205 (ฟรี)
205 (ฟรี)
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มีเงาสามร่าง ปรากฏขึ้นภายในบ้านพัก
หนึ่งในนั้นคืออันไป๋เหอ ที่หลบหนีมา
พวกเขาไม่พูดอะไร ปีนกำแพงเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว
จากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนระเบียง แล้วแอบเข้าไปในบ้านพักทางหน้าต่าง ทุกอย่างราบรื่นเกินคาด
“ห้องนอนนั้นยังเปิดไฟอยู่ แสดงว่ามันยังไม่นอน พวกเราระวังตัวด้วย! พอเห็นมันแล้ว ก็รีบจัดการทันที อย่าปล่อยให้มันมีเวลาแจ้งตำรวจ!” อันไป๋เหอกระซิบ
อีกสองคนพยักหน้า แล้วก็ค่อยๆ เดินไปที่ห้องนอนที่ยังเปิดไฟอยู่
ทุกอย่างราบรื่นอย่างไม่น่าเชื่อ!
ตอนนี้ พวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่หน้าห้องนอน ตั้งใจฟังเสียงข้างใน พวกเขาพบว่าห้องเงียบมาก
คนหนึ่งกระซิบ “คุณอัน ไม่มีเสียงเลย! มันอาจจะกำลังอ่านหนังสือ หรือไม่ก็นอนหลับไปแล้ว!”
“เราไม่มีเวลาแล้ว! พอเข้าไปแล้ว พวกนายคนหนึ่ง จับมือมันไว้ อย่าให้มันขัดขืน! อีกคนหนึ่ง ปิดปากมันไว้ อย่าให้มันส่งเสียง!” อันไป๋เหอกระซิบ
“วางใจได้ครับ คุณอัน พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว!” คนหนึ่งหยิบผ้าชุบยาสลบออกมา แล้วยิ้ม “แค่เอาผ้าผืนนี้ไปอุดปากมัน ไม่ถึงยี่สิบวินาที มันก็สลบ! ถ้าไม่ได้ผล ก็ยังมีกระบองไฟฟ้า!”
“ดี! ลงมือ!”
ทั้งสามคนพุ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
แต่พวกเขากลับพบว่าหลิวเซียวเหยานอนหลับอยู่
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง พวกเขารีบมัดหลิวเซียวเหยา
ระหว่างนั้น หลิวเซียวเหยาก็ยังคงหลับสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน
“คุณอัน ตอนนี้จะทำยังไงต่อครับ?”
ดวงตาของอันไป๋เหอเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “หลิวเซียวเหยา ถ้าไม่มีแก ตอนนี้ฉันก็คงไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้! แกเป็นคนทำลายทุกอย่างของฉัน! วันนี้ ฉันจะเอาคืนแก!”
พูดจบ เขาก็โยนหลิวเซียวเหยาล้มลงกับพื้น แล้วก็เตะ ต่อย กระหน่ำซัด!
หลิวเซียวเหยาโดนซ้อมจนหน้าตาบวมปูด ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล
แต่เขานอนหลับสนิท ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
อันไป๋เหอยังไม่หายแค้น เขาคว้าของในห้องมาปาใส่หลิวเซียวเหยา
หลิวเซียวเหยาโดนของแข็งกระแทกจนหัวแตกเลือดไหล กระดูกหักทั่วร่าง
แต่หลิวเซียวเหยาก็ยังคงนิ่งเฉย
สุดท้าย อันไป๋เหอก็ยกมีดขึ้น แล้วแทงเข้าไปที่ร่างของหลิวเซียวเหยา
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“หลับสบายจริงๆ!”
หลินเป่ยฝานบิดขี้เกียจ แล้วลืมตาตื่น
เขามองดูนาฬิกา เที่ยงวันพอดี เขานอนหลับครบ 12 ชั่วโมง
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่ามีสายไม่ได้รับหลายสาย ส่วนใหญ่เป็นเบอร์เดียวกัน
“ผมหลินเป่ยฝาน มีอะไรเหรอครับ?” เขาจึงกดรับสาย
“คุณหลิน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว………”
หลินเป่ยฝานรีบไปที่บ้านพักทันที
บ้านพักถูกตำรวจปิดล้อม กำลังเก็บหลักฐาน
มีชายคนหนึ่งยืนรออยู่ด้วยความกังวลใจ เขาคือผู้จัดการหมู่บ้านพักตากอากาศ
ผู้จัดการหมู่บ้านเห็นหลินเป่ยฝาน ก็รีบวิ่งเข้ามาหา
“เล่าให้ฉันฟังอีกที ว่าเกิดอะไรขึ้น!”
“คุณหลิน เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ! ประมาณสิบโมงเช้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของพวกเรากำลังตรวจตราพื้นที่ แล้วก็ได้กลิ่นเลือดแรงมาก โชยออกมาจากบ้านหลังนี้ พวกเรารู้สึกว่ามันผิดปกติ! ตอนนั้นโทรหาคุณไม่ติด ในสถานการณ์ฉุกเฉิน พวกเราจึงพังประตูเข้าไป แล้วก็พบว่าอาจารย์เจิ่งนองไปด้วยเลือด แถมยังโดนทำร้าย………”
หลินเป่ยฝานถามอย่างใจเต้น “อาจารย์ล่ะครับ อาจารย์เป็นยังไงบ้าง?”
“ตอนที่พวกเราเจออาจารย์ เขายังหายใจรวยรินอยู่ ยังไม่ตาย พวกเรารีบพาเขาส่งโรงพยาบาล! ส่วนอาการเป็นยังไง พวกเราก็ไม่รู้!”
หลินเป่ยฝานถามอย่างโมโห “ใครเป็นคนทำ? ไอ้สารเลว ใครเป็นคนทำ?”
“พวกเราไม่รู้ครับ! แต่พวกเราดูกล้องวงจรปิดเมื่อคืน เห็นเงาสามร่าง แอบเข้ามาในหมู่บ้าน พวกเราสงสัยว่าเป็นฝีมือพวกเขา! แต่ตอนนี้ตำรวจกำลังสืบสวน ต้องรอผลจากตำรวจครับ!”
หลินเป่ยฝานโกรธมาก เขากระชากคอเสื้อผู้จัดการหมู่บ้าน “ผมฝากอาจารย์ไว้กับพวกคุณ แต่พวกคุณกลับปล่อยให้เขาเกิดเรื่องแบบนี้? ถ้าอาจารย์เป็นอะไรไป พวกคุณก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว ไสหัวไปให้หมด!”
“ขอโทษครับ คุณหลิน พวกเราบกพร่อง โปรดใจเย็นๆ ก่อน……”
หลินเป่ยฝานพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “อาจารย์ของผมเป็นแบบนี้ คุณให้ผมใจเย็นได้ยังไง?”
ทั้งสองคนเกือบจะลงไม้ลงมือกัน
ตำรวจที่อยู่ในบ้าน เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งออกมาห้าม
“คุณครับ โปรดใจเย็นๆ ก่อน ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกครับ!”
“ใจเย็นๆ ก่อนครับ อย่าโมโห!”
“การโมโหไป ก็ไม่ช่วยแก้ปัญหาหรอก!”
“ขอโทษครับ เมื่อกี้ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้! พอนึกถึงว่าอาจารย์ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดี แต่คนร้ายยังลอยนวล ผมก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่……” หลินเป่ยฝานสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว แต่ดวงตาของเขายังคงแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า เสียงของเขาสั่นเครือ
“พวกเราเข้าใจความรู้สึกของคุณ!”
“ขอบคุณครับ!”
“คุณคือคุณหลินเป่ยฝานใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ ผมเอง!” หลินเป่ยฝานเงยหน้าขึ้น
ตำรวจพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “จากข้อมูล คุณเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้เสียหาย เราจึงอยากจะขอความร่วมมือในการสอบสวน!”
“ครับ ผมก็อยากให้ทางตำรวจจับกุมคนร้ายให้ได้โดยเร็ว!”
“คุณหลิน พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่!”
จากนั้นก็เป็นการบันทึกปากคำ
เริ่มจากคำถามทั่วๆ ไป แล้วจึงเข้าเรื่อง
ตำรวจ: “คุณหลิน คุณหลิวเซียวเหยาเคยมีเรื่องบาดหมางกับใครบ้าง?”
“อาจารย์เป็นคนดี มีเพื่อนเยอะ! แต่ถ้าพูดถึงเรื่องบาดหมาง ก็คงมีแค่อันไป๋เหอ ของบริษัทกลุ่มคังเฉิง! ตอนนี้เขากำลังถูกดำเนินคดี แต่เขากลับหนีไปแล้ว! ผมเลยสงสัยว่าเป็นฝีมือเขา………”
“ขอบคุณมากครับ คุณหลิน ข้อมูลของคุณเป็นประโยชน์มาก!”
“ครับ!”
จากนั้น หลินเป่ยฝานก็รีบไปที่โรงพยาบาล
เขาได้ทราบว่า หลิวเซียวเหยารอดตาย
“เขาบาดเจ็บสาหัส มีแผลฉกรรจ์ถึง 15 แห่ง ที่เขารอดมาได้ พวกเรายังคิดว่าเป็นปาฏิหาริย์! แต่เนื่องจากเสียเลือดมาก บาดแผลหนัก ตอนนี้เขายังคงโคม่า! ส่วนว่าจะฟื้นเมื่อไหร่ พวกเราก็ไม่รู้! อาจจะเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป คุณต้องทำใจไว้ด้วยนะครับ!”
“คุณหมอ ผมมีเงิน ใช้ยาที่ดีที่สุด เครื่องมือที่ดีที่สุด! ไม่ว่าจะต้องเสียเงินเท่าไหร่ ก็ต้องรักษาเขาให้หาย ขอร้องล่ะครับ!” หลินเป่ยฝานโค้งคำนับ
“นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน! เฮ้อ...เอาเป็นว่าพวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วกันครับ!”
หลินเป่ยฝานมองหลิวเซียวเหยาที่นอนอยู่บนเตียง ผ่านกระจก เขารู้สึกเสียดาย
สมกับเป็นตัวเอก ขนาดนี้ก็ไม่ตาย หนังเหนียวจริงๆ!
