190 (ฟรี)

190 (ฟรี)

หลินเป่ยฝานหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วส่งข้อความ WeChat ไปหาเหลิ่งชิงเยว่

หลินเป่ยฝาน: พอปล่อยเพลงแล้ว อย่าบอกใครนะ ว่าฉันเป็นคนแต่งเพลงนี้!

เหลิ่งชิงเยว่: ทำไมล่ะ? คุณไม่อยากดังเหรอ?

หลินเป่ยฝาน: นี่คือเกียรติยศของเธอ ฉันไม่อยากแย่งความเด่นของเธอ!

เหลิ่งชิงเยว่: ขอบคุณ!

หลินเป่ยฝาน: พวกเราสนิทกันจะตาย!

เหลิ่งชิงเยว่: ถึงแม้ว่าฉันจะขอบคุณมาก แต่ฉันก็ยังมีเรื่องอยากจะบอกคุณ!

หลินเป่ยฝาน: อะไรล่ะ?

เหลิ่งชิงเยว่: คุณมันคนไม่ดี!

หลินเป่ยฝาน: ………

หนึ่งวันต่อมา เหลิ่งชิงเยว่ก็ปล่อยเพลง จันทร์กระจ่างเมื่อใด เพลงนี้ดังระเบิดไปทั่วประเทศ

เมื่อทุกคนได้ฟังเพลงนี้ ต่างก็พากันชื่นชม

“นี่เป็นเพลงที่ดีมาก ผมฟังวนไป 8 รอบแล้ว!”

“เพลงเพราะ เนื้อร้องก็เพราะ คนร้องยิ่งสวย!”

“เวรเอ๊ย! ทำไมถึงมีเพลงที่เพราะขนาดนี้ ฟังแล้วเคลิ้มเลย!”

“มีแต่เพลงนี้เท่านั้นแหละ ที่คู่ควรกับเทพธิดาเหลิ่ง!”

“จันทร์กระจ่างเช่นนี้ มีมาตั้งแต่เมื่อใด? ยกจอกสุรา ถามฟ้าคราม……...ชอบมาก!”

เพลงนี้ทำให้เหลิ่งชิงเยว่โด่งดังมากขึ้น

ในขณะเดียวกัน หลี่ม่อไป๋ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลก ก็ร้อนรุ่ม

เขาโมโหจนไฟลุก!

เพราะว่าเพลงนี้ เป็นเพลงที่หลินเป่ยฝานแต่ง!

ชาติที่แล้ว หลินเป่ยฝานก็ให้เพลงนี้กับเหลิ่งชิงเยว่ ถือได้ว่าเป็นเพลงรักของพวกเขา!

พอมาเกิดใหม่ เขาตั้งใจว่าจะเก็บเพลงนี้ไว้ รอจนกว่าจะได้เจอกับเหลิ่งชิงเยว่ ค่อยมอบให้เธอ!

แต่หลินเป่ยฝานดันแต่งเพลงนี้ไปแล้ว แถมยังให้เหลิ่งชิงเยว่ก่อนเขา!

นั่นหมายความว่า………

สองคนนั้นแอบคบกัน?

เขาแทบคลั่ง!

ม่อไป๋กังวลใจมาก “ชิงเยว่ เธออย่าไปหลงกลไอ้สารเลวหลินเป่ยฝาน นั่นนะ! เขาเป็นคนเลว เป็นอันธพาล มีแต่ฉันเท่านั้น ที่เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวของเธอ!”

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ส่งข้อความ WeChat ไปหา “ชิงเยว่” อย่างบ้าคลั่ง

ม่อไป๋: ชิงเยว่ ตอนนี้เธอว่างไหม?

ม่อไป๋: ชิงเยว่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ!

ม่อไป๋: ชิงเยว่ อยู่ไหม?

หลินเป่ยฝานที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ เห็นข้อความแล้วก็ยิ้ม

“ไม่ต้องรีบ ปล่อยให้เขาร้อนรนไปก่อน!”

หลินเป่ยฝานไปกินข้าวสบายใจเฉิบ กลับมาจากห้องน้ำ ผ่านไปสองชั่วโมง เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

ตอนนี้ ข้อความ WeChat เต็มไปหมด เกือบทุกนาทีก็มีข้อความเข้ามา

หลินเป่ยฝานอ่านข้อความด้วยความยินดี

ชิงเยว่: มีเรื่องอะไร ถึงได้รีบร้อนนัก?

ชิงเยว่: ฉันเพิ่งไปงานอีเวนต์มา ไม่มีเวลาดูโทรศัพท์ ขอโทษด้วย!

หลี่ม่อไป๋ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ ดีใจจนกระโดดโลดเต้น “ชิงเยว่ ในที่สุดเธอก็ตอบฉัน! ฮ่าๆๆ!”

ความรู้สึกนี้ เหมือนกับท้องผูกมาสองชั่วโมง แล้วจู่ๆ ก็ถ่ายคล่อง

เขาจับโทรศัพท์แน่น อยากจะถามว่าเธอกับหลินเป่ยฝานเป็นอะไรกัน?

ทำไมหลินเป่ยฝานถึงให้เพลงกับเธอ?

แต่เขาก็รู้ตัวว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดา ไม่มีสิทธิ์ไปถาม เขาจึงได้แต่ถามอ้อมๆ

ม่อไป๋: ตอนนี้มีเพลง จันทร์กระจ่างเมื่อใด กำลังดังมาก เธอคิดว่าเป็นไง?

ชิงเยว่: ที่คุณร้อนรนติดต่อฉัน ก็เพราะอยากจะถามเรื่องนี้ใช่ไหม?

ม่อไป๋: อืม

เหลิ่งชิงเยว่: เฮ้อ! ฉันยอมแพ้คุณจริงๆ! อีโมจิหน้าเหนื่อยใจ

ม่อไป๋: ............

ชิงเยว่: ฉันว่าเพลงนี้ก็แต่งดีนะ เนื้อร้องเพราะ ทำนองก็เพราะ เพอร์เฟกต์สุดๆ!

ม่อไป๋: ฉันก็คิดว่าดีเหมือนกัน! ยิ่งเทพธิดาเหลิ่งชิงเยว่เป็นคนร้องเพลงนี้ ยิ่งเพอร์เฟกต์สุดๆ! ฉันชอบมาก!

เหลิ่งชิงเยว่: จริงเหรอ? แต่ฉันว่าเธอร้องไม่ค่อยดี………

ม่อไป๋: เธอร้องดีมาก! ถ้ายังกล้าพูดว่าเธอร้องไม่ดี ฉันโกรธจริงๆ แน่!

ชิงเยว่: จริงเหรอ? ฮ่าๆๆ!

ตอนนี้ ม่อไป๋คิดว่าเขาสามารถเข้าเรื่องได้แล้ว

ม่อไป๋: เธอคิดว่าคนแต่งเพลงนี้เป็นไง? เขาน่าจะเป็นคนที่มีความสามารถมากใช่ไหม?

หลังจากส่งข้อความนี้ ม่อไป๋ก็รู้สึกกังวลใจ กลัวว่าจะได้รับข่าวร้าย

บางทีสวรรค์อาจจะเมตตา เขาได้รับคำตอบที่ต้องการ

ชิงเยว่: คนแต่งเพลงนี้เหรอ……….

เหลิ่งชิงเยว่: ฉันว่าเขาไม่ได้เรื่อง!

ม่อไป๋โล่งใจ

ไม่ได้เรื่อง?

นั่นหมายความว่า…...ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคน ยังไม่ได้พัฒนาไปมาก?

เหลิ่งชิงเยว่ ผู้หญิงของเขา ยังคงไม่ชอบหลินเป่ยฝาน?

เขาจึงตัดสินใจลองเชิงต่อไป

ม่อไป๋: หืม? ทำไมถึงพูดแบบนั้น? ฉันว่าคนที่แต่งเพลงนี้ได้ ต้องเป็นคนที่มีความสามารถแน่ๆ!

ชิงเยว่: เขาน่ะ รู้หน้าไม่รู้ใจ คนมีความสามารถ ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนดีเสมอไป!

ม่อไป๋: หา? ทำไมถึงพูดแบบนั้น?

ชิงเยว่: ก็ดูสิ เพลงนี้ดังมาก แต่ทำไมเหลิ่งชิงเยว่ถึงไม่พูดถึงคนแต่งเพลง?

ตอนนี้ ม่อไป๋ถึงเพิ่งนึกได้ เหมือนว่าเหลิ่งชิงเยว่จะไม่เคยพูดถึงคนแต่งเพลงนี้จริงๆ

ม่อไป๋: ใช่ ทำไมไม่พูดถึง?

เหลิ่งชิงเยว่: โง่จัง ก็เพราะไม่อยากพูดถึงไง!

ม่อไป๋: ???

ชิงเยว่: พอเพลงดัง ทั้งนักร้องและคนแต่งเพลงก็จะดังไปด้วย มันควรจะเป็นการเกื้อกูลกัน แต่เหลิ่งชิงเยว่กลับไม่ยอมพูดถึงเขา แม้แต่ชื่อก็ไม่ได้เอ่ย แสดงว่าเธอไม่อยากพูดถึงเขาจริงๆ!

ชิงเยว่: เหลิ่งชิงเยว่เป็นคนที่นิสัยดีคนหนึ่งในวงการบันเทิง! แต่เธอไม่พูดถึงเขาเลย แสดงว่าเธอต้องเกลียดเขามาก!

ม่อไป๋ตบต้นขา “ใช่! ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงนะ? ชิงเยว่ต้องเกลียดหลินเป่ยฝานแน่ๆ เธอถึงไม่ยอมพูดถึงเขา! ก่อนหน้านี้ เธอก็เกลียดหลินเป่ยฝาน ไอ้คนเจ้าชู้อยู่แล้ว ผ่านไปแค่ไม่กี่วัน จะมีอะไรคืบหน้าได้ยังไง? โอ๊ย ฉันนี่คิดมากไปเอง!”

เมื่อคิดได้แบบนี้ ม่อไป๋ก็รู้สึกโล่งใจ

ม่อไป๋: ถ้าเกลียดเขา ทำไมถึงรับเพลงมา?

เหลิ่งชิงเยว่: คุณมันโง่จริงๆ! เพลงดีๆ แบบนี้ ทำไมจะไม่เอามาล่ะ?

ม่อไป๋: ???

ชิงเยว่: นักร้องคนหนึ่ง จะเจอเพลงดีๆ ได้สักกี่เพลงเชียว? ฉันเดาว่า ตอนนั้นเหลิ่งชิงเยว่คงชอบเพลงนี้มาก เลยไล่คนแต่งเพลงไป แต่เก็บเพลงเอาไว้!

ม่อไป๋ตบต้นขาอีกครั้ง “ใช่! ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงนะ!”

ตอนนี้ เขานึกภาพออกเลย

หลินเป่ยฝานต้องเอาเพลงนี้ไปเอาใจเหลิ่งชิงเยว่แน่ๆ แต่เหลิ่งชิงเยว่ชอบเพลง ไม่ชอบคน

ดังนั้น หลินเป่ยฝานก็เลยหน้าแตก หมดหนทาง ต้องหนีไป!

“ฮ่าๆๆ! หลินเป่ยฝาน แกก็มีวันนี้เหมือนกัน!” ม่อไป๋หัวเราะ

ม่อไป๋: ชิงเยว่ เธอฉลาดจริงๆ!

ชิงเยว่: แน่นอนสิ! มีแต่ผู้หญิงเท่านั้น ที่เข้าใจผู้หญิง! อีโมจิหน้าตายิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ม่อไป๋: อีโมจิยกนิ้วโป้ง

แต่ไม่นานนัก ม่อไป๋ก็รู้สึกกดดัน

ครั้งนี้ หลินเป่ยฝานอาจจะล้มเหลว แต่ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เขาเอาเพลงมาให้เธอทุกครั้ง ชิงเยว่จะไม่หวั่นไหวบ้างเลยเหรอ?

ต้องรู้ไว้ว่า ความสามารถของหมอนั่น น่ากลัวมาก!

แค่ขยับมือ ก็เป็นเพลงฮิต!

เพราะฉะนั้น เขาต้องเตรียมพร้อมรับมือ!