ตอนที่ 27 คุณ...คุณ...คุณชื่อว่าอะไรนะ?

หลังจากผู้บริหารระดับสูงของบริษัท อี้หลิน เอเจนซี่ ออกมา หลายคนก็เห็น หลิง ซีเอ๋อร์, เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน ทันที

แต่น่าเสียดาย พวกเขารู้จักเพียง หลิง ซีเอ๋อร์ และไป๋ ฮันเยียน เท่านั้น พวกเขาไม่รู้จัก เย่เฉิน

ในบรรดาข้อมูลที่อดีตประธานได้มอบให้พวกเขาเกี่ยวกับ เย่เฉิน นั้น มีเพียงหมายเลขโทรศัพท์ ไม่มีรูปถ่ายของ เย่เฉิน

กลุ่มผู้บริหารระดับสูงของบริษัท อี้หลิน เอเจนซี่ เตรียมมายืนรออยู่หน้าบริษัท เพื่อเตรียมต้อนรับ ประธานเย่ ที่กำลังจะมาถึง

“ผู้จัดการหยาง ฉันขอไปจัดการเรื่องนี้ก่อน”

ผู้อำนวยการหลิว มอง หลิง ซีเอ๋อร์ แวบหนึ่งแล้วพูดกับ หยาง เสวียหมิน

“ไปเถอะ อีกอย่าง หลังจากนี้ให้ หลิง ซีเอ๋อร์ ทำตัวให้เรียบร้อยหน่อย”

หยาง เสวียหมิน พยักหน้า แล้วกล่าวเสริมไปอีกประโยคหนึ่ง

“เข้าใจแล้ว”

ผู้อำนวยการหลิว พยักหน้าแล้วเดินไปหา หลิง ซีเอ๋อร์, เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน

เมื่อเห็น ผู้อำนวยการหลิว เดินเข้ามา หลิง ซีเอ๋อร์ ก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น

“คุณเตรียมตัวถูกไล่ออกจากบริษัทได้เลย”

หลิง ซีเอ๋อร์ กอดอกไปพลางพูดขึ้นอย่างหยิ่งผยอง

“มีเรื่องอะไรกัน?”

ผู้อำนวยการหลิว เดินเข้ามาแล้วพูดด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

ประธานเย่ กำลังจะมาถึง แล้วคนพวกนี้กลับมาก่อเรื่องวุ่นวายหน้าบริษัท แบบนี้ไม่ใช่กำลังสร้างปัญหาให้บริษัทหรือ?

“ผู้อำนวยการหลิว พวกเขาด่าฉัน”

หลิง ซีเอ๋อร์ เอ่ยคำกล่าวหาออกไปอย่างไม่รู้สึกผิด โดยเธอชี้ไปที่ เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน

“ฉันทำงานหนักเพื่อบริษัท…”

หลิง ซีเอ๋อร์ แสร้งพูดทำตัวเป็นผู้บริสุทธิ์

“ตอนนี้แม้แต่ผู้คนในบริษัทก็ยังจะกีดกันฉัน ผู้อำนวยการหลิว คุณต้องช่วยฉันด้วยนะ”

หลังจากฟัง หลิง ซีเอ๋อร์ พูด ผู้อำนวยการหลิว พลันพยักหน้า

เขาเข้าใจคร่าวๆ แล้ว แม้ว่า หลิง ซีเอ๋อร์ จะพูดแบบนั้น แต่เขาก็รู้จักนิสัยของ หลิง ซีเอ๋อร์ ดี

แน่นอน.. ผู้อำนวยการหลิว รู้ดีว่า สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น คงไม่เป็นอย่างที่ หลิง ซีเอ๋อร์ พูดแน่ๆ

แต่ตอนนี้ เขาไม่สนใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆ

สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือทำให้เรื่องนี้สงบลงโดยเร็ว เพื่อให้ หลิง ซีเอ๋อร์ หยุดวุ่นวาย และเตรียมตัวต้อนรับการมาถึงของ ประธานเย่ อย่างจริงใจ

วันนี้เหตุใด หลิง ซีเอ๋อร์ ถึงมาที่บริษัท นั่นก็เพราะ ผู้อำนวยการหลิว สั่งเธอโดยเฉพาะ

เขาเรียก หลิง ซีเอ๋อร์ มา เพื่อให้ หลิง ซีเอ๋อร์ ได้เจอหน้า ประธานเย่

เขาหวังเพียงว่าจะให้ หลิง ซีเอ๋อร์ เป็นที่รู้จักต่อหน้า ประธานเย่ และทิ้งความประทับใจที่ดีไว้

“ผู้อำนวยการหลิว เรื่องมันไม่ใช่เป็นแบบนั้นนะคะ”

ไป๋ ฮันเยียน หลังจากฟังสิ่งที่ หลิง ซีเอ๋อร์ พูดแล้ว เธอก็รีบอธิบายแทน เย่เฉิน

“พี่สาวซีเอ๋อร์ เป็นคนเริ่มทำเรื่องยากๆ ให้เขาก่อน แล้วเรื่องมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ พี่สาวซีเอ๋อร์…”

แต่ไม่ทันที่ ไป๋ ฮันเยียน จะพูดจบ ผู้อำนวยการหลิว ก็พูดขึ้นมา

“ไม่ต้องพูดแล้ว คิดว่าฉันไม่รู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ผู้อำนวยการหลิว ตำหนิ

คำพูดของ ผู้อำนวยการหลิว ทำให้ ไป๋ ฮันเยียน โกรธมาก

หลิง ซีเอ๋อร์ หยิ่งยโส แต่ ผู้อำนวยการหลิว ไม่เพียงไม่ตำหนิ หลิง ซีเอ๋อร์ แต่กลับหันมาตำหนิเธอแทน

เมื่อเห็น ผู้อำนวยการหลิว ตำหนิ ไป๋ ฮันเยียน หลิง ซีเอ๋อร์ ก็พลันมีรอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“ผู้อำนวยการหลิว คนแบบนี้ไม่ควรอยู่ในบริษัท”

“ไล่พวกเขาทั้งคู่ออกไปเถอะคะ”

หลิง ซีเอ๋อร์ พูดอีกครั้ง

“ฉันจะพิจารณาเรื่องนี้อีกที ถ้าเรื่องเป็นไปอย่างที่เธอพูดจริงๆ พวกเขาจะไม่ได้อยู่ในบริษัท อี้หลิน เอเจนซี่ อีกต่อไปแน่นอน”

ผู้อำนวยการหลิว เปิดปาก ดูเหมือนว่าเขาพยายามที่จะจัดการกับมันอย่างยุติธรรม

ฟังจากสิ่งที่ ผู้อำนวยการหลิว พูด แม้แต่คนโง่ยังสามารถ..ฟังเข้าใจได้

เห็นชัดว่าเขายืนข้าง หลิง ซีเอ๋อร์ และเตรียมจะไล่ เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน ออกไปพร้อมกัน

“ขอบคุณคะ ผู้อำนวยการหลิว”

หลิง ซีเอ๋อร์ กล่าวอย่างรวดเร็ว

“ผู้อำนวยการหลิว คุณช่างเป็นผู้นำที่เอาใจใส่พนักงานที่สุด และยุติธรรมที่สุดในบริษัท..” (ชมหรือแดกดัน.. วิ?)

หลิง ซีเอ๋อร์ ประจบ ผู้อำนวยการหลิว ทั้งมองเย้ย เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน ไปพร้อมกัน

ขณะนี้ หลิง ซีเอ๋อร์ แค่เพียงยังไม่ได้เขียนคำว่า ‘หยิ่งยโส’ และ ‘ความภาคภูมิใจ’ ไว้บนหน้าของเธอเท่านั้น

หลังจากเห็น ผู้อำนวยการหลิว เข้ากันดีกับ หลิง ซีเอ๋อร์ ไป๋ ฮันเยียน ก็โกรธจนตัวสั่น

คนประเภทนี้ดีแต่ปกป้องพวกพ้อง แสร้งทำเป็นคนยุติธรรม ซึ่งคนประเภทนี้คือคนที่น่ารังเกียจที่สุด

“หึหึ บริษัท อี้หลิน เอเจนซี่ มีผู้บริหารแบบคุณ เดี๋ยวก็คงต้องเกิดปัญหาขึ้นในไม่ช้าก็เร็ว”

“และบริษัทแบบนี้ ฉันไม่อยู่ก็ได้”

ไป๋ ฮันเยียน รู้สึกผิดหวังมาก

แม้ว่าเธอจะเคยยอมขอร้อง หลิง ซีเอ๋อร์ เพื่อ เย่เฉิน มาก่อน

แต่เธอก็มีขีดจำกัดในการทำสิ่งต่างๆ เช่นกัน ยิ่งกับในสถานการณ์แบบนี้ เธอจะไม่ก้มหัวขอร้องแน่นอน

หากกรณีเลวร้ายที่สุด เธอก็แค่เพียงลาออก

“คุณ…”

เมื่อถูก ไป๋ ฮันเยียน ด่าต่อหน้า ผู้อำนวยการหลิว ก็โกรธมาก

โดยไม่ต้องรอให้ ผู้อำนวยการหลิว พูดต่อ ไป๋ ฮันเยียน ก็เตรียมจะหันหลังกลับไปเก็บของออกจากบริษัท

แต่ก่อนที่ ไป๋ ฮันเยียน จะหันหลังกลับ เย่เฉิน ก็เข้ามาหยุดขวางเธอไว้ทันที

เรื่องในวันนี้ เห็นที่ เย่เฉิน จำต้องจัดการแล้ว!

และเขาจะปกป้อง ไป๋ ฮันเยียน!

“การมีผู้บริหารแบบคุณ ฉันรู้สึกละอายใจแทนบริษัท อี้หลิน เอเจนซี่ จริงๆ”

หลังจากหยุด ไป๋ ฮันเยียน แล้ว เย่เฉิน หันไปพูดกับ ผู้อำนวยการหลิว ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ก่อนหน้านี้บริษัท อี้หลิน เอเจนซี่ มีพนักงาน และผู้บริหารแบบนี้ เขาไม่เคยคิดจะสนใจ

แต่ตอนนี้ เขาได้กลายเป็นประธานบริษัท อี้หลิน เอเจนซี่แล้ว เขาต้องจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด!

เมื่อเห็น เย่เฉิน ที่จู่ๆ ลุกยืนขึ้นมา หลายคนก็ตกใจเล็กน้อย

“คุณมีตำแหน่งอะไรในบริษัท อี้หลิน เอเจนซี่?”

เย่เฉิน ถาม

“ฉันเป็นผู้อำนวยการฝ่ายบุคคลของ อี้หลิน เอเจนซี่”

ผู้อำนวยการหลิว ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เดิมทีฉันตั้งใจจะสืบสวนเรื่องให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยจัดการ..”

“แต่ตอนนี้ เห็นพวกคุณไม่เคารพผู้บริหารอย่างฉัน.. งั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว”

“เก็บของแล้วออกไปซะ พวกคุณถูกไล่ออก”

ผู้อำนวยการหลิว โกรธมาก ไล่ เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน ออกทันที

“ฮึ ฉันคิดว่าคนที่ควรออกจาก อี้หลิน เอเจนซี่ ..คือคุณ”

เย่เฉิน ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบ และเขาได้พูดบางอย่างที่น่าตกใจออกมา

คำพูดของ เย่เฉิน ทำให้ทุกคนโดยรอบข้างรู้สึกงุนงง

อะไรนะ?

เมื่อกี้พวกเขาได้ยินอะไร?

ชายหนุ่มคนนี้พูดว่าคนที่ควรออกจาก อี้หลิน เอเจนซี่ คือ ผู้อำนวยการหลิว?

พวกเขาไม่ใช่ว่าฝันไปใช่ไหม?

ไป๋ ฮันเยียน รู้สึกสับสน เธอไม่คิดว่า เย่เฉิน จะกล้าพูดขนาดนี้

แม้แต่ใบหน้าของ หลิง ซีเอ๋อร์ ก็เต็มไปด้วยความตกใจ และเธอไม่เชื่อว่า เย่เฉิน จะกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา

ผู้อำนวยการหลิว โกรธมาก

“ดี ดีมาก ดีมากๆ..”

ผู้อำนวยการหลิว ตะโกนดุด่า เย่เฉิน เสียงดัง

ไม่ไกลจากนั้น หยาง เสวียหมิน และคนอื่นๆ ที่กำลังรอการมาถึงของ ประธานเย่ พลันได้ยินเสียงตะโกนของ ผู้อำนวยการหลิว ก็ตกใจ

เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?

สีหน้าของ หยาง เสวียหมิน เปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที

เขาขอให้ ผู้อำนวยการหลิว รีบจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จโดยเร็ว แต่ทำไมยิ่งจัดการก็ยิ่งวุ่นวาย

เมื่อคิดแล้ว หยาง เสวียหมิน ก็เดินตรงไปหา ผู้อำนวยการหลิว

เมื่อ หยาง เสวียหมิน เริ่มเคลื่อนไหว ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ ของบริษัทก็เดินตามไปทันทีอย่างใกล้ชิด

“ไป๋ ฮันเยียน และแก…”

ผู้อำนวยการหลิว ที่ชี้นิ้วไปที่ เย่เฉิน และไป๋ ฮันเยียน พลางตะโกนด่าเสียงดัง

แต่หลังจากที่เขาพูดชื่อ ไป๋ ฮันเยียน และเตรียมจะเรียกชื่อ เย่เฉิน อีกครั้ง

ในตอนนั้นเองที่ ผู้อำนวยการหลิว ตระหนักว่าเขาไม่รู้จัก เย่เฉิน ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขา

“ไอ้หนุ่ม แกชื่ออะไร?”

ผู้อำนวยการหลิว ถาม เย่เฉิน

“เย่เฉิน”

“เย่เฉิน ดี นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แก.. เย่เฉิน และไป๋ ฮัน…”

หลังจากได้ยินคำตอบของ เย่เฉิน ผู้อำนวยการหลิว ก็พูดต่อ

แต่เขาพูดไปได้ครึ่งคำ เขาก็พลันหยุดชะงัก ..ตัวแข็งทื่อไป

อะไรนะ?

ไอ้หนุ่มนี่มัน ..ชื่อว่าอะไรนะ?

เขาชื่อ เย่เฉิน?

ชื่อนี้ทำไมดูคุ้นจังนะ?

เพียงแต่หลังจากนั้น ผู้อำนวยการหลิว แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง จึงถามด้วยเสียงสั่นเครือไปว่า :

“คุณ...คุณ...คุณชื่อว่าอะไรนะ?”