บทที่ 88 ยืดอายุขัย

ในวัยที่ควรได้อยู่อย่างสงบสุข ฉู่เหมิงหยวนกลับถูกนิกายจัดให้มาประจำการที่อำเภอกว้างเต๋อ อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาสิบกว่าปี ในระหว่างนี้ไม่เคยก้าวเท้าออกจากอำเภอกว้างเต๋อเลยสักก้าว

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงความขมขื่นในใจ

ตอนนี้ ร่างกายของเขาได้รับความเสียหายแล้ว กระแสปราณดั้งเดิมเสื่อมถอยมาก ยาวิเศษธรรมดาทั่วไปไม่สามารถรักษาได้แล้ว

หากจะรักษาโรคเก่าให้หายขาด ก็จำเป็นต้องซื้อยารักษาวิเศษระดับเทพมารักษา

แต่ยาวิเศษวิเศษเหล่านั้น หนึ่งเม็ดก็ราคาหลายหมื่นหินวิญญาณขึ้นไป จะให้นิกายชิงซานซื้อได้อย่างไร

พาฉู่เหมิงหยวนกลับนิกายชิงซานไป อ้างว่าจะรักษาเขาให้หาย แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะอยากให้เขาได้สงบใจ ได้ดำเนินชีวิตในปีสุดท้ายอย่างอิสระ สนุกสนานกับพรที่ขาดหายไปในอดีต

"ไม่จำเป็นหรอก พวกเจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ จะปิดบังสายตาข้าคนแก่ตายคนนี้ได้อย่างไร ถึงอย่างไรข้าก็กินเกลืออายุมากกว่าพวกเจ้าสักหลายสิบปี"

ฉู่เหมิงหยวนยิ้มพลางส่ายหน้า ปฏิเสธความหวังดีของทั้งสองคน

"นี่คือโชคชะตาของข้า ข้าไม่เคยมีความน้อยใจ เพียงแต่น่าเสียดายที่เมื่อข้าจากไป อำเภอกว้างเต๋อจะไม่ได้รับการปกป้องจากข้าอีกแล้ว"

"แต่เดิมข้ายังคิดจะมีชีวิตอยู่อีกสักสี่ห้าสิบปี ได้เห็นชาวเมืองกินดีอยู่ดีมั่งคั่ง ได้เห็นนิกายเจริญรุ่งเรือง ดีขึ้นทุกวัน แต่น่าเสียดายที่ความหวังเหล่านี้เป็นได้แค่ให้พวกเจ้าไปทำแทนข้าเท่านั้น"

พูดมาถึงตรงนี้ ฉู่เหมิงหยวนแสดงความเสียดายเล็กน้อย จากนั้นก็ฝืนยิ้ม

"พูดเรื่องอื่นเถอะ แผลของข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องมากังวลแทนข้าหรอก"

"เรื่องอายุขัย จะพูดว่าให้ฟื้นก็ฟื้นได้ที่ไหนกัน"

น้ำเสียงของฉู่เหมิงหยวนหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีความมองโลกในแง่ร้ายอยู่บ้าง แต่จิตใจกลับปล่อยวาง ปล่อยชีวิตความตายไปแล้ว เพียงแต่อดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นต่อหน้าศิษย์ร่วมนิกายเท่านั้น ถ้าเป็นคนนอกคงไม่พูดถึงสักคำ

"ท่านพ่อ พ่ออยู่ที่นี่หรือเปล่า"

ได้ยินฉู่เหมิงหยวนพูดจบแล้ว ลู่จือเวยรู้ว่าตนพูดโน้มน้าวไม่ได้ผล คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ลองเรียกเบาๆ

บางทีเรื่องอายุขัยของฉู่เหมิงหยวน บิดาอาจมีวิธีช่วย

"ข้าอยู่ที่นี่ตลอด"

เพียงแค่ถามออกไป เสียงลู่ผิงก็ดังขึ้นในความคิดของลู่จือเวย

ลู่จือเวยดีใจ รีบถามว่า "ท่านพ่อ เรื่องของปรมาจารย์ฉู่เหมิงหยวนนี่ พ่อมีวิธีช่วยไหม"

ในเมื่อบิดาอยู่ที่นี่ นางเดาว่าลู่ผิงน่าจะรู้สภาพร่างกายของฉู่เหมิงหยวนแน่

"ข้าจะลองดู"

ลู่ผิงเปิดหน้าต่างระบบ เช็คจำนวนแต้มชื่อเสียง

[ชื่อเสียง: 143]

จากนั้นก็เปิดร้านค้าระบบ ในสินค้าทั้งหมด เขาเจอ [ยืดอายุขัย-สองดาว]

รายการนี้ต้องใช้ 100 แต้มชื่อเสียงในการแลก

ลู่ผิงไม่ลังเลเลย แลก [ยืดอายุขัย-สองดาว] ออกมา ใช้กับฉู่เหมิงหยวน

เมื่อผลเริ่มทำงาน ฉู่เหมิงหยวนก็รู้สึกในทันทีว่า ในร่างกายที่พลังปราณและเลือดขาดแคลน อ่อนเพลียไม่มีแรงของเขา ในชั่วพริบตามีพลังชีวิตไหลทะลักเข้ามา พลังนี้อัศจรรย์มาก บอกไม่ถูก

ในชั่วขณะเดียว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจากเดิม

เขารู้สึกเหมือนตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอีกครั้ง ได้ชีวิตใหม่ จนอดประหลาดใจไม่ได้

"เกิด...เกิดอะไรขึ้น...ทำไมข้ารู้สึกว่ามีพลังชีวิตเพิ่มขึ้นในร่างกายอย่างกะทันหัน ทำให้อายุขัยของข้ายืดออกไป..."

"นี่ข้า...เป็นอะไรไป"

ประหลาดใจก็ประหลาดใจ แต่ที่มากกว่าคือดีใจปนงงงวย

ฉู่เหมิงหยวนพูดจาอ้อแอ้ไปชั่วขณะ

เห็นฉู่เหมิงหยวนแสดงความดีใจออกมา ต่อให้ลู่จือเวยจะเชื่องช้าแค่ไหน ก็คงเดาไม่ออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

บิดาเพิ่งตอบไปประโยคหนึ่งว่า "ข้าจะลองดู" เห็นได้ชัดว่าได้ลงมือแก้ปัญหาที่พลังปราณและเลือดของฉู่เหมิงหยวนได้รับความเสียหาย อายุขัยลดลงแล้ว ตอนนี้ดูจากสถานการณ์ ผลลัพธ์ค่อนข้างดีเลยทีเดียว

"ปรมาจารย์ฉู่เหมิงหยวน อายุขัยของท่าน...ฟื้นคืนมาบ้างแล้วหรือ"

ลู่ฉางเฟิงเอ่ยถาม เสียงมีความไม่อยากเชื่อเล็กน้อย ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่านี่จริงหรือเท็จกันแน่

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อหน้าต่อตาเขา ผ่านไปไม่นาน อายุขัยของฉู่เหมิงหยวนก็บอกว่าฟื้นคืนก็ฟื้นคืนแล้ว นี่มันเหลือเชื่อไปหน่อยแล้วนะ

เดี๋ยวก่อน ท่านพ่อ...

หรือว่าเป็นฝีมือของท่านพ่ออีกแล้ว?

พอคิดได้ดังนั้น ลู่ฉางเฟิงก็เข้าใจในทันที กำลังจะเรียกถามบิดาถึงเรื่องนี้ เสียงของลู่ผิงก็ดังขึ้นพร้อมกันในความคิดของลู่ฉางเฟิง ลู่จือเวย และฉู่เหมิงหยวน

"ปรมาจารย์ฉู่เหมิงหยวน หลายปีมานี้ที่คุมอำเภอกว้างเต๋อ เหนื่อยมาก็มากแล้ว"

ได้ยินเสียงลู่ผิง ร่างของฉู่เหมิงหยวนก็สั่นเทิ้ม รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่เข้านิกายชิงซานมาแปดสิบกว่าปี เป็นศิษย์รุ่นแรกที่ลู่ผิงรับเข้ามา เคยได้รับคำแนะนำจากลู่ผิง เคยเห็นใบหน้าจริงของลู่ผิง เขาจำเสียงลู่ผิงได้แน่นอน

เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนแปลงอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับร่างกาย จะนิ่งได้อย่างไร ตอนนี้มองซ้ายมองขวา ใบหน้าตื่นเต้น

"อาจารย์ใหญ่ ใช่ท่านหรือไม่"

"ใช่ข้า ลู่ผิง ผู้ก่อตั้งนิกายชิงซาน"

ฉู่เหมิงหยวนอดกลั้นความรู้สึกไม่ไหว อยากจะคุกเข่าคารวะลู่ผิง แต่กลับมองไม่เห็นร่างของลู่ผิงเลย ได้แต่มองซ้ายมองขวา ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

"ไม่ต้องมอง ข้าแค่ติดต่อมาเท่านั้น ไม่สะดวกจะพบหน้าเจ้าหรอก"

เสียงลู่ผิงดังมา อธิบายข้อสงสัย "เมื่อครู่ ความผิดปกติที่เกิดขึ้นในร่างกายเจ้า เจ้าคงรู้สึกได้แล้ว นั่นเป็นฝีมือข้าเอง"

"ฉู่เหมิงหยวน อย่างน้อยเจ้าก็ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกห้าปี ข้าช่วยต่ออายุให้เจ้าห้าปี เจ้าต้องช่วยนิกายอีกห้าปี รักษาอำเภอกว้างเต๋อผืนดินแห่งนี้ให้ดี"

"ขอบคุณอาจารย์ใหญ่!"

ฉู่เหมิงหยวนน้ำตาคลอ "ข้าจะไม่ทำให้ความหวังของอาจารย์ใหญ่ผิดหวังเด็ดขาด!"

สวรรค์โปรดปรานนิกายชิงซานจริงๆ อาจารย์ใหญ่ปิดวิเวกสามสิบเอ็ดปี ในที่สุดก็ตื่นแล้ว นิกายชิงซานจะต้องเจริญรุ่งเรืองสุดขีดแน่ๆ

"อืม คำพูดมารยาทไม่จำเป็นต้องพูดมาก ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี"

"เรื่องที่ข้าตื่นขึ้นมา เจ้าต้องเก็บเป็นความลับ"

พูดจบประโยคนี้ ลู่ผิงก็ตัดการติดต่อ

ฉู่เหมิงหยวนเห็นว่าติดต่อไม่ได้แล้ว ตื่นเต้นอยู่นานกว่าจะสงบจิตใจลงได้ อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงมองไปทางที่ตั้งของนิกายชิงซาน กราบลงสามครั้ง

เห็นได้ชัดว่า การคุกเข่านี้เป็นการคารวะลู่ผิง

...

หลังกำจัดผู้ฝึกวิชาวิญญาณแมลงแล้ว ลู่จือเวยและคนอื่นๆ ก็ออกเดินทางจากอำเภอกว้างเต๋อ กลับไปนิกายชิงซาน แล้วเล่าเรื่องผู้ฝึกวิชาวิญญาณแมลงให้ลู่หยวนซานฟังทั้งหมด

พร้อมกันนั้นยังนำระบบฟ้าจริงเสินเซาไปมอบให้ลู่หยวนซานเก็บรักษาด้วย

"พี่ชาย ผู้ฝึกวิชาวิญญาณแมลงคนนั้นมีระดับการฝึกฝนถึงขั้นฝึกปราณชั้น8 รวมกับคาถาวิชาหลากหลาย ก็เทียบเท่ากับผู้ฝึกตนขั้นฝึกปราณชั้น9 แล้ว"

"ยิ่งไปกว่านั้น เขามีทั้งระบบฟ้าจริงเสินเซา และวิชาสืบทอดของวังเสินเซาอย่างคัมภีร์วิชาปราณสายฟ้าแท้แห่งเสินเซา ชายคนนี้แปดถึงเก้าส่วน ต้องเป็นศิษย์วังเสินเซาแน่"

"ส่วนทำไมศิษย์วังเสินเซาจึงมาปรากฏตัวที่อำเภอกว้างเต๋อนั้น ไม่ต้องพูดถึงก็ได้"

"เรื่องที่เขาฝึกวิชาวิญญาณแมลง ทำร้ายชาวบ้านก็วางไว้ก่อน แต่วันนี้พวกเราสังหารเขา หากวังเสินเซารู้เข้า...พวกเราจะเป็นศัตรูกับวังเสินเซาหรือเปล่า"

ลู่จือเวยกังวลใจ

ลู่หยวนซานได้ยินก็ตกอยู่ในความครุ่นคิดครู่หนึ่ง ครึ่งวันถึงได้พูดขึ้น

"วังเสินเซาเป็นนิกายใหญ่ประจำแคว้นฉู่ เป็นวิถีธรรมะตัวจริง พวกเขาถนัดใช้วิชาสายฟ้า โดยธรรมชาติแล้วเหนือกว่าในการปราบอสูรปีศาจ เป็นดังหนามยอกตาของปีศาจ ไม่มีทางจะปล่อยให้ศิษย์ของตนไปฝึกวิชามารอย่างวิชาวิญญาณแมลง ไปทำร้ายชาวบ้าน กระทำเยี่ยงปีศาจอย่างแน่นอน"

"ผู้ฝึกวิชาวิญญาณแมลงคนนั้นยังไงซะก็ต้องทำอะไรผิดพลาดไว้ ถูกวังเสินเซาดูถูกจนหลุดมาอยู่ในเขตแดนเขตหลูซานแล้วล่ะ"

พูดมาถึงตรงนี้ ลู่หยวนซานสีหน้าเคร่งขรึม

"น้องสาวไม่ต้องกังวลหรอก หากวังเสินเซาขึ้นมาสอบถามจริงๆ เจ้ากับข้าบอกความผิดของผู้ฝึกวิชาวิญญาณแมลงที่ก่อเหตุในอำเภอกว้างเต๋อไปตามตรง วังเสินเซาที่เป็นวิถีธรรมะตัวจริงแบบนี้ ต้องรู้จักแยกแยะถูกผิดเอง คงไม่มาลำบากพวกเราหรอก"

"เรื่องนี้พี่ชายพูดมีเหตุผลนะ"

ลู่ฉางเฟิงเอ่ยขึ้น "ผมแค่กลัวว่าต่อมาระบบฟ้าจริงเสินเซาจะถูกวังเสินเซาเอากลับคืนไป"

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เราก็คืนเจ้าของไปตามเดิมแล้วกัน"

"ระบบฟ้าจริงเสินเซาของวังเสินเซานั้นไม่ได้ขายออกไปข้างนอกอยู่แล้ว คงไม่ยอมให้หลุดไปข้างนอกหรอก"