“ไม่อยากล้างแค้นให้พ่อแม่แล้วหรือ? ถ้าเจ้าอยากแก้แค้น เช่นนั้นยามจื่อ (23.00-01.00 น.) ให้มาที่บ้านของข้า” มือของซูอันเขี่ยแก้มของเซียวอวี่ลั่วเบาๆ คล้ายกำลังลูบเครื่องลายครามอันประณีต

นัยน์ตาของเซียวอวี่ลั่วหดเกร็ง เขารู้อดีตของนางได้อย่างไร เพราะนางไม่เคยบอกใครเลย

“หากเจ้ายังเลือกทำตัวขี้ขลาดเหมือนตอนนี้ก็ไม่มีทางได้แก้แค้น” ซูอันจ้องมองนาง “ถ้าเจ้าอยากเอาชนะความชั่ว ต้องเริ่มด้วยการอุทิศตนให้ความชั่วก่อน”

เซียวอวี่ลั่วตัวแข็งทื่อ

อุทิศตนให้ความชั่ว…

หมายความว่าต้องลงมือทำชั่วหรือ?

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าซูอันอาจจะน่ากลัวกว่าฝันร้ายในความทรงจำของนางด้วยซ้ำ

……

“ผลงานของหุ่นเชิดอสูรนี้ไม่เลว”

ซูอันทำลายหุ่นเชิดชายวัยกลางคนและหุ่นเชิดองครักษ์แบบไม่ใส่ใจ แต่เขาค่อนข้างพอใจกับผลงานของเมล็ดพันธุ์แห่งจิตมาร

แม้ว่าจะต้องใช้เวลาพอสมควรในการขัดเกลาเมล็ดพันธุ์แห่งจิตมาร กระนั้นผู้ที่ไม่มีความมุ่งมั่นและอ่อนแอในการฝึกตนยังแทบจะต้านทานเมล็ดพันธุ์แห่งจิตมารได้และถูกบังคับให้เชื่อฟังโดยง่าย

เพียงแต่หุ่นเชิดอสูรชนิดนี้สร้างขึ้นด้วยวิธีหยาบๆ จึงมีศักยภาพและสติเพียงเล็กน้อย แม้แต่การกระทำยังต้องได้รับการควบคุมโดยซูอันและสิ่งเหล่านี้เป็นของใช้แล้วทิ้ง

ในส่วนของฉากละครวันนี้ ซูอันแค่กำกับและร่วมแสดงเท่านั้น

ไม่ว่าคนธรรมดาจะโง่แค่ไหนหรือต่อให้ชั่วร้ายเพียงใดก็มีไม่กี่คนที่กล้าล้อมวงชี้หน้าประณามผู้ฝึกตนระดับสูงแบบนั้น

ต่อให้กล้าประณาม แต่คงรอดชีวิตอยู่ได้ไม่นาน

ซูอันจึงช่วยกระตุ้นความชั่วร้ายในจิตใต้สำนึกของมนุษย์ จากนั้นเซียวอวี่ลั่วจึงได้ชมการแสดงชั้นยอด

ส่วนที่ว่าเซียวอวี่ลั่วจะถูกหลอกหรือไม่นั้น

เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ของนางก่อนหน้านี้ ซูอันก็ยิ้มออก เกรงว่ากระบวนการทำลายศีลธรรมครั้งนี้จะทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวเลยทีเดียว

ยิ่งไปกว่านั้นคือจริงๆ แล้วเซียวอวี่ลั่วเปราะบางกว่าที่เขาคิดไว้มาก

……

กลางดึก ยามจื่อ

เมฆาจางๆ แยกออก แสงจันทร์นวลพร่างพราวค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

เซียวอวี่ลั่วผู้ดิ้นรนมาเป็นเวลานาน สุดท้ายจึงตัดสินใจได้

“ข้าจะ...ไปดูหน่อย” นางพูดกับตัวเอง จากนั้นนางก็รีบวิ่งไปที่ลานเล็กของซูอัน

“ดึกขนาดนี้แล้ว ศิษย์พี่หญิงเล็กจะไปที่ใด?”

ในระยะไกล ฉินอวิ๋นยกมือขยี้ตาและยืนยันว่าร่างนั้นคือเซียวอวี่ลั่ว

เพราะเขาฝันถึงซูอันอีกแล้ว เขาจึงนอนไม่หลับและวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากสายลมเย็นๆ ในตอนกลางคืนช่วยให้ผ่อนคลาย แต่ไม่คาดคิดว่าจะเห็นศิษย์พี่หญิงเล็กโดยบังเอิญ

“ดูจากทิศทางแล้วศิษย์พี่หญิงเล็กจะไปหาศิษย์พี่รองกระมัง?”

“ไม่มีทางไปหาซูอันหรอก”

ฉินอวิ๋นพึมพำอยู่ในใจ เพราะเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี เพียงแต่หาสาเหตุไม่ได้ เขาจึงแอบตามไป

ตามมาตลอดทาง ลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีในใจของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

“นางมาหาซูอันจริงด้วย!”

เมื่อเห็นว่าศิษย์พี่หญิงเล็กหยุดอยู่หน้าลานบ้านของซูอัน ฉินอวิ๋นจึงเผลอกำหมัดแน่น

เหตุใดศิษย์พี่หญิงเล็กจึงมาหาซูอัน เพราะเห็นได้ชัดว่าพวกนางไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

มิหนำซ้ำยังเป็นเวลาดึกดื่นเที่ยงคืน

เขาจ้องมองไปที่ประตูลานบ้านด้วยใจจดจ่อ อยากมองให้ชัดๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เข้ามาสิ”

ประตูลานบ้านเปิดออก ร่างของซูอันปรากฏในสายตาของฉินอวิ๋น ดวงตาของเขาเบิกกว้างและการหายใจถี่ขึ้น

“ข้า...ข้าแค่มาดู” เซียวอวี่ลั่วหันหน้าไปทางอื่นแล้วพูด แต่ซูอันบังคับให้นางหันกลับมา

“ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะมา ก็หมายความว่าการตัดสินใจได้จบลงแล้ว”

“ข้า ข้า...”

“ถ้าอยากแก้แค้น เพียงแค่ละทิ้งความขี้ขลาดไปซะ”

ซูอันจับแก้มของนางแล้วบังคับให้นางมองเขา

ฉินอวิ๋นซึ่งแอบมองอยู่ห่างๆ โกรธมากจนเส้นเลือดแทบระเบิด เขากำหมัดแน่นขึ้น

ศิษย์พี่หญิงเล็ก หนีไป!

ท่านขัดขืนสิ! ขัดขืนซะ!

แต่เซียวอวี่ลั่วไม่ได้ขัดขืนเหมือนที่ฉินอวิ๋นคิด นางปล่อยให้ซูอันเล่นกับใบหน้าเล็กๆ ของนางอยู่เช่นนั้น

“ก็เจ้าบอกว่า...เรื่องแก้แค้น…”

“ฮึฮึ ความจริงแล้วเจ้ามีความสามารถในการแก้แค้นอยู่เสมอนะ แต่เจ้าเลือกที่จะหนี ข้าพูดถูกหรือไม่?” ซูอันย้อนถาม

สำหรับมู่หนิงเจินนั้นตระกูลเซียวไม่ถือว่าเป็นอะไรในสายตานางเลย เซียวอวี่ลั่วก็สามารถบังคับให้ตระกูลเซียวส่งมอบตัวผู้กระทำผิดได้ ตราบใดที่เต็มใจขอความช่วยเหลือจากศิษย์พี่เฟิ่งหลวนของนาง

แต่นางไม่ทำ นางไม่ขอร้องให้คนพวกนี้ช่วยเหลือเลย

“ข้า ข้าไม่...” เซียวอวี่ลั่วต้องการแก้ตัว

“เจ้ากำลังจะบอกว่าไม่อยากสร้างปัญหาให้คนอื่นและอยากจะแก้แค้นเองเมื่อเจ้าแข็งแกร่งขึ้นสินะ เฮอะ เฮอะ” ซูอันหัวเราะโดยไม่สะทกสะท้าน

“เจ้าแค่ขี้ขลาด เจ้าแค่กลัว แม้ว่าเจ้าจะมีพลังในการแก้แค้น แต่เจ้าก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับศัตรูเก่าพวกนั้นหรอก”

“เจ้าบอกว่าไม่อยากรบกวนคนอื่น แต่ตอนนี้เจ้ามาหาข้า เจ้าทำตัวเย็นชา แต่จริงๆ แล้วหน้าซื่อใจคด เจ้ามัวแต่แสดงความเมตตาที่ไร้ความหมายนั่นตลอดทั้งวัน แต่กลับเมินศัตรูเก่าของตน นี่คือตัวตนของเจ้า!”

ความจริงย่อมเจ็บปวดเสมอ

ฉินอวิ๋นพยายามเงี่ยหูฟัง แต่เขาไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างศิษย์พี่หญิงเล็กกับซูอันเลย! หรือว่าซูอันใช้พลังเวทเก็บเสียงที่ประตูด้วย?

ณ ทางเข้าลานบ้าน ร่างกายของเซียวอวี่ลั่วสั่นสะท้านและฟันของนางกระทบกัน

อาจเพราะแผลใจในวัยเด็ก ทำให้นางมักจะหลีกเลี่ยงเรื่องในอดีตโดยอัตโนมัติและใช้วิธีกำจัดเหล่าร้ายผดุงความยุติธรรมมาหลอกตัวเอง

นางอยากรอให้ความแข็งแกร่งทะลุจุดสูงสุดก่อนแล้วค่อยแก้แค้น แต่ถ้าไม่ได้ซูอันคอยกระตุ้น เกรงว่านางคงรอจนทะลวงถึงระดับหยางบริสุทธิ์ก่อนจึงจะมีความกล้า

เมื่อถึงเวลานั้นศัตรูของนางอาจสิ้นอายุขัยไปแล้วก็ได้

นางคิดว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นมากแล้ว แต่ในความเป็นจริงนางยังเป็นเด็กหญิงคนเดิมกับตอนนั้น

เมื่อเห็นเซียวอวี่ลั่วตกอยู่ในความครุ่นคิด ซูอันจึงแสดงรอยยิ้มละเอียดอ่อนออกมา

สาวน้อยคนนี้โง่เขลาเสียจริง

“เข้ามาคุยกันก่อนเถอะ”

เขาดึงเซียวอวี่ลั่วเข้ามาในลานบ้าน และเมื่อประตูลานบ้านถูกปิด ฉากถัดไปนั้นคนนอกไม่อาจมองเห็นอีก

ฉินอวิ๋นกัดฟันจนแทบแตก แต่เขายังไม่มีความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า หมัดของเขาจึงกระแทกพื้นอย่างแรง

“สวะ ซูอันคนนี้ช่างน่ารังเกียจ!”

“ไม่ได้ ข้าปล่อยให้ศิษย์พี่หญิงเล็กหลงทางไม่ได้”

เขาคิดแล้วจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากศิษย์พี่หญิง

“ต้องไปหาศิษย์พี่รอง เพราะด้วยนิสัยของนาง มันเป็นไปไม่ได้ที่นางจะยอมรับผู้ชายเจ้าชู้”

แต่เมื่อฉินอวิ๋นนึกถึงฉากที่ศิษย์พี่รองปกป้องซูอันแบบไม่ลืมหูลืมตา ฉินอวิ๋นก็รู้สึกปวดฟันอีกครั้ง “ลืมไปเถอะ ไปหาศิษย์พี่ใหญ่ดีกว่า”

……

“พวกเขาคือ?”

เมื่อเข้ามาที่ลานบ้านด้านหลัง เซียวอวี่ลั่วถามด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นผู้ชายมากกว่าหนึ่งโหลถูกตอกตะปูตรึงไว้กับไม้กางเขน ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและก้มหน้าลงด้วยความสิ้นหวัง

“เจ้าไม่รู้จักพวกเขาหรือ?”

ซูอันเตะชายคนหนึ่งที่ท้องและชายคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทันที

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าที่ค่อนข้างซีดและอ่อนแอจึงถูกเปิดเผยต่อหน้าของเซียวอวี่ลั่ว

“เป็นเจ้า!”