บทที่ 236 แก่นแท้มังกรกับอัสนีอสรพิษ

ยิ่งบุตรแห่งสายฟ้าปลดปล่อยอัสนีอสรพิษออกมารายล้อมรอบกายเขามากเท่าใด กระแสลมแดงบนร่างกายเขาก็เริ่มแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น กระทั่งผู้คนรอบตัวที่ถอยห่างออกไปหลายพันฉื่อ ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในปล่องภูเขาไฟ

ขณะที่ความแข็งแกร่งของกายแสงอัสนีจากบุตรสายฟ้าจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดวงตาเขาก็ผันเปลี่ยนมีประกายแสงแผ่กลิ่นอายแดงฉานหลั่งไหลออกมาเช่นกัน

 

เหล่ยจื่อไม่คิดใช้อาวุธใดเช่นเดียวกับหยางเสี่ยวเทียน ตอนนี้ เขายกกำปั้นขึ้นพร้อมซัดออกไปหาฝ่ายตรงข้ามทันที

อัสนีอสรพิษหลายร้อยตัวพร้อมเปลวไฟสีแดงพุ่งออกจากผนึกหมัด หลังเขาชกเข้าหาหยางเสี่ยวเทียน ด้วยความทรงพลังของหมัดเขา คลื่นเสียงอันแกร่งกล้าดังก้องกระทั่งศิษย์สำนักเสินไห่และสำนักยวินฮุยทุกคนยกมือปิดหูด้วยหวาดกลัว

ในเมื่อบุตรสายฟ้าซัดผนึกหมัดอัสนีอสรพิษโจมเข้าหาเขา หยางเสี่ยวเทียนจึงปลดปล่อยปราณมังกรแรกเริ่มโคจรหลอมรวมยังหมัดพร้อมซัดเข้าประจัญเช่นกัน

เสียงมังกรคำรามลั่น สนั่นไปทั่วผืนนภาแลพิภพทันใด

ปราณมังกรเก้าสิบเก้าตัวซึ่งเป็นแก่นแท้คำรามออกมา ทำศิษย์ทุกคนขนลุกชันไปทั่วสารพางค์กายอย่างพรั่นพรึง

ท่ามกลางสายตาที่ตื่นตะลึงทุกคู่ พวกเขาล้วนได้ประจักษ์เห็นแก่นแท้มังกรโถมปะทะเข้ากับอัสนีอสรพิษ

บูม!

อัสนีอสรพิษหลายร้อยตัวถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ ในเวลาเดียวกัน เปลวไฟสีแดงทั้งหมดก็ถูกเป่าจนสลายหายไปง่ายดายกว่าที่คาด

แก่นแท้มังกรยังคงพุ่งโจมเข้าหาฝ่ายตรงข้ามต่อไป ราวกับเมื่อครู่ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นทำให้มันผ่อนปรนความเร็วลงได้เลย

เหล่ยจื่อเบิกตาตกตะลึง เปลี่ยนหมัดเป็นฝ่ามือ พร้อมยกฝ่ามือทั้งสองระเบิดออกไปหมายปัดป้องทันที

“ฝ่ามืออัสนีนับพัน!”

ภาพธรรมฝ่ามือสายฟ้าหลายสิบอันกระทบกับแก่นแท้มังกร แต่กลับไม่สามารถเขย่าหรือทำให้มัรกรแท้จริงทั้งเก้าสิบเก้าตัวได้รับผลใดๆ เลย

เหล่ยจื่อพลันตื่นตกใจพร้อมสับเท้าถอยกลับอย่างเร่งรีบ ครั้นมังกรแท้จริงยังคงมุ่งเข้าหาตนโดยไม่มีทีท่าหยุดหรือได้รับผลกระทบใดจากพละกำลังของตนเลย

บุตรสายฟ้าถอยกลับได้เพียงไม่กี่ก้าว มังกรแท้จริงที่ไม่อาจทำลายก็โถมโจมตียังจุดที่เขายืนอยู่ในตอนแรกจนเสียงดังลั่นป่า

ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย

ครั้นฝุ่นควันจากเศษหินดินทรายกระจายหายไป ทุกคนต่างต้องเบิกตาตะลึงเมื่อประสบเห็นหลุมอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นหลังถูกมังกรแท้จริงโจมลงจุดนั้น พื้นดินโดยรอบเหมือนจะถูกไถจนราบเรียบ

บุตรแห่งสายฟ้าซึ่งแทบหนีไม่พ้นเมื่อครู่ ความรู้สึกหนาวสั่นพลันแล่นพล่านไปยันสันหลังทันที โชคดีที่เขารอดมาได้ เพราะหากการโจมตีครั้งนี้กระทบเขา แม้จะมีกายสวรรค์ประทานอย่างกายแสงอัสนี เขาคงพิการอย่างช่วยไม่ได้

ครู่นั้น หยางเสี่ยวเทียนใช้ทักษะจากเคล็ดวิชามังกรแบบใดกัน ไฉนมันจึงทรงพลังจนน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้

ขณะเหล่ยจื่อยังคงตกใจจนสติสัมปชัญญะเลื่อนลอย หยางเสี่ยวเทียนก็เคลื่อนไหวมายืนหยุดอยู่เบื้องหน้าเขา พร้อมซัดหมัดเข้าท้องบุตรสายฟ้าทันที

ภายใต้สายตาผู้อื่น หมัดหยางเสี่ยวเทียนเชื่องช้าและธรรมดามาก ต่างจากความรู้สึกของผู้ประสบกับกำปั้นน้อยๆ ซัดเพลานี้นัก ที่สายตาเหล่ยจื่อเห็นว่ามันเร็วดุจสายฟ้า กระทั่งปิดกั้นเส้นทางหลบหนีเขาทั้งหมด

ประหนึ่งหมัดนี้ของหยางเสี่ยงเทียนเป็นหมัดจากสวรรค์และโลก ที่ทำทุกอย่างโดยรอบพลันช้าลงราวเวลาได้ถูกควบคุมเพราะเขา

สุ้มเสียงหมัดของหยางเสี่ยวเทียนที่เคยซัดเติ้งอี้ชุนกับเฉิงเซิ่งดังก้องในหูเขาเรื่อยๆ กระทั่งดังสะท้านไปทั่วจิตใจเหล่ยจื่อพานทำเขาตัวสั่น

ก่อนหมัดนั่นจะมาถึง ความหวาดกลัวไม่มีที่สิ้นสุดก็พุ่งพล่านเข้ามาในใจเหล่ยจื่อ ก่อนยกกำปั้นขึ้นสกัดกั้น แต่หยางเสี่ยวเทียนกลับโจมตีกำปั้นเขาด้วยหมัดเดียว จากนั้นฝ่าเข้ามากระแทกอกเขาทันที

ท่ามกลางเสียงดังสนั่น บุตรสายฟ้าปลิวกระแทกพฤกษาเก่าแก่แลศิลาจำนวนนับไม่ถ้วนจนแตกกระจัดกระจายออกเป็นวงกว้าง

“พี่ใหญ่เหล่ย!” เฉินไห่หลินและศิษย์คนอื่นๆ จากสำนักเหล่ยถิงตื่นตกใจพร้อมปรี่เข้าหาบุตรสายฟ้าด้วยเป็นห่วง

ทันทีที่พวกเขามาถึงเหล่ยจื่อ ทุกคนก็ได้ประสบเห็นสถาพอันน่าสยดสยอง ทรวงอกเหล่ยจื่อเกือบพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ หมัดเขาก็แตกราวถูกทุบเละ ไม่มั่นใจว่ากระดูกแหลกไปมากน้อยเพียงใด

ทั้งมุมปากเหล่ยจื่อยังมีเลือดซึมออก

เมื่อสายตาทุกคู่ประจักษ์เห็นสถานการณ์อันน่าเวทนาของบุตรสายฟ้าเช่นนี้ อาการสั่นสะท้านกลัวก็พลันประสบกับทุกคนอย่างมิอาจปิดบังได้

เพราะผู้ใดต่างรู้ดี ว่ากายสวรรค์ประทานอย่างกายแสงอัสนีที่บุตรสายฟ้าครอบครองนั้น ความแข็งแกร่งแลการป้องกันมันน่าทึ่งเพียงใด

และไม่มีผู้ใดคาดคิดด้วย ว่าความแกร่งอย่างมิมีสิ่งใดเทียบนั้น ตอนนี้จะถูกหยางเสี่ยวเทียนทำลายลงง่ายดายกว่าที่คำนึงไว้เสียอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่หมัดเหล่ยจื่อพ่ายแพ้ราบคาบ หากเขาไม่ยกมันสกัดกั้นหมัดจากหยางเสี่ยวเทียน ก่อนถึงตัว มาตรว่ามันคงได้ทะลวงอกเขาจนทะลุด้วยหมัดเดียว แม้มีกายแสงอัสนีก็ตามที

หมัดหยางเสี่ยวเทียนช่างน่าสะพรั่นพรึงเสียนี้กระไร

เฉินไห่หลินและคนอื่นๆ ต่างเบิกตาค้างหลังเห็นร่องรอยจากหมัดของหยางเสี่ยวเทียนด้วยความหวาดหวั่น ไม่คิดว่ากำปั้นน้อยๆ ดูธรรมดาแลอ่อนโยนจากเขา จะทรงพลังมหาศาลถึงเพียงนี้ได้

และเพราะกำปั้นน้อยๆ ดูขาวแลอ่อนโยนเมื่อครู่นั้นเอง มันถึงเกือบจะทะลวงกายแสงอัสนีของบุตรสายฟ้าจวนสิ้นชื่อ

ครั้นเหล่ยจื่อถูกหยางเสี่ยวเทียนซัดหมัดจนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง สายตาเขาก็เปลี่ยนไปจับจ้องเฉินไห่หลินคนต่อไป

ซึ่งสีหน้าเฉินไห่หลินพลันซีดเผือดทันที หลังสัมผัสได้ถึงดวงตาหยางเสี่ยวเทียน