าวเท้าเร็วขึ้น และเพียงไม่กี่อึดใจก็พบกับต้นไม้สีแดงใสราวกับอัญมณีอยู่ข้าง ๆ ก้อนหินสีเทาข้างหน้า ที่ต้นปรากฏเป็นผลไม้สีแดงละเอียดสามผล

บางทีเจียงตงอาจจะไม่ได้ตั้งใจทำให้ราชาปีศาจหมูขนแดงตื่นตัวก็เป็นได้ เห็นจากการที่มันนอนอยู่บนหินสีเทาอย่างเกียจคร้านในเวลานี้ แต่หลูมู่หยานหาได้สนใจไม่นางสนใจเพียงแค่ผลไม้สีแดงตรงหน้านั้นต่างหาก

“ท่านรอข้าตรงนี้” หลูมู่หยานเอ่ยกระซิบกับสหายร่วมทาง หลังจากประเมินความแข็งแกร่งของราชาหมูขนแดงตัวนี้

เย่ชิงหานขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจนัก พรางกระซิบกลับไปว่า “เจ้าอย่าดูถูกปีศาจหมูขนแดงระดับสี่เชียว การป้องกันของมันนับว่าแข็งแกร่งและดุดันมาก เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน”

“ข้ารู้ ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ารับมือได้” หลูมู่หยานโบกมือไปมา แม้ว่านางจะไม่มั่นใจเรื่องการสู้กับปีศาจหมูขนแดงนี้ แต่สิ่งที่นางมั่นใจก็คือการช่วงชิงผลไม้แห่งอัคคีนั่น

เมื่อเย่ชิงหานคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่น แต่เมื่อเห็นหลูมู่หยานปล่อยประกายความมั่นใจ เขาจึงทำได้เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น “ระวังตัวไว้ หากมีอันตราย ข้าจะเข้าไปจัดการ”

“รับทราบ ข้าไปก่อนนะ”