บทที่ 12 สีฟ้า

บทที่ 12 สีฟ้า

โมนิก้าขึ้นไปบนเวที โดยไม่สนใจว่าการกระทำของนางจะทำให้ เด็กๆ ที่อยู่รอบตัวหวาดกลัวหรือไม่ นางเหยียดนิ้วออกไปดีดลูกแก้วคริสตัลด้วยปลายนิ้วราวกับมันเป็นลูกกวาด

"การทำสมาธิ คือการสัมผัสถึงได้ธาตุต่างๆ รอบตัวเจ้า ดึงธาตุเหล่านั้นเข้าสู่ร่างกายของเจ้าและผสานมันเข้ากับเวทมนตร์ของเจ้า นี่คือวิธีที่ง่ายที่สุดในการในการเพิ่มพลังเวทมนตร์ของเจ้า"

ลูกแก้วคริสตัลหมุนอยู่บนปลายนิ้วของนาง สามารถมองเห็นส่วนโค้งสีขาวได้ครั้งคราว

"การทำสมาธิยังสามารถทำให้จิตใจของเจ้าสงบนิ่ง หากวันหนึ่งเจ้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า เจ้าสามารถใช้การทำสมาธินี้เพื่อรักษาจิตใจให้มั่นคงได้"

โมนิก้า ยิ้มมุมปากออกมา ราวกับนางกำลังนึกถึงบางสิ่งที่น่าสนใจ

"แน่นอนว่า หากเจ้ายังไม่สามารถสงบจิตใจของเจ้าได้ เจ้าก็คงได้เป็นบ้าไปอย่างแน่นอน"

จากนั้นโมนิก้า ก็เริ่มสอนเหล่าพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ ว่าการทำสมาธิต้องทำอย่างไร

นางขอให้ทุกคนเลือกภาพที่สบายตาที่สุด ซึ่งอยู่ในหนังสือวิชาสมาธิที่อยู่ตรงหน้า และจ้องมองผ่านลูกแก้วคริสตัล

โซลทำได้เพียงอดทนต่อภาพเหล่านั้น และพลิกดูมันอย่างรวดเร็ว

เมื่อมองดูแต่ละภาพ ตัวเขาเริ่มรู้สึกเวียนหัว และในที่สุด เขาก็ทำได้เพียงเลือกภาพที่ดูสบายตาเล็กน้อย ความรู้สึกเวียนหัวจากหายไป

มันเป็นภาพที่มีร่างหลายร่างเดินเป็นวงกลม

ที่อยู่ด้านบนสุดของภาพ คือ ผู้ชายที่ดูมีอายุ ทางด้านซ้ายก็เป็น ผู้ชายที่ดูเหมือนกัน ถ้ามองดูดีๆ จะเห็นว่าการเคลื่อนไหวของเขาแตกต่างกันออกไป

คนที่ 2 นั้นงอเข่าเล็กน้อยแล้วยกมือขึ้น

ส่วนคนที่ 3 ก็ดูคล้ายๆ กัน แต่เห็นได้ชัดว่ามือของเขาเหยียดออกไปด้านข้าง ส้นเท้าของเขายกขึ้นเล็กน้อยขณะงอเข่า

ด้วยภาพเหล่านี้ ทำให้การเคลื่อนไหวของแต่ละคนแตกต่างออกไป ราวกับเป็นอนิเมชั่น ที่แสดงการเปลี่ยนแปลงของการเดินผ่านภาพ

ด้วยสิ่งเหล่านี้ โซล จึงสามารถใช้หลักการของอนิเมชั่นได้

เขาจ้องมองภาพเหล่านั้น มองดูแต่ละคน แต่เมื่อเขามองไปยังชายที่กลับหัวด้านล่างของภาพ เขาก็สัมผัสได้ทันทีว่าคนๆ นี้ กลายเป็นสัตว์ประหลาดปลาหมึกยักษ์ในบางครั้ง

การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

เมื่อโซลมองกลับยังภาพอื่นๆ เขาก็ไม่รู้ว่าแต่ละภาพมีความแตกต่างกัน มันยังคงเป็นภาพของปลาหมึกยักษ์จริงๆ

ขณะที่เขาเคลื่อนไหวตามภาพ เขาก็ได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดระหว่างเคลื่อนไหว ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ

มันเหมือนกับว่ามนุษย์ในภาพนั้นเป็นสัตว์ประหลาดปลาหมึก

โซล ทนต่ออาการเวียนหัวและมองทวนเข็มนาฬิกา คราวนี้เขาไม่เพียงแต่จะให้ความสนใจเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในการเคลื่อนไหวของภาพ แต่ยังมองเห็นความแตกต่างกันในแต่ละภาพอีกด้วย

ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อเขามองย้อนกลับยังด้านบน สัตว์ประหลาดก็กลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง

ในที่สุดโซลก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเอามือปิดตาและล้มตัวลงไปยังข้างหลัง

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้น จู่ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งคว้าตัวเขาเอาไว้พยุงเขาให้ลึกขึ้น

แถมยังมีเสียงหัวเราะออกมาจากรอบตัวของเขา

ดวงตาของโซลเต็มไปด้วยน้ำตา การมองเห็นของเขาเลืองลาง เขาคิดว่าเป็น เคลี ที่ช่วยเขา เขาจึงพูดออกไปว่า "ขอบคุณ"

"มันมีอะไรตลกนักหรอ เขาล้มลงกับพื้นเพราะเขาจ้องมองภาพจนจบ ต่างจากพวกเจ้าที่ล้มเลิกเพราะเวียนหัว"

เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น โซล ก็ตระหนักได้ว่า คนที่ช่วยเขานั้นคือ อาจาร์ยโมนิก้า

ในเวลานี้ดวงตาของเขาไม่ได้แสบร้อนอีกต่อไป เขาเปิดตาขึ้นมองดู หญิงสาวตรงหน้าอย่างเลืองลาง

โมนิก้าของ ดูเด็กน้อยที่ร้องไห้และอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อมองลงไปยังภาพที่ โซลเลือก ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง

แต่นางกับสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว "เจ้ากล้าหาญนักที่มองภาพนั้นด้วยตาเปล่า เจ้าต้องระวังตัวให้มาก ด้วยพลังจิตที่แข็งแกร่งของเจ้า ลองดูว่าเจ้าจะสามารถมองผ่านลูกแก้วคริสตัลได้หรือไม่?"

"ขอบคุณ ท่านอาจาร์ย"

โมริก้า ถือว่าเขาเป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยม

สิ่งเหล่านี้ทำให้เหล่าพ่อมดฝึกหัดหลายคนต่างพากันอิจฉา

โซล ทำตามที่นางบอก เขาตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

ทำสมาธิภาพลูกแก้วคริสตัล รูปภาพของสัตว์ประหลาดนั้นไม่ได้ทำให้เขาเวียนหัว

ภาพของคนและสัตว์ประหลาด ลอยขึ้นมาจากกระดาษปรากฏขึ้นจิตใจของโซล

ในไม่ช้าทุกสิ่งรอบตัวเขาก็เริ่มพร่ามัว มีเสียงดังมาจากท้องฟ้าที่ห่างไกล

ทุกอย่างรอบตัวมืดลงไม่นานก็กลับมาสว่างอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้โลกของโซล สว่างขึ้นอีกครั้ง ก็คือลูกแก้วคริสตัลเล็กนี้

ภายใต้การสอนของโมนิก้า โซล ค่อยๆ ดึงลูกแก้วคริสตัล เข้ามาให้ใกล้เขาที่สุด ทำให้มันผสานเข้าหว่างคิ้วเขาทีละน้อย

การทำสมาธิราบรื่นอย่างมาก พลังธาตุแรกได้ผสานเข้าสู่ร่างกายโซลอย่างง่ายดาย ปรากฏขึ้นภายในจิตใจของเขา

โซล รู้สึกตื่นเต้นมากและทำสมาธิต่อไปทันที

เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่า อาจาร์ยโมนิก้า นั้นกำลังขมวดคิ้ว

นาง เดินห่างจากโซลไปยังรองๆ ชั้นเรียน ลองให้พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่คนอื่นๆ ทำสมาธิแบบโซล

ไม่ใช่พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ทุกคน ที่มีพลังจิตที่แข็งแกร่งเหมือนโซล หลายคนยังไม่พบภาพการทำสมาธิที่เหมาะสมกับเขาด้วยซ้ำ

"นำลูกแก้วติดตัวไปด้วย มันสามารถช่วยให้เจ้าสัมผัสได้ถึงอันตรายและรักษาจิตใจของพวกเจ้าให้มั่นคงได้ ก่อนที่พวกเจ้าจะก้าวเข้าสู่ระดับ 2 ข้าไม่แนะนำให้เจ้าทำสมาธิโดยไม่มีลูกแก้ว"

โมนิก้า กลับยังด้านหน้า และพูดต่อไม่หยุด นางให้ความสำคัญกับการทำสมาธิเป็นพิเศษ แต่นางไม่ได้แนะนำผู้อื่นเป็นการส่วนตัวเมื่อโซล

สิ่งเหล่านี้ทำให้บางคนรู้สึกไม่พอใจ ทำให้พ่อมดฝึกหัดที่โกงการทดสอบ จะได้ความสนใจจากอาจาร์ยมากที่สุด

แต่ไม่มีผู้ใดแสดงความไม่พอใจออกมา

ชั้นเรียนสมาธิ ครั้งแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว โซล นั้นยังไม่ตื่นจากภวังค์แม้ว่าทุกคนจะจากไปแล้วก็ตาม

เดิมที เคลี ต้องการจะปลุก โซล แต่นางถูกโมนิก้าขัดเอาไว้

เคลี มองไปยังโมนิก้าด้วยความสับสน หลังจากนั้นนางก็ยิ้มออกมา

"เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา"

เคลี มองดูโมนิก้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

เมื่อเด็กสาวผมแดงมองแบบนี้ สีหน้าของโมนิก้า ก็กลายเป็นเคร่งขรึม แต่ก่อนที่นางจะโกรธ เคลี ก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นนางก็เดินไปปิดประตู

โมนิก้าเดินกลับมาหาโซลและยื่นนิ้วของนางออกไป

กระแสไฟฟ้าพุ่งไปยังหน้าผากของโซลทันที

โซล ตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงกระแสไฟฟ้านี้ เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็ได้เห็นขาคู่ยาวของ อาจาร์ยโมนิก้า ตรงหน้าเขา

"อาจาร์ย โมนิก้า!" เขาเงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆ และว่าไม่มีใครอยู่แล้ว

"ขอโทษขอรับ ท่านอาจาร์ย ข้ากำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"

โซล ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเหล่า และเริ่มเก็บข้าวของ

"การสัมผัสถึงพลังธาตุเป็นสิ่งที่ข้าจะพูดในชั้นเรียนต่อไป" ริมฝีปากแดงสดของ โมนิก้า เปิดขึ้น เสียงของนางเต็มไปด้วยเสน่ห์

"จริงๆแล้ว การสัมผัสได้ถึงพลังธาตุนั้นขึ้นอยู่กับพลังจิต เช่นเดียวกับรูปลักษ์ของทุกคนที่แตกต่างกันออกไป การสัมผัสพลังธาตุมันไม่ใช่ทุกคนที่จะทำได้แบบนั้น"

"มันแสดงให้เห็นถึงการตอบสนองต่อพลังธาตุของเจ้า ยกตัวอย่างเช่น รูปภาพที่เจ้าเลือกมี 3 สี มันปรากฏ สีแดง สีเหลือง สีเขียว ในเวลาเดียวกัน และสีฟ้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะเห็นสีอะไร"

โซล ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย "ท่านหมายถึง มีสีแดง สีเหลืองอยู่บน นั้นงั้นหรื..."

"มันเป็นมี 3 สีในหลอมรวมกันอยู่ ไม่ใช่แยก 3 สี"

ดูเหมือน โซล จะเข้าใจว่าโมนิก้าหมายถึงอะไร?

"ถ้ารูปภาพนั้นมีสีแดง เหลือง เขียว งั้นสีแรกที่ข้าจะเห็นก็คือ สีฟ้า"

โมนิก้า พยักหน้า "เข้าใจละ ดูเหมือนตัวรูปภาพจะบ่งบอกธาตุตามสีที่เจ้ามอง เจ้าจะไม่อ่อนไหวต่อธาตุอื่นๆ สีที่เจ้ามองเห็นได้ชัดที่สุดก็คือธาตุที่เจ้าเชี่ยวชาญมากที่สุด ความแข็งแกร่งของพลังจิตจะส่งผลต่อจำนวนธาตุที่เจ้าสัมผัสได้ด้วย"

หลังจากพูดเช่นนั้น นางก็เก็บของ กิ้งก่าตัวน้อยที่กินผิวหนังบนพื้น ก็ปีนขึ้นมาและออกจากชั้นเรียนไป

โซล มีสีหน้ามึนงง

"ทำไม จู่ๆ อาจาร์ยโมนิก้าถึงได้บอกข้าเรื่องนี้กัน"

โซล หยิบหนังสือและลูกบอลคริสตัลขึ้นมาด้วยความสงสัย

เขาเดินออกจากชั้นเรียนเล็กๆ นี้เป็นเวลานาน ก้าวช้าๆ ทีละก้าว ราวกับตกอยู่ในภวังค์ความคิด

"เห็นแต่สีฟ้าา... เห็นแต่สีฟ้า.."

เมื่อโซลเอาไว้มือจับประตู เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

"แต่ตอนที่ข้ากำลังทำสมาธิ ดูเหมือนจะไม่เห็นพลังธาตุมืดมากนัก!"

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุก สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มบิดเบี้ยว

"นี่ข้า ...ธาตุที่ข้าเชี่ยวชาญที่สุด .. ไม่ใช่ธาตุมืด!!"