Ep6บังคับการปลดปล่อย3
บทท่ 6 การบังคับปลดปล่อย (3)
ทันทีที่ นัมกีแท เห็นเปลวไฟพุ่งออกมา จากแขนของยองซิก เขาก็บิดตัวตามสัญชาตญาณ
ไม่ใช่เพราะเขารู้ว่ายองซิกพยายามทําอะไรกับเขาเขาตระหนักมันด้วย
สัญชาตญาณว่าแขนของยองซิก
อันตรายอย่างยิ่ง
มีเสียงดังกึกก้องดังขึ้นจากแขนขวาของ
ยองซิก พุ่งด้วยความเร็วสูง
มุ่งหน้า ไปยัง นัมกีแท
เมื่อเห็นแขนขวาของยองซิกแยกออกจากร่างกายและ
ยิงเข้าหาเขา น้มกีแทก็มีสีหน้าเหลือเชื่อ
แตก!
แขนขวาของยองซิกกินไหล่ซ้ายของนัมกีแท
ผิวหนังบนไหล่ซ้ายของเขาแตก
และเลือดก็เริ่มไหล ความเจ็บปวดรวดร้าวลามไปที่แขนซ้ายของนัมกีแท
" กรอด~~อั๊กกกก ~~ !! "
แต่เขาไม่มีเวลาใส่ใจกับความเจ็บปวดนั้น
ความกลัวว่าเขาอาจจะเสียชีวิตเมื่อครู่ที่แล้วทําให้ร่าง กายของนัมกีแท. สั่นสะท้าน
"แฮ่ก แฮ่ก ฟูดๆๆฟูๆๆ~~~!!!"
ลมหายใจแรงๆ หลุดออกมาจากปากของ. นัมกีแทเขามองลงไปที่ไหล่ของเขา
เลือดไหลซึมอย่างต่อเนื่องจากผิวหนังที่แตกแยกมันอันตราย ครั้งนี้มันอันตราย. จริงๆ
หากเขาไม่หลบโดยสัญชาตญาณ แขนขวานั้นคง ฟาดหัวเขาไปแล้วอย่างแน่นอน
นัมกีแทรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย
แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับออร์คด้วยไม้เงอะงะหรือเมื่อ เขาถูกรายล้อมไปด้วยสมาชิกองค์กรที่ไม่เป็นมิตรูเมื่อใน อดีต
เขาไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย เช่นนี้มาก่อน
"ไอ้สารเลวนั่นมันคืออะไรกัน?"
นัมกีแท มองไปที่ยองซิกที่ยิง 'แขนขวา' ของเขามาที่ เขาด้วยดวงตาที่สั่นเทา
(ใช่ มันเป็นแขนขวาของเขา ไม่มีอะไรอื่น)
เขาไม่เคยได้ยินใครที่สามารถยิงแขนขวาของตนเอง ได้เหมือนจรวดมาก่อน
"ชิ...!"
ยองซิก ในขณะที่ นัมกีแท ยังคงสับสน คว้า ดาบที่ตกลงไปที่พื้นแล้วพุ่งเข้ามาที่เขา
ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความวิตกกังวลและความเร่งด่วน
(ฉันไม่ได้ฆ่าเขาด้วยนัดเดียว..?)
ยองซิกกัดริมฝีปากของเขาอย่างเกรี้ยวกราดและจ้อง
มองไปที่นัมกีแท
เขารู้ว่าเขาไม่สามารถรับมือกับศัตรูทั้งสิบคนได้ใน คราวเดียว
มีมากเกินไปทําให้ยากต่อการค้นหาเส้น
นั่นเป็นสาเหตุที่เขาพยายาม
ฆ่านัมกีแท
จากใบหน้าของศัตรูที่อยู่รอบๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขา ต้องพึ่งพานัมกีแทเป็นอย่างมาก
กลุ่มที่ก่อตัวขึ้นโดยมี นัมกีแท เป็นศูนย์กลางกลุ่มดังกล่าวจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายทันทีที่จุด โฟกัสหายไป
โซยองซิกใช้วิธีโกหกเขาผลักอาระออกไปและพยายามจะฆ่ากิลซู
เพื่อเข้าใกล้ นัมกีแท โดยที่เขาไม่ทันได้ระมัดระวังตัวและฆ่าเขาด้วยการโจมตี เพียงครั้งเดียว
แต่เขาล้มเหลวทันทีที่ นัมกีแท เห็นเปลวไฟพุ่งออกมาจากแขนของยอง ซิก เขาก็บิดตัวเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี
ความเร็วปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเกือบจะเหมือนกับสัตว์ร้าย
(ฉันต้องฆ่าเขาให้เร็วที่สุด!!!)
ด้วยสายตาที่เฉียบคม ยองซิก พุ่งเข้าหา นัมกีแท ถ้านัมกิแทตาย
ลูกน้องของเขาจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย
เมื่อคว้าจังหวะนั้นได้ เขาก็สามารถพาอาระและกิลซูวิ่ง ด้วยความเร็วสูงสุด ซึ้งอาจทะลุผ่านวงล้อมไปได้
เพื่อความเป็นไปได้นั้น ยองซิกจึงเหวี่ยงดาบของเขาดาบในมือซ้ายของเขาเล็งไปที่หัวของนัมกีแท
แม้ว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะรุนแรงราวกับการตัด ฟืน แต่ก็เพียงพอที่จะฆ่ามนุษย์
ไม่ใช่สัตว์ประหลาด
นัมกีแท อยู่ในอาการสับสนอย่างมากเมื่อเห็น 'แขน' ของเขา
ยองซิกคิดว่าไม่มีคนธรรมดาคนใดสามารถหลบ การโจมตีนี้ได้
ฮะ!"
เสียงดังกราว!
แต่นัมกีแท ไม่ใช่คนธรรมดาเขามีพรสวรรค์ในการต่อสู้โดยธรรมชาติและ
มี ประสบการณ์การต่อสู้ชีวิตและ
ความตายหลายครั้ง
พวกอันธพาลแห่งศตวรรษที่ 21จะไม่ต่อสู้ด้วยมือเปล่า ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับการขว้างอาวุธใส่เขา
-อักก~~~!"
นัมกีแท เอนหลังราวกับล้มและเตะออกไป
เท้าของเขากระแทกไปที่หน้าท้องของยองซิกอย่างแรง
ยองซิกกลืนน้ำลายอย่างแรงแล้วก้าวถอยหลัง
นัมกีแท หายใจหอบอย่างหนัก จ้องมองไปที่ยองชิก
"คุณ คุณเป็นอะไร? คุณยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?"
เขาคําราม จ้องมองไปที่หน้าตัดของแขนขวาของยองซิก ซึ่งประกอบด้วยเครื่องจักรที่ซับซ้อน
"บอส! คุณสบายดีไหม?!"
เมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากไหล่ของนัมกีแท ลูกน้อง ของเขาจึงถามด้วยใบหน้าซีดเซียว
นัมกีแท ตะโกนด้วยนํ้าเสียงดุร้าย
"ฆ่าไอ้สารเลวนั้น..... ไม่ๆๆ จับมันจับมันเป็นๆมาให้ฉัน.."
เขาตั้งใจจะฆ่ายองซิกแต่เขาเปลี่ยนใจกะทันหัน
เขาอยากรู้เกี่ยวกับความลับของแขนขวาของยองชิก
หลังจากออกคําสั่งให้ลูกน้องแล้ว นัมกีแทก็ก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง
เขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าการโจมตีที่แปลก ประหลาดของยองซิกจะเกิดขึ้นครั้งต่อไปได้อย่างไร
"ไปพวกเราจับตัวมันมาให้บอส!เร็ว"
"พวกแกกล้าดียังไงมาทําร้ายหัวหน้าของเรา!!!"
แม้ว่าระยะเวลา ที่พวกเขารู้จักกัน จะไม่นาน แต่ความผูกพันนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะปฏิบัติแบบสบายๆ ได้
เช่นเดียวกับที่ยองซิกเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเขา กิลซู ก็ คิดว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องเสี่ยงชีวิตแล้ว
"ฮึ่ม! ไอ้แก่ พล่ามอะไรน่ารำคาญ?"
"หุบปากแล้วอยู่เงียบๆ น่าาตาเฒ่า ฮ่าฮ่าฮ่า..."
พวกเขาหัวเราะขณะที่มองดูกิลซูตัวสั่นเทา ขณะถือขวาน ขึ้นมาอย่างเชื่องช้า
กิลซูดูเหมือนอายุ 40 กลางๆ ถึง 50 ปลายๆ
แม้ว่าอายุไม่สําคัญในสถานการณ์ที่พวกเขามีอาวุธอยู่ในมือ
แต่ก็เป็นความจริงที่ว่าเขาดูน่าหัวเราะ จากมุมมองของกลุ่มชายหนุ่ม
" ฉันยังเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งในวัย :40 นะ
ไอ้พวกสารเลว!"
ด้วยเสียงตะโกนนั้น กิลซูก็พุ่งเข้าโจมตีลูกน้องของนัมกีแท
ขวานในมือของเขาเหวี่ยงออกด้วยโมเมน
ตั้มอันดุเดือด เหมือนกระทิงป่าอารมณ์คุกรุ่น
-ปัง ปักกก"
"โอ๊ยยย!"
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการขาดประสบการณ์ในการต่อสู้อย่างเหมาะสมใน ชีวิต ขวานจึงไม่ใช่ภัยคุกคามมากนัก
หนึ่งในนั้นอยู่ข้างหลังกิลซูและเตะเขาจากด้านหลัง
ร่างของกิลซูล้มลงกับพื้น
สิ่งที่ตามมาคือการเตะ ลูกเตะที่ไม่มีที่สิ้นสุด
กิลซูอดทนต่อการโจมตีของพวกเขาอย่างสิ้นหวัง
ความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นไปทั่วร่างกายของเขา
"หยุดเดียวนี้นะ!"
"อาระอย่าเข้า"
ยองซิกที่กำลังสู้กับผู้ชายสามสี่คนตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนัก
อาระที่เห็นเหตุการณ์ ก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยพวกผู้ชายด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
อย่างไรก็ตาม หากไม่มีอาวุธที่เหมาะสม
-หมับ~~!!!!"
"ว้าว! ดูสิผิวของเธอนุ่มขนาดไหน!"
เธอไม่สามารถ ทำอะไรกับพวกผู้ชายที่มีมากกว่าสิบคนได้
ลูกน้องคนหนึ่งของนัมกีแทคว้าเธอจากด้านหลัง
"รูปร่างของเธอไม่ดูน่าทึ่งเกินไปหน่อยหรอ"
"แน่นอนซิก็เธอเป็นถึงนางแบบระดับแถวหน้า"
" อืม... ว่าแต่เธอจะเก่งขนาดไหนน่าา..เวลาอยู่บนเตียงชักอยากรู้ซะแล้วซิ"
"ฮ่าฮ่าฮ่า....555.... ฮึๆๆๆ...."
พวกเขาจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มอันเลื่อนลอย
พวกเขาสแกนร่างกายของ อาระ อย่างตะกละตะกลาม
ตั๋งแต่หัวจรดเท้า
รูปร่างหน้าตาที่สวยงามของเธอเป็นสิ่งหนึ่ง แต่รูปร่าง โค้งมนที่น่าทึ่งของเธอจุดประกายความตื่นเต้นให้กับ
พวกเขามากยิ่งขึ้น
"อ่า! ปล่อยนะ ปล่อยนะไอ้สารเลว!"
อาระบิดร่างของเธออย่างสิ้นหวังด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
แต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไร ผู้ชายก็ยิ่งหัวเราะดังขึ้น เท่านั้น
"คิดไม่ถึงว่าวันแบบนี้จะมาถึง ฮึๆๆๆ"
ความคิดที่ว่าจะสามารถโอบกอดผู้หญิงที่พวกเขาเคย เห็นแค่บนจอทีวีหรือปกนิตยสารได้นั้น.
ทำให้พวกเขา รู้สึกตื่นเต้นจนหายใจไม่ออกดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายด้วยความใคร่
"เฮ้.......!! ตอนนี้ พวกเราควรจะ....เฮ้อออ ทำทุกอย่างที่พวกแกต้องการเถอะ"
นัมกีแท เริ่มพูดอะไรบางอย่างกับพวกเขาแต่แล้วก็ส่ายหัว
และเดาะลิ้นด้วยความไม่เห็นด้วย
การพยายามบังคับหยุดผู้ใต้บังคับบัญชา
ซึ่งจุดประกาย ความหลงใหล
อาจเสี่ยงต่อการทําลายความไว้วางใจที่
พวกเขามีต่อเขา
นัมกีแท จับไหล่เพื่อห้ามเลือด มองดูลูกน้องของเขา
"ขอบคุณครับหัวหน้า!"
ลูกน้องของเขาหัวเราะอย่างโง่เขลาขณะจับไหล่ของเธอ
"กรี๊ดดดดดดดด!!!"
เธอกรีดร้องทั้งที่หลับตาแน่นโดยปกติแล้ว เธอเป็นคนสงบและไม่ค่อยตื่นเต้น
แต่ เธอก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
ในสถานการณ์เช่นนี้
" ฉันเสียใจ."
อาระพึมพำในใจขณะที่เธอมองไปที่กิลซูที่นอนบนพื้น
และยองซิกที่กำลังพลาดท่าเนื่องจากจำนวนที่ต่างกันมากเกินไป
"เฮ้...เจ้านายให้จับเป็น"
เสียงดังขึ้นในกลุ่มของลูกน้องนัมกีแทที่กำลังลุมปิดฉากซองซิกอยู่ในขนะนี้
"-ผลัาะผลัวะ~~"
-อ๊าาาา ... ตุบ!!!"
พวกเขากำลังเผซิญกับบททดสอบนี้เพราะเธอ. เธอเป็นเป้าหมายของ. พวกนัมกีแท. ตั้งแต่แรก
เธอรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิด เมื่อคิดว่ายองซิกและกิลซูผู้บริสุทธิ์ต้องทนทุกข์ทรมาน
เพราะเธอ...นํ้าตาไหลอาบแก้มของเธอ
"หยุดนะ...เจ้าพวกสารเลว"
ยองซิกที่นอนอยู่บนพื้น กำลังพยายามลุกขึ้นยืม และเดินโซเซ เข้าไปช่วยอย่างสิ้นหวัง เท้าของเขาแทบจะไร้ความรู้สึก
การโดนฟาดจากด้ามขวานยังไม่ทันจางหายไป ทำให้จิตใจของเขามืดมัว
ยองชิกมองไปที่อาระที่ถูกคนจับตัวไป และมองไปที่กิล ซูที่กำลังกระตุกอยู่บนพื้น
"ไม่นะ..ไม่..ทำไมๆ.. ...?
เสียงพึมพำด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ยองซิก. ยื่นมือซ้ายที่เหลือไปทางพวกเขา
แต่แขนซ้ายกลับสั่นเทาอย่างไร้เรี่ยวแรง
(นี่..เราาา...ทำไม ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้เลย...)
ความโกรธราวกับว่าหัวของเขาถูกเผาไหม้จนร้อนจัด
แล่นไปทั่วร่างกายของเขา
[-คงที่...]
เสียงคงที่จากวิทยุที่ไม่ได้จูนดังขึ้นมากระทันหันในหูของเขา
[-ตรวจสอบระดับอันตรายของสถานการณ์โดยรอบ]
[-ปรับระดับความปลอดภัยตามระดับอันตราย]
[-ข้อผิดพลาด. ข้อผิดพลาด. ไม่สามารถปลดล็อคระดับ
ความปลอดภัยเกินระดับ 1 ในสถานะปัจจุบันได้]
[- สําหรับการตอบสนองฉุกเฉิน บังคับให้ปลดล็อค ระดับความปลอดภัย สิ่งนี้ทําให้โอเวอร์โหลดและทําให้ประสิทธิภาพลดลงชั่วคราวหรือถาวร]
[- บังคับให้ปลดล็อคระดับความปลอดภัย?]
ยองซิกพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวด้วยเสียงกลไกที่เขาได้ยิน
[- บังคับให้ปลดล็อคระดับความปลอดภัย]
-คลิก.!!!"
เสียงเกียร์ที่กระทบกันดังก้องกังวาน
แสงสีแดงเล็ดลอดออกมาจากดวงตาของยองซิก หลัง
ของเขาเปิดออก เผยให้เห็นอุปกรณ์กลไกที่เจาะทะลุ
หลังของเขา
ม้นเป็นอุปกรณ์สีดํา แปลกประหลาด และน่าขนลุก
"เชี้ย...นี่มัน...อะไรกั..น....อ่าาไม่จริงน่าาา"
น้มกีแท. ตกตะลึงในขณะที่เขาดูเหตุการณ์นั่น
เขาแน่ใจว่าเขาเคยเห็นอาวุธสีดํานั่นมาก่อน
อย่างไรก็ตาม,
เขาลังเลที่จะพูดชื่อมันออกมาดัง 9 มันเป็นอาวุธที่ไร้สาระอย่างยิ่งที่ไม่ควรปรากฏใน
สถานการณ์ปัจจุบัน
"ปืน...ปืน แกตลิ่ง. . Gatling..gun?"
นัมกีแทพิมพาชื่ออุปกรณ์กลไกสีดํา เป็นการแสดงออก ถึงความสับสนโดยสิ้นเชิง
