Ep4 บังคับการปลดปล่อย

บทที่ 4 การบังคับปลดปล่อย (1

-นัม กี แท.

ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นอันธพาลที่โด่งดังที่สุดคนหนึ่งใน

เกาหลีใต้

ในฐานะสมาชิกของแก๊งที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แก๊งเจ็ดดาว

เขาใช้ความสามารถพิเศษเฉพาะตัว ความโหดร้ายที่ไร้ความปรานี และความเฉลียวฉลาด เพื่อรักษาตำแหน่งระดับสูง

ตั้งแต่อายุยังน้อย

เขาเป็นชนชั้นสูงในโลกแห่งการก่ออาชญากรรม

แม้จะมีความแข็งแกร่งและปฏิกิริยาตอบสนองตาม ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่

ซึ่งทำให้เขาเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยม แต่เขาก็มีข้อบกพร่องร้ายแรงอย่างหนึ่ง

นั่นคือความหลงไหลที่มากถึงขีดสุดต่อเรื่องผู้หญิง

ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆ เข้าไปพัวพันกับโสเภณีที่ พวกเขาสามารถจัดการเป็นครั้งคราว

ซึ่งอาจถูกมองข้ามไปบ้าง แต่ นัมกีแท กลับไม่เคยพอใจเลย

เขามักโหยหาผู้หญิงคนใหม่ ที่หาตัวจับยาก

ความปรารถนาอันครอบงํา จิตใจนี้ลุกลามไปจนถึงจุดที่ แผ่ขยายไปถึง

ผู้หญิงธรรมดาๆ

เขายังได้ลักพาตัวผู้หญิงที่เขาจับตามองเพื่อสนองความปรารถนาของเขา

ในที่สุดเขาก็ถูกตํารวจจับได้ในที่สุด และสูญเสียทุกสิ่ง ที่เขาสร้างมากับมือไปในทันที

ในประเทศเช่นเกาหลี ซึ่งมีอัตราการแก้ไขปัญหา อาชญากรรมร้ายแรง รุนแรงที่สุดแห่งหนึ่งจากทั่วทุกประเทศ

แม้แต่ผู้ที่ มีอิทธิพลภายในองค์กร ที่มีอํานาจที่สุด ก็ไม่สามารถช่วยทำให้เขา

หนีจากความยุติธรรมได้

ท้ายที่สุดแล้ว การกระทําของเขาถือเป็นบทเรียน

ที่ใช้ เตือนใจผู้คนได้ ว่าการหมกมุ่นอยู่กับตัณหามากเกินไป อาจทำลาย

ชีวิตตนเอง ลงได้

เขาค่อยๆ หายไปจากความทรงจําของสาธารณชน อย่างไรก็ตามดูเหมือน

เมื่อเขาถูกกำหนดให้เน่าเปื่อย

ในคุกไปตลอดชีวิต

โอกาสก็ปรากฏให้เห็นความแตกแยกเปิดขึ้นตรงหน้าเขา ทําให้เขาก้าวเข้าสู่โลก

ที่ถูกปกครองด้วยกฎูเกณฑ์

ที่แตกต่างไปจากเดิม อย่างสินเชิง

"แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฉันจะจบลงแบบนี้"

นัม กีแท ยิ้ม และ เหวี่ยงดาบในมืออย่างสนุกสนาน

มันเป็นอาวุธที่เขาได้รับหลังจากฆ่าสัตว์ประหลาดที่ เรียกว่าออร์ค

สำหรับเขา โลกใหม่นี้คือสวรรศ์สำหรับเขา

ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาล้วนสับสน และ อ่อนแอ

นี้เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนมักถูกหลอกใช้ และไม่มีกฏหรืออํานาจใดเข้ามาแทรกแซงได้

เขาได้รวบรวมผู้คนที่กําลังวิ่งหนีจากสัตว์ประหลาดและก่อตั้ง องค์กร ที่เรียบง่าย

มันไม่ใช่งานยาก

ผู้คนที่หวาดกลัวต่อสัตว์ประหลาด ต้องการรวมตัวกัน

และแสวงหาผู้นำเพื่อนำทางพวกเขา

นัมกีแทกลายเป็นผู้นำของเหล่ามนุษย์ที่อ่อนแอเหล่านี้

"ผลัวะ...! พลั่ก.."

"อ่าก! อ๊าก!"

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดและเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวด

ดังก้องไปทั่วป่า

-แผล็บ.."

นัมกีแท เลียริมฝีปากของเขา ขณะที่เขามองไปที่ลูกน้องของเขา

คนของเขาทุบตีชายหนุ่มคนหนึ่งที่นอนขดตัวอยู่บนพื้น อย่างไร้ความปราณี

หลังจากก่อตั้งองศ์กรของเขา นัมกีแทสนับสนุนให้ลูกน้องของเขาใช้ความรุนแรงโดยการตามล่ามนุษย์คนอื่น

เชาตั้งเป๋าที่จะทําลายคุณค่าทางศีลธรรมของพวกเขา และเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นบุคคลที่ไม่ลังเลที่จะ ใช้ความรุนแรง

แผนการของเขาสำเร็จ และ

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ได้ศูนย์เสีย

ศีลธรรมไปหมดแล้ว

แม้ว่า จะเป็น การ ฆาตกรรม ก็ไม่มีความลังเลบนใบหน้า

"หยุดนะไอ้สารเลว!"

ชายคนหนึ่งถูกมัดด้วยเชือกที่ทำจากรากไม้และต่อสู้

อย่างดุเดือด

ชายที่ถูกมัดด้วยเชือกเป็นเพื่อนของชายที่ถูกลูกน้องของกีแท

ทุบตี

-ผัวะ.."

"อ๊ากก....!!"

นัมกีแทเตะหัวชายคนนั้นอย่างแรง

"อย่าส่งเสียงดังนักซิ.. อ่อ..หรือว่า...อยากให้ไอ้หมูพวกนั้นมารวมสนุกด้วย "

เขาพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวบน

ริมฝีปากของเขา

ชายที่ถูกมัดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาขอร้องเขาด้วยความสิ้นหวัง

"โปรด! กรุณาหยุด! ฉันจะทําทุกอย่างที่คุณพูด!"

"อ่าา.. ถ้าอย่างนั้นก็หุบปากที่มีเสียงดังของคุณซะก่อน"

นัมกีแทแทบจะไม่สนใจเสียงร้องของชายคนนั้นเลย เขาสูดลมหาย ใจเข้าลึกๆ แทน

ในสายตาของเขา ลูกน้องของเขามากกว่าสิบคนกําลัง ล้อมรอบชายคนหนึ่ง เตะเขาอย่างโหดเหี้ยม

ในดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เขายิ้มอย่างพึงพอใจ

"ในอัตรานี้ แม้แต่ออร์คสามตัวก็ไม่ใช่ปัญหา"

กลุ่มที่ขับเคลื่อน ด้วยความบ้าคลั่ง

นั้นแข็งแกร่ง

แม้ว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขาจะเป็นสัตว์ประหลาด ไม่ใช่ มนุษย์ พวกเขาก็สามารถฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้

เมื่อเขาเห็นสัตว์ประหลาดชื่อออร์คเป็นครั้งแรก เขาสงสัย ว่ามนุษย์จะสามารถจัดการกับสิ่งมีชีวิตแบบนั้น ได้หรือไม่

แต่เมื่อพวกเขาเริ่มล่าสัตว์อย่างจริงจัง เขาก็

ตระหนักว่าพวกมัน ไม่ได้น่ากลัวเท่าที่เขาคิด

ออร์คนั้นแข็งแกร่งแต่ช้าและโง่เขลา

หากพวกเขาต่อสู้ โดยการกระจายความสนใจของออร์คไปพร้อมกับ

ผู้โจมตีหลายคน พวกเขาก็สามารถรับมือพวก มันได้

หลังจากฆ่าออร์คและยืดอาวุธของพวกมันได้แล้ว ลูกน้อง ของเขาก็สามารถที่จะจัดการ

ออร์คได้โดยที่มีพวกมันไม่เกิน

สามหรือสี่ตัวด้วยกัน

โชคดีที่ออร์คมักจะท่องไปตามลําพังหรือเป็นคู่ มาก ที่สุดสามตัวด้วยกันเพียงพอให้ลูกน้องของเขาสามารถ จัดการกับพวกมันได้

เมื่อความสิ้นหวังในการเอาชีวิตรอดคลี่คลายลง ด้วย

ความบ้าคลั่งที่บิดเบี้ยวของพวกเขาก็หันไปหาพวกมนุษย์คนอื่นๆ

พวกเขาปล้น ฆ่า และละเมิด

ภายใต้การชึ้นําทางของ นัมกีแท พวกเขาได้รับความเสียหายอย่างมากจนไม่มีความเป็นมนุษย์เหลืออยู่ในพวกเขาอีกต่อไป

"ทำไมกัน....ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้...? เราทุกคนต่างก็เป็น

มนุษย์...."

ชายที่ถูกมัดไว้สะอื้น น้ำตาไหลอาบหน้า

นัมกีแทได้บิดริมฝีปากของชายคนนั้นเป็นรอยยิ้มและเลื่องดาบเข้าไปใน

ปากของชายคนนั้น

ชายคนนั้นหน้าซีดและตัวสั่นเมื่อมีคมมีดเข้ามาในปากของเขา

"เพราะเราไม่เหมือนกัน"

-ฉึกกก...!"

นัมกีแทพูดในขณะที่เขาแทงดาบอย่างแรง

ลำคอของชายคนนั้นถูกแทง และมีเลือดพุ่งไปทั่วทุกทิศทาง

"อ๊ากกกกก!"

ชายคนนั้นกรีดร้องครั้งสุดท้ายก่อนจะตาย

นัมกีแท เช็ดดาบที่เปื้อนเลือดบนพื้นแล้วหันไปหาลูกน้องของเขา

"เอาล่ะ นั่นก็เพียงพอแล้ว เรากลับกันเถอะ"

ไม่ว่าจะมีกี่คน ป่าก็อันตรายในตอนกลางคืน

สําหรับมนุษย์ที่ต้องพึ่งพาการมองเห็นเป็นอย่างมาก ป่า อันมืดมิดในตอนกลางคืนก็ถือว่าเป็นหายนะน้อย

"ครับเจ้านาย!"

ลูกน้องของเขาตอบสนองอย่างชัดเจน

เสียงของพวกเขามีระเบียบวินัยและแม่นยํา ซึ้งแตกต่าง

อย่างสิ้นเชิงกับความบ้าคลั่งที่พวกเขาเพิ่งทุบตีเพื่อนมนุษย์

พวกเขามองดูนัมกีแทด้วยความไว้วางใจอย่างไร้เหตุผล

รู้สึกขอบคุณสําหรับการหลบหนีจากสัตว์ ประหลาดและความสุขที่เขาสอนให้พวกเขาบดขยี้ผู้ อื่น

"แฮ่กกก...บอส!"

หันใดนั้นเองผู้ใต้บังคับบัญชาที่ถูกส่งไปสอดแนมก็วิ่ง กลับมาพร้อมกับการหอบหายใจที่รุนแรง

นัมกิแทขมวดคิ้วแล้วถามว่า

"มันคืออะไร..? คุณเห็นไอ้หมูพวกนั้นบ้างไหม"

"ไม่ครับท่าน!"

ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบด้วยความตื่นเต้น

"คุณจำนางแบบคนนั้นได้ไหม"

"อ่อ ซออาระ?"

ดวงตาของนัมกีแทเป็นประกายขณะที่เขานึกภาพผู้หญิงคนหนึ่งในใจ

เธอมีรูปร่างหน้าตาที่ล้นหลาม เรือนร่างที่เพรียวบาง และอากาศแห่งความสง่างามที่เย็นชาและหยิ่งยโส

ซึ่งทําให้เธอดูไม่มีใครแตะต้องได้

เธอเป็นประเภทแบบของเขาจริงๆ ในความเป็นจริง มีผู้ชาย

เพียงไม่กี่คนเท่านั่นที่จะไม่ถูกดึงดูด

เมื่อพบกับความ

งามแบบเธอ

"ฉันเจอเธอที่ริมลําธาร!"

"คุณพูดว่าอะไรนะ?"

นัมกีแท ลุกขึ้นยืนทันทีกับคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชา

ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นที่บิดเบี้ยว

นัมกีแท ซึ่งหมกมุนอยู่กับผู้หญิงอยู่แล้วพบว่าซออาระ เป็นเหยื่อที่เย้ายวนใจอย่างไม่อาจต้านทานได้

เมื่อพวกเขาหนีออกจากฝูงออร์คในตอนแรก เขาได้เห็น เธอล้มลงในขณะที่เธอถูกผู้คนรอบตัวผลักเธอ

เขาไม่คิดว่าเธอจะมีชีวิตรอดได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะโชคดี

"มีคนอยู่กับเธอกี่คน"

นัมกิแทถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะสามารถอยู่รอดได้

ใน ป่า อันน่าสยดสยองแห่งนี้ เพียงลําพังได้นานกว่าสองสัปดาห์

นัมกีแทมั่นใจว่าเธอต้องอยู่เป็นกลุ่มแน่ๆ

"มีอีกสองคน คนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่ดูค่อนข้าง โง่ และอีกคนเป็นผู้ชายอายุยี่สิบกลางถึงปลาย"

"แค่สองคนเท่านั้... เธอคงโยกสะโพกมากไปแล้ว"

นัมกีแทคิดว่าชายสองคนอยู่กับซออาราเพราะพวกเขา

ตามล่าร่างของเธอ

มิฉะนั้นจะไม่มีเหตุผลที่จะเก็บผู้หญิงที่สู้รบไม่ได้ไว้

"บอส ทำไมคุณไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อลิ้มลองรสชาติของเธอซะเลยละ"

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่นำข่าวมาเสนอยิ้มด้วย

รอยยิ้มอันลามก

นัมกีแท มีนิสัยชอบปล่อย ให้ผู้ใต้บังคับบัญชา เพลิดเพลินไปกับผู้หญิงที่เขาจับตัวมาหลังจากที่เขา

จัดการกับพวกเธอเสร็จแล้ว

"ฮิฮิๆ...ฟังดูเข้าท่าดี"

มันเป็นข้อเสนอที่นัมกีแทไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

นัมกีแทยืนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนริมฝีปากของเขา

"มีเพียงสองคน ไม่จําเป็นต้องซุ่มโจมตี"

เขาพูดกับลูกน้องด้วยน้ำเสียงชี้นำ

"มีใครอยากกลับมาเหมือนขันทีบ้างไหม"

"ฮ่าๆๆ! ไปกันเถอะหัวหน้า!"

ลูกน้องของเขาระเบิดเสียงหัวเราะ ส่งเสียง

ล้อเลียนความคิดนั้น

ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโล�

นัมกีแทชักดาบหยาบของเขาและมุ่งหน้า ไปยังลําธาร ตามคําพูดของผู้ใต้บังคับบัญชา

"เอ่อ เมื่อลองคิดดู ฉันยังไม่ได้ซักเสื้อผ้าเลยตั้งแต่มาที่นี่"

ระหว่างทางกลับไปยังที่ซ่อนของพวกเขาหลังจากตัก น้าจากลําธารแล้ว กิลซูก็พูดด้วยนํ้าเสียงหงุดหงิด

ยองชิกยิ้มอย่างขมขื่นกับคําพูดของเขา

"ไม่มีเวลาซักแล้ว"

แม้ว่าพวกเขาจะสามารถ ซักผ้า ได้ถ้ามีความจำ แต่ยองซิกกลับ

ไม่เห็นด้วยในประเด็นนี้

ในการอาบนํ้า พวกเขาจะต้องเปลื้องผ้าและลงไปในลำธาร ซึ่งจะทําให้ยากต่อการ

ตอบสนองหากพวกเขา

ถูกซุ่มโจมตี

กลยุทธ์ของพวกเขาอาศัยการวางแผน

ใช้เหยื่อล้อในการซุ่มโจมตี. หากพวกเขาถูกซุ่มโจมตีแทน อาจเป็นอันตรายได้

ในสถานการณ์ปัจจบัน พวกเขาต้องพอใจกับการล้าง

หน้าแบบง่าย

อาระดูผิดหวังกับนํ้าเสียงหนักแน่น

ของยองซิก

เนื่องจากอาชีพของเธอ

เธอมักจะรักษาความสะอาด

ของร่างกายของเธอ

และการไม่สามารถอาบน้ําได้อย่างถูกต้องเป็นเวลานานกว่าสองสัปดาห์ถือเป็นเรื่อง

น่าขยะแขยงเหลือทน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ ยองชิก ให้พวกเขาโรยดินบน ร่างกาย เพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจจับโดยออร์ค

ทำให้เธอรู้สึกสกปรกมากยิ่งขึ้น. เสียงถอนหายใจลึกๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของอาระ

แต่เธอไม่สามารถโลภได้ในสถานการณ์นี้ ไม่มีอะไร. มีค่ามากกว่าชีวิตของเธอ

-แซก..แซก.."

"หืม...?"

ในขณะนั้น ยองซิก ได้ยินเสียงพุ่มไม้ส่งเสียง

กรอบแกรบ

เสียงไม่ได้มาจากที่เดียว มันล้อมรอบพวกเขา

การแสดงออกของยองซิกเปลื่ยนไปในทันที

"มีคนอยู่รอบตัวเรา"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

เสียงที่ดังกึกก้องดังขึ้น

"คือซออาระจริงๆ วันนี้ช่างโชคดีจิงๆ"

ชายที่ดูหยาบกระด้างโผล่ออกมาจากพุมไม้

เป็น นัมกีแท นั้นเอง

ผู้ที่จะมา ตามล่า พวกเขา

"วีดวิ้ว..."

เขาผิวปากขณะที่เขามองซออาราขึ้นและลง

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็น

"นาย. กิลซู: เตรียมตัวต่อสู้ได้เลย"

กิลซูมองไปที่ผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิด ใบหน้าของเขาแข็งกระด้าง

เขาเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าทําไมคนเหล่านี้

ทั้งๆที่ไม่ใช่ สัตว์ประหลาด แต่กับรรายล้อมพวกเขาด้วยรัศมีแห่งการฆาตกรรม

จากคําพูดเพียงไม่กี่คําของนัมกีแท

"โอ้ ทําไมใจร้ายจังล่ะ? เรามาพูดเรื่องนี้เหมือนคนมีอารยธรรมกันเถอะ"

"วางดาบในมือลงก่อน"

ยองชิกพูดอย่างเฉียบคม โดยจ้องมองดาบในมือของ นัมกีแท

นัมกีแทหัวเราะเบาๆ

"ฮ่าๆๆ ดูเหมือนคุณจะประเมินสถานการณ์ได้ดี แล้วไงล่ะ? เข้าร่วมกับฉัน. ไม่ต้องกังวล

ฉันค่อนข้างใจกว้าง

ฉันจะให้คุณลิ้มลองเธอเหมือนในตอนนี้"

ยองซิกไม่ตอบสนองต่อคําพูดที่โจ่งแจ้งของเขา แต่สํารวจสภาพแวดล้อมของพวกเขาแทน

พวกเขาถูกรายล้อมไปด้วยคนอย่างน้อยสิบคน

มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ยองชิกต้องเผชิญ

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา