บทที่ 13 เส้นทางที่ยากลำบาก

บทที่ 13 เส้นทางที่ยากลำบาก

โซล ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขา กลับห้องพักได้อย่างไร

เขากระแทกประตูปิด โยนหนังสือและลูกแก้วคริสตัลลงบนเตียง ก่อนที่มันจะค่อยๆ กลิ่งไปปลายเตียง

"เหตุใดข้าจึงไม่สามารถข้าจึงไม่สามารถสัมผัสไดถึงพลังธาตุมืด เป็นเพราะพลังธาตุมืดในชั้นเรียนมีไม่พองั้นหรือ?"

โซล ได้แต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเปิดหนังสือและหยิบ ลูกแก้วคริสตัลขึ้นมา นั่งลงบนพื้นและเริ่มทำสมาธิ

ครั้งนี้ เขาสัมผัสได้ถึงพลังธาตุมืดได้ แต่ก็ยังน้อยอยู่ดี เมื่อเทียบกับสีขาว

"สีขาวก็คือธาตุแสง มันเป็นไปได้ยังไง? ตอนที่ข้าทดสอบ มันชัดเจนว่าข้าเชี่ยวชาญธาตุมืดมากที่สุด"

"หรือมันเป็น ซิด ที่ปรับเปลี่ยนมันในเวลานั้น ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเขาไม่ต้องการให้ข้าผ่านการทดสอบ" เขาครุ่นคิดขณะที่สัมผัสถึงพลังธาตุรอบตัว

ภายในใจของเขาปรากฏภาพที่เขารับขวดยามาจากคงชา

"หากธาตุที่ข้าสัมผัสได้สูงสุดไม่ใช่ธาตุมืด ยาขวดนั้นคงเพิ่มพลังสัมผัสให้กับข้าชั่วคราว"

โซล รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า คงชา มีจุดประสงค์บางอย่างที่ช่วยให้เขาได้กลายเป็น พ่อมดฝึกหัด

เขาถอนหายใจออกมา โยนลูกแก้วคริสตัลทิ้งไปและเงยหน้าขึ้น มันเกือบจะถึงเวลาเรียนช่วงบ่ายแล้ว

โซล ไม่สามารถครุ่นคิดเกี่ยวกับการทำสมาธิได้ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงก้าวต่อไปเท่านั้น

เมื่อเขาออกไปอีกครั้ง เขาก็ไม่เห็นเคลีแล้ว

แผนการถาม นางเกี่ยวกับการสมาธิจึงล้มไป โซลเดินขึ้นไปชั้น 15 ของหอคอยตะวันออกเพียงลำพัง

อาจาร์ย แคซ มีห้องทดลองอยู่ที่นั้น

พ่อมดฝึกหัดทั่วไปที่ต้องการให้อาจาร์ยที่ปรึกษา ส่วนใหญ่ต้องไปที่ห้องทดลอง อาจาร์ยอาจจะตอบคำถาม 2 3 ข้อขณะทำการทดลองที่นั้น

บ่อยครั้งที่ พ่อมดฝึกหัดลังเลที่จะถามอาจาร์ยที่ปรึกษา ก่อนที่เขาจะได้เผชิญหน้ากับปัญหา

คำตอบที่พวกเขาได้รับมักจะเป็น "เจ้าไม่รู้ว่าด้วยซ้ำว่าสิ่งง่ายๆ นี้ทำอย่างไร" , "ข้าไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยงั้นหรือ?" , "ข้าคิดว่าเจ้ารอต่อไปไม่ได้แล้ว การทดสอบครั้งต่อไปเจ้าต้องถูกกำจัดแน่นอน"

นอกจากนี้ ไม่พอ ยังมีพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ที่พอเห็นที่ปรึกษาโกรธก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้

โซล มีเรื่องมากมายค้างคาอยู่ภายในใจ ดังนั้นเมื่อเขาขึ้นมาถึงชั้น 15 เขาจึงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย

เมื่อเขามาถึง ห้องทดลองของ อาจาร์ย แคซ ทันทีที่เขาเปิดประตูออก เขาก็พบกับดวงตาคู่หนึ่ง

เจ้าของดวงตานั้นมีอารมณ์ที่หลากหลายเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ทั้ง ประหลาดใจ โกรธ กลัว และนิ่งเงียบ

โซล มองไปยังดยุค ก่อนจะเกาคางด้วยนิ้วสีขาวของเขา

ดยุคหันมองไปทางอื่น ทันที

สุดท้ายแล้ว มันยังมีรอยนิ้วสีม่วงบนใบหน้าของเขาอยู่เลย

เขาไม่กล้าที่จะยั่วยุโซลอีก

มีพ่อมดฝึกหัดไม่มากนักที่เลือก อาจาร์ยแคซ มีเพียง 3 จาก 20 พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่เท่านั้น

ประกอบด้วย โซล ดยุค และสาวสวยน่ารักที่ชื่อ แองเจล่า

ดูเหมือนนางจะสัมผัสได้ถึงความขัดแย้งระหว่าง โซล และ ดยุค ดวงตากลมโตของนางเปล่งประกายออกมา ขณะเดียวกันมุมปากของนางก็ยิ้มขึ้น

นอกจากนี้ยังมี พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 อยู่ในห้องเรียนอีกด้วย

เมื่อเขาเห็น ทั้ง 3 ยืนเงียบๆ ในห้องทดลอง เขาก็ก้าวออกมาทักทายทันที "ปกติแล้วอาณาจาร์ยแคซ จะมาประมาณ บ่าย 3"

เขาหัวเราะออกมา และกล่าวเสริม

"หรือไม่แน่ อาจจะไม่มาก็ได้"

หลังจากทักทายง่ายๆ ห้องทดลองก็กลายเป็นเงียบกริบอีกครั้ง

พ่อมดฝึกหัดหันกลับไปทำงานของเขาต่อ โดยไม่ได้พูดกับเหล่าหน้าใหม่อีก

เมื่อเห็นว่า อาจาร์ยแคซยังไม่ได้ปรากฏตัว โซล ก็หยิบหนังสือขึ้นมาและหาโต๊ะว่างๆ เพื่ออ่านหนังสือ

เมื่อเห็นเช่นนี้อีก 2 คนที่เหลือก็หาที่อ่านหนังสือด้วยเช่นกัน

ช่องว่างระหว่างทั้ง 3 เริ่มปรากฏขึ้น

เนื่องจากมีหลายสิ่งที่ค้างคาอยู่ภายในหัวใจของเขามากไป โซล จึงไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ เขาเงยหน้าขึ้นมาเป็นครั้งคราว

ในที่สุด เมื่อนาฬิกาบอกเวลา บ่าย 3.30 ห้องทดลองก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

ทุกคนหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่และลุกขึ้น

"อาจาร์ย" พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

สายของโซล มองไปยังชายชราผมขาว ที่มีร่างกายผอมแห้ง

เขาดูแก่ชรา ผิวเหี่ยวย่นดวงตาพร่ามัว ทำให้เขาดูราวกับเป็นผู้เฒ่าอายุ 90

อาจาร์ยแคซ เดินเข้ามาช้าๆ

เขาไม่ได้ตอบเหล่าพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 แต่มองไปยังรอบๆ ห้องทดลอง

โซล พบว่าพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 คนนั้นดูกังวลใจ

"มันแค่เรื่องง่ายๆ" อาจาร์ยแคซพูดกับพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ด้วยสีหน้าที่เย็นชา "นำของไปใช้แล้วนำกลับที่เดิม ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาใช้ห้องทดลองของข้าอีก!"

พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 หน้าซีดและตอบกลับ "ขอรับ อาจาร์ย ข้าจะทำมันให้เสร็จวันนี้"

"เจ้าจะสอบครั้งต่อไปเมื่อไหร่"

"ในอีก 1 เดือนขอรับ"

"ข้าจะทดสอบเจ้า ทำความสะอาดห้องทดลองให้เรียบร้อย"

"ขอรับ"

โซลสังเกตเห็นว่า พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อได้ยินว่าอาจาร์ยแคซจะทดสอบพวกเขา

หลังจากนั้น อาจาร์ยแคซ ก็มองไปยัง ผู้มาใหม่ทั้ง 3 และพูดว่า "มาตรงหน้าข้า ต้องให้ข้าเดินไปหางั้นหรือ?"

ดวงตาของอาจาร์ยแคซ กวาดมองไปยังพวกเขาทั้ง 3 ทีละคน ในที่สุดเขาก็มองมายัง โซล และพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี "ทำไมพลังเวทย์ของเจ้าถึงได้น้อยนัก"

ดวงตาของ ดยุค เปล่งประกายออกมาขณะที่เขายืนอยู่อีกด้าน ข้างๆ แองเจล่า ดูเหมือนเขาลังเลว่าจะพูดเรื่องของโซลดีไหม

แต่ขณะที่เขากำลังจะพูด บางแผลบนใบหน้าของเขาก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที

โซล รู้ว่าเขาไม่สามารถซ่อนมันจากพ่อมดแท้จริงได้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มพูด "ท่านอาจาร์ย พรสวรรค์ด้านพลังเวทมนต์ของข้าไม่ดีนะ แต่พรสวรรค์ด้านพลังจิตของข้านับว่าไม่เลวเลย"

อาจาร์ยแคซยังมีสีหน้าเคร่งขรึม "มีดีแค่พลังจิตแต่ปราศจากเวทมนตร์ เจ้าก็เป็นได้เพียงแค่เป็ด ไม่ใช่พ่อมด!"

เขาพูดออกมาอีกครั้ง "ไม่มีเด็กใหม่ที่ดีกว่านี้หรือไงกัน?"

โดยไม่รอช้าเขารีบเอาใจอาจาร์ยแคซ หากเขาไม่ทำเช่นนี้ เขาจะเรียนต่อไปในอนาคตได้อย่างไร?

"ท่านอาจาร์ย ข้าจะพยายามอย่างหนัก เพื่อเพิ่มพลังเวทมนตร์ของข้า ได้โปรดให้โอกาสข้าด้วย"

อาจาร์ยแคซกรอกตามองเขา "เจ้าต้องพยายามให้หนัก ด้วยการเพิ่มพลังเวทย์มนตร์ของเจ้าให้ถึง 10 จูลภายใน 3 เดือน ข้าจึงจะถือว่าเจ้าผ่านการทดสอบแรก ไม่อย่างนั้น... ข้าก็ไม่อยากให้มีขยะให้ห้องทดลองของข้า"

จูลเป็นหน่วยวัดของพลังเวทมนตร์

ในระหว่างการทดสอบ พ่อมดฝึกหัด คริสตัลสีดำนั้นมีหน้าที่วัดพลังเวทมนตร์ในร่างกายมนุษย์

โดยทั่วไป จะต้องมี พลังเวทมนตร์ 10 จูล ก่อนอายุ 15 ปี จึงจะผ่านเกณฑ์

อย่างไรก็ตาม พลังเวทมนตร์ของ โซลนั้นมีน้อยกว่า 10 จูล หรือว่าอาจจะน้อยกว่า 5 จูลด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นอาจาร์ยแคซคงไม่คิดว่าเขาจะมีโอกาส

มันถือเป็นเรื่องยุ่งยากจริงๆ ที่จะบรรลุเป้าหมายที่ต้องใช้เวลาถึง 3 ปีภายในระยะเวลา 3 เดือน

โซลก้าวออกไปข้างหน้าครึ่งก้าว โดยตั้งใจที่จะพูดกับอาจาร์ยแคซ

ดยุคมองเขาด้วยสายตาที่ดีใจ แองเจล่ารู้สึกเห็นใจเขา "พวกเจ้า 2 คนมากับข้า ส่วนเจ้า เรียนรู้จากมาร์คก่อน" เขาคือพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่อยู่ในห้องทดลอง

หลังจากที่อาจาร์ยแคซพูดจบ เขาก็ออกจากห้องทดลองไปพร้อมกับพ่อมดฝึกหัด 2 คน โดยไม่รู้ว่าเขากำลังไปที่ไหน

มาร์คไม่แปลกใจเลย

หลังจากที่อาจาร์ยแคซจากไป เขาก็ปิดประตูและกลับมาเก็บของต่อ

เขาไม่ได้สนใจโซลด้วยซ้ำ

โซลอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ แต่เขายังมีคงชาอยู่

ตอนนี้เขามีคุณสมบัติตามที่ คงชา กำหนดและได้เป็นลูกศิษย์ของอาจาร์ยแคซแล้ว

ในไม่ช้านางคงจะมีคำสั่งมาถึง โซล

แต่คงชา ไม่ได้สนใจโซลมานานแล้ว

นางเมินเฉยต่อ โซล และยังบิดเบือนการสัมผัสพลังธาตุของเขา ทำให้เขาต้องเลือกอาจาร์ยแคซเป็นอาจาร์ย

หาก โซล ต้องการใช้ประโยชน์จากพลังของ คงชา เพื่อให้เขาแข็งแกร่งขึ้น เขาไม่สามารถปล่อยให้อีกฝ่ายปฏิบัติต่อเขาเหมือนของตายที่สามารถทิ้งตอนไหนก็ได้

เขาต้องวางแผนอย่างระมัดระวัง ปฏิเสธคำสั่งที่เป็นอันตราย ขณะที่อีกฝ่ายยังคุ้มครองอยู่

อย่างแรก เขาต้องศึกษาเรื่องเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง

"รุ่นพี่" โซลเดินไปด้านหลังมาร์ค "ให้ข้าช่วยท่านทำความสะอาดหรือไม่?"

มาร์ค หันกลับมา เขาไม่แปลกใจกับการตัดสินใจของ โซล ราวกับกำลังรอให้เขาพูดอยู่

"เจ้าเด็กใหม่ เจ้าไม่มีผลึกเวทมนตร์หรือแต้ม ดังนั้นสิ่งที่เจ้าทำได้มีเพียงใช้แรงงานเท่านั้น ในเดือนหน้า เจ้าต้องรับผิดชอบในการทำความสะอาดห้องทดลอง ข้าจะสอนเจ้า 1 ชั่วโมงในทุกๆวัน"

"พื้นที่รอบห้องทดลองนั้น เต็มไปด้วย สิ่งของต่างๆ การทำความสะอาดห้องทดลองของอาจาร์ยแคซ ข้าไม่รู้ว่าข้าจะทำให้ท่านล่าช้าหรือไม่?"

"ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ให้เจ้าทำทั้งหมด ข้าจะบอกเจ้าทีละอย่างเอง เจ้าแค่ต้องรับผิดชอบในส่วนสุดท้าย"

มาร์คยกมือขึ้น เขาอ้าปากออก แล่บลิ้นสีแดงสดออกมาเลียไปที่หน้าของโซล

"ถ้าหากเจ้าทำสิ่งใดผิดพลาด ข้านี่แหละ จะถลกหนังของเจ้าออกมา!!"