บทที่ 11 เห็ดผิวขาว

บทที่ 11 เห็ดผิวขาว

ชั้นเรียกแรกของโซล คือวิชาการเขียนคาถา

ผู้ที่เข้าสอนไม่ใช่ทั้งพ่อมดแท้จริง หรือแม้แต่พ่อมดฝึกหัดระดับ 3

เขาเป็นเพียงพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่มีรูปลักษณ์แปลกประหลาด

จิตใจของเขาไม่ได้อยู่กับการสอนเลย เห็นได้ชัดว่าเขาแค่สอนเพื่อเอาคะแนน

เขาพูดเร็วมากและยังไม่อนุญาตให้ใครยกมือถาม

หลังจากที่ เคลี ยกมือขึ้นเป็นครั้งที่ 3 นางก็ถูกเมินทันที ทำให้นางจ้องมองด้วยความโกรธ

"เอาละ มีใครรู้เวียนหัวหรือจะอ้วกหลังจากที่ได้อ่านหนังสือไหม?" ในที่สุดพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่รับผิดชอบในการสอนก็เงยหน้าขึ้นและถามพวกเขาทุกคน

พ่อมดฝึกหัด 7 ถึง 8 คนในห้องเรียนยกมือขึ้น พวกเขาล้วนเป็นมือใหม่อย่างเห็ดได้ชัด

"ฮ่าฮ่า" พ่อมดฝึกหัดที่เป็นผู้สอนหัวเราะออกมา "ด้วยพลังจิตที่อ่อนแอเช่นนั้น ข้าไม่เข้าใจเลยว่าพวกเจ้าผ่านการทดสอบมาได้อย่างไร?"

เขาปิดหนังสือลงและวางลงบนแท่น ยืดอกมองตรงไปข้ามหน้า

"ภาษาโนอาห์ นั้นเป็นอักษรเวทมนตร์พื้นฐานที่ใช้กันทั่วไป หากเจ้าไม่สามารถอ่านข้อความเหล่านั้นได้นานเกินกว่า 1 ชั่วโมง ข้าขอแนะนำให้เจ้ายอมแพ้ที่จะก้าวขึ้นสู่ระดับ 2 ซะ"

พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่เหล่านั้น ที่ได้ยกมือขึ้น รีบเอามือลง ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำด้วยความอับอาย แม้จะรู้สึกไม่พอใจแต่พวกเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธมัน

พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 พูดต่อ

"มันก็แค่เรื่องพื้นฐาน ไม่มีสิ่งใดต้องพูดถึง เมื่อกลับไปพวกเจ้าควรอ่านหนังสือนั้นซะ หากอ่านได้เกินชั่วโมงครึ่งโดยไม่เวียนหัวก็จะถือว่าผ่าน แน่นอนว่าจะดียิ่งกว่านี้หากพวกเจ้าอยู่ได้นานกว่านั้น แต่จงอย่าฝืนตัวเอง ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าต้องจบชีวิตลง"

ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้ใจดีเตือนทุกคนกัน?

โซลรู้สึกว่าตัวเขานั้นมีจุดประสงค์อื่นๆ

แต่แล้วคำพูดของพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ก็ไขปัญหาทุกอย่าง "อย่างไรก้ตาม ข้าคิดว่าตอนนี้พวกเขาเจ้าคงมีเงินไม่มาก ไม่ต่างจากเห็ดผิดขาวจำนวนหนึ่ง"

เขาสูดหายใจเข้า หยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเดินออกจากประตูผ่านหน้าชั้นเรียนด้วยความเย่อหยิ่ง

"เห็ดผิวขาว?" เคลี หันไปหาโซลด้วยความสับสน "เขาหมายถึงอะไรกัน?"

ภายในความทรงจำที่เลือนลางของโซล ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม พ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ที่อยู่แถวหลัง ซึ่งพวกเขาต่างไม่ใช่หน้าใหม่ได้ตอบ เคลี ขณะที่กำลังอ่านหนังสือ "เห็ดผิดขาว เปรียบได้กับ เห็ดที่อ่อนแอที่สุดมีคุณค่าน้อย แต่อร่อยอย่างบอกใครเลย"

เหล่าพ่อมดฝึกหัดที่อยู่ในห้องเรียนต่างแยกย้ายออกไป เหลือเพียงแค่พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่เท่านั้น

โดส ที่ซึ่งตามติด เคลี เมื่อวานนี้เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว โดยมี ร๊อคกี้ เพื่อนของเขาตามมาติดๆ

โดส จับแขนเสื้อของ เคลี และพูดว่า "เคลี ทำไมเจ้าถึงยังอยู่กับเจ้านั้นอีก....?"

"เจ้าหมายความว่ายังไง?"

โดส เห็นวิธีที่โซลจัดการ ดยุค เมื่อวานนี้ เขาไม่กล้าที่จะสบสายตาของโซลตรงๆ

"เขากำลังถูกพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 เผ่งเล็งอยู่ เจ้าอย่ายุ่งกับเขาเลย"

เขาไม่กล้าพูดเรื่องที่ โซล โกงในการทดสอบ เขาเพียงต้องการให้นางอยู่ห่างจากโซล เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้น

"เจ้าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนเจ้างั้นหรือ เจ้าเห็ดผิวขาว!!"

เคลี กอดหนังสือเอาไว้และหันหลังกลับไป เลียนแบบท่าทางของพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่เข้ามาสอนก่อนหน้านี้ได้เหมือนอย่างกับแกะ

เมื่อไม่มี เคลี อยู่ โดส ก็ถอยออกไป 2 3 ก้าวมองไปที่ โซลด้วยความหวาดกลัว

โซลก้มหัวลง หยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมา เขาไม่ได้สนใจ โดสและเดินออกจากห้องเรียนไป

หลังจากที่โซลจากไปแล้ว โดสก็หันกลับมาหา ร๊อคกี้ด้วยความโกรธ "นางกล้าเมินข้าจริงๆ"

ร๊อคกี้ ขมวดคิ้ว "อยู่ให้ห่างจากเขาดีกว่า"

ชั้นเรียนครั้งที่ 2 ของโซลคือในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา คือวิชาสมาธิ

โซลปฏิบัติตามกฏต่างๆ ในคู่มือพ่อมดฝึกหัด เขารีบมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนขนาดใหญ่พร้อมกับลูกแก้วคริสตัล ที่ได้รับเมื่อวานนี้

ห้องเรียนเป็นรูปทรงพัด เป็นขั้นจากสูงไปต่ำ มันเบาะนั่งพร้อมกับเหล่าพ่อมดฝึกหัดที่นั่งอยู่มากมาย

โซลยังได้เห็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 2-3 คนอยู่ในหมู่พวกเขาอีกด้วย

เมื่อเขาพบที่ว่างเขาจึงได้นั่งลงและจองที่ให้เคลี

แต่ทันทีที่เขานั่งลง พ่อมดฝึกหัดที่อยู่ทางด้านซ้ายเขาก็หยิบ ลูกแก้วคริสตัลที่อยู่ตรงหน้าเขาจากไปอย่างเงียบๆ

"นิสัยเด็กน้อย" โซลกรอกตามองไปที่เขา ตัวเขาไม่ใช่เด็กอายุ 12 จริงๆ ดังนั้นการทำเช่นนี้จึงไม่ส่งผลต่อเขาแม้แต่น้อย

ก่อนจะเริ่มเรียน เคลี ทีทำผมเปียก็นั่งลงทางด้านซ้ายของ โซล

โซลเก็บหนังสือทางเบาะขวาที่เขาจองที่ให้กับเคลี อย่างเงียบๆ

"ข้าไปถามเรื่องราคามาแล้ว" เคลี พูดกับ โซล ".. มันแพงหูฉีกเลย!"

"เจ้ามีคริสตัลเวทมนตร์ไหม?"

"มันเป็นค่าขนมของข้า"

เวลาเรียนล่วงเลยผ่านไป แต่ผู้สอนก็ยังมาไม่ถึง

พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ก็เริ่มพูดคุยกัน ขณะที่พ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆ นั่งขมวดคิ้ว

โซลเปิดหนังสือวิชาสมาธิในมือของเขา มันมีภาพประกอบที่แปลกประหลาด ในทุกๆ 2 3 หน้าของหนังสือ

การมองลงไปยังภาพเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกเวียนหัวไม่น้อย มันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าได้ฟังคำพูดของ โนอาร์ซะอีก

โซลหลีกเลี่ยงที่จะมองไปยังรูปภาพและอ่านเฉพาะตัวหนังสือเท่านั้น

แต่คำในนั้นก็ซับซ้อนและเข้าใจยาก มีหลายคำที่เขาไม่รู้ว่ามันแปลกว่าอะไรเลย

ธอร์ขมวดคิ้วเหมือนกับที่เขาทำเมื่อวาน ตอนที่เขาเห็นหนังสือเล่มนี้

ในเวลานี้ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง โซลเงยหน้าขึ้น มองไปยังสาวผมบลอนด์ตัวสูง ที่เดินเข้ามาพร้อมกับสิ่งมีชีวิตดูเหมือนจิ้งจกผสมกับจระเข้

นางเดินไปยังมุมห้อง และคล้ายโซ่สิ่งมีชีวิตตัวนั้นก่อนจะเอามือเท้าสะเอว

"พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ที่เข้าเรียนครั้งแรก วางลูกแก้วคริสตัลเอาไว้บนตัก แล้วฟังข้าง เจ้าต้องเริ่มจากการนั่งสมาธิก่อน"

พ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆ เปิดหนังสือขึ้นและมือลูกแก้วไว้ในมือพลางหลับตา

"นี่คือ การทำสมาธิ งั้นหรือ?" เขาครุ่นคิดกับตัวเอง

ผู้สอนที่อยู่ตรงหน้าเริ่มพูดอีกครั้ง "ข้าชื่อโมนิก้า เชี่ยวชาญ ธาตุสายฟ้า ถ้าเจ้าเข้าเรียนตอนบ่าย อย่าได้ลืมนำวัสดุที่เป็นโลหะติดตัวไปด้วย"

โซลไม่รู้ว่านางหมายถึงอะไร แต่เมื่อเขามองออกไป ก็เห็นกระแสไฟฟ้าที่ไหลไปตามในหน้าของ โมนิก้า

มันปรากฏขึ้นและหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้เพียงรอยดำบนใบหน้าของนางที่ยาวลงไปถึงคอ

โมนิก้ายกมือขึ้น ดึงผิวหนังที่ไหม้เกรียมออกเผยให้เห็น ผิวหนังให้ที่แดงสดอยู่ด้านล่าง

มันไม่มีเลือดไหลซึมออกมา เหลือเพียงกล้ามเนื้ออมชมพู

โดยในตอนนี้ รอยแผลขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหญิงสาวม มันก็ทำให้เหล่าพ่อมดฝึกหัดอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง

โซลกัดฟันและมองดูโมนิก้า เขาเคยเห็นสภาพที่น่าสะพรึงของคงชาไปแล้ว เขาน่าจะทนกับมันได้

"กร๊อบบ แกร๊บบ กร๊อบบ"

สิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับจระเข้ตัวนั้น โดดลงมาบนพื้น กินผิวหนังที่ไหม้เกรียมที่โมนิก้าโยนลงมา

มันกร๊อบเป็นข้าวเกียบเลย

โซลและเคลีต่างนิ่งเงียบ

พ่อมดแต่ละคนนั้นแปลกประหลาดมาก บางคนดูปกติ แต่จริงๆ ภายในนั้นไม่ปกติเลย

โซลก้มหัวลงและมองไปยัง มือกระดูกของเขาที่ยื่นออกมาจากแขนเสื้อ

หากเขากลายเป็นพ่อมดที่แท้จริง เขาจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดแบบนั้นไหมนะ?

หัวของคงชาที่เหลือครึ่งเดียว ชายร่างอ้วนที่ถูกละลาย อาจาร์ย ดูโก้ ที่น่าสะพรึงกลัว และอาจาร์ยโมนิก้า ที่ฉีกผิวหนังของนางออกเป็นครั้งคราว

การกลายเป็นสัตว์ประหลาดคือราคาที่ต้องจ่ายเพื่อกลายเป็นพ่อมดงั้นหรือ?