ตอนที่ 177 ประหลาดเสียจริง
ตอนที่ 177 ประหลาดเสียจริง
เนื่องจากฤดูหนาวปีนี้ไม่หนาวมากนัก และอสูรก็เตรียมการมาอย่างดี ทุกตนจึงดูผ่อนคลายมาก
อสูรที่มีคู่ครองคว้าโอกาสนี้เพื่อผสมพันธุ์เพื่อพยายามให้ตัวเมียตั้งท้องในฤดูหนาว
อสูรตัวผู้ที่ไม่มีคู่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ตัวเมียพอใจ โดยหวังว่าจะพบตัวเมียเป็นคู่ครองในฤดูหนาวนี้ และยุติชีวิตโสดที่น่าสังเวชของพวกเขา
คอนริเต็มไปด้วยพลังและหวังว่าเขาจะมัดไอร่าไว้กับเตียงและทำให้เธอเป็นลม
ทว่าเชร์และธยาน์ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น อสูรตัวผู้สามตนผลัดกันทุกคืน ด้วยวิธีนี้จะไม่มีใครต้องกังวลกับการสูญเสีย
เพียงว่าเมื่อไอร่าตื่นขึ้นมาทุกเช้า ราวกับว่าเธอเพิ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอปวดเมื่อยตามร่างกายและกระดูกทุกส่วนก็เจ็บ
วันหนึ่ง ในที่สุด ไอร่าก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอประกาศเสียงดังกับอสูรตัวผู้ทั้งสามของเธอว่า “คืนนี้ข้าต้องการพักผ่อน พวกเจ้าไม่มีใครแตะต้องข้าได้”
คืนนี้เป็นคราวของเชร์ที่จะนอนกับเธอ เขาเพียงยิ้มกับคำพูดของเธอแล้วพูดเบา ๆ “ได้”
เขาเห็นด้วยอย่างรวดเร็วจนไอร่ารู้สึกผิดเล็กน้อย
เธอกระแอมไอในลำคอ “ข้าจะนอนลำพังเพียงสองคืนข้างหน้าเท่านั้น เพื่อจะได้ไม่เป็นการไม่ยุติธรรมกับเจ้า”
นั่นหมายความว่าคอนริและธยาน์ก็ไม่สามารถนอนกับเธอได้เช่นกัน
ธยาน์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาไม่แสดงออกมา ใบหน้าของเขายังคงเย็นชา
คอนริตะโกนว่า “ไอร่า เจ้าจะนอนคนเดียวไม่ได้นะ”
ไอร่าถามว่า “เพราะเหตุใด”
“มันไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้าที่จะนอนคนเดียว หากมีขโมยเข้ามากลางดึก เจ้าจะทำเช่นไร”
ไอร่าพูดไม่ออก “นี่บ้านของเรานะ ใครจะกล้าเข้ามาขโมย อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
“ข้าไม่สนใจ ข้าปล่อยให้เจ้านอนคนเดียวไม่ได้”
“ข้าอยากนอนคนเดียว”
พวกเขาทั้งสองคนโต้เถียงกันเหมือนเด็ก
เชร์ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้และพูดกับธยาน์ “คืนนี้กินปลานะ เจ้าอยากกินปลานึ่งหรือปลาต้ม”
ธยาน์ดูไม่แยแส “อะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะต้มนะ ไอร่าชอบมัน”
...
คืนนี้ไอร่ายังคงได้รับสิทธิ์ที่จะนอนคนเดียว
คอนริพยายามประท้วง แต่แขนขาของเขาเดินกะเผลกเนื่องจากกระแสไฟฟ้าของเชร์ จากนั้นธยาน์ก็พันเขาด้วยหางงูแล้วโยนเขาเข้าไปในห้องถัดไป
ในที่สุดไอร่าก็สามารถนอนหลับอย่างสงบสุขได้ เธอค่อย ๆ นอนบนเตียง รู้สึกสบายเป็นพิเศษ
เธอหลับตาและหลับไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเธอลืมตาขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ไอร่าก็เห็นบุหรงนั่งอยู่ข้างเตียง เสื้อผ้าสีแดงของเขาราวกับเลือด และผมสีทองของเขาเป็นประกาย ศิลาสีแดงระยิบระยับเกือบจะทำให้เธอตาบอด
เธอขยี้ตาที่แวววาวของเธอและขมวดคิ้ว “ท่านเข้าได้มายังไง”
เธอล็อกประตูอย่างชัดเจนเมื่อคืนนี้
ดอกบัวถูกพันไว้รอบข้อมือของบุหรง ดอกตูมลูบหลังมืออย่างเสน่หา บุหรงชี้ไปที่หน้าต่าง “ข้ามาทางนั้น”
ไอร่าเดินไปและเห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดไว้
คนนี้บินได้ เขาบินเข้ามาทางหน้าต่างโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
ไอร่านึกถึงสิ่งที่เธอพูดกับคอนริเมื่อคืนนี้ และอดไม่ได้ที่จะเสียใจ
เธอคิดผิด แม้แต่ที่บ้านก็มีคนแอบเข้ามาได้โดยไม่ส่งเสียง เช่นนกที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ไอร่าถามว่า “เหตุใดท่านถึงเข้ามาในบ้านของข้า”
การจ้องมองของบุหรงกวาดไปทั่วไหล่กลมของเธอที่โผล่ออกมาเหนือผ้าห่มหนังสัตว์ เขาถามอย่างใจเย็น “เจ้าอยากออกไปเที่ยวเล่นหรือไม่”
“เที่ยวเล่น?”
บุหรงลูบดอกตูมเล็ก ๆ เบา ๆ “เราจะลงจากภูเขาเพื่อไปเล่นหิมะ”
ดวงตาของไอร่าเป็นประกาย “เราไปเล่นกันได้เหรอ จะไม่เป็นหวัดหรือ”
“มีข้าอยู่ใกล้ ๆ หิมะเล็ก ๆ นั้นทำให้เจ้าตัวแข็งไม่ได้หรอก”
ไอร่าถามอีกครั้งว่า “ข้าขอพาผู้อื่นไปด้วยได้หรือไม่”
บุหรงตอบอย่างสบาย ๆ “ตามแต่เจ้าต้องการ”
“ออกไปก่อน ข้าขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
การจ้องมองของบุหรงเลื่อนลงมาที่แก้มของเธอและหยุดที่หน้าอกของเธอ “สาวน้อย มีอะไรให้มอง”
ไอร่า “...”
ในที่สุดบุหรงก็จากไป
เมื่อประตูปิด ไอร่าก็ชี้นิ้วกลางไปที่ประตูทันที ไอร่าเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและสวมรองเท้าหนังกวางของเธอ
หลังอาหารเช้า ไอร่าเรียกครอบครัวของเธอและติดตามบุหรงลงจากเขา
บุหรงเป็นเหมือนแหล่งความร้อนเดินได้ ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหน น้ำแข็งและหิมะก็จะละลายอย่างรวดเร็ว แม้แต่น้ำบนพื้นดินก็ยังแห้งเหือด
รู้สึกมหัศจรรย์ที่ได้เหยียบพื้นแข็งอย่างช้า ๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกหมาป่าได้เห็นหิมะ หลังจากได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองแล้ว พวกเขาก็รีบวิ่งออกไปในหิมะทันที
ไอร่าสวมถุงมือและหมวก เสื้อผ้าของเธอพันรอบตัวอย่างแน่นหนา บุหรงก็ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอเช่นกัน ความอบอุ่นยังคงไหลออกมาจากเขาและทำให้เธอไม่รู้สึกหนาว
เธอหยิบหิมะหนึ่งกำมือ ม้วนเป็นก้อนหิมะ แล้วหัวเราะเสียงดัง “เรามาเล่นสโนว์บอลกันไหม”
คอนริมองดูเธอ “อย่างไร”
ไอร่าโยนก้อนหิมะใส่ศีรษะของเขาและยิ้มอย่างมีความสุขเป็นพิเศษ “มาเล่นแบบนี้กัน”
จากนั้นเธอก็วิ่งออกไป
คอนริคว้าก้อนหิมะทันทีและไล่ตามเธอ
ทั้งสองคนขว้างก้อนหิมะใส่กัน
ขายาวของคอนริยังคงเร็วมาก ไอร่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย ในไม่ช้า เธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะจากก้อนหิมะของเขา
เธอรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของบุหรงเพื่ออุ่นตัว ในเวลาเดียวกัน เธอก็ตะโกนใส่ลูกหมาป่าว่า “พ่อของเจ้ากำลังรังแกข้า เร็วเข้า แก้แค้นแทนข้าที”
ลูกหมาป่าส่งเสียงหอน
พวกเขากระโจนใส่คอนริและโยนเขาลงไปในหิมะ
น่าเสียดาย ยิ่งอายุมากขึ้น ยิ่งฉลาดมากขึ้น คอนริผลักลูกหมาป่าออกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ ธยาน์ก็ขว้างก้อนหิมะก้อนใหญ่ใส่หน้าเขา
คอนริตะโกนด้วยความโกน “เจ้าซุ่มโจมตีข้าอย่างนั้นเหรอ”
เขาคว้าก้อนหิมะแล้วโยนมันไปที่ธยาน์ ทว่าเขากลับโยนไปผิดทิศทาง และโดนเชร์
เชร์โบกหิมะออกจากศีรษะของเขา และพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คอนริ เจ้าวางแผนที่จะต่อสู้กับพวกเขาใช่หรือไม่”
คอนริยิ้มอย่างโอ้อวดเป็นพิเศษ “มาสิ ข้าจะเอาชนะพวกเจ้าทุกคนด้วยตนคนเดียว”
ในท้ายที่สุด เป็นไปตามที่เขาต้องการเชร์ ธยาน์ และลูกหมาป่าต่างล้อมรอบเขาและโจมตีเขากระทั่งเขาหนีไปและตะโกนขอความช่วยเหลือ
ไอร่าหัวเราะจนปวดท้อง
‘ใครขอให้เจ้าเป็นหมาป่าตัวร้ายเล่า นี่คือการลงโทษ’
บุหรงมองลงไปที่เธอ “สนุกหรือไม่”
“สนุก!” ไอร่ายิ้มและพยักหน้า
เธอตระหนักว่าบุหรงยังคงสะอาดอยู่ เสื้อผ้าสีแดงของเขาราวกับไฟ ทำให้เขาดูสะดุดตาเป็นพิเศษในโลกที่มีหิมะขาวโพลน
เปลวไฟติดอยู่บนปลายนิ้วของบุหรง เขานำเปลวไฟมาที่ไอร่าเพื่อทำให้เธออบอุ่น
เขายิ้มเบา ๆ “ข้าไม่เล่น”
“งั้นท่านก็มาโดยเปล่าประโยชน์สิ”
“หากข้าทำให้เจ้าสนุกได้ ก็คงไม่ไร้ประโยชน์หรอก”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บุหรงล้อเลียนเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าหน้าแดง
เธอมองไปทางอื่นและพูดอย่างแห้งผากว่า “ท่านเป็นคนประหลาดจริง ๆ”
