บทที่ 38 งูยักษ์!
เมื่อหลบหนีอย่างสุดชีวิตก่อนหน้า เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะระบุทิศ ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตนนั้นอยู่ที่แห่งใด หรือได้เข้ามายังส่วนลึกของหุบเขาเมฆาทมิฬแล้วก็มิอาจทราบได้
“ไม่เป็นไร ดูท่าข้าคงต้องหาที่พักผ่อนเสียก่อน!”
หลัวเฉิงบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเข้ามายังส่วนลึกของหุบเขาเมฆาทมิฬหรือไม่ แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินทีละก้าวอย่างระมัดระวังเท่านั้น
ครั้นได้กวาดสายตาไปรอบๆ หลัวเฉิงก็ได้พบเข้ากับโพรงไม้ขนาดใหญ่ ซึ่งพอจะเป็นสถานที่พักกายได้
“ข้าคงต้องใช้ที่นี่เป็นที่พักแล้วล่ะ!”
หลังเข้าไปในโพรงต้นไม้ ความเครียดของหลัวเฉิงก็คลายลง เมื่อความกังวลที่มีในใจหายไป จู่ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่มือขวาอย่างรุนแรง
ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส เขาก็พลันยกมือขวาขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่ามือของเขานั้นบวมช้ำและเต็มไปด้วยเลือด
“สัตว์อสูรระดับสองดาว ช่างน่ากลัวจริงๆ!”
หลัวเฉิงแสดงรอยยิ้มเจื่อนๆ เขารู้สึกว่าตนนั้นโชคดียิ่ง นักที่รอดชีวิตมาได้ในครานี้
หืม!
ทันใดนั้น ดวงตาของหลัวเฉิงก็ประกายด้วยความประหลาดใจ
เพราะเขารู้สึกว่าเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน พร้อมกับความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นทวีมหาศาล อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หลัวเฉิงกระชับมัดแน่นด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความแข็งแกร่งของหมัดเขาในตอนนี้มีน้ำหนักมากกว่าพันจิน!
“ขั้นสุดยอดของขั้นหลอมกายา! นี่ข้าสามารถทะลวงได้สำเร็จแล้วงั้นหรือ”
หลัวเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบอารมณ์ลง แต่สีหน้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความประหลาดใจยิ่ง
ด้วยความแข็งแกร่งที่มากกว่าพันจิน เขารู้ได้ในทันทีว่าตนได้ทำลายปราการด่านสุดท้าย และทะลวงเข้าสู่ขั้นสุดยอดของขั้นหลอมกายาที่หลายคนใฝ่ฝันสำเร็จแล้ว!
“ดูเหมือนว่า การเข้ามาเผชิญอันตรายในครานี้จะไม่สูญเปล่า”
หลัวเฉิงได้รับรู้อีกเรื่องหนึ่ง เฉพาะตอนที่เขาอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างชีวิตและความตายเท่านั้น ที่จะสามารถกระตุ้นศักยภาพในร่างกายจนถึงขีดสุด และสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นหลอมกายาขั้นสุดยอดได้สำเร็จ!
ความแข็งแกร่งของเขาที่ก่อนหน้าหยุดลง ตอนนี้สามารถเพิ่มขึ้นได้หลังจากทะลวงเข้าสู่ขั้นสุดยอด
ภายใต้สภาวะของความเป็นมนุษย์ เขาคือราชาที่แท้จริงซึ่งแข็งแกร่งกว่าผู้ใดทั้งสิ้น! นอกจากนี้ในการฝึกฝนภายภาคหน้า ย่อมมีโอกาสก้าวหน้าเร็วกว่าผู้ใด!
“ตอนนี้ ต่อให้มีฉีถิงมากถึงคน ก็ไม่มีทางจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้!”
ในขณะที่รู้สึกตื่นเต้น หลัวเฉิงก็คิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา จึงตัดสินใจพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้
ส่วนเรื่องโอสถระดับสี่ดาวนั้น เขายังไม่คิดจะตามหามันในตอนนี้
หลังจากเรื่องราวที่เขาประสบในป่า เขาจึงรู้ว่าพลังของเขายังมิอาจจะเดินเหินในป่าอย่างสบายใจนัก หากไม่ระวังอาจไม่มีชีวิตรอดกลับไปก็เป็นได้
ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เช้า
“หวังว่าวันนี้คงไม่เจอกับเสือดาวเกล็ดเพลิกหรอกนะ”
อย่างไรก็ตาม หลัวเฉิงยังคงไม่สบายใจนัก แม้ว่าเขาทะลวงเข้าสู่ขั้นหลอมกายาขั้นสุดยอดได้สำเร็จแล้ว แต่การเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรระดับกลางสองดาว พลังเท่านี้ยังไม่เพียงพอ!
หลังออกจากโพรงต้นไม้ หลัวเฉิงก็เริ่มทบทวนความจำในหัว และเดินกลับทิศทางเดิมอย่างระมัดระวัง
ฟ่อ!
ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามน่าสยดสยองดังขึ้นในระยะที่ใกล้เคียงกับตัวเขาอย่างมาก
หลัวเฉิงมองไปในทิศทางของเสียง
ห่างออกไปหลายพันฉื่อ ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำ กลิ่นอายความชั่วร้ายโหมกระหน่ำขึ้นสู่ด้านบน พานให้ดินแดนอันกว้างใหญ่จมอยู่ในความมืดมิด ในระยะไกลหลัวเฉิงมองเห็นงูยักษ์ตัวหนึ่งผงกศีรษะขึ้นมาเหนือท้องฟ้า!
งูยักษ์ขดตัวอยู่ท่ามกลางดงไม้ ปากของมันปลดปล่อยลำแสงสีดำออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด
โครม!
ไม่ว่าลำแสงจะสาดส่องออกไปในทิศทางใด ต้นไม้และภูเขาในบริเวณนั้นจะหลอมละลายกลายเป็นของเหลวทันที!
“นี่มันตัวอะไรกัน!”
เมื่อเห็นงูยักษ์ หลัวเฉิงรู้สึกหนาวสั่นไปถึงจิตใจ แผ่นหลังของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายเย็นเยียบราวกับตกลงไปในหล่มน้ำแข็ง
นี่คือสัตว์อสูรที่ก้าวข้ามระดับกลางสองดาวอย่างแน่นอน! ไม่สิ! ด้วยพลังและแรงกดดันเช่นนี้เกรงว่ามันคงเหนือกว่าสัตว์อสูรสองดาว!
สิ่งที่ทำให้หลัวเฉิงรู้สึกสยดสยองยิ่ง คือดวงตาอันดุร้ายราวกับโคมไฟขนาดใหญ่สองดวงกำลังจับจ้องมาในทิศทางนี้!
