บทที่ 27 เทคนิคบ่มเพาะพลังไร้นาม

หลงเหรินกำลังประชุมกับเหล่าผู้อาวุโสว่าจะทำอย่างไรต่อ การประชุมนี้รวมถึงผู้อาวุโสสูงสุดและผู้อาวุโสใหญ่ ส่วนหัวข้อการประชุมคือการค้นหาหลงเทียน แต่ในขณะนั้นเองก็มีหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อถือได้ของหลงเหรินเข้ามาในห้อง และแจ้งข้อมูลที่เขาได้รับจากทหารยามเกี่ยวกับหลงเทียน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลงเหรินก็รีบมุ่งหน้าไปหาหลงเทียนทันที เขาได้รับแจ้งว่าหลงเทียนกลับมาแล้วและปลอดภัยดี ผู้อาวุโสคนอื่นๆเองก็ตกใจเช่นกัน เมื่อได้ยินว่าหลงเทียนกลับมาแล้ว และพวกเขาก็เห็นหลงเหรินออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสส่วนใหญ่ในห้องประชุมตัดสินใจที่จะไปกับเขาด้วย แม้ว่าในสายตาของพวกเขาหลงเทียนถือเป็นคนไร้ค่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีก่อน และพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับหลงเทียนแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหลงเหรินเป็นห่วงหลานชายของตัวเองมาก พวกเขาก็ต้องทำตัวเหมือนเป็นห่วงเป็นใยเช่นกัน อย่างน้อยก็แค่ภายนอก

หลงเหรินเข้าไปในสวนของหลงเทียนและเห็นซือหม่าจืออี้กำลังกอดหลงเทียนแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาไม่หยุด เมื่อเห็นเช่นนั้นหลงเหรินก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาได้เห็นกลับตาตัวเองแล้วว่าหลงเทียนกลับมาได้อย่างปลอดภัย

“เทียนเอ๋อ เจ้ากลับมาได้อย่างปลอดภัย! ปู่คิดถึงเจ้ามาก เจ้าทำให้ชายชราคนนี้เป็นห่วงเกือบตาย” หลงเหรินพูดกับหลงเทียนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ

หลงเหรินไม่ได้ถามเขาว่า เขาหายตัวไปได้อย่างไรและเกิดอะไรขึ้น ในใจของเขา หลงเทียนไม่สามารถพูดตอบโต้เขาได้ แม้จะถูกถามก็ตาม ดังนั้นหลงเหรินจึงตัดสินใจที่จะหาคำตอบด้วยตัวเอง และค้นหาถูเย่วต่อไป

หลงเฉินหยุดกอดซือหม่าจืออี้เมื่อเขาสังเกตเห็นหลงเหริน จากนั้นพวกเขาก็แยกกัน แล้วตอนนี้มีผู้อาวุโสของตระกูลหลายคนรวมตัวอยู่ที่นี่

“เขาคือหลงเทียนจริงๆ และกลับมาได้อย่างปลอดภัย!” ผู้อาวุโสหลายคนต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ

‘ถ้าเขาปลอดภัยและไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร นั่นถือเป็นเรื่องดี แต่ทำไมทั้งที่พวกเราออกตามหาเขาทั่วเมืองแล้ว แต่กลับไม่พบตัวเขา?’ ผู้อาวุโสสูงสุดหลงฮัวสงสัยว่าทำไมหลงเทียนที่หายตัวไปหลายวัน จู่ๆก็กลับมาอย่างกะทันหันและไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะลูกชายของเขา

“ท่านพ่อ...เทียนเอ๋อของเรา...หา...” ซือหม่าจืออี้มองไปที่หลงเหรินขณะพูด แต่เสียงของหลงเฉินก็ดังขึ้นกลางคันและขัดจังหวะของนาง

“แน่นอนท่านปู่ ข้าจะได้รับบาดเจ็บง่ายๆได้อย่างไร? ยังไงข้าก็มีสายเลือดเดียวกับท่าน” หลงเฉินกล่าว เขาพูดด้วยรอยยิ้มขณะมองไปที่หลงเหรินดวงแววตาสีทองที่เปล่งประกายสดใสเหมือนแต่ก่อน

“ฮ่าฮ่าฮ่า...แน่นอน เจ้ากล้าหาญเหมือนกับพ่อของเจ้าไม่มีผิด” หลงเหรินกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ซึ่งผู้อาวุโสหลายคนก็สังเกตเห็นเรื่องนี้เช่นกัน

หลงเหรินเดินเข้าไปใกล้หลงเฉินและคุกเข่าลง เขาจ้องมองไปที่หลงเฉินพร้อมกับถามว่าเขากลับมาเป็นปกติแล้วอย่างนั้นหรือ ซึ่งหลงเฉินก็ตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้มเป็นการยืนยันคำถามของเขา

ผู้อาวุโสทุกคนต่างตกตะลึง เมื่อพบว่าหลงเทียนหายเป็นปกติแล้ว อัจฉริยะผู้ที่ก่อนหน้านี้ได้รับการยกย่องว่าจะปรากฏตัวครั้งหนึ่งในรอบพันปีได้กลับมาแล้ว ผู้อาวุโสบางคนเริ่มมีความหวังและรอเฝ้าดูความสำเร็จของเขาในอนาคต ในขณะที่บางคนก็มองเขาด้วยความเคารพ

แต่ก็มีหลายคนที่คิดว่าปีทองของหลงเทียนได้ผ่านไปแล้ว แม้เขาจะหายดีแล้วก็ตาม แต่เขาจะทำอะไรได้

ในขณะที่ทุกคนตกใจที่หลงเทียนกลับมาเป็นปกติแล้ว ก็มีแววตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองไปที่เขา แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น

“มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่เจ้าหายเป็นปกติแล้ว...เดี๋ยวก่อน...ทำไมข้าถึงไม่เห็นระดับบ่มเพาะพลังของเจ้า?” หลงเหรินพยายามมองดูหลงเทียน พยายามดูว่าเขามีสุขภาพแข็งแรงดีหรือไม่ แต่ก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง เขาไม่สามารถมองเห็นระดับบ่มเพาะพลังของหลงเทียนได้

หลังจากที่หลงเหรินกล่าวเช่นนั้นออกมา ผู้อาวุโสทุกคนก็เริ่มตรวจสอบหลงเทียนและยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาไม่เห็นระดับบ่มเพาะพลังของเขาเช่นกัน

ก่อนหน้านี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลงเหรินมักจะสังเกตดูความก้าวหน้าของหลงเทียนอยู่เสมอ แต่ก็พบว่าเขายังคงติดอยู่ในระดับหลอมกายาขั้น 10 ทว่าตอนนี้เขากลับมองไม่เห็นมัน

“คนที่ลักพาตัวเจ้าไปทำลายตันเถียนของเจ้าและปล่อยเจ้ากลับมาอย่างนั้นรึ? บอกปู่มาว่ามันเป็นใคร ข้าจะฆ่ามันให้ตายโดยไม่จำเป็นต้องฝังศพ” หลงเหรินกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว

ตามข้อสงสัยของหลงเหริน มีเพียงแค่ 3 กรณีเท่านั้นที่เขาไม่สามารถมองเห็นระดับบ่มเพาะพลังของอีกฝ่ายได้ กรณีแรกอีกฝ่ายเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาและไม่ได้ฝึกฝนบ่มเพาะพลัง หรือตันเถียนถูกทำลาย

กรณีที่สอง ฝ่ายตรงข้ามมีความแข็งแกร่งกว่าหลงเหริน แต่หลงเหรินทราบดีว่าไม่มีทางที่ระดับบ่มเพาะพลังของหลงเทียนจะอยู่เหนือกว่าเขา

กรณีที่สามฝ่ายตรงข้ามมีอุปกรณ์ที่สามารถปกปิดความแข็งแกร่งของตัวเองได้ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้สำหรับหลงเทียนเช่นกัน เนื่องจากหลงเหรินคิดว่าไม่มีทางที่หลงเทียนจะมีอุปกรณ์แบบนั้น หลงเหรินรู้ดีว่าอุปกรณ์ที่สามารถปกปิดความแข็งแกร่งได้นั้นหายากแค่ไหน อย่างต่ำมันต้องเป็นอุปกรณ์ระดับนภา

หลงเหรินไม่เชื่อว่าหลงเทียนจะมีอุปกรณ์ระดับนภาหรือสูงกว่านั้นอยู่กับตัว แม้แต่ตัวเขาเองยังมีอาวุธระดับปฐพีไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามีเพียงแค่กรณีแรกเท่านั้นที่มีความเป็นไปได้มากที่สุด เนื่องจากหลงเทียนไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ในสายตาของหลงเหรินจึงมีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้นที่เป็นไปได้มากที่สุด หลานชายของเขาถูกทำลายตันเถียน

“อะไรนะ? ปู่ไม่เห็นระดับบ่มเพาะพลังของข้า?” หลงเฉินพูดด้วยความตกใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าไม่สามารถมองเห็นระดับบ่มเพาะพลังของเขาได้

หลงเฉินเริ่มสงสัยว่ามันเป็นเพราะเทคนิคบ่มเพาะพลังไร้นามของเขาหรือไม่ หรือเป็นเพราะความลับของแหวน นอกจากนี้หลงเฉินก็สงสัยสร้อยคอของเขาเช่นกัน ที่ก่อนหน้านี้เขาได้มันมาจากแหวนมิติและสวมใส่มัน ทว่าเขากลับทำมันหล่นหายที่ไหนสักแห่งและยังหามันไม่เจอ นี่คือสิ่งที่เขาคิด ซึ่งหลงเฉินไม่รู้ว่าสร้อยหยกนั่นได้เข้าไปในร่างกายของเขาแล้ว และกำลังเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา

“ข้าสัญญากับปู่ว่าข้าไม่ได้ถูกทำลายตันเถียน” หลงเฉินพูดกับหลงเหริน

“ท่านปู่ พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ จากนั้นค่อยนั่งลงและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วหลังจากนั้นข้ามีธุระที่ต้องสะสางด้วยตัวเองนิดหน่อย” หลงเฉินกล่าวกับหลงเหรินอย่างเงียบสงบ ขณะที่เขากำลังนึกถึงสิ่งที่หลงชูทำกับเขา

หลงเหรินตอบตกตลงและเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับหลงเฉินและซือหม่าจืออี้ ส่วนเหล่าผู้อาวุโสก็ตัดสินใจที่จะแยกย้ายกันไป ขณะที่พวกเขาแยกย้ายกันกลับ สิ่งเดียวที่พวกเขาคิดคือหลงเทียนกลับมาเป็นปกติแล้ว