บทที่ 1 ของเหลือใช้จากจูไม  

ทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้าสู่ประตูของสถาบันจักรพรรดิ นางก็ได้รับสายตาที่หลากหลายโดยพลัน ทั้งดูหมิ่น แสดงความน่าขยะแขยง อิจฉา และเยาะเย้ย

นางพรูถอนหายใจเบา ๆ ภายในจิต พลางคิดต่อไปว่า ‘นี่นางล้มเหลวขนาดไหน ถึงได้กลายเป็นศัตรูในสายตาของทุกคนเช่นนี้!’ นางพูดไม่ออกเมื่อเห็นสายตาของคนเหล่านั้น

ไม่มีความเป็นมิตรเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

หญิงสาวเมินเฉยต่อสายตาไม่เป็นมิตรเหล่านั้นอย่างใจเย็น และเดินก้าวเท้าตรงไปยังห้องสมุดที่เปรียบเสมือนจุดหมายมุ่งในการเดินทางครั้งนี้

จากข้อมูลที่อยู่ในหัวสมองของนาง ห้องสมุดของสถาบันแห่งความทรงจำในจักรวรรดิก่อนหน้านี้ ส่วนมากจะรวบรวมหนังสือของทั้งจักรวรรดิเอาไว้อย่างครอบคลุมและเป็นระบบมากที่สุด รวมถึงยังมีหนังสือที่บันทึกสมุนไพรและวิญญาณต่าง ๆ ในทวีปเอาไว้อีกด้วย

ตอนนี้เองนางต้องการทราบว่าพื้นที่ในทวีปที่นางยืนอยู่ในขณะนี้มีสิ่งจำเป็นสำหรับการปรับแต่งเม็ดยาเพื่อชำระล้างไขกระดูกหรือไม่ เช่นพวก… หญ้าวิญญาณอะไรแบบนั้น

นางคือ ‘หลูมู่หยาน’ ผู้ฝึกฝนรากฐานจิตวิญญาณแห่งสวรรค์ของอาณาจักร ที่ต้องเผชิญหน้ากับสองวิญญาณที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด และนางก็ดันโชคไม่ดีที่เข้าไปพัวพันกับคลื่นพายุการต่อสู้ในห้วงอากาศที่ไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วง ร่างกายถูกทำลาย ส่วนวิญญาณลอยล่องไปในท้องฟ้าอันแสนกว้างไกล

จนมาจบอยู่ที่ร่างหนึ่งร่างของผู้ที่ด้อยกว่านางในทวีปวิญญาณ…แห่งนี้

สำหรับหลูมู่หยาน ไม่ว่าจะอยู่ในอาณาจักรภพชาติที่แล้วหรือในทวีปแห่งนี้ นางต่างได้รับความเคารพจากความแข็งแกร่งทั้งสิ้น ทว่าความแข็งแกร่งในปัจจุบันกาลของหลูมู่หยานดูท่าทางเหลาะแหละ ซึ่งไม่ว่าใครก็ตามที่ผ่านการฝึกฝนด้านพละกำลังมานั้นสามารถเหยียบย่ำนางจนตายได้

นางจึงมีความต้องการที่จะพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเองให้มากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นถ้าต้องการฝึกฝนอีกครั้ง หลูมู่หยานจะต้องทำการเปิดเส้นลมปราณของของร่างกายนี้ทั้งหมด มิฉะนั้นนางจะไม่สามารถดูดซับจิตวิญญาณของโลกหรือสรวงสรรค์ได้ และสิ่งเดียวที่จะแก้ปัญหานั้นได้นั่นก็คือการปรับแต่งมวลไขกระดูกและพัฒนาการกำจัดร่างกายอันแสนอ่อนแอนี้

ผู้ทำลายคือผู้ที่ปิดกั้นเส้นเมอริเดียนทั่วร่างกายและไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ ไม่ว่าพวกมันจะทำงานหนักแค่ไหนก็ไม่สามารถดูดซับกลิ่นอายของสวรรค์และโลกได้ ทำได้มากสุดเพียงการบ่มเพาะเป็นดาบระดับสูงเท่านั้น

หลูมู่หยาน เดินไปจนสุดทางพลางได้ยินเสียงแว่วของคนข้างหลัง พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวของนาง

หญิงสาวคนหนึ่งเห็นหลูมู่หยานเดินผ่านไป นางกระซิบกับเพื่อนของนางที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “นั่นหลูมู่หยานไม่ใช่เหรอ? ทำไมนางถึงกลับไปเรียนที่สถาบันอีกครั้งล่ะ”

“นางจะทำอะไรได้อีกนอกจากไล่ตามฉีอี้ซวนในชั้นเรียน เมื่อนางมาที่สถาบันจักรพรรดิ” หญิงอีกคนตอบกลับเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

“น่าอึดอัดจริง ๆ ที่จะกลับมา ไร้ยางอายชะมัด” คำพูดจากหญิงสาวแสดงถึงความปรามาสหลูมู่หยานอย่างชัดเจน

“ถูกต้อง ฉีอี้ซวน ไม่เคยทำหน้าตาดี ๆ กับนางเลยด้วยซ้ำ” น้ำเสียงของนางเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเอ่ยชื่อ ‘ฉีอี้ซวน’ จากความเดียจฉันท์กลับกลายเป็นความโหยหาเสียดื้อ ๆ

“การไล่ตามฉีอี้ซวนแบบไร้ยางอายของหลูมู่หยาน สักวันนางนั่นแหละที่จะเป็นคนทำให้ตระกูลหลูของนางอับอายไปด้วย”

“ใช่ แต่ก็นะ ทำไมหลังจากกูยานรานครั้งนั้นนางถึงไม่พิการล่ะ” หลังจากพูดจบ หญิงสาวอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาทันทีว่า “พัฟ! ข้าเกือบลืมไปแล้วนะ ว่านางเป็นขยะ”

“จุ๊ ๆ เงียบไว้ เดี๋ยวนางได้ยินก็จะพาลขนคนมาทุบตีผู้คนอีก ข้าจะบอกได้อย่างไรดีล่ะว่าพวกเขามีตัวตนแบบนั้น แล้วพวกขยะล่ะ? มันไม่ใช่สิ่งที่เราจะจ่ายได้” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรตามแบบฉบับของนาง

หลูมู่หยานเหลือกตากลอกไปมา แต่ภารกิจในวันนี้ไม่ใช่การสนอกสนใจหรือโต้เถียงกับพวกหล่อน แต่เป็นการหาวิธีปรับปรุงหรือปรับแต่ง หรืออะไรก็ตามกับร่างปัจจุบันนี้ของนางต่างหากล่ะ

วันที่ร่างกายไร้ความแข็งแกร่งแบบที่ควรจะเป็นนั้นช่างน่าศร้าจริง ๆ และหลูมู่หยานเองไม่สามารถทำท่าทางไม่แยแสหรือไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนกับการโดนกลั่นแกล้งเหมือนบรรพบุรุษของนางได้

ความเป็นจริงแล้ว บรรพบุรุษของนางไม่ได้เป็นพวกเหลือทนอดกลั้นอะไรทั้งนั้น นางได้รับการสืบทอดความทรงจำและอารมณ์ทั้งหมดของบรรพบุรุษมา ในสายตาของนางนั้น บรรดาบรรพบุรุษมักตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก นางใช้วิธีงี่เง่าในการจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างกัน และถูกใครบางคนจงใจทำให้เสียหาย

ในความเป็นจริง…คนเราไม่ได้เลวเพราะชื่อเสียงเสมอไปหรอก

หลูมู่หยานรู้สึกเห็นอกเห็นใจบรรพบุรุษของนางเป็นอย่างมาก นางเกิดในครอบครัวที่คล้าย ๆ กับตระกูลหลูผู้อัจฉริยะ แต่นางก็ดันเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้หรือย่อท้อโดยกำเนิดเสียด้วยสิ

แม้ว่าพื้นหลังจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่มันก็ไม่สามารถเติมเต็มความเหงาและความไม่มั่นใจของตัวเองภายในใจของนางได้ ฉะนั้นนางจึงทำได้เพียงใช้ความเย่อหยิ่ง จองหอง โหดร้ายเพื่อปกปิดความสิ้นหวังและทิ้งการดิ้นรนเหล่านั้นเอาไว้ข้างหลัง เพื่อโลมเลียบาดแผลในใจอยู่เพียงผู้เดียว

ทว่าแผลนั้นมันเป็นบาดแผลที่ไม่อาจเลียด้วยความรักและจบลงด้วยความตายของวิญญาณที่สมัครใจตามเจตจำนง

ห้องสมุดตั้งอยู่ในป่าเมเปิลสีแดงที่อยู่ลึกเข้าไปในวิทยาลัย ภายในป่าเมเปิลสีแดงถูกก่อขึ้นเป็นรูปร่างตามธรรมชาติ มีเพียงการสวมใส่ตรานักศึกษาพิเศษของวิทยาลัยเท่านั้นที่จะทำให้ไม่หลงทางในป่าที่เต็มไปด้วยใบไม้สีแดงนี้

ใบเมเปิลขนาดใหญ่รูปทรงของมันคล้ายกับเปลวไฟที่กำลังลุกโชน แกว่งไกวไปตามแรงลม และดูเหมือนจะยิ่งสว่างขึ้นเมื่อเจอแสงแดด จนเกิดเป็นทัศนียภาพที่สวยงามในวิทยาลัยแห่งนี้

เมื่อมองไปยังสุดป่าเมเปิล ณ ที่แห่งนั้นปรากฏเป็นอาคารเก่าแก่ที่ทั้งดูลึกและยาวตั้งตระหง่านอยู่

จิตวิญญาณของหลูมู่หยานแล่นผ่านเข้ามาโดยพลัน แม้ว่าพื้นที่จะดูเป็นสถานที่ปิดและไม่ได้มีฐานที่ตั้งสำหรับฝึกจิตหรือสมาธิ แต่เพราะความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณ จึงสามารถปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณการฝึกจิตขั้นพื้นฐาน แถมยังสามารถตรวจจับได้ว่าภายนอกอาคารนั้นมีพลังงานอยู่โดยรอบเพื่อปกป้องห้องสมุดแห่งนี้

ทว่าหลูมู่หยานยังค้นพบว่าในช่วงเวลาเดียวกันมีกลิ่นอายเข้มข้นของดวงวิญญาณซุกซ่อนอยู่ นั่นทำให้นางมีความคิดที่อยากจะเข้ามาเป็นผู้ดูแลที่ห้องสมุดแห่งนี้

ประตูของศาลากังชูเปิดให้เข้าได้ตลอดทั้งปี นางยื่นป้ายนักเรียนให้กับผู้ดูแลทันทีเมื่อเท้าก้าวผ่านประตูเข้ามา หลังจากลงทะเบียนใช้ห้องสมุดตามกระบวนการเสร็จสิ้น นางจึงเดินเข้าไปในห้องด้านในและเดินตามป้ายเพื่อค้นหาสำเนาของ ‘บันทึกพืชภาคพื้นทวีปเทียนหลิง’

หลูมู่หยานหยิบสำเนานั่นออกมาและพลิกดูราว ๆ สองสามหน้า จากการกวาดสายตาดูแล้ว บันทึกเล่มนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ภาพประกอบเท่านั้น แต่ยังมีการบันทึกข้อมูลอย่างละเอียดอีกด้วย ใบหน้าของนางแสดงรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อนางได้เจอของที่กำลังตามหา

…จากนั้นนางจึงเดินไปบริเวณที่นั่งว่างริมขอบหน้าต่างและเริ่มอ่านบันทึกนั้นทันที

ใบของดอกบัวสีแดง ผลน้ำลายงู ผลเพลิง และหญ้ารวมวิญญาณที่ต้องใช้ในยาซีซุยซึ่งก็มีชื่อแตกต่างกันออกไปเล็กน้อย

หลูมู่หยานขมวดคิ้วเล็กน้อย ตามความทรงจำของเธอ การหาหญ้ารวมวิญญาณไม่ใช่เรื่องยาก เพราะสามารถหาได้ตั้งแต่ร้านขายยาธรรมดาไปจนถึงร้านขายยาที่ดูหรูหรามีระดับ แต่ที่ยากมันคือผลเพลิงต่างหาก เพราะมันไม่ค่อยมีให้เห็นในตลาด ถ้าต้องการก็จะต้องเข้าไปในเปลวเพลิง ซึ่งสามารถพบมันได้ที่เทือกเขาไฟโลกันต์ ชายแดนของเมืองโจว

หลูมู่หยานพลิกหนังสือดูภาพประกอบพันธุ์พืชเล่มอื่น ๆ อย่างรวดเร็ว พร้อมบันทึกข้อมูลของหนังสือให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้ใช้มันในภายหลัง...

หลังจากที่ ‘ฉีอี้ซวน’ รับเหรียญรางวัลเสร็จแล้ว เขาเดินเข้าไปในห้องสมุดเพื่อหาหนังสือเสริมที่เขาต้องการ แต่เมื่อฉีอี้ซวนกำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบน ‘หยูกวง’ ก็สังเกตเห็นหญิงสาวที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ทางด้านข้างขอบหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เด็กสาวสวมใส่ชุดสีม่วงดูเรียบง่ายและสง่างาม ผสมกับผ้าไหมสีเขียวสามพันเส้นถูกผูกด้วยริบบิ้นสีดำ แม้ใบหน้าเล็ก ๆ จะไร้ซึ่งการประทินผิวด้วยผงแป้ง แต่ก็ยังดูสวยงาม รวมไปถึงองค์ประกอบทั้งหมดบนใบหน้า และเรียวคิ้วที่แม้จะย่นเล็กน้อยแต่ก็ส่งให้เครื่องหน้าของเจ้าหล่อนยังคงไว้ด้วยความสวยงามอยู่ดี

แสงแดดอบอุ่นส่องเข้ามายังบริเวณด้านหลังของเด็กสาว เผยให้เห็นความอบอุ่นที่กระจายอยู่รอบกายภายใต้แสงอาทิตย์ เช่นเดียวกับอารมณ์ของนางที่ดูเหมือนเพิ่งได้รับการล้างบาป และถูกอนุญาตให้เข้าสู่ความสงบ สง่างาม และมีความสุข

เมื่อมองอย่างพิจารณาทำให้ฉีอี้ซวน สะดุ้งตกใจ พลางนึกขึ้นเงียบ ๆ ว่า ‘หญิงสาวที่เห็นคือหลูมู่หยานจริงหรือ?’ เพราะในความทรงจำของเขา หลูมู่หยานมักชอบแต่งกายหรูหรา แสดงมาดภูมิฐานเท่านั้น แต่นั่นเป็นเพียงแค่เสี้ยวความคิดที่เห็นผ่านดวงตาของฉีอี้ซวนก่อนที่เขาจะเปลี่ยนทิศทางไปยังชั้นที่สองแทน

หลังจากที่หลูมู่หยานได้อ่าน ‘หนังสือแห่งพืชทวีปวิญญาณสวรรค์’ ทั้งหมดแล้ว สายตาของนางยังเหลือบเห็นหนังสือบนชั้นหนังสือแนะนำทวีปแห่งสวรรค์ มือเรียวจึงพลิกดูทำให้พบกับ ‘หนังสือสัตว์ประหลาดและสัตว์ร้ายจากทวีปวิญญาณสวรรค์’ โดยบังเอิญ

นางอ่านหนังสือทุกเล่มด้วยความสนใจและบันทึกเนื้อหาทั้งหมดเอาไว้ พร้อมยืดตัวขึ้นนำหนังสือทั้งหมดที่อ่านกลับเข้าที่ และเดินออกจากห้องสมุดไปในที่สุด

เมื่อนึกถึงตำแหน่งที่พักในความทรงจำ หลูมู่หยานจึงรีบเดินออกจากป่าเมเปิลสีแดง แต่ในขณะที่นางกำลังจะเลี้ยวซ้ายเพื่อเดินไปต่อนั้น พลันก็ปรากฏเสียงยั่วยุอย่างรุนแรงดังขึ้นในหูของนาง

“โอ้ นี่ไม่ใช่คุณหลูหรอกหรือ ทำไมถึงวิ่งเร็วขนาดนี้เมื่อเห็นพวกเราล่ะยันรัน? หรือว่ากำลังกลัวที่จะพ่ายแพ่หรือเปล่า?”

หลูมู่หยานหันมองไปรอบ ๆ นางสังเกตเห็นชายสองคนและหญิงสองคนเดินออกมาจากอีกฟากของป่าเมเปิลสีแดง เมื่อลองมองจะเห็นว่าผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่นั้นดูงดงาม โดยมีกระกระโปรงแดงตัวใหญ่ที่โอบหุ้มเรือนร่างอันร้อนแรงไว้ ด้วยใบหน้าที่แสดงความเป็นอิสตรี หากมองในแวบแรกก็คงจะดูเป็นหญิงไร้สมอง

ถัดจากนางปรากฏเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยงาม ผิวขาวสว่าง ยิ่งมีรอยยิ้มเขิน ๆ แต่งแต้มบนใบหน้า และชุดสีเหลืองขนห่านก็ยิ่งทำให้นางดูอ่อนโยนและสง่างาม

หลูมู่หยานจำคนสองคนได้จากห้วงความคิด หญิงสาวที่อยู่ในชุดสีแดงคือ ‘เซงรู’ ลูกสาวของพ่อค้าในจักรวรรดิผู้มั่งคั่ง ส่วนหญิงสาวอีกหนึ่งคนคือ ‘กู่ยันรัน’ ที่เปรียบดังดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ที่ทำร้ายนาง

ทว่าผู้ชายสองคนที่เดินกับผู้หญิงสองคนนั้นแลดูจะโดดเด่นกว่าหญิงสาวทั้งสอง คนหนึ่งมีใบหน้าเรียบเฉย เย็นชา รูปร่างสูงโปร่ง ประกอบกับการแต่งกายด้วยชุดสีดำที่ทำให้แสดงออกถึงเสน่ห์ของความเป็นชายผ่านความเย็นชาและเย่อหยิ่ง เขาคือ ‘ฉีอี้ซวน’…

ขณะที่อีกคนสวมชุดสีม่วงหรูหรา ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยดวงตาสีพีช มีเสน่ห์ตามแบบฉบับบุรุษเพศ และมีลักษณะไปทางโบฮีเมียน ซึ่งนั่นก็คือเจ้าชายห้าแห่งอาณาจักรหยานโจว

“อย่าพูดอย่างนั้นรูรู ข้าว่าวันนั้นมีบางอย่างผิดปกติ” กู่ยันรันดึงแขนเสื้อของเจิ้งลูเบา ๆ เสียงของนางนุ่มนวลและอ่อนโยน

เซงรูมองอย่างโต้แย้งไม่ได้ ก่อนจะเปล่งวาจาออกมาอย่างดุเดือด “เจ้าใจดีเกินไปจะถูกคนอื่นรังแกเอาได้”

หลูมู่หยานเฝ้าดูนักแสดงทั้งสองอย่างเย็นชาและไม่ได้สนใจฉากดังกล่าวมากนัก นางเพียงเหลือบมองพวกเขาทั้งสี่ก่อนที่จะหันกลับมาและกำลังตัดสินใจจะเดินออกจากบริเวณนี้ไป

การเคลื่อนไหวของหลูมู่หยานทำให้ทั้งสี่คนดูประหลาดใจ โดยเฉพาะกู่ยันรัน หากเป็นไปตามสถานการณ์ที่ผ่านมาหลูมู่หยานคงจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างแน่นอน และคงชี้ไปที่เซงรูพร้อมกับตะโกนใส่นางไปแล้ว ทำให้บรรยากาศดูเย็นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งกว่านั้น เสื้อผ้าและอารมณ์ที่ถูกปลดเปลื้องทำให้ดูเหมือนจะเป็นคนละคน และจู่ ๆ ลางสังหรณ์ไม่ดีก็ผุดขึ้นในใจของกู่ยัยรัน

“หลูมู่หยาน หยุดเดี๋ยวนี้!” เซงรูตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว เมื่อหลูมู่หยานไม่ได้มีทีท่าจะสนใจคำพูดของนาง

ขณะเดียวกัน ฉีอี้ซวนไม่ได้คิดที่จะหยุดหลูมู่หยานแต่อย่างใด เขาเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อยและคิดได้ว่าที่ห้องสมุดก่อนหน้านี้อารมณ์ของหลูมู่หยานดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน และนางก็หายตัวไปหลังจากที่เขาออกมา

หลังจากที่เขาออกจากห้องสมุด เขาได้พบกับพวก ‘หยุนจิน’ ทั้งสามคนและออกจากป่าเมเปิลสีแดงพร้อมกัน เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบหลูมู่หยานที่นี่อีก ซึ่งวันนี้หลูมู่หยานไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มเข้ามาพูดคุยกับเขาหลังจากที่ได้เจอกัน และนั่นก็ทำให้ฉีอี้ซวนอยากเห็นแล้วว่าหลูมู่หยานต้องการที่จะทำอะไรกันแน่

เสียงนี้ยังดึงดูดความสนใจของนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ ที่หยุดการกระทำทุกอย่าง และหันมาสนใจกับการแสดงอันดีเยี่ยมฉากนี้