ตอนที่ 125 เจ้ามันไม่ใช่มนุษย์! เจ้ามันเป็นมอนสเตอร์!! (อ่านฟรี 05/01/2568)

“หัวหน้าทีมสุดยอดไปเลย! นี่ผู้จุติพลังออร่าสีขาวฝีมือเกินมนุษย์แบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ ?”

“นั่นสิ ถ้าออร่าสีขาวเก่งแบบนี้กันหมดทุกคนพวกเราคงตกงานแน่ถ้าพวกเขาขยันเคลียร์ดันเจี้ยนกันหมดอ่ะ!”

“ดูนั่นสิ! หนอนลาวาโดนต่อยไปทีเดียวหายวับไปเลย!”

“พวกเราก็แสดงฝีมือให้เต็มที่เถอะ! อย่าให้ใครมาดูถูกผู้จุติพลังออร่าสีทองและสีดำได้!!”

โอ้วววววว ลุยยยยยยยยย!

“คึกคักกันจังเลยแหะ” เย่ซีที่กำลังวิ่งไล่จับต้นไม้หน้าคนที่วิ่งหนีเขาอยู่กล่าวออกมา เขาเห็นว่าไอ้ต้นไม้ต้นนี้มันดูน่าสนใจดีเลยว่าจะเก็บกลับไปปลูกด้วย

มันเป็นต้นไม้แต่ปล่อยไฟออกมาได้ด้วยนะ! น่าสนใจมาก ๆ เลยล่ะ

“ไอ้หนอนลาวาเมื่อกี้ไม่ค่อยจะทนทานเอาเสียเลย ว่าจะเก็บกลับไปช่วยพรวนดินแต่ดันโดนแค่หมัดเดียวตายเสียนี่” ชายหนุ่มบ่นออกมาพลางใช้นิ้วปัดใบไม้ที่มีไฟลุกซึ่งถูกปล่อยมาจากต้นไม้หน้าคนไปด้วย

กรี๊ซซซซ กี๊ซซซซ

ต้นไม้หน้าคนร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว มันไม่เคยเจอมนุษย์ที่น่าสะพรึงเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต! มีที่หน้ากันมนุษย์ที่มีร่างกายแข็งแกร่งจนไม่เป็นอะไรแม้แต่นิดเดียวทั้ง ๆ ที่เหล่ามอนสเตอร์เช่นพวกมันรุมโจมตีเต็มกำลังแบบนี้ แถมยังต่อยเจ้าหนอนลาวาหายไปในหมัดเดียวได้อีก!

มันจะต้องหนีห่างจากมนุษย์คนนี้ให้ได้ไกลที่สุด!

...

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ข้าหนีพ้นแล้วสินะ…” ต้นไม้หน้าคนที่มีความสูงเพียงหนึ่งเมตรกล่าวออกมา หลังจากที่มันไม่พบร่างของมนุษย์ผู้น่าหวาดกลัววิ่งไล่ตามมาแล้ว

“จ๊ะเอ๋ตัวเอง!... มองหาใครอยู่หรือเปล่าจ๊ะ?” มีเสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งดังขึ้นที่ข้างลำต้นของมันอย่างไม่มีที่มาที่ไป ทำเอาเจ้าต้นไม้หน้าคนถึงกับสะดุ้งจนใบตกไปหลายใบ

“อย่าเข้ามานะ! เจ้าปีศาจ! เจ้ามอนสเตอร์ในร่างมนุษย์!” ต้นไม้หน้าคนส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง หนึ่งในเหตุผลที่มันหวาดกลัวมนุษย์คนนี้ก็เพราะมนุษย์คนนี้ชอบทรมานมอนสเตอร์ทุกตัวที่เขาพบเห็น!

ไม่ว่าจะเด็ดขาของตะขาบพันขาทีละขาจนหมด หลังจากนั้นก็ยืนบ่นอะไรสักอย่างว่าขาน้อยจัง หรือเอานิ้วจิ้มร่างของคางคกยักษ์ทีละนิ้วเพื่อให้เลือดไหลหมดร่างจนตาย แถมยังมีการจับร่างของหมาป่าสายลมฝังดินก่อนจะเลาะฟันออกมาแล้วเอาน้ำอะไรสักอย่างกรอกปากของมัน หลังจากนั้นฟันที่ถูกเลาะออกไปก็ค่อย ๆ งอกกลับมาอย่างน่าทึ่ง! แล้วก็ทำการเลาะฟันใหม่!

ช่างอำมหิตยิ่งนัก!! มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!!

“ใบไม้พวกนี้มีทั้งพลังเวทย์และธาตุไฟอยู่ในตัว นี่เจ้าผลิตใบไม้ได้ทุกวันไหม ? ถ้าข้าเด็ดใบไม้จนหมด เจ้าจะผลิตขึ้นใหม่ได้ใช่ไหม ?” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาต้นไม้หน้าคนที่ได้ยินตัวซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้ามันไม่ใช่มนุษย์! เจ้ามันเป็นปีศาจ! มอนสเตอร์ในคราบมนุษย์!!” ต้นไม้หน้าคนกรีดร้องออกมาอย่างเสียสติ มันพยายามจะโจมตีอีกฝ่ายสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่นิดเดียว

“ทำไมต้นไม่ถึงพูดได้กันนะ ? หรือมีอวัยวะที่ให้กำลังเสียงได้ ถ้าข้าผ่าร่างเจ้าเพื่อตรวจสอบแล้วค่อยนำไปปลูกลงดินเจ้าก็จะฟื้นฟูได้ปกติใช่ไหม ?” เหมือนกับว่าไม่ได้ยินคำด่าทอของต้นไม้หน้าคน ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัยก่อนที่จะลงมือทำอะไรบางอย่างต่อในทันที

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ครึ่งหลัง

...

“หัวหน้าครับ! ด้านหน้าคืออาณาเขตของบอสดันเจี้ยนแล้วครับ” เสียงของชายหัวโล้นผู้หนึ่งกล่าวขึ้นด้วยความเคารพ เขามองไปยังร่างของชายหนุ่มหล่อเหลาในชุดคลุมจีนโบราณที่กำลังเคี้ยวน่องไก่ย่างด้วยความเอร็ดอร่อย

ถ้าเขาจำไม่ผิดนั่นเป็นน่องของไก่อัสนีที่แข็งแกร่งเป็นอันดำต้น ๆ ของระดับจังหวัดเลยทีเดียว เพราะสายฟ้าของมันสามารถทำร้ายผู้จุติออร่าสีดำได้อย่างง่ายดาย การจะต่อสู้กับมันจะต้องจัดเตรียมอุปกรณ์ป้องกันสายฟ้าหรือบัพอย่างดีเสียก่อน แต่ชายตรงหน้าเพียงแค่เดินเข้าไปแล้วบิดคอของไก่อัสนีแล้วก็ลากกลับมาย่างกินซะอย่างนั้น!

“แจ๊บ แจ๊บ... อ๋อถึงแล้วเหรอ งั้นพวกเจ้ารออยู่ข้างนอกนะ ข้าจะเข้าไปคนเดียวก็พอ” เย่ซีเคี้ยวน่องไก่ที่มีขนาดใหญ่เท่าหัวของเขาพลางกล่าวออกมา

ไก่อัสนีมันมีขนาดที่ใหญ่ไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังกินคนเดียวจนหมดได้ไม่ยาก เนื้อของมันมีรสชาของสายฟ้าอยู่ด้วย ให้ความรู้สึกประหลาดไม่น้อยเลยล่ะ!

“แต่ว่า...” มีหญิงสาวคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาแต่ก็ถูกขัดเสียก่อน

“ไม่ต้องขัดหรอก ข้าสัมผัสได้ว่าภายในนั้นมีบางสิ่งที่ทรงพลังอยู่ อย่างพวกเจ้าเข้าไปอาจจะตายได้” เย่ซีกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ความจริงเขาก็โกหกไปอย่างนั้นเอง

ไกลตั้งขนาดนี้เขาจะไปรู้ได้ยังไง! พลังปราณก็ใช้ไม่ได้ พลังแห่งอนันต์ก็ใช้ได้ไม่หลากหลาย! แต่เขาก็ไม่อยากให้สมาชิกที่พามาด้วยต้องล้มตายเขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปสำรวจด้วยตัวคนเดียวเสียก่อน

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราจะบัพให้หัวหน้านะครับ” ชายผู้หนึ่งกล่าวออกมา เขามีความสามารถพิเศษเกี่ยวกับการเพิ่มพลังให้กับผู้อื่นได้ เมื่อกล่าวจบก็ใช้ความสามารถของตนเองใส่ชายหนุ่มตรงหน้าจนพลังเวทย์หมด

แน่นอนว่าผู้จุติคนอื่นที่สามารถบัพพลังได้ก็ล้วนใช้ความสามารถใส่เย่ซีกันอย่างไม่มีกั๊ก ตัวเย่ซีก็รู้สึกได้ว่าพลังของตนเองเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย แต่รอบตัวเขามีแสงหลากสีปกคลุมจนดูเหมือนตัวละครโคตรเทพตามอนิเมะที่เคยได้เห็นผ่านตามา

“งั้นข้าขอตัวก่อน พวกเจ้าคอยอยู่ตรงนี้ถ้ามีอะไรข้าจะตะโกนเรียกเอง!” ชายหนุ่มกล่าวจบก็รีบพุ่งตรงไปยังอาณาเขตสีแดงก่ำตรงหน้าทันที

มันเป็นที่ราบซึ่งมีน้ำสีแดงขนาดใหญ่กว้างสุดลูกหูลูกตา ยิ่งตรงเข้าไปลึกเท่าไรก็ยิ่งได้กลิ่นคาวเลือดมากขึ้นเท่านั้น แถมยังมีโครงกระดูกของสิ่งมีชีวิตถูกทิ้งไว้เต็มไปหมด เย่ซีกวาดตามองไปทั่วบริเวณพลางใช้ทักษะตรวจสอบไปด้วย แต่ก็ไม่พบอะไรที่มีประโยชนเลยสักนิด

ชายหนุ่มวิ่งมาได้สักพักก็พบเข้ากับภูเขาขนาดย่อมลูกหนึ่งอยู่ด้านหน้า จะเรียกว่าภูเขาก็ไม่ถูกนักเพราะเมื่อสังเกตให้ดีจะพบว่ามันเป็นเหมือนก้อนเนื้อขนาดใหญ่เสียมากกว่า แถมมันยังกระตุกขึ้นลงเหมือนมีชีวิตอีกด้วย

“น่าขยะแขยงจริง ๆ ! เผามันทิ้งไปเลยจะดีกว่าไหมนะ ?” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความรังเกียจพลางคิดว่าจะใช้เพลิงโลกันตร์ดีหรือไม่ ?

“เจ้ามนุษย์น่ารังเกียจ! ข้าขอชมที่เจ้าสามารถเดินทางมาได้ถึงที่นี่!” เสียงอันทรงอำนาจดังขึ้นอย่างไร้ที่มา แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าน่าจะมีจากไอ้ก้อนเนื้อตรงหน้านี่แหละ

“อา.. ขอบใจที่ชม ว่าแต่เจ้าเป็นตัวอะไร ?” เย่ซีกล่าวออกมาพลางใช้ทักษะตรวจสอบใส่ภูเขาก้อนเนื้อตรงหน้าไปด้วย

[บอสดันเจี้ยน-อสูรโลหิต

ความยาก : ระดับประเทศ

รายละเอียด : สิ่งมีชีวิตที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากเศษซาก เลือดเนื้อของทุกชีวิตที่เข้ามาตายในสถานที่แห่งนี้ มันค่อย ๆ เติบโตขึ้นจนกลายเป็นบอสของดันเจี้ยนแห่งนี้ในที่สุด]