บทที่ 23 ไปเจอถูเย่ว

หลงชูรู้สึกกังวลมากเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แต่เขาก็ยังคงรักษาความสงบนิ่งของตัวเองเอาไว้ และสั่งให้คนรับใช้ของเขาไปเปิดประตู หลังจากที่คนรับใช้ของเขาเปิดประตู เขาก็กลับมาพร้อมกับจดหมาย

“นายท่าน มีทหารยามคนหนึ่งมาหาท่าน และบอกว่ามีใครบางคนมอบจดหมายฉบับนี้ให้เขา และขอให้นำมาให้ท่าน แล้วกล่าวว่าเนื้อหาข้างในมีความสำคัญมาก” คนรับใช้ของหลงชูกล่าวขณะยื่นจดหมายให้

“อืม เจ้ากลับไปได้แล้ว” หลงชูกล่าวหลังจากมองดูจดหมายอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็เปิดจดหมายและเริ่มอ่าน จดหมายฉบับนี้ไม่ได้มีข้อความมากมายหนัก แต่สีหน้าของหลงชูก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาอ่านมันจบ

ข้อความที่เขียนอยู่ในจดหมายฉบับนี้คือ นายท่านชู คืนก่อนข้าออกไปข้างนอกตระกูลหลงเพื่อทำธุระบางอย่าง หลังจากที่ข้าได้รับแจ้งว่ามีลูกน้องคนหนึ่งของข้าทรยศข้า และบอกผู้นำเหรินเรื่องเกี่ยวกับข้า ทำให้ตอนนี้ทุกคนในตระกูลหลงกำลังออกตามหาตัวข้า

ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถกลับไปที่ตระกูลหลงได้อีก ดังนั้นข้าเลยตัดสินใจที่จะไปกบดานที่เมืองอื่น แต่ก่อนที่จะทำเช่นนั้น ข้าอยากเจอท่านเป็นครั้งสุดท้าย

ข้ารู้สึกขอบคุณท่านมากเหลือเกินสำหรับช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน และข้าจะจดจำท่านอยู่ในความทรงจำตลอดไป แต่อย่างน้อยให้ข้าได้เห็นหน้าใบหน้าของท่านเป็นครั้งสุดท้ายและสร้างความทรงจำร่วมกันก่อนที่ข้าจะจากไป

ข้าจะรอท่านอยู่ที่โรงเตี๊ยมนักรบกล้าทางตะวันตกของเมืองมังกร ข้าจะรอท่านถึงวันพรุ่งนี้เช้า ได้โปรดมาพบข้าอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย

จากถูเย่วของท่าน

หลังจากที่หลงชูอ่านจดหมายจบ เขาก็เผามันทิ้งทันที จากนั้นเขาก็มองไปทางทิศตะวันตกของเมืองมังกรด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“โรงเตี๊ยมนักรบกล้าทางตะวันตก…แม้ว่าสถานที่แห่งนั้นจะมีผู้คนพลุกพล่านมากและป่าเถื่อน แต่ก็เป็นสถานที่เหมาะแก่การซ่อนตัว ถึงกระนั้นก็ยังเป็นเรื่องที่โชคดีจริงๆ ที่ถูเย่วสามารถหลบหนีการไล่ล่าของตระกูลหลงได้จนถึงตอนนี้” หลงชูพูดพึมพำกับตัวเอง

‘จอมยุทธตระกูลหลงออกตามหาหลงเทียนและถูเย่วทุกที่ มันอัตรายที่จะออกไปข้างนอกตอนนี้ และมันอาจทำให้ข้าถูกสงสัย แต่มีความจำเป็นที่ข้าต้องไป จนถึงตอนนี้เจ้าช่วยเหลือข้าไว้มาก ดังนั้นข้าจะไปหาเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย’ หลงชูคิด

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง หลงชูก็ตัดสินใจที่จะไปหาถูเย่ว เขาบอกพ่อของเขา หลงฮัวว่าเขาจะออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของบางอย่าง หลังจากเตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลงชูก็ออกไปขึ้นรถม้าและบอกคนขับรถม้าว่าเขาจะไปที่ไหน

---------------------------------------

ในขณะที่หลงชูกำลังยุ่งอยู่กับปัญหาของตัวเอง หลงเฉินยังคงนั่งฝึกฝนบ่มเพาะพลังอย่างสงบ

หลงเฉินได้มาถึงจุดสูงสุดของระดับก่อจิตวิญญาณขั้นที่ 2 แล้ว และพร้อมที่จะทะลวงผ่านระดับถัดไป

---------------------------------------------

หลงชูเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมนักรบกล้า ในตอนนี้เขาสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าของตัวเองและสวมเสื้อผ้าธรรมดา นอกจากนี้หลงชูไม่ได้มาที่นี่ด้วยรถม้าของเขา

ในตอนที่รถม้าของเขาใกล้ไปถึงใจกลางเมืองมังกร เขาก็บอกให้คนขับรถม้าของเขากลับไปก่อนโดยที่ไม่ต้องรอเขา และอีก 3 ชั่วโมงค่อยกลับมาเจอเขาที่นี่

หลงชูได้เปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาในรถม้า ก่อนที่จะมาที่นี่เพื่อไม่ให้มีคนจำเขาได้เมื่อเข้าไปในโรงเตี๊ยมนักรบกล้า

ภายในโรงเตี๊ยม หลงชูเห็นผู้คนมากมายหลายคนกำลังกินดื่มและพูดคุยกัน

“สถานที่แบบนี้ช่างวุ่นวายและแออัดยิ่งนัก” หลงชูคิดอยู่ในใจขณะที่เขากวาดสายตาหาถูเย่ว ตอนนี้ไม่มีใครสนใจเขา แม้เขาจะสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าของตัวเองก็ตาม เนื่องจากมีผู้คนมากมายหลายคนชอบมาที่นี่โดยการปิดบังตัวตนของตัวเอง ดังนั้นเลยไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร

หลงชูมองดูรอบๆได้สักพักก่อนที่เขาจะเห็นใครบางคน คนผู้นั้นสวมชุดคลุมสีดำและสวมหน้ากาก แต่หลงชูสามารถสังเกตเห็นได้ว่าคนผู้นั้นมีหุ่นรูปร่างที่คุ้นเคยและเป็นผู้หญิง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปตรวจสอบ

หลงชูเดินตรงไปหาหญิงสาวคนนั้น หลังจากที่เขาเดินเข้าไปใกล้นาง เขาขยับตัวไปอยู่ข้างนางและพูดว่า “เย่ว?”

“นายท่านชู?” หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยเสียงประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ข้าเอง ในที่สุดข้าก็พบเจ้า” หลงชูพูดกับถูเย่วขณะที่วางมือบนไหล่ของนาง

“นายท่านชู ก่อนอื่นไปที่ห้องของข้าก่อน ห้องของข้าอยู่ชั้นบน แล้วพวกเราจะได้พูดคุยกันได้อย่างอิสระ” ถูเย่วกล่าวแล้วจับมือของเขาพาไปที่ห้องของนาง

หลังจากเข้าไปในห้อง ถูเย่วก็ปิดประตูและถอดหน้ากากกับชุดคลุมออก หุ่นของนางยังคงดูน่าทึ่งเหมือนแต่ก่อน ทำให้หลงชูอดห้ามใจไม่ไว้ที่จะเหลือบมองไปที่หน้าอกอันใหญ่โตของนาง

“มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากที่จะหลบพ้นสายตาของตระกูลหลง แต่ในที่สุดข้าก็พบโรงเตี๊ยมแห่งนี้เป็นที่ซ่อน เนื่องจากที่นี่เป็นสถานที่ที่วุ่นวายและสามารถเช่าห้องพักได้โดยไม่ต้องยืนยันตัวตน ตราบใดที่มีเงินจ่ายค่าห้องให้พวกเขา และก่อนหน้านี้มีคนของตระกูลหลงเข้ามาตรวจสอบที่นี่แล้ว ตอนที่ข้าซ่อนตัวอยู่ที่อื่น” ถูเย่วเล่าเรื่องราวปัญหาทั้งหมดของนางให้หลงชูฟัง และวิธีที่นางซ่อนตัวจากตระกูลหลงอย่างละเอียด

หลงชูรู้สึกประหลาดใจ และเข้าใจว่านางซ่อนตัวนานขนาดนี้ได้อย่างไร แต่หลงชูทราบดีว่าถ้านางอยู่ที่นี่ นางจะไม่สามารถซ่อนตัวได้อีกนานนัก

“ถูเย่ว ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องลำบากมาโดยตลอด ทุกอย่างมันเป็นเพราะข้า” หลงชูพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษ

“ไม่เป็นไรนายท่านชู ข้าสามารถทำทุกอย่างเพื่อท่านได้ แม้ว่าข้าจะไม่สามารถอาศัยอยู่ในเมืองนี้ได้อีกต่อไปก็ตาม แต่ข้าก็ยังสามารถเดินทางไปเมืองอื่นได้ และจะกลับมาเมื่อเรื่องทุกอย่างสงบลง” ถูเย่วกล่าวกับหลงชู

“ถึงแม้ว่าตอนนี้ข้าอยากจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ข้าก็อยากเจอท่านเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากไป แม้จะไม่คาดหวังว่าท่านจะมาหาข้าก็ตาม มันทำให้ข้ารู้สึกมีความสุขมากเมื่อเห็นท่าน” ถูเย่วกล่าวเช่นนั้นออกมาขณะโอบกอดหลงชูแน่น

หลงชูสัมผัสได้ถึงหน้าอกที่ใหญ่โตและอ่อนนุ่มของนางกำลังแนบชิดอยู่บนร่างกายของเขา และช่วยไม่ได้ที่หลงชูจะเอามือโอบกอดนางกลับ

“ถูเย่ว เจ้าเชื่อใจข้าได้” หลงชูกล่าวขณะที่เขากอดจูบนาง

-----------------------------------

ขณะที่หลงเฉินกำลังยุ่งอยู่กับการฝึกฝนบ่มเพาะพลังของเขา หลงชูก็กำลังยุ่งอยู่กับถูเย่ว