บทที่163 สั่งสอนโอบิโตะด้วยความรุนแรง ฟรี

แขนสายฟ้าเจาะทะลุหัวใจของริน ขณะที่รินล้มลงกับพื้น คาคาชิก็ล้มลงไปเหมือนกัน ทั้งจิตใจและร่างกายพังทลาย

“ริน!” โอบิโตะที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตะโกนร้องออกมา น้ำตาไหลพราก จักระทั่วร่างกายปะทุราวกับกระแสน้ำ มันแฝงไปด้วยความหนาวเย็นและความชั่วร้าย

เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผากลายเป็นรูปเคียวสามแฉก

เหล่านินจาคิริงาคุเระรีบเร่งตามมาด้วยความเร็วสูงสุด พวกเขาต้องการไล่ตามคาคาชิและนินจาคนอื่นไป ทว่าเมื่อเห็นการปรากฏตัวของโอบิโตะ ทำให้พวกเขาเริ่มตื่นตัว

“กำลังเสริมของโคโนฮะ?”

“อย่าบ้าน่า คนเดียวจะเรียกกำลังเสริมได้ยังไง?”

“รีบไปฆ่าเด็กนั่นเถอะ เราจะได้จบภารกิจให้เร็วที่สุด”

นินจาคิริงาคุเระที่ตามรินและคาคาชิมาได้ตัดสินใจลงมือกับโอบิโตะ พวกเขาวิ่งเข้าไปหาโอบิโตะพร้อมคุไนในมือ

ฟุ่บ!

คุไนที่แทงออกไปทะลุตัวโอบิโตะ แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ มันราวกับว่าคุไนนั้นแทงโดนอากาศมากกว่าร่างมนุษย์

ไม่มีใครรู้ว่าโอบิโตะทำได้ยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้โอบิโตะได้วิ่งเข้ามาปะทะกับพวกเขาแล้ว

ความบ้าคลั่งในสายตาโอบิโตะทำให้เขาเลือดขึ้นหน้า เด็กชายคำรามราวกับสัตว์ร้าย “ฉันจะไม่ยอมรับโลกที่ไม่มีริน!!!”

พูดจบโอบิโตะก็ประสานอิน จากนั้นพื้นดินก็กลายเป็นหนาม แทงเข้าทะลุเหล่านินจาคิริงาคุเระจนตายไป

เลือดกระเซ็นย้อมพื้นจนเป็นสีแดงฉาน

“ไอ้เด็กนั่นเป็นใครกัน!” นินจาคิริคนหนึ่งผงะด้วยความกลัว

เขาพบว่าเด็กลึกลับคนนี้แปลกมาก การโจมตีใด ๆก็ไม่สามารถโดนตัวเขาได้

“พวกแกทุกคนตายไปให้หมดซะ!” โอบิโตะวิ่งไปข้างหน้า ทุกที่ที่เขาเดินไป หนามดินจะแทงทะลุนินจาคิริงาคุเระทุกคนที่เห็น

จำนวนนินจาคิริลดน้อยลงเรื่อย ๆ จากบริเวณหนึ่งไปยังบริเวณหนึ่ง คนหลายสิบคนเริ่มกลัว ไม่คิดว่านินจาโคโนฮะจะมีเด็กที่น่ากลัวแบบนี้

ในตอนที่ขวัญกำลังใจลดลง เสียงที่เรียกกำลังใจของพวกเขาก็ดังขึ้น

“ดูเหมือนฉันจะมาช้าไปหน่อยสินะ” ทุกคนเงยหน้ามองด้านบน น้ำวนในอากาศปรากฏขึ้นแล้วร่างริวอุนก็ออกมาให้ทุกคนเห็น

“ท่... ท่านริวอุน?”

“ท่านริวอุนมาแล้ว ท่านริวอุนมาที่นี่!!”

“เยี่ยมเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!!”

นินจาคิริงาคุเระที่ยังรอดชีวิตถอนหายใจโล่งอก พวกเขายิ้มแย้มดีใจ ริวอุนเป็นเหมือนขวัญกำลังใจของพวกเขาและเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะของคิริงาคุเระ

“หือ? เปิดใช้เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาแล้วเหรอ?” ริวอุนมองดวงตาของโอบิโตะ

ทางโอบิโตะพอสัมผัสได้ถึงจักระมหาศาล เขาก็เลิกบ้าเลือด “น นายเองเหรอ ชิบะ ริวอุน?”

โอบิโตะได้สติขึ้นมา หลังจากเห็นว่าเป็นริวอุน เจตนาฆ่าก็ได้พุ่งสูงขึ้น เขาจำความเกลียดชังที่มีต่อริวอุนได้ดี

พอได้เห็นริวอุนปรากฎตัวขึ้น ความอาฆาตในใจก็ไม่สามารถระงับเอาไว้ได้

“ลองดูความแข็งแกร่งตอนนี้ของฉันบ้างแล้วกัน!” โอบิโตะคำราม

หลังจากเขาหลอมรวมกับเซลล์ของโฮคาเงะรุ่นที่ 1 ด้วยฝีมือมาดาระ เขาก็รู้ว่าตัวเองทรงพลังมากขึ้น ดังนั้นด้วยความมั่นใจนี้ ต่อให้เผชิญหน้ากับชิบะ ริวอุน โอบิโตะก็มั่นใจว่าจะชนะได้

“อ๊ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่านายจะมั่นใจในตัวเองมากเลยนะ” ริวอุนเบิกตากว้างแล้วหัวเราะ ราวกับว่าเด็กตรงหน้านั้นยังคงเป็นเด็กไม่ประสีประสาคนเดิม

“ตายซะ!” โอบิโตะตะโกน

“คาถาไม้: แท่งไม้ตัด” โอบิโตะประสานอิน ด้วยเซลล์ของรุ่นที่ 1 ทำให้เขาใช้คาถาไม้ได้

โอบิโตะวิ่งขึ้นต้นไม้ จากนั้นก็กระโดดเข้าไปหาริวอุน ไม้แหลมปรากฎบนฝ่ามือแล้วแทงเข้าไปยังตัวของริวอุน ทว่าวินาทีต่อมา ร่างของโอบิโตะก็ทะลุตัวริวอุนไปราวกับริวอุนไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลก

ด้วยความตกใจ ทำให้โอบิโตะเกือบจะเซตกต้นไม้

“อะไรกัน?” เด็กชายตกใจมาก

วิชาอันคุ้นเคยนี้ มันเหมือนกับคามุยของเขา

ริวอุนเห็นว่าโอบิโตะสติหลุดไปแล้วเพราะความตกใจ เขาก็เคลื่อนไหวจนตัวหายวับไปปรากฏด้านหลัง

“เธอก็อย่าพูดเกินจริงไปสิ” ริวอุนยืนควงคุไนอยู่ด้านหลังโอบิโตะ

เด็กชายหันกลับหลังไปทันทีแล้วเขาก็พบกับริวอุนด้านหลัง ด้วยความหวาดกลัว เขาอยากจะใช้คามุยเพื่อหลบหนีไป แต่ก่อนจะได้ใช้คามุย หลังของเขาก็เจ็บปวด

หมัดช้างสารของริวอุนต่อยเข้าไปเต็มหลังโอบิโตะจนส่งเขาลอยไปกระแทกต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่า ก่อนจะตกลงไปกับพื้น

“เนตรวงแหวนไม่ได้มีอำนาจทุกอย่างหรอกนะ” ริวอุนเริ่มการสั่งสอน เขากระโดดลงจากต้นไม้แล้วเดินเข้าไปใกล้โอบิโตะขึ้นเรื่อย ๆ

คามุยปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นวิชาที่ร้ายกาจมากจริง ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีจุดอ่อน ตัวอย่างเช่น เวลาโจมตีจะต้องเผยตัวเองก่อน ยิ่งไปกว่านั้น เวลาในการย้ายสู่มิติอื่นก็มีระยะเวลา แม้ว่ามันจะสั้น ๆก็ตาม

ทว่าข้อบกพร่องแค่นี้ก็มากพอสำหรับเขาที่จะเอาชนะโอบิโตะได้แล้ว

“อัก...!” โอบิโตะพยายามลุกขึ้น สีหน้ามองศัตรูด้วยความโกรธ พอลุกขึ้นได้ โอบิโตะก็วิ่งเข้าไปหาริวอุนอีกครั้ง

เสาไม้ที่มีปลายแหลมพุ่งขึ้นมาจากรอบข้างหมายจะแทงริวอุนให้ตาย โอบิโตะต้องการใช้การลอบโจมตีนี้ฆ่าริวอุนให้ได้ โดยมีตัวเขาเป็นตัวล่อ

น่าเสียดาย ริวอุนมีประสบการณ์มากกว่าโอบิโตะอย่างเทียบกันไม่ได้ เขาไม่มีทางหลงกลหลอกเด็กแบบนี้

“ก็แค่ทริคเล็ก ๆน้อย ๆ” ริวอุนส่ายหัว

สายฟ้าสว่างวาบรอบตัวเขา รากไม้แต่ละรากแทงไม่โดนตัวริวอุนเลย กลับกัน ริวอุนวิ่งสวนเข้าใส่โอบิโตะ แล้วฉากเหมือนเมื่อสักครู่ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง

ตูม!

โอบิโตะหลบเข้ามิติคามุย ทว่าริวอุนซึ่งรู้วิธีจัดการ วิชามากจุดอ่อนแบบนี้ ริวอุนสามารถรับมือได้

ร่างโอบิโตะถูกต่อยลอยออกไปไกล เลือดไหลจากมุมปาก กระดูกลั่นเอี๊ยดอ๊าด ร่างกายโอบิโตะไม่เหมือนไดหรือไก เขาไม่ใช่นินจาเน้นฝึกกระบวนท่าเหมือนสองคนนั้น ดังนั้นตอนนี้โอบิโตะเลยบาดเจ็บหนักพอตัว

“ทำไมกัน? นายเข้าพื้นที่มิติคามุยของฉันได้ยังไง?” อุจิฮะ โอบิโตะตกใจมาก เขามองดูริวอุนแบบไม่อยากเชื่อ

ห่างไกลออกไป ทุกสิ่งอยู่ในสายตาของเซ็ตสึขาวสองตัว พวกเขาคุยกันโดยไม่รู้จะทำยังไง

“เอาไงดี... โอบิโตะดูเหมือนจะมีปัญหา ถ้าเราปล่อยเขาไปแบบนี้ เขาคงจะถูกชิบะ ริวอุนฆ่าแน่เลยใช่ไหม?”

“เรารีบกลับไปแจ้งท่านมาดาระกันก่อนเถอะ เราเข้าไปตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ชิบะ ริวอุนเร็วมาก”

เซ็ตสึขาวสองตัวคุยกัน จากนั้นพอได้ข้อสรุปก็แยกย้ายกันดำลงดิน เพื่อนำเรื่องที่เกิดขึ้นไปแจ้งให้กับมาดาระทราบ

***********************