บทที่ 16 ข้าไม่ต้องการบริการพิเศษ

บทที่ 16 ข้าไม่ต้องการบริการพิเศษ

"ขอบคุณที่ช่วยข้าเอาไว้" โซลลุกขึ้นจากพื้น แม้ว่าขาของเขาจะยังอ่อนแรง แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะยืนขึ้นและมองตรงไปยังชายผ้าพันแผล

"พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ ไม่ควรอยู่คนเดียวในหอคอยตะวันออกเวลากลางคืน จนกว่าเจ้าจะมีความรู้และความแข็งแกร่งมากพอ มีเพียงแต่ห้องพักของเจ้าเท่านั้นที่ปลอดภัย"

เสียงของเขาเบา แต่ก็ฟังชัดเจนมาก

"ข้าขอโทษ ข้าไม่ทราบ.."

"กลับไปได้แล้ว"

โซล ถูกขัดจังหวะขณะที่เขากำลังพูด

ชายผ้าพันแผลยกมือขึ้นและโบกมือ ได้มีสายลมพัดผ่านโซล ขณะที่เขากะพริบตา

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง โซลก็พบว่าเขาได้มายืนอยู่นอกประตูห้องพัก 604 แล้ว

เขารีบตรวจสอบดูทางเดินทั้ง 2 ด้านอย่างรวดเร็ว มันมีเพียงแสงเที่ยงสลัวๆที่สั่นไหวไปมา ประกอบกับความเงียบยามเช้า

โซลเปิดประตูห้องพักและรีบเดินเข้าไปโดยไม่ต้องคิด

.....

เป็นเวลา 12 นาฬิกา

นาฬิกาทรายสีน้ำเงินพลิกคว่ำทันที ทรายที่สะสมก็เริ่มตกลงมาอีกครั้ง เมื่อเวลาเดินผ่านไปช้าๆ

ประตูห้องพักที่ตั้งอยู่บนชั้นที่ 11 ของหอคอยตะวันตกก็เปิดออก

มาร์คเดินออกมาจากห้อง ไปยังทางเดินมืดๆ เขามองเข้าไปยังประตูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

"เที่ยงคืนแล้ว ข้อตกลงของเจ้าจบลงเท่านี้ ข้าจะช่วยแค่เฉพาะครั้งนี้เท่านั้น ไม่ว่าเขาจะรอดหรือไม่ก็ตาม เขาเป็นพ่อมดฝึกหัดรุ่นน้องของข้า!"

สีหน้าของมาร์คเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด มันไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนก่อนหน้านี้

ซิด เดินออกมาจากห้องพักตรงข้าม พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

"แน่นอน นั้นเป็นสิ่งที่เราตกลงกันเอาไว้ เจ้าอยากรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงต้องสังหารเจ้าเด็กนั้น"

"ไม่" มาร์คพูด ขณะที่เขากระแทกประตูปิดตามหลัง

"น่าเบื่อจริงๆ เจ้าโง่ที่จัดการกับศพตลอดทั้งวันก็เป็นแบบนี้แหละ"

ผมสีทองของซิดสะท้อนกับแสงเทียนสลัว ท่ามกลางความมืด แสงเทียนได้แบ่งเงาบนใบหน้าเขาออกเป็นหลายส่วน

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างน่ารังเกียจ จากนั้นก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง

"สมุดบันทึก อยู่ที่เจ้าเด็กนั้น สมุดบันทึกจะปรากฏอีกครั้งก็ต่อเมื่อเจ้าของคนก่อนตาย เจ้าเด็กเหลือขอนั้นโชคดีจริง ข้าเฝ้ารอมันมานานนับปี แต่เจ้าเด็กนั้นกลับได้มันไป"

มือขวาของซิด คว้าไปในอากาศ 2 3 ครั้ง ราวกับเขายังจำสัมผัสตอนที่เขาจับสมุดเล่มนั้นขึ้นมาได้

น่าเสียดาย หลังจากที่เขารู้ว่าสมุดเล่มนั้นอยู่ที่ไหน เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่านั้นคือสิ่งที่เขากำลังตามมา

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาสังหารโซล และค้นร่างกายของมัน เขากับพบว่าสมุดปกแข็งเล่มนั้นหายไปแล้ว

ไอ้ขยะโซลกลับมาหายใจอีกครั้ง

มันมีเพียงคำอธิบายเดียว นั้นคือ สมุดเล่มนั้นได้ช่วยมันเอาไว้

เมื่อมองดูใบหน้าของ โซล ซิดอยากจะสังหารเจ้าเด็กบ้านี้ด้วยมือเขาเองนับครั้งไม่ถ้วน

แต่ในบันทึกของท่านปู่บอกเอาไว้ มันคนที่สังหารเจ้าของสมุดบันทึก จะไม่ได้รับสมุดบันทึกเล่มนั้น

ดังนั้นเขาจึงต้องหาทางอื่น

ซิด กลับเข้าไปในห้องพักของเขาและหลับตาลง

"สมุดบันทึกของพ่อมดแห่งความตาย เจ้ามีคืออะไรกันแน่? ถึงกับขนาดทำให้ท่านปู่ของข้าสังหารญาติพี่น้อง เพื่อนพ้องเพื่อตามหามัน!"

แม้ซิดจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เขาก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เขาต้องได้ สมุดบันทึก ที่ทำให้เขาปู่ที่แข็งแกร่งของเขาไล่ตามมันอย่างบ้าคลั่ง!

....

หลังจากวันที่วุ่นวายได้ผ่านพ้นไป โซลก็ยังคงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียน

แต่ความเป็นจริงแล้ว

เมื่อตอนเที่ยงคือ ตัวเขาลงนอนบนเตียงบังคับตัวเองให้หลับ

แต่ฉากที่แปลกประหลาดและน่าสะพรึงกลัวในห้องทดลอง ได้ปรากฏในหัวเขาเสมอ

ความผิดปกติในห้องทดลองหรือว่าจะเกี่ยวข้องกับรุ่นพี่มาร์ค? ทำไมเขาถึงต้องสังหารข้ากัน?

แล้วชายผ้าพันแผลสีชมพูนั้นคือใครกัน? เขาอาจเป็น 1 ใน 5 อาจาร์ย ไหมนะ?

"แต่มันดูไม่สุภาพที่จะเรียกเขาว่า ผ้าพันแผลชมพู" โซลคิดถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเพื่อให้กำลังใจตัวเอง "เขาทรงพลังมากแถมยังมีความสามารถที่แปลกประหลาด เรียกเขาว่า ผ้าพันแผลชมพู ก่อนก็แล้วกัน"

ขณะที่ โซล กำลังจะหลับ

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

ทำไมถึงมีคนมาเคาะประตู หรือว่าจะเช้าแล้วเป็นเคลี ที่มาตามเขา?

โซลลุกขึ้นและพบว่ามันเพิ่งจะตี 1 กว่าเอง

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

คนที่อยู่ด้านนอกประตูยังคงเคาะประตูอยู่

โซล ไม่อยากไปเปิดมัน เขาเพิ่งผ่านประสบการณ์อันน่าสะพรึงกลัว ตอนนี้เขารู้สึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

"นายท่านเจ้าคะ"

คนที่อยู่ด้านนอกประตู ทนไม่ไหวแล้วจึงเรียกเขาเบาๆ

โซล เดินมาเปิดประตู แง่มออกเป็นช่องว่างเล็กๆ

นางเป็น สาวใช้เมื่อตอนกลางวัน

ตอนนี้ นางสวมชุดคลุมสีชมพู

มีเพียงใบหน้าที่งดงามและคอที่ขาวเนียนของนางที่ถูกเผยออกมา และภายใน.... ดูเหมือนนางไม่ได้สวมอะไรเลย

โซลยังคงยืนอยู่หน้าประตู

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่"

"นายท่าน" สาวใช้ยิ้มด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ "ข้ารู้ว่าท่านยังเด็กอยู่ แต่ท่านไม่อยากสัมผัสมันงั้นเหรอ"

ทันทีที่นางพูดจบ สาวใช้คนนั้น ก็ปลดชุดคลุมออก เผยให้เห็น...

ร่างที่ทำมาจากไม้

ทันใดนั้นโซลก็ก้าวถอยหลัง และกำลังจะปิดประตู แต่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นใบหน้าของมันติดกับรอยแยกของประตู โดยมีปากของมันที่แยกออก

ริมฝีปากที่เปิดออกนั้นตะโกนออกมา

"ช่วยข้าด้วยย....ฆ่าข้า ฆ่าข้า ฆ่าข้าซะ!!"

....

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

เสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่

โซลลืมตาขึ้นมาทันที พลางสูดหายใจเข้าลึกๆ

"นี่ข้าฝันไปงั้นหรือ?"

เขากระโดดลงจากเตียง จุดเทียนและมองดู นาฬิกา

เที่ยงคืนครึ่ง

เมื่อกี้มันเป็นแค่ความฝันจริงๆ

โซล หยิบ ลูกบอลคริสตัลบนโต๊ะขึ้นมา ค่อยๆ เดินไปที่ประตู

"ใครอยู่ข้างนอก"

ด้านนอกประตูยัง คงเงียบ

"ข้าไม่ต้องการบริการพิเศษจากเจ้า กลับไปซะ!" โซลตะโกนออกมาด้วยเสียงดัง

"...ข้าเอง คงชา"

"..."

โซล ไม่อยากที่จะเปิดประตู ใครจะรู้ว่าข้างนอกนั้น จะเป็น คงชา หรืออย่างอื่นกันแน่?

แต่เขาไม่สามารถอยู่ในห้องพักได้ตลอดไป

เขาสามารถเปิดแง่มประตูและปิดมันได้ตลอดเวลา

ด้านนอก เป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดยาว มีผ้าคลุมหัวเผยให้เห็น คางที่งดงามของนาง นางยืนอยู่ตรงนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ท่านคงชา"

โซล เปิดประตูเชิญนางเข้ามา นางนั่งลงบนเก้าอี้ของโซล และเปิดผ้าคลุมหัวของนางออก

หัวของ คงชา ยังคงน่าหวาดกลัว แต่โซลที่เพิ่งหลบหนีจากความในห้องทดลองมาได้ ทำให้เขาสงบนิ่งเมื่อเผชิญหน้ากับคงชา

"ชีวิตพ่อมดฝึกหัดของเจ้าค่อนข้างน่าตื่นเต้นทีเดียว มีคนอยากจะขึ้นเตียงเจ้าตั้งแต่เจ้ายังเป็นเด็กเลยงั้นหรือ?"

คงชา ยกขานั่งไขว่ห้าง เท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง โชว์ความเซ็กซี่ ของนาง

ถ้าไม่ใช้เพราะหัวที่มีเพียงครึ่งเดียว นางคงจะมีเสน่ห์เหนือกว่าสาวใช้เหล่านั้นเป็นไหน

"ในที่สุดท่านก็มาหาข้า" โซลปิดประตูตามหลัง

"ตอนนี้เจ้าคงจะเข้าใจสถานการณ์ของตัวเจ้าแล้วใช่ไหม?"

"ท่านคงชา คงจะหมายถึงความจริงที่ว่า ข้าสัมผัสได้ว่าพลังธาตุที่แข็งแกร่งที่สุดของข้าไม่ใช่ธาตุมืดด้วยเหตุผลบางอย่าง... ข้าคิดว่าข้าเข้าใจมันแล้ว"

"ฮึ่ม!" คงชา ตะคอกออกมา "เจ้าคิดว่าการสัมผัสพลังธาตุของเจ้าแข็งแกร่งมากงั้นหรือ ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้า เจ้าอาจจะไม่สามารถสัมผัสได้ถึงพลังธาตุได้เลยด้วยซ้ำ"

หลังจากที่หยุดลงชั่วครู่ คงชา ก็พูดมันออกมา และมันเป็นเรื่องจริง

ขณะที่เขาทำสมาธิ เขาก็ค้นพบว่าเขาสัมผัสได้ถึงพลังธาตุทั้งหมด แต่ไม่มีพลังธาตุใดเลยที่โดนเด่นเป็นพิเศษ

เขาเดินไปหา คงชา และพูดเบาๆ "อาจาร์ยคงชา ท่านอยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้าใช่ไหม"

"แน่นอน เจ้าคิดว่าข้าจะมาให้บริการพิเศษแก่เจ้างั้นหรือ?" คงชา ยิ้มเยาะออกมา มือของนางล้วงลงไปในกระเป๋า พร้อมขวดยาเล็กปรากฏขึ้นในมือของนาง

มันเป็นขวดยาแบบเดียวกับตอนที่ใช้รักษา โซล ในตอนแรก

"ท่านคงชา นี่คืออะไร"

"มันคือยาที่สามารถทำให้เจ้าสัมผัสได้ถึงพลังธาตุมือในระยะเวลาสั้นๆ"

"มันคือยาที่ข้าดื่มครั้งที่แล้วงั้นหรือ?"

"มันไม่เหมือนกันนิดหน่อย เพียงแค่เจ้าใช้วันหยด ก่อนทำสมาธิทุกวัน มันจะเพิ่มการสัมผัสพลังธาตุมืดไว้ได้เป็นเวลาหลายชั่วโมง หลังจากใช้ไป 1 เดือน ข้าจะให้ยาตัวใหม่แก่เจ้าเพื่อเพิ่มพลังเวทมนตร์ของเจ้าให้ถึง 10 จูล สำหรับการทดสอบ"

การทดสอบครั้งแรก ข้าจะต้องเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้ถึง 10 จูล! ใครเป็นคนบอกนางกัน?

โซล มองไปยังขวดยาตรงหน้าเขา หัวใจของเขาสั่นระรัว แต่เขาไม่ได้รับมันในทันที

"ท่านคงชา ข้าขอถามก่อนว่า ยานี้มีผลข้างเคียงหลังจากกินเข้าไปหรือไม่?"