ตอนที่ 172 ว่าที่เจ้าบ่าวตัวน้อย

ตอนที่ 172 ว่าที่เจ้าบ่าวตัวน้อย

เมย์เน่มีจิตใจสูงส่ง เขากำลังส่องแสง ผักและผลไม้ที่เขานำมาจากภูเขาหินไปยังเมืองอสูรนั้นขายดีมาก เขาทำกำไรได้มากมาย

คราวนี้เขานำสิ่งต่าง ๆ มากมายที่ได้รับความนิยมมากในเมืองอสูรกลับมาด้วย มีกล่องไม้ขนาดต่าง ๆ มากกว่า 10 กล่อง

เมย์เน่ยื่นกล่องให้พวกผู้ชายแยกประเภท เหลือเพียงกล่องใบใหญ่ที่สุดไว้เบื้องหลัง เขานำมันไปให้ไอร่าเป็นการส่วนตัว

“นี่เป็นของขวัญจากราชาอสูรแห่งเมืองสุริยะ โปรดรับไว้ด้วย”

ลั่วให้ของขวัญแก่เธอหรือ ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก เธอยกมือขึ้นเปิดกล่องไม้และพบว่ามีแพนด้าแดงนอนหลับอยู่ในนั้น

เจ้าตัวเล็กกำลังหลับลึก ร่างกายที่มีขนยาวของเขาขดตัวเป็นลูกบอล เขาดูคล้ายลูกบอลขนขาวดำตัวใหญ่

ราวกับสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของไอร่า แพนด้าตัวน้อยก็ตื่นขึ้น เขาเปิดตาที่ง่วงนอนแล้วหาว “ท่านเป็นสตรีตัวน้อยที่ราชาของข้าพูดถึงใช่หรือไม่”

ไอร่าพยักหน้าด้วยความงุนงง “ข้าชื่อไอร่า แล้วท่านเล่าคือใคร”

“ข้าเป็นน้องชายของหนีเหมย ชื่อหนีหยา”

“โอ้ ยินดีที่ได้พบเจ้า”

หนีหยาปีนออกจากกล่องอย่างงุ่มง่ามและยืนอยู่ตรงหน้าไอร่า แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่ตัวเขาไม่เล็ก เขาสูงเกือบเท่าไอร่าเมื่อเขายืนตัวตรง

“ราชาของข้าบอกว่าเขาต้องการเลือกหมีไผ่ตัวน้อยจากครอบครัวของเขาให้มาเป็นเพื่อนเล่นของท่าน พี่สาวอยากมาแต่พ่อแม่เป็นห่วงจึงส่งข้ามาแทน พวกเขาขอให้ข้ามาเล่นกับท่านและเป็นคู่ครองของท่านในอนาคตเพื่อให้ท่านช่วยคลอดลูกให้กับข้า”

ในสองคำสุดท้าย หนีหยาบิดตัวอ้วนกลมของเขาอย่างเขินอาย

ไอร่าถามอย่างไม่แน่นอน “เจ้าอายุเท่าไหร่”

“ข้าอายุ 10 ปี อีก 10 ข้าถึงจะเป็นผู้ใหญ่ เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ พี่สาวบอกว่าข้าเป็นลูกหมีที่หน้าตาดีที่สุดในบรรดาหมีไผ่ ในอนาคต ข้าจะต้องหล่อเหลาในร่างมนุษย์อย่างแน่นอน ท่านจะต้องชอบข้า”

หนีหยาปิดหน้าด้วยอุ้งเท้าของเขา ดูเขินอาย

ไอร่าจับหน้าผากของเธออย่างเงียบ ๆ

ช่างเป็นบาป! เด็กคนนี้ถูกส่งมาเป็นเจ้าบ่าวตั้งแต่อายุ 10 ขวบ นี่จะไม่ทำร้ายเด็กหรือ

ไม่ เธอต้องช่วยเขาเปลี่ยนโลกทัศน์ของเขา เธอไม่สามารถปล่อยให้สมบัติประจำชาติที่น่ารักถูกทำลายได้

เมย์เน่จากไปหลังจากส่งหมีไผ่ให้กับไอร่าแล้ว

ที่บ้านไม่มีห้องว่างแล้ว ไอร่าทำได้เพียงปล่อยให้หนีหยาอยู่ในห้องเดียวกับลูกหมาป่าในขณะนั้น

ลูกหมาป่าสนใจหมีไผ่ตัวอ้วนตัวนี้มาก พวกเขาทั้งหมดล้อมเขาและถูเขาเป็นครั้งคราว

หนีหยานิ่งมาก เขานั่งลงบนพื้นและเริ่มงีบหลับ

บางทีเขาอาจจะนอนหลับสนิทเกินไป ลูกหมาป่าก็อดไม่ได้ที่จะหลับไปทีละตัว

ไอร่ามองดูลูกบอลขนสัตว์ที่กำลังหลับอยู่ และรู้สึกว่าหัวใจของเธอละลาย

เธอพบหนังสัตว์และคลุมห่มให้พวกเขาอย่างอ่อนโยน

เมื่อเชร์กลับมา เขาก็พบว่ามีสมาชิกใหม่ที่บ้าน

ก่อนที่จะมาที่นี่ หนีหยาได้เรียนรู้จากพี่สาวของเขาว่าไอร่ามีคู่ครองสามตน หนึ่งในนั้นคือองค์ชายรองของเมืองสุริยะ พี่สาวของเขาบอกให้เขาสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับองค์ชายรองไว้

ทันทีที่เขาเห็นเชร์ เขาก็ลุกขึ้นยืน เขาแสดงมารยาทมาตรฐานของขุนนางในเมืองอสูรและทักทายเขาอย่างสุภาพ

“ฝ่าบาท ข้ามีนามว่าหนีหยา เป็นคู่ครองในอนาคตของไอร่า คงต้องขอคำแนะนำจากท่านด้วย”

ไอร่า “...”

เชร์ คอนริ และธยาน์ต่างมองดูเธอด้วยสายตาที่แปลกประหลาด

ไอร่ายื่นมือออกไป “ไม่ใช่อย่างที่พวกเจ้าคิดนะ หนีหยายังเด็ก ไม่ว่าข้าจะร้ายกาจเพียงใด ข้าก็ทำอะไรเด็กไม่ได้หรอก”

หนีหยาโต้เถียงอย่างท้าทาย “อีกไม่นานข้าก็จะโต”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าคิดกับเจ้าเช่นนั้นไม่ได้ ในสายตาของข้าเจ้าเป็นเด็ก เป็นเหมือนลูกของข้า”

หนีหยาจ้องมองเธอเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็หลั่งน้ำตา

เขากลิ้งไปบนพื้นขณะที่เขาร้องไห้ “ท่านดูถูกข้า ท่านไม่ต้องการข้า ฮือ!”

ไอร่าจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้เห็นแพนด้าทำตัวน่าละอายเช่นนี้

น่าเสียดายที่เธอไม่มีกล้องถ่ายวิดีโอ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะบันทึกฉากนี้ไว้

ในท้ายที่สุด เชร์ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วพูดว่า “หยุดล้อเล่นกันได้แล้ว ไปล้างมือ ข้าจะทำอาหารเย็น เตรียมตัวกินข้าว”

เมื่อพูดถึงอาหาร หนีหยาลุกขึ้นและไปล้างมือพลางร้องไห้ไปด้วย “ข้าไม่ชอบกินเนื้อนะ” เขาพูดกับเชร์ “ข้าอยากกินหน่อไม้”

ไอร่ามั่นใจ เช่นเดียวกับพี่สาวของเขา หนุ่มน้อยตนนี้ตะกละอย่างแท้จริง

มื้อเย็นเป็นสตูหน่อไม้ หนีหยาหยิบหน่อไม้ทั้งหมดออกจากหม้อแล้วกินเข้าไป หลังจากกินพวกเขาแล้วเขาก็ยังไม่พอใจ และอดไม่ได้ที่จะกินเนื้อไปอีกสองชิ้น

เนื้อถูกเคี่ยวจนนุ่ม มีกลิ่นหอมของหน่อไม้ผสมอยู่ รสชาติเยี่ยมมาก

หลังจากกินและดื่มแล้ว หนีหยามองไปที่ไอร่า ขณะที่เขาสัมผัสท้องกลม ๆ ของเขา เขาพูดอย่างน่าสงสารว่า “พี่สาวบอกว่าสตรีไม่ชอบตัวผู้ที่อ้วนเกินไป ข้ารู้ว่าตอนนี้ข้าอาจจะอ้วนเกินไป ท่านจึงไม่ชอบข้า แต่ข้าจะพยายามลดน้ำหนักให้ดีที่สุด ในอนาคตเมื่อข้ากลายร่างเป็นมนุษย์ได้แล้ว ข้าจะต้องหล่อมาก ท่านรอข้านะ”

จากนั้นเขาก็เรอเสียงดัง

ไอร่าไม่รู้ว่าจะพูดอะไร สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงลูบศีรษะของเขาด้วยความรักเท่านั้น

ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดอีกต่อไป

หนีหยาเข้านอนเร็ว

ลูกหมาป่าง่วงนอนและกลับเข้าห้องนอนแต่หัวค่ำเพื่อนอนหลับ

คอนริถามเกี่ยวกับภูมิหลังของหมีไผ่

“ลั่วขอให้เมย์เน่ส่งมาให้ข้า เขาบอกว่านี่เป็นของขวัญที่อยากจะขอโทษข้า” ไอร่าหยุดชั่วคราวและอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองสุริยะ

ทว่าเธอจงใจปกปิดฉากที่ลั่วจูบเธอ

อย่างไรก็ตาม คอนริและธยาน์ไม่ได้โง่ พวกเขาเข้าใจเรื่องราวภายในทันที

ลั่วคงทำอะไรผิดกับไอร่า ไม่อย่างนั้นเขาจะส่งของขวัญมาขอโทษทำไม

มีเพียงไม่กี่อย่างที่อสูรตัวผู้มักจะทำกับตัวเมียมากที่สุด

พวกเขาล้วนเป็นอสูรตัวผู้ ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ดี

คอนริโกรธมาก แต่ลั่วอยู่ห่างไกลที่เมืองสุริยะ แม้ว่าเขาต้องการล้างแค้นให้กับไอร่า แต่มันก็สายเกินไป เขาทำได้เพียงพูดด้วยความโกรธกับเชร์ว่า “น้องชายของเจ้าช่างน่ารำคาญนัก หากเป็นน้องชายของข้า ข้าคงหักขาเขาไปแล้ว”

ไอร่าดึงคอนริ “อย่าต่อว่าเชร์เลย เขาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้”

คอนริตะคอกอย่างไม่พอใจ “เจ้าก็ปกป้องเชร์อยู่ตลอด”

ไอร่าไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ก็ต้องเป็นเช่นนั้น ข้าต้องปกป้องเขา เขาเป็นคู่ครองของข้า ในอนาคต ต่อหน้าผู้อื่น ข้าจะต้องปกป้องเจ้าและธยาน์ด้วย ไม่ต่างกัน”

ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้คอนริสบายใจ สีหน้าของเขาอ่อนลง แต่น้ำเสียงของเขายังคงหนักแน่น “หากใครรังแกเจ้าอีก ข้าจะจัดการพวกมันเอง”

“ได้ ได้ ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่างอย่างแน่นอน”