บทที่ 685 รัศมีมหาคุรุใหม่
บทที่ 685 รัศมีมหาคุรุใหม่
ติง!
ขอแสดงความยินดีที่ช่วยให้สถาบันจงโจวได้รับชัยชนะในการประลองกลุ่มมหาคุรุ เอาชนะกลุ่มมหาคุรุที่นำโดยเฉาเสียน นอกจากนี้เนื่องจากเจ้าได้ใช้ความพยายามอย่างมาก เจ้าจึงได้รับรางวัลหีบสมบัติลึกลับ 2 ใบ!”
ติง!
“ขอแสดงความยินดีกับความสัมพันธ์อันทรงเกียรติที่สูงขึ้นของเจ้ากับเหมยหย่าจือ และลูกสาวของนาง รางวัล: หีบสมบัติลึกลับหนึ่งใบ”
ติง!
“ขอแสดงความยินดีที่ได้รับคะแนนความประทับใจมากกว่า 100,000 คะแนนในวันเดียว รางวัล: หีบสมบัติลึกลับหนึ่งใบ”
ระบบแสดงความยินดีและมอบรางวัลสามระลอก
“คืนนี้เจ้านอนที่ไหน?”
ซุนม่อถาม
นอกจากหีบสมบัติลึกลับที่เขาได้รับในระหว่างวันแล้ว ตอนนี้ซุนม่อมีห้าหีบ ดังนั้นเขาจึงอยากจะรีบเร่งกลับไปเพื่อที่เขาจะได้รีบเปิดดู
ตามความน่าจะเป็น แม้ว่าเขาจะโชคร้ายมาก แต่เขาก็สามารถเปิดสมบัติระดับสูงสุดได้ใช่ไหม?
"หา?"
อันซินฮุ่ยตกใจ หลังจากนั้นนางก็หน้าแดง
(เจ้าต้องการทำอะไร เรายังไม่ได้แต่งงานกัน และถึงเจ้าต้องการจะทำอะไรกับข้า ข้าก็ไม่ยอม)
(อย่างน้อยที่สุดก็ …ก็ต้องรอหลังแต่งงานกัน!)
“ถ้าเจ้าไม่กลับไปนอนที่บ้าน ข้าจะขอตัวไปก่อน”
ซุนม่อไม่สามารถระงับความใจร้อนของเขาได้ เขายังไม่รู้ว่าเครื่องรางนำโชคของเขาหลับหรือยัง ถ้าลู่จื่อรั่วไม่ได้อยู่ข้างเขา ต่อให้ท่านทุบตีเขาจนตาย เขาก็ไม่กล้าเปิดหีบใดๆ
"หา?"
อันซินฮุ่ยเข้าใจดีว่าบ้านพักที่ซุนม่อพักอยู่นั้นเป็นของนาง นี่คือเหตุผลที่เขาถามคำถามนี้กับนาง
เดี๋ยว…
(ในคืนที่สวยงามที่มีแสงจันทร์สว่างไสวและลมพัดเย็นสบาย เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าให้นานขึ้นในบรรยากาศอันเงียบสงบนี้หรือ?)
“พักกันก่อนคืนนี้ เนื่องจากเราเอาชนะสถาบันว่านเต้าในวันนี้ เส้นทางในอนาคตของเราน่าจะราบรื่นกว่านี้มากและเราจะไม่เหนื่อยล้าอีกต่อไป”
หลังจากที่ซุนม่อพูด เขาก็หันหลังและจากไป
“แต่ยังมี…”
เดิมทีอันซินฮุ่ยต้องการจะบอกว่ายังมีการแข่งขันระดับ '3' ของโรงเรียนอยู่ในช่วงปลายปี ในท้ายที่สุด เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ซุนม่อก็อยู่ห่างออกไปเจ็ดเมตรแล้ว
เขาจากไปอย่างไม่เกรงใจเลย
ทันใดนั้นอันซินฮุ่ยรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เดิมทีนางต้องการหารือกับซุนม่อเกี่ยวกับเรื่องที่นางจะเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 4 ดาว
ในอดีต เพราะนางยุ่งกับเรื่องของโรงเรียนอันซินฮุ่ยจึงเสียสมาธิได้ง่าย ในที่สุดนางก็มีเวลา
โดยธรรมชาติแล้ว ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือแม้ว่าซุนม่อจะไม่สามารถเป็นแชมป์ของการสอบมหาคุรุระดับ 3 ดาวในปีนี้ แต่เขาก็น่าจะผ่าน จากนั้นด้านที่เหนือกว่าเพียงอย่างเดียวของนางสำหรับเขาจะหายไป
“ข้าไม่ต้องการอยู่ในระดับเดียวกับเจ้าอย่างแน่นอน!”
อันซินฮุ่ยตั้งเป้าหมายเล็กๆ สำหรับตัวนางเอง ก่อนอื่นนางต้องการได้รับตำแหน่งมหาคุรุระดับ 4 ดาวและนำโรงเรียนแข่งกับโรงเรียนระดับ '3' เอ…หลังจากนั้น ก็ไม่เป็นไรที่จะแต่งงานกับซุนม่อ
น่าเศร้าที่ปู่ของนางอาจไม่สามารถเข้าร่วมงานแต่งงานของพวกเขาได้
…
เมื่อซุนม่อกลับมาที่บ้านพักตงเหอก็มาต้อนรับเขาทันที โดยต้องการช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมรองเท้าแตะ
“วางไว้ตรงนั้น ข้าจะใส่เอง!”
เมื่อมองไปที่ตงเหอคุกเข่าบนพื้นและกอดต้นขาของเขา ต้องการช่วยเขาเปลี่ยนรองเท้า ซุนม่อรู้สึกจนใจ
เขาได้ชี้แจงหลายๆ ครั้งแล้ว แต่ตงเหอก็ไม่ฟัง
“การปรนนิบัติเจ้านายเป็นความรับผิดชอบของบ่าวผู้นี้ นายท่านต้องพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อบำรุงจิตใจและรักษาพลังงานของท่าน ดังนั้นมันจะง่ายขึ้นสำหรับท่านที่จะเอาชนะมหาคุรุคนอื่นๆ”
สีหน้าของตงเหอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป จากนี้ไปนางเป็นบ่าวของมหาคุรุอันดับหนึ่งในจินหลิง แม้ว่านางกำลังซื้อของชำและเผชิญหน้ากับพ่อบ้านจากตระกูลอื่น นางก็ยังมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะรักษาทัศนคติที่สูงส่งและรอให้พวกเขาเริ่มทักทายนางก่อน
ในตอนนั้นเซี่ยเหอปฏิเสธที่จะติดตามซุนม่อ แต่ตงเหอเห็นด้วย นี่เท่ากับนางเดิมพันชีวิตกับซุนม่อ
ตอนนี้ การพนันของนางได้ผลตอบแทนแล้ว และถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว
การเปลี่ยนรองเท้าและช่วยเจ้านายของนางอาบน้ำจะนับเป็นอะไรได้?
ในตระกูลใหญ่ๆ มีแม้กระทั่ง 'งาน' ที่ชื่อว่าอุ่นเตียงนอน
เมื่อถึงฤดูหนาวข้าจะล้างตัวให้สะอาดก่อนขึ้นเตียงและอุ่นตัวให้เจ้านาย ถ้าเจ้านายมีอารมณ์ ข้าจะโชคดี
และถ้าพวกนางตั้งครรภ์?
ต้องการพึ่งพาการตั้งครรภ์เพื่อนำไปสู่ชีวิตที่เลิศลอยหรือไม่?
ไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนั้น ประการแรก ละเว้นความจริงที่ว่าเจ้านายไม่ต้องการให้ลูกคลอดโดยบ่าวทาส แม้ว่าบ่าวหญิงจะตั้งครรภ์จริงๆ ภรรยาหลวงจะบังคับป้อนยาเพื่อให้นางแท้งลูก
ฉะนั้น เครื่องอุ่นเตียงจึงเป็นเหมือนกระโถน หลังจากใช้มันแล้ว ใครๆ ก็สามารถโยนทิ้งไปได้เลย
“นายท่าน! ปล่อยให้ข้าทำ ไม่งั้นข้าจะรู้สึกผิดในใจ”
ตงเหอรู้สึกขอบคุณเขามาก นางรู้สึกได้ว่าซุนม่อไม่เคยปฏิบัติต่อนางเหมือนทาสหรือคนรับใช้
ต้องรู้ว่าแม้ว่าหลี่จื่อฉีจะเป็นคนดีมากและมักจะให้คำแนะนำแก่นาง แต่บางครั้งนางก็แสดงกลิ่นอายของขุนนางโดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่ได้หมายความว่าหลี่จื่อฉีจะดูถูกตงเหอ อย่างไรก็ตามเนื่องจากนางถูกเลี้ยงดูมาแบบเจ้าหญิง นางจึงอ่อนโยนและใจดี แต่นางจะไม่ปฏิบัติต่อตงเหอในฐานะคนที่อยู่ในระดับเดียวกับนางอย่างแน่นอน
แม้แต่ตงเหอก็เคยชินกับการเป็นบ่าวรับใช้มากเกินไป การกระทำเช่นนี้ ซุนม่อทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวและตื่นตระหนก
“มีอะไรให้รู้สึกผิด”
แม้ว่าเขาจะพูดเช่นนี้ ซุนม่อก็ไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของนาง และตัดสินใจให้นางช่วยเขาเปลี่ยนรองเท้า
“โอว ช่างเป็นบาปเสียจริง!”
ซุนม่อรู้สึกกังวลอยู่บ้างว่าชีวิตแบบนั้นจะมีความสุขเกินไปหรือไม่?
นอกเหนือจากการไม่สามารถเล่นเกมหรือดื่มโค้กได้ ตลอดจนบางแง่มุมของชีวิตที่ไม่สะดวก สิ่งอื่นๆ ก็สมบูรณ์แบบ
แน่นอนว่าข้อกำหนดเบื้องต้นคือท่านต้องเป็นคนที่มีสถานะบางอย่าง
ไม่อย่างนั้นท่านก็รักษาภรรยาไว้ไม่ได้
เมื่อเขานึกถึงฉากของหลินชง* ในวิหารศักดิ์สิทธิ์บนภูเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความสงสารวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่
ซุนม่อถอนหายใจ เขาอ่านนิยายออนไลน์มาสองสามเวอร์ชั่นแต่ไม่รู้ตอนจบ อย่างไรก็ตาม ด้วยความเกียจคร้านของผู้เขียนเหล่านั้น เขาคงไม่สามารถอ่านตอนจบได้เลยตลอดชีวิตของเขา
หลังจากเข้าไปในห้องรับแขกบนชั้นสองแล้ว ซุนม่อก็เข้าไปในตำหนักราชันย์วายุผ่านประตูเคลื่อนย้ายและตรวจตราบริเวณนั้น
ในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ นอกเหนือจากการเป็นมนุษย์ที่ราชันย์วายุชื่นชม ในปัจจุบันหลี่จื่อฉี ยังมอบห้องโถงตำหนักสองสามแห่งให้กับซวนหยวนพ่อและส่วนพี่น้องที่เหลือ
พวกเขารับผิดชอบความสะอาดและการใช้งานห้องโถง หากไม่มีความจำเป็นที่สำคัญ พวกเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่รบกวนการฝึกของผู้อื่น
“เซิ่งเจี่ย! การฝึกของเจ้าดูเหมือนจะไปได้สวย”
ซุนม่อยืนอยู่ที่ประตูและเฝ้าดูอยู่พักหนึ่ง รู้สึกพอใจมาก ความเข้ากันได้ของเด็กหนุ่มที่ซื่อสัตย์กับหมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้านั้นสูงมาก การเคลื่อนไหวแต่ละท่าของเขามีวี่แววของยอดฝีมือที่แท้จริงบ้างแล้ว
ถ้าก้าวหน้าต่อไปจะไม่กลายเป็นพระหรือ?
"อาจารย์!"
เมื่อได้ยินเสียงของซุนม่อ ชีเซิ่งเจี่ยก็วิ่งเข้ามาทันที เขาพูดไม่เก่งและอยากจะพูดแสดงความยินดี แต่เขาพูดตะกุกตะกักในขณะที่พยายามจะพูดอะไร
ติง!
คะแนนประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย +1,000 ความเทิดทูน (31,500/100,000).
“ข้าเข้าใจความจริงใจของเจ้า แค่ฝึกฝนให้ดี ข้ากำลังรอวันที่เจ้าเชี่ยวชาญวิชานี้อย่างสมบูรณ์และแสดงความสามารถของเจ้า”
ซุนม่อให้กำลังใจ
(ตามที่คาดไว้สำหรับผู้สนับสนุนคะแนนอันดับหนึ่งของข้า จำนวนคะแนนความประทับใจที่เจ้าให้ทุกครั้งจะไม่ต่ำกว่า 1,000)
“ข้าจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังเด็ดขาด”
ชีเซิ่งเจี่ยรับประกัน
ตอนนี้เขาไม่กล้าขอให้ซุนม่อรับเขาเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวเพราะเขารู้ว่าเขาไม่คู่ควร
สำหรับเขาแล้ว การได้รับคำแนะนำจากอาจารย์ซุนถือเป็นเรื่องโชคดีมาก เขาควรจะปฏิบัติต่อทุกคนเพื่อแสดงความขอบคุณสำหรับพรของเขา
นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระใช่ไหม
เขาเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่น่าหลงใหลที่สุดอย่างแน่นอน มิฉะนั้นเขาจะได้พบซุนม่อและได้รับคำสอนที่เอาใจใส่จากซุนม่อได้อย่างไร ในความเป็นจริง ซุนม่อยังมอบวิชาหมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้าให้เขาด้วย
เราต้องรู้ว่ามันเป็นวิทยายุทธ์ระดับเซียนชั้นไร้เทียมทาน และนี่เพียงพอที่จะสร้างรากฐานตระกูลที่แข็งแกร่งไปถึง 100 ปี
นอกจากนี้ยังมีทายาทตระกูลที่ร่ำรวยหลายคนจากตระกูลใหญ่ที่ต้องการเชิญเขาไปงานเลี้ยงที่ร้านอาหารราคาแพง อย่างไรก็ตามชีเซิ่งเจี่ยปฏิเสธพวกเขาทั้งหมดอย่างใสซื่อและหนีมาที่นี่เพื่อฝึกฝน
ไม่ว่าอาหารในร้านอาหารจะอร่อยแค่ไหน พวกมันจะดีกว่าพลังปราณวิญญาณที่มีอยู่มากมายในตำหนักราชันย์วายุได้อย่างไร?
หลังจากพูดให้กำลังใจชีเซิ่งเจี่ยสองสามคำแล้ว ซุนม่อก็ยังคงแนะนำนักเรียนคนอื่นๆ ของเขาต่อไป เขาได้ข้อมูลเชิงลึกอีกอย่างหนึ่ง
ในความเป็นจริงไม่ใช่ว่าความถนัดของชีเซิ่งเจี่ยดีขึ้น แต่วิชาฝึกปรือหมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้าที่เขาได้รับมานั้นดี ไม่ได้พูดถึงเล่ห์เหลี่ยมที่อะไร แก่นแท้ที่ต้องการมีเพียงอย่างเดียวคือ ความมั่นคง
เป็นแบบเรียบง่ายไม่มีการตกแต่งเป็นเหมือนพระพุทธรูปในวัด ไม่จำเป็นต้องจงใจที่จะแกะสลักให้วิจิตร ดังนั้นจึงมีราศีที่สง่างาม ไม่จำเป็นต้องเปล่งประกายด้วยความงดงามของทองคำ ตราบใดที่ยังเป็นพระพุทธรูป แม้จะสร้างด้วยดินเหนียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าซุนม่อส่งต่อวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ให้กับเด็กหนุ่มที่ซื่อสัตย์ อัตราการพัฒนาของคนซื่อสัตย์จะช้าลงมากอย่างแน่นอน
ซุนม่อเดินไปประมาณ 200 เมตร และหลังจากที่เขาพบลู่จื่อรั่ว เขาก็เห็นร่างของเด็กสาวมะละกอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อขณะที่นางฝึกฝน เสื้อคลุมของนางเปียกอยู่แล้วและบนใบหน้ารูปไข่ห่านที่ไร้เดียงสาของนางก็สามารถมองเห็นได้ว่าจริงจัง
แต่สำหรับการแสดงของนาง…
มันเป็นมาตรฐานของคนทั่วไป แม้ว่านางจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่น่ากลัว แต่ทักษะของนางก็อยู่ในระดับที่เพื่อนร่วมทีมของนางอาจดุนางจนนางกลายเป็นออทิสติกได้
“จื่อรั่ว เจ้าต้องการที่จะมุ่งเน้นการศึกษาของเจ้าเพียงอย่างเดียวในวิชาควบคุมจิตวิญญาณหรือไม่?”
ซุนม่อถาม
"อาจารย์?"
เมื่อเห็นซุนม่อ เด็กสาวมะละกอตาเป็นประกาย และนางก็วิ่งไปกอดแขนของซุนม่อทันที หลังจากนั้น เมื่อนางนึกขึ้นได้ว่าร่างกายของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ นางรีบปล่อยมือออกและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
นางทำให้เสื้อผ้าของอาจารย์ของนางสกปรก
(เอ่อ ใช่แล้ว ข้าจะใช้เป็นข้ออ้างในการซักผ้าให้อาจารย์ได้ไหม?)
(ลืมมันไปเถอะ ศิษย์น้องไป่อู่จะไม่ให้โอกาสนี้กับข้าอย่างแน่นอน)
เด็กสาวมะละกอรู้ว่าเสื้อผ้าของอาจารย์ของพวกเขาถูกซักโดยหยิงไป่อู่ ด้วยเหตุนี้ หยิงไป่อู่ถึงทะเลาะกับตงเหอ
"การฝึกปรือไม่ใช่แค่การทำงานหนัก เจ้าต้องใช้ความพยายามทุกวิถีทางอย่างคุ้มค่า และเริ่มเพื่อค้นหาข้อบกพร่องของตัวเอง"
ซุนม่อลูบหัวเด็กสาวมะละกอ แม้ว่านางจะใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ความพยายามส่วนใหญ่ของนางไม่ได้ผล
พูดง่ายๆ ก็คือ นางฝึกฝนซ้ำๆ เหมือนเครื่องจักร นางอาจคุ้นเคยกับท่วงท่า แต่สิ่งที่นางจำได้อาจไม่ใช่ท่าที่ปรับให้เหมาะสม
"ค่ะ!"
ลู่จื่อรั่วก้มหน้าลงและใบหน้าน้อยๆ ของนางเต็มไปด้วยความผิดหวัง พ่อของนางก็เคยพูดแบบเดียวกันมาก่อน แต่นางควรจะค้นพบด้านที่นางไม่เชี่ยวชาญได้อย่างไร?
ช่างยากเย็นจริงๆ!
การเล่นกับสัตว์ตัวเล็กๆ จะผ่อนคลายกว่ามาก
“ระบบ เปิดหีบ!”
ซุนม่อสั่ง
ไม่ว่าในกรณีใด เขามีหีบสมบัติลึกลับ 5 ใบ ไม่จำเป็นต้องทดสอบโชคของเขา
เมื่อแสงสีม่วงจางลง หนังสือทักษะที่ปกคลุมด้วยรัศมีสีทองก็ลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบๆ มันเชื่อฟังมากจนดูเหมือนเด็กเหลือขอ หลังจากที่พ่อมันทุบตี
ติง!
“ขอแสดงความยินดีกับการได้รับรัศมีมหาคุรุ: กลิ่นปทุม ระดับความสามารถ: เบื้องต้น”
จิตวิญญาณของซุนม่อปั่นป่วนทันที เขาต้องโชคดีขนาดนั้นเลยเหรอ?
ทำไมเขาถึงได้รับรัศมีมหาคุรุตั้งแต่เริ่มต้น?
“หมายเหตุ: หลังจากใช้รัศมีนี้แล้ว เสียงของเจ้าจะ 'มีกลิ่น' และเต็มไปด้วย 'กลิ่นหอม' สิ่งนี้จะทำให้นักเรียนหมกมุ่นอยู่กับคำพูดของเจ้าโดยไม่รู้ตัวและตั้งใจฟังคำสอนของเจ้า นอกจากนี้ บางครั้งอาจมีโอกาสที่พวกเขาฟังด้วยความทุ่มเทอย่างสุดหัวใจ และจะไม่แบกรับด้วยความเหนื่อยล้า”
“หมายเหตุ: ระดับเบื้องต้น รัศมี30เมตร ระยะเวลา: 30 นาที”
คำอธิบายของระบบนั้นง่ายและชัดเจน นี่ก็หมายความว่ารัศมีนี้ใช้เฉพาะในการสอน และมันก็คล้ายกับรัศมี 'ครูต้นแบบ'
เมื่อพูดถึงช่วงการใช้งาน มัน 'กว้างกว่า' เมื่อเทียบกับคำแนะนำล้ำค่า ตราบเท่าที่ซุนม่อกำลังบรรยายอยู่ เขาสามารถร่ายกลิ่นปทุมได้
ซุนม่อไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เขาเปิดใช้งานทันทีและร่างกายของเขาก็สว่างวาบด้วยแสงสีเงินสีขาว พลังปราณวิญญาณบางส่วนรวมตัวกันเป็นดอกบัวที่มีขนาดเท่าฝ่ามือของทารกลอยอยู่ในอากาศ
ตัวละครจากนิยายเรื่อง Water Margin (ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาเหลียงซาน)
