ตอนที่ 126 ข้ายังไม่ตาย! ...ออกมาเลยปลิงน้อย! (อ่านฟรี 08/01/2568)

เปรี๊ยง! เปรี๊ยง! ฟึบ ฟึบ ฟึบ

เสียงการต่อสู้ระหว่างสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ และชายผู้หนึ่งดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ก้อนเนื้อขนาดยักษ์ใช้หนวดของมันฟาดโจมตีใส่ชายผู้นั้นอย่างรวดเร็ว แต่ชายผู้นั้นก็สามารถเคลื่อนร่างหลบหลีกได้ทั้งหมด

“ลองชิมหมัดข้าดู!” เย่ซีคำรามออกมาเสียงดังก่อนจะซัดหมัดเข้าใส่ภูเขาก้อนเนื้อตรงหน้า

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! แผละ แผละ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เจ็บไม่คันสักนิด! ต่อให้เจ้าจะโจมตีมากแค่ไหนข้าก็ฟื้นตัวได้อยู่ดี!”

“มันตายยากจังวะ!” ชายหนุ่มบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด

เขาโจมตีทั้งหนวด ทั้งก้อนเนื้อของมันจนแหลกด้วยหมัดของเขาได้ แต่ไม่นานพวกมันก็กลับมารวมตัวกลายเป็นเหมือนเดิมอยู่ดี สงสัยต้องใช้ความสามารถพิเศษที่ได้มาอีกครั้งแล้วมั้ง

แต่มันก็เอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้เสียด้วยสิ... เอาวะ! ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว!

“ทักษะการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม!” ชายหนุ่มตะโกนชื่อทักษะหนึ่งออกมาเสียงดัง ความจริงแค่คิดในใจก็ใช้ได้แล้วแต่เขาตะโกนออกมาเพราะมันดูเท่ดี แต่มันก็ได้ผล! เพราะมันทำเอาก้อนเนื้อยักษ์อดที่จะวิตกกังวลไม่ได้

เพราะที่ผ่านมามนุษย์ตรงหน้าใช้เพียงการโจมตีธรรมดามันก็ร่างแตกแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามันสามารถฟื้นฟูตัวเองจากน้ำเลือดและกองซากเนื้อที่มีอยู่อย่างมหาศาลได้มันก็คงตาไปแล้ว

แต่คราวนี้ชายตรงหน้าถึงกับเรียกใช้ความสามารถพิเศษบางอย่างขึ้นมา! น่ากลัวว่าพลังทำลายจะต้องมหาศาลอย่างแน่นอน

[ทักษะการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม > เรียกใช้เพลิงโลกันตร์ ณ เป้าหมายที่กำหนดหนึ่งวินาที]

[สิ่งที่ต้องใช้ในการแลกเปลี่ยน [1]: ต้นกำเนิดเพลิงระดับจักรพรรดิหนึ่งชิ้น]

[สิ่งที่ต้องใช้ในการแลกเปลี่ยน [2]: หนึ่งหมื่นผลึก,หนึ่งสิ่งของกึ่งจักรพรรดิ]

[ยืนยันการแลกเปลี่ยน ใช่ / ไม่]

 

“เลือกตัวเลือกที่สอง! ยืนยัน!” เย่ซีเลือกของที่ไม่ค่อยมีประโยชน์ระดับกึ่งจักรพรรดิในแหวนมิติหนึ่งชิ้นพร้อมกับเงินอีกหนึ่งหมื่นผลึกเพื่อเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน ทำให้ตอนนี้เขาเหลือเงินอยู่เพียงหนึ่งหมื่นเจ็ดพันผลึกเท่านั้น

พรึ่บ! กรี๊ซซซซซซซซ!

เกิดเปลวเพลิงขนาดใหญ่ลุกท่วมภูเขาก้อนเนื้อขนาดยักษ์ทำให้มันสลายหายไปในทันที  เปลวเพลิงโลกันตร์ที่ถูกอันเชิญมาแม้จะเป็นเพียงของเลียนแบบเพราะสิ่งแลกเปลี่ยนที่ใช้น้อยลง แต่ก็รุนแรงพอที่จะเผาเจ้าก้อนเนื้อยักษ์จนสลายเป็นฝุ่นผงภายในเสี้ยววินาทีได้แล้ว!

“ก็ไม่เห็นเท่าไรนี่หว่า! ทำเป็นปากดี” เย่ซีปัดฝุ่นตามตัวที่ไม่มีแม้แต่น้อยก่อนจะกล่าวออกมา เขาเดินไปดูยังจุดที่มีก้อนเนื้อยักษ์อยู่เมื่อสักครู่นี้ก็พบว่ามันเป็นเพียงพื้นดินที่มีน้ำสีแดงเจิ่งนองเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าที่เห็น

“ว่าแต่... นี่ข้าเคลียร์ดันเจี้ยนแล้วใช่ไหม ? ไม่ได้ถามมาด้วยสิว่าจะรู้ได้ยังไงเมื่อเคลียร์ดันเจี้ยนแล้ว” ชายหนุ่มเห็นว่าไม่มีอะไรที่น่าสงใจแล้วก็ตัดสินใจหันหลังเพื่อที่จะกลับไปหาสมาชิกทีมที่รอเขาอยู่ไกล ๆ

แต่ในตอนที่กำลังเดินไปอยู่นั่นเองก็มีบางสิ่งค่อย ๆ คืบคลานตามมาจากด้านหลังอย่างเชื่องช้า มันเป็นก้อนเนื้อที่เหมือนกับของเหลว ล้อมรอบตัวชายหนุ่มจากทุกด้านอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้จังหวะก้อนเนื้อเหล่านั้นก็กระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มทันที! ร่างของเย่ซีถูกเหล่าก้อนเนื้อเหลวถาโถมจนมิด เมื่อมีก้อนเนื้อชุดแรกทำสำเร็จก็มีก้อนเนื้อชุดถัดไปมาทับเพิ่มขึ้นอีก จนกลายเป็นก้อนเนื้อขนาดยักษ์ที่มีเย่ซีอยู่ด้านล่างพร้อมกับเสียงของมอนสเตอร์ตัวเดิมที่คิดว่าตายไปแล้วดังขึ้น

“ข้ายังไม่ตาย! แต่ตอนนี้เจ้าก็เป็นได้เพียงอาหารของข้าเท่านั้นแหละ!”

ครึ่งหลัง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ามนุษย์หน้าโง่! ความประมาททำให้เจ้ามาจบลงเช่นนี้ยังไงล่ะ!” ก้อนเนื้อขนาดยักษ์ส่งเสียงออกมาด้วยความสะใจ ตอนที่ถูกเผาด้วยเปลวเพลิงประหลาดเมื่อกี้มันนึกว่าจะต้องตายเสียแล้ว!

โชคดีที่เปลวเพลิงนั่นมันคงอยู่แค่หนึ่งวินาที น่าจะเป็นเพราะความประมาททำให้มนุษย์คนนั้นไม่เผามันนานกว่านี้สักหนึ่งนาที ไม่เช่นนั้นต่อให้มันมีกองภูเขาซากศพ หรือบึงเลือดที่มากกว่านี้อีกเท่าตัวก็ไม่พอให้ฟื้นคืนชีพเป็นแน่!

ในตอนนี้มันต้องทำการดูดซับเจ้ามนุษย์หน้าโง่ตัวนั้นให้กลายเป็นพลังของตัวมันเองโดยเร็ว! เมื่อดูดซับเสร็จไม่แน่ว่ามันอาจจะแข็งแกร่งขึ้นไปถึงอีกระดับนึงก็เป็นได้!

“แต่แปลกแหะ ทำไมจนป่านนี้ยังย่อยสลายเจ้ามนุษย์ตัวจ้อยนั่นไม่เสร็จอีก” มันกล่าวออกมาด้วยความสงสัย ความจริงมันควรจะย่อยสลายเสร็จแล้วดูดซับพลังงานเข้าสู่ใจกลางของตัวมันได้แล้ว

แต่จนตอนนี้มันก็ยังไม่รับรู้ถึงพลังงานที่เพิ่มขึ้นแม้แต่น้อย หรือเจ้ามนุษย์นั่นมันไม่มีพลังเวทย์ ? เป็นไปไม่ได้น่า... แข็งแกร่งถึงขนาดนั้นจะไม่มีพลังเวทย์ได้ยังไงกัน!

ครืนนนนนนนนน ตึง!

“ตัวเหม็นเป็นบ้า! แถมยังหนักอีก” เสียงของชายหนุ่มที่มันคิดว่ากำจัดไปแล้วดังขึ้นมาก่อนที่ร่างของมันจะถูกยกให้ลอยขึ้นจากพื้น

ก้อนเนื้อขนาดเท่าภูเขาถูกบางสิ่งยกจนลอยขึ้นก่อนที่เจ้าสิ่งนั้นจะเดินออกมาจากใต้ก้อนเนื้อที่ถูกยกแล้ววางก้อนเนื้อกลับไว้ที่เดิม

“เจ้า! ทำไมถึงยังไม่ตายกัน!” ก้อนเนื้อยักษ์กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ มันไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินเลยสักนิด!

“ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน แต่ข้าเบื่อที่จะเล่นกับเจ้าแล้ว” เย่ซีตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

รูปลักษณ์ก็ไม่ชวนมอง พลังก็ไม่เท่าไร สิ่งที่ดูจะมีประโยชน์ที่สุดก็คงเป็นการฟื้นสภาพก็เท่านั้น ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะเลิกทดสอบบอสดันเจี้ยนตัวนี้แล้วกำจัดทิ้งเสียจะดีกว่า เพราะเขายังต้องไปเคลียร์ดันเจี้ยนอีกที่นึงด้วย

“ตายยากจริง ๆ จะใช้อะไรดีนะ” ชายหนุ่มทบทวนถึงสิ่งที่เขามีอยู่ในครอบครองอย่างช้า ๆ รถเข็นเซียนก็ดี แต่มันก็คงกลับมารวมตัวได้เหมือนเดิม

พลังแห่งอนันต์ก็เน้นการโจมตีหรือป้องกันเท่านั้น ยังใช้ประโยชน์แบบรอบด้านไม่ได้ ถ้าใช้พลังปราณได้เรื่องก็คงจะง่ายขึ้นเยอะแล้วเชียว...

“จริงสิ! ยังมีเจ้านั่นอยู่นี่นา!!” แต่แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างออกมาได้ มันมีอยู่สิ่งหนึ่งที่เขาไปซื้อมาแล้วเกือบจะลืมมันไปแล้ว เจ้าสิ่งนั้นจนตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์อะไรบ้างเหมือนกัน

“ออกมาเลยปลิงน้อย! ฉันเลือกนาย!” เย่ซีเรียกปลิงน้อยออกมาจากแหวนมิติก่อนจะชี้นิ้วสั่งให้มันไปโจมตีก้อนเนื้อขนาดยักษ์ตรงหน้า

ถึงจะเรียกว่าปลิงน้อย แต่ด้วยขนาดตัวในตอนนี้ของมันที่ใหญ่โตถึงสองเมตรก็ต้องเรียกว่าปลิงยักษ์ถึงจะเหมาะสมมากกว่า

เจ้าปลิงน้อยร่างยักษ์ค่อย ๆ กระดึ๊บเข้าไปหาภูเขาก้อนเนื้ออย่างเชื่องช้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าส่งเจ้าหนอนแมลงนี่มาจัดการข้าเรอะ! อยากหัวเราะให้ก้อนเนื้อหลุด!” ภูเขาก้อนเนื้อส่งเสียงเย้ยหยันออกมาดังกึกก้อง มันมองร่างของหนอนน้อยตรงหน้าอย่างดูแคลน

แต่หารู้ไม่ว่า ชีวิตของมันนั้นใกล้จะจบลงเพราะหนอนตัวที่ว่าแล้วล่ะ...