ตอนที่ 29 การทรยศของเสนาบดีกรมพิธี
หลังประชุม เสนาบดีกรมพิธีก็เดินออกจากราชสำนักชั้นใน เสนาบดีคนอื่นมองเขาเหยียดๆ ราวกับจะบอกว่าเขาชั่วช้า มีเพียงหลินเจี้ยนเฉิงเท่านั้นที่ดูเหมือนจะไม่สนใจมาก เขากลับไปคณะเสนาบดี พูดกับหลินฟาน“เอาประวัติของเสนาบดีกรมพิธี เจียเต๋าตี๋มา”
ในฐานะราชเลขา เขามีอำนาจในการถือครองประวัติของขุนนางทั้งหมด ตามกฎของราชวงศ์ต้าเฉียน ประวัติของขุนนางที่ต่ำกว่าขั้นสี่จะเก็บไว้ในกรมขุนนาง
แต่ ขุนนางที่เหนือกว่าขั้นสี่ ต่อให้จะมีสำนักส่วนตัวหรือมีตำแหน่งสำคัญ ประวัติก็ยังเก็บในคณะเสนาบดี มีเพียงจักรพรรดิกับราชเลขาที่เข้าถึงได้อย่างอิสระ
ไม่ช้า หลินฟานก็นำบันทึกของเจียเต๋าตี๋มา หลินเจี้ยนเฉิงขมวดคิ้วขณะพลิกผ่านเอกสารหนา บ้านเกิดของเจี่ยเตี๋ยตี๋อยู่ในมณฑลจิน?เขาคือลูกชายของครอบครัวทหาร?มณฑลจินไม่มีบรรยากาศของบัณฑิตและมีน้อยคนที่จะกลายเป็นขุนนาง
เจียเต๋าตี๋ไม่ได้มาจากตระกูลบัณฑิต แต่กลับผ่านการสอบขุนนาง นี่คือข้อบ่งชี้ความสามารถ หลินเจี้ยนเฉิงตรวจสอบต่อและพบว่าเจียเต๋าตี๋ถูกเลี้ยงโดยแม่ของเขา พ่อของเขาตายบนสนามรบระหว่างการรุกรานของคนเถื่อน เจียเต๋าตี๋โตมาอย่างลำบาก พึ่งพาแม่เขาและเรียนที่โรงเรียนหมู่บ้าน
ต่อมา เขาผ่านการสอบประจำมณฑลและจากนั้นก็ผ่านการสอบที่เมืองหลวง การเดินทางของเขาถือว่าได้รับแรงบันดาลใจสูง แต่ทำไมคนเช่นนี้ถึงตกลงที่จะเปิดการค้ากับคนเถื่อน?
หลินเจี้ยนเฉิงสัมผัสได้ว่าเจียเต๋าตี๋มีแรงจูงใจซ่อนเร้น เขาสั่งหลินฟาน“ไปเชิญเสนาบดีเจียมา”
‘ตอนนี้หรือขอรับ?”
“ใช่ เราเสนาบดีไม่อาจพบปะกันส่วนตัวได้ ข้ากำลังถามถึงเรื่องราชการ ข้าจะพูดกับเขาในคณะ”
“ขอรับ”
หลังจากนั้น เสนาบดีเจียก้มาถึงคณะเสนาบดี
“คารวะ ท่านราชเลขา”
หลินเจี้ยนเฉิงทักทายอีกฝ่ายอย่างอบอุ่น“เสนาบดีเจีย ข้าเรียกท่านมาที่นี่เพราะข้ามีเรื่องจะขอคำแนะนำ”
“ท่านราชเลขา มันเกี่ยวกับข้อเสนอของข้าที่ให้เปิดการค้าหรือเปล่า?’
“เสนาบดีเจียตรงไปตรงมาดี ขอข้าเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ทำไมท่านถึงยืนกรานจะให้เปิดการค้ากับคนเถื่อน?”
เจียเต๋าตี๋เรียบเรียงความคิด“ท่านราชเลขา ฝ่าบาทได้พูดไปแล้วว่าการค้ากับคนเถื่อนจะมีผลกำไรสูง ด้วยความสำเร็จทางการค้าของพ่อค้ามณฑลจิตนวันนี้ คนจากเขตอื่นจะก้าวเข้ามาได้หรือ?”
“ข้อห้ามที่ชายแดนมีมาสี่รัชสมัยแล้ว แต่มันไม่เคยบังคับใช้ได้จริง จักรพรรดิองค์ก่อนยังจัดการกับพ่อค้าหลายคนที่ทำการค้ากับคนเถื่อน”
“แต่ จำนวนพ่อค้าจินที่ถูกจับกุมเร็วๆนี้เกินกว่ารัชสมัยก่อนซะอีก การค้าชายแดนจึงไม่อาจหยุดได้”
หลินเจี้ยนเฉิงพยักหน้าเห็นด้วย ผู้คนแสวงหาผลกำไรโดยเนื้อแท้ ผลกำไรมหาศาลจากการค้าชายแดนไม่อาจต้านทานได้และการออกกฎหมายอย่างเดียวก็ไม่อาจดับความโลภของคนได้ หลังการปราบปรามแต่ละครั้ง จะมีพ่อค้าโผล่มาเยอะขึ้น
ระหว่างการปกครองของจักรพรรดิไท่จง การค้าชายแดนมีแค่ชาวบ้านบางคนที่แลกสินค้าส่วนเกินของพวกเขากับคนเถื่อนทางเหนือ แต่ เจ้าของที่ดินรายเล็กบางคนก็ค่อยๆเข้าร่วม สุดท้ายก็ลากชนชั้นสูงในท้องถิ่นมา ในบางพื้นที่ แม้กระทั่งเสมียนก็ยังมีส่วนร่วมในการลักลอบค้าขายกับคนเถื่อน
คำพูดของเจียเต๋าตี๋สะท้อนให้เห็นถึงคำพูดของเกาหลิงเฟิง หลินเจี้ยนเฉิงไม่ใช่แค่หนอนหนังสือ เขาจับสถานการณ์ได้อย่างรวดเร้ว
เสนาบดีเจียพูดต่อ“ในเมื่อความต้องการค้าขายชายแดนมักมีอยู่เสมอ แทนที่จะปล่อยให้ชาวบ้านเสี่ยง ทำไมไม่รวมชาติเพื่อเข้าร่วมเสียเลย?”
ดวงตาของหลินเจี้ยนเฉิงสว่างวาบ มุมมองของเจียเต๋าตี๋น่าสนใจมาก จากนั้นเจียเต๋าตี๋ก็พูดต่อ“การค้าชายแดนไม่ใช่ภัยพิบัติ ราชวงศ์ต้าเฉียนก็ต้องการไข่มุกฤดูหนาว ขนมิงค์หรือโสมมิใช่หรือ?”
หลินเจี้ยนเฉิงผงะ ขนมิงค์เป็นของที่ขายดีสุดในตลาดฤดูหนาวของเมืองหลวง แม้กระทั่งวังหลวงก็ยังซื้อไข่มุก ไม่ต้องพูดถึงโสม เกือบทุกบ้านที่พอมีเงินจะซื้อไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน
เจียเต๋าตี๋พูดถูก การค้าชายแดนไม่อาจหยุด ตราบเท่าที่มีความต้องการ ย่อมมีผู้ซื้อที่เต็มใจจ่ายราคาสูง เพื่อราคาสูงเหล่านี้ มีคนยอมเสี่ยง กฎหมายของราชสำนักไม่อาจขัดขวางได้ มันคือธรรมชาติของมนุษย์
เจียเต๋าตี๋กล่าวต่อ“เช่นนั้น ถ้าราชสำนักริเริ่มก่อน เราจะได้เปรียบ”
หลินเจี้ยนเฉิงเหมือนจะเข้าใจแล้ว เจียเต๋าตี๋จึงพูดต่อ“ในความเป็นจริง การค้ากับคนเถื่อนไม่ได้น่ากลัว สิ่งน่ากลัวคือการค้าอาวุธและเกราะกับพวกนั้น”
สุดท้ายหลินเจี้ยนเฉิงก็เข้าใจ เจียเต๋าตี๋อธิบาย.“อาวุธ เกราะ แร่เหล็ก ของเหล่านี้ไหลเข้าคนเถื่อนจะเป็นภัยต่อราชสำนัก ตอนราชสำนักก่อตั้งตลาดการค้าชายแดน ของเหล่านี้จะถูกห้ามค้าขาย”
“แต่มีบางสิ่งแตกต่าง”เจียเต๋าตี๋หัวเราะ“คนเถื่อนทางเหนือมีนิสัยชอบดื่มสุราเพราะอากาศหนาวในทางเหนือ”
“ในเขตเหนือ ไม่ค่อยมีการทำเกษตรมาก ดังนั้นสุราจึงกลายเป็นสินค้ากระแสหลัก เราสามารถเพิ่มการขายสุราให้คนเถื่อนได้ ถ้าความมึนเมากลายเป็นที่แพร่หลายในหมู่พวกนั้น นั่นจะไม่เอื้อต่อเราหรือ?”
“นอกจากสุรา เรายังขายเม็ดยาผงห้าแร่ธาตุ! เครื่องประดับที่ไร้ประโยชน์ ผ้าไหม เครื่องแก้ว ยิ่งคนเถื่อนเสพติดของพวกนี้ เรายิ่งได้เปรียบ”
หลินเจี้ยนเฉิงมองเจียเต๋าตี๋ เสนาบดีกรมพิธีคนนี้สมกับชื่อ เขาปราศจากศีลธรรมจริงๆ!
*ทรยศที่ว่าคือทรยศความไว้วางใจของพระเอกเราในการทำลายโชคลาภ ฮ่าๆ**
